Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

 Απόσπασμα από το ομώνυμο αστυνομικό βιβλίο μου

   «Νομίζω ότι είσαστε πολύ αυστηρός στην κρίση σας», επενέβη στη συζήτηση ο αστυφύλακας, ο οποίος μέχρι εκείνη τη στιγμή κρατούσε το στόμα του κλειστό. «Μην ξεχνάτε ότι, ο άνθρωπος από τη φύση του, νιώθει δέος μπροστά στο Σύμπαν και φοβάται το θάνατο, οπότε ίσως στη θρησκεία βρίσκει τη δύναμη που χρειάζεται για να συνεχίσει να ζει».

    «Εννοείς, να ζει μέσα στο ψέμα;» τον αποπήρε ο Μπαρόζης. «Αυτό είναι που του χρειάζεται; Πιστεύεις ότι είναι σωστό, ότι είναι λογικό, να καταπολεμούμε τους φόβους μας με ψευδαισθήσεις; Αν είναι έτσι, τότε γιατί, μεγαλώνοντας, παύουμε να πιστεύουμε στον Άγιο Βασίλη και στις νεράιδες των παραμυθιών; Την απάντηση τη γνωρίζεις πολύ καλά. Γιατί αν συνεχίζαμε να πιστεύουμε στα πρόσωπα που προανέφερα, θα γινόμαστε ο περίγελος της Οικουμένης. Η ζωή είναι σύντομη μεν, αλλά πολύ απλή. Όλες αυτές οι ιστοριούλες περί μεταθανάτιας ζωής, είναι αναπόδεικτες θεωρίες και, αν καθίσεις και το σκεφτείς με ψυχραιμία, είναι πιο αφελείς και από τα παιδικά παραμύθια. Αν είναι να ζούμε θλιβερά και μίζερα μια ολόκληρη ζωή, για να επιβραβευτούμε σε κάποια άλλη, άγνωστη και αμφισβητούμενη, τότε πιο ακριβώς είναι το νόημα της ύπαρξής μας; Γιατί να μην πηγαίναμε κατευθείαν εκεί, στον παράδεισο εννοώ, ώστε να αποφεύγαμε όλη αυτή την χωρίς νόημα διαδικασία;»

ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΜΑΣ;

   Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο πολιτικό μου θρίλερ!

    Η επιταγή της Αμαλίας Λιαμπέλη είχε εκδοθεί από μια εταιρία με την επωνυμία ‘’ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ ΕΠΕ’’ και ο Ανδροκλής είχε καταφέρει να μάθει ποιον εκπροσωπούσε αυτή η άγνωστη στον περισσότερο κόσμο εταιρία. Με τη βοήθεια των οικονομικών συντακτών της εφημερίδας, ανακάλυψε ότι ήταν θυγατρική μιας άλλης μεγάλης εταιρίας, της ‘’ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ Α.Ε.’’ που ήταν ιδιοκτησία της μονής του Βραχοπεδίου.

    «Οι μοναχοί παίζουν με τα εκατομμύρια», σχολίασε η Μένια, κουνώντας με σημασία το κεφάλι της, όταν τα πληροφορήθηκε όλα αυτά. «Οι εκπρόσωποι του Θεού, αντί να ασχολούνται με το ασκητικό και φιλανθρωπικό έργο που τους έχει αναθέσει ο Πανάγαθος, (τρόπος του λέγειν δηλαδή), τον έκαναν εταιρία και δημιουργούν περιουσία. Και η κυρία Λιαμπέλη εισέπραξε ένα μεγάλο ποσόν από το ξεπούλημα του Βραχοπεδίου, αναρωτιέμαι όμως με ποια ιδιότητα. Δικαιωματικά, επειδή πέθανε ο άντρας της που ήταν και ο ιθύνων νους αυτής της υπόθεσης, ή εκβιαστικά; Να λοιπόν που πήγε το πέμπτο μερίδιο των δέκα εκατομμυρίων της συναλλαγής».

ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑ

Με αφορμή την είδηση πως ο αρχιεπίσκοπος έφτασε αισίως τα 125 κιλά, θυμήθηκα ένα φαινομενικά ασήμαντο περιστατικό, το οποίο όμως καταδεικνύει ξεκάθαρα τη σχέση των ρασοφόρων με τη νηστεία και θα προβληματίσει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60, Μεγάλη Παρασκευή βράδυ, μετά το τέλος της ''παράστασης'' του επιτάφιου, καθόμουν με τους φίλους μου απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας στο τέρμα Πατησίων, στο καφενείο ΟΑΣΗ, και παρακολουθούσαμε τους πιστούς που επέστρεφαν στα σπίτια τους, για να γευτούν το θρεπτικό δείπνο τους, αποτελούμενο από τσάι και φρυγανιές, άντε το πολύ-πολύ και από καμιά νηστήσιμη σουπίτσα. Όταν αναχώρησε και ο τελευταίος, είδαμε τον παπά, έναν ευτραφή αρχιμανδρίτη, να οδηγεί δειλά-δειλά τα βήματά του στο γαλατάδικο-τυροπιτάδικο της γωνίας και να μπαίνει μέσα. Υποθέσαμε ότι θα πάρει κανένα ''νηστήσιμο'' γιαουρτάκι για να φάει, αυτός όμως πλακώθηκε στις τυρόπιτες. Όταν έφαγε και την τελευταία, βγήκε έξω, κοίταξε καχύποπτα δεξιά-αριστερά και μετά πήρε το δρόμο για το σπίτι του.

Θα ρωτήσω λοιπόν όποιον τρέφει την ψευδαίσθηση ότι κάνει το σωστό ακολουθώντας τις διδαχές τους, θεωρεί ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι ρασοφόροι, πιστεύουν αυτά που διδάσκουν στο ποίμνιο, ή μήπως το μόνο που κάνουν είναι να εμπαίζουν τους πιστούς;

ΤΟ ΑΤΥΧΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Εν έτει 1974, σχετιζόμουν με μια κοπέλα, ονόματι Μαρία, με την οποίαν μια μέρα δώσαμε ραντεβού στον Άγιο Διονύσιο, επειδή θα επισκεπτόταν κάποιον γιατρό στην οδό Σκουφά. Το ραντεβού ήταν για τις επτά, κι εγώ πήγα και στήθηκα έξω από την εκκλησία ένα τέταρτο νωρίτερα. Περίμενα λοιπόν και η ώρα πήγε επτά, πήγε επτά και τέταρτο, πήγε επτά και μισή, και η Μαρία δεν έλεγε να εμφανιστεί. Κουρασμένος και απογοητευμένος από το στήσιμο, τα μάζεψα κι επέστρεψα στο σπίτι μου στα Πατήσια. Δεν γνώριζα για ποιο λόγο δεν είχε έρθει στο ραντεβού και, καθώς τότε δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχε τρόπος να τον μάθω. Κατά τις οκτώ και μισή, φρονώντας ότι κι εκείνη θα βρισκόταν ήδη στο σπίτι της, τόλμησα να την πάρω στο σταθερό.

''Μαρία εγώ είμαι'' της είπα μόλις το σήκωσε. "Είσαι καλά; Γιατί δεν ήρθες στο ραντεβού;"
''Εγώ δεν ήρθα ή εσύ;" μου πέταξε σε επιθετικό τόνο, αφήνοντάς με άναυδο.
''Μα, εγώ μόλις πριν από λίγο επέστρεψα από τον Άγιο Διονύσιο της Σκουφά'', της εξήγησα.
''Ορίστε;'' την άκουσα να λέει έκπληκτη. "Χα,χα,χα, κι εγώ περίμενα στην Πανεπιστημίου''.
Τελικά, αποδείχτηκε ότι είχε γίνει παρανόηση, κι εκείνη νόμιζε ότι, εγώ λέγοντας Άγιο Διονύσιο, εννοούσα την καθολική εκκλησία.
Από τότε ορκίστηκα να μην ξαναδώσω ραντεβού έξω από εκκλησία. Ήταν φανερό ότι οι άγιοι δεν ήταν το φόρτε μου!

Η ΒΙΒΛΟΣ

                             ΝΕΑ     Β Ι Β Λ Ο Σ

Τα δυο πρώτα εδάφια της νέας βίβλου! Από τον... σεβασμιώτατο Βασίλη Σακκά.

(συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ).

ΒΙΒΛΟΣ.
ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΡΟΙΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ. κεφ 1ον. 2009 μχ.
Και είπεν ο Κύριος. Αυνάν δεύρο τέκνον μου ύπαγε εν Ελλάδι όπως διδάξεις και εντολας 10 νέας δώκεις. Αμόλα.
1η - ΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΗΣΕΙΣ ΤΡΟΙΚΑΝ.
2η - ΟΥΚ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΝ.
3η - ΟΥΚ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΜΕΡΚΕΛΕΝ.
4η - ΟΥΚ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙΣ ΛΑΓΚΑΡΝΤ.
5η - ΟΥ ΒΩΜΟΛΟΧΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ IMF.
6η - ΟΥΚ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ EURO.
7η - ΟΥΚ ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΣ ΚΑΤΑ EUROGROUP.
8η - ΟΥΚ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΚΟΜΜΑ.
9η - ΟΥ ΧΟΡΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣΕΙΣ
10η- ΟΥ ΖΕΣΤΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΥΩΣΕΙΣ.
Ταδε εφη Θεοc υιοc και CIA.

ΒΙΒΛΟΣ.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΟΥΤΟΡΝΙΘΙΟΥΣ...Μερος 1ον.2013 μχ.
Εις είναι ο Θεούκλας, ο μονόφθαλμος, ο μέγας, ο μουσάτος, ο τραμπαρίφας, ο μερακλής, ο χασάπης, ο κάργας, ο ωραίος.
Πιστεύετε εις εμέ άλλως σε κανα 2.000.000.000 χρόνια θα σας χωρίσω σε αμνούς και σε ερίφια. Οι δε αμνοί εκ δεξιών μου (Δεξιοί) τα δε ερίφια εξ αριστερών μου (Αριστεροί). Μακάριοι οι αμνοί που θα βόσκουν χορτάρια  μαζί με λέοντες και κροκόδειλους στον Αποκατεστημένο Παράδεισο. Κατηραμένα τα ερίφια εις το πυρ της κολάσεως που θα βράζουν και ζουμί δεν θα βγάζουν. Με Βελζεεβούλ αρχιμάγειρα.
Πιστεύετε εις εμέ τον έναν και πρωταθλητήν θεόν εις το δέκαθλον της Θεικής μ@λ@κιας. Προσοχή στους Immitation Θεους. Δεν χορηγούν εγγυήσεις ούτε ανταλλακτικά...

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΘΕΟC ΥΙΟC και CΙΑ.

ΞΕΝΟΔΩΡΟΥ 13

Ένα μικρό διήγημα από τη συλλογή ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ ''ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ''

               ΟΔΟΣ  ΞΕΝΟΔΩΡΟΥ ΑΡ. 13

    Δυσκολεύτηκε λίγο να βρει τον δρόμο που έψαχνε στα Πατήσια, αλλά τελικά κατάφερε να τον ανακαλύψει. Ήταν ένα στενό δρομάκι, πνιγμένο θαρρείς από τεράστιες πολυκατοικίες, σήμα κατατεθέν μιας πόλης που έπνεε τα λοίσθια. Ο παραλήπτης, του δέματος που μετέφερε, διέμενε στον αριθμό 13, και υπέθεσε ότι η αναζήτησή του θα ήταν σύντομη, με έκπληξή του όμως διαπίστωσε ότι αυτός ο αριθμός δεν υπήρχε. Μετά το έντεκα, που ανήκε σε μια οκταόροφη πολυκατοικία, στο επόμενο οίκημα, μια άθλια, παλιά, χαμηλή μονοκατοικία, αναγραφόταν ο αριθμός 15.

    Ο Χαρίτος κατέβηκε από τη μηχανή του και στάθηκε έξω από το ετοιμόρροπο σπιτάκι, ξύνοντας με απορία το κεφάλι του. Ερεύνησε για κουδούνι, για να διαπιστώσει αν ο παραλήπτης έμενε εκεί, τίποτα όμως δεν φανέρωνε τα στοιχεία του ενοίκου. Υπέθεσε ότι στο ερείπιο εκείνο ίσως δεν έμενε κανένας, δεν θα έφευγε όμως από εκεί, πριν το διαπιστώσει.

    Χτύπησε δυνατά την παλιά ξύλινη πόρτα και περίμενε υπομονετικά μήπως εμφανιζόταν κάποιος. Πάνω που ετοιμαζόταν να φύγει, η πόρτα άνοιξε αργά, κι ένας άντρας αποσδιόριστης ηλικίας εμφανίστηκε στο άνοιγμά της.

    «Τι θέλετε;» ρώτησε με μια άχρωμη φωνή.

    «Συγνώμη για την ενόχληση», απολογήθηκε ο μεταφορέας, «αλλά έχω ένα δεματάκι για κάποια κυρία Αγλαία Ρασοπούλου, στον αριθμό 13. Διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει τέτοιος αριθμός και πήρα το θάρρος να χτυπήσω σε σας».

    «Δεν πειράζει. Καλά κάνατε. Η παραλήπτρια που ζητάτε είναι η μητέρα μου, αλλά είναι κατάκοιτη».

    «Α, ωραία! Τότε θα το δώσω σε σας. Το ίδιο είναι». Ξεδίπλωσε ένα χαρτί και το ακούμπησε πάνω στο δέμα. «Βάλετε, αν θέλετε, μια υπογραφή εδώ».

    Ο άλλος υπέγραψε και πήρε το δέμα, γυρίζοντας όμως να μπει μέσα, άκουσε τον μεταφορέα να τον ρωτά: «Αλήθεια, γιατί έχετε τον αριθμό 15, αντί του 13;»

    Ο άντρας κοντοστάθηκε στο πλατύσκαλο και το πρόσωπό του πήρε μια παράξενη έκφραση. «Είναι μεγάλη ιστορία», άρχισε να λέει. «Πριν από πολλά χρόνια, όταν εμφανίστηκε εδώ μια υπηρεσία του Δήμου, για να αριθμήσει όλες τις ιδιοκτησίες του δρόμου, ο παππούς μου αρνήθηκε να πάρει τον αριθμό 13, επειδή δεν ήθελε το σπίτι του να έχει αυτόν τον γρουσούζικο αριθμό. Έτσι, του έδωσαν τον αριθμό 15 και ο 13 δεν υπάρχει».

    «Φαντάζομαι ότι αυτή η αλλαγή θα σας βγήκε σε καλό», έριξε το δόλωμα ο Χαρίτος, για να μάθει περισσότερα γι’ αυτήν την  παράξενη οικογένεια, της οποίας τον πραγματικό αριθμό του σπιτιού της τον είχε καταβροχθίσει το τέρας των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών.

    «Δεν μπορώ να το πω», έκανε ο άλλος, ξινίζοντας τα μούτρα του. «Συνέβησαν τόσα δεινά στην οικογένεια του παππού μου, τα οποία κανονικά βέβαια δεν θα έπρεπε να συμβούν σε μια τόσο θρησκευόμενη οικογένεια, όμως εγώ σήμερα είμαι σε θέση να τα δικαιολογήσω».

    Ο Χαρίτος δεν σχολίασε τίποτα από τα περίεργα που είχε ακούσει. Περίμενε υπομονετικά τη συνέχεια.

    «Ένα χρόνο μετά την αρίθμηση, έχασε τη μικρότερη κόρη του στα είκοσί της από φυματίωση. Δυο χρόνια αργότερα έχασε έναν γιο είκοσι οκτώ χρόνων σε τροχαίο με μηχανή. Η μεγαλύτερη κόρη του, η μητέρα μου δηλαδή, παντρεύτηκε έναν ακαμάτη και βίαιο άντρα, έκανε οκτώ παιδιά μαζί του και το τελευταίο το έχασε κι αυτή από παιδική ασθένεια στα δυο του χρόνια. Γενικά, η ζωή όλης της οικογένειας μέσα σε αυτό το σπίτι, κύλησε γεμάτη κακοτυχίες, φτώχεια και δυστυχία».

    «Τότε, αφού δεν πήρατε τον γρουσούζικο όπως λέτε αριθμό, γιατί πιστεύετε ότι συνέβησαν όλα αυτά; Μήπως δεν ήταν θέμα αριθμού, αλλά απλών συμπτώσεων ή λανθασμένων επιλογών;»

    Ο άλλος χαμογέλασε χαζά: «Μπορεί να μην γράφει απ’ έξω 13, αλλά στην ουσία το σπίτι βρίσκεται στο 13, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Αυτό ήταν το λάθος του παππού μου. Ο Θεός του είχε στείλει το μήνυμα, εκείνος όμως το αγνόησε. Δεν έπρεπε να είχε κρατήσει αυτό το σπίτι. Το σωστό θα ήταν να το είχε πουλήσει και να είχε αγοράσει κάποιο άλλο. Όλα τότε θα είχαν πάει κατ’ ευχήν».

    Ο Χαρίτος έμεινε να τον κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό. Δεν τολμούσε να πιστέψει ότι, όλα αυτά που είχε ακούσει, είχαν ειπωθεί από έναν άνθρωπο του εικοστού πρώτου αιώνα. Τον χαιρέτησε, έκανε μεταβολή και φρόντισε να απομακρυνθεί από εκείνο το μέρος. Του θύμισε μεσαίωνα.

    Τα κεφάλια ορισμένων ανθρώπων, σκέφτηκε με θλίψη, είναι τόσο άδεια που, ό, τι κι αν πεις, ό, τι κι αν κάνεις, δύσκολα θα καταφέρεις να τα γεμίσεις!

       

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΕΙ

Το ''ευ ζην'' εξαρτάται κυρίως από εντελώς απλά πράγματα. Το θυμήθηκα, βλέποντας κάποια παιδάκια να κάθονται σε ένα πεζούλι και να παίζουν με τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια. Πού είναι οι αλάνες που παίζαμε εμείς σαν παιδιά; Πού είναι η έλλειψη κινδύνων και η ελευθερία κινήσεων που είχαμε εμείς τότε; Μπορεί να μην είχαμε μερέντα, τσιπς, γαριδάκια, κόκα κόλες, κ.λ.π., αλλά μας αρκούσε μια φέτα ψωμί με ζάχαρη ή με τοματοπελτέ, κι έξω από την πόρτα, για κρυφτό, κυνηγητό, μπάλα, μακριά γαϊδούρα, μπερλίνα, τρίλιζα, χαλασμένο τηλέφωνο, κ.λ.π. Θυμάμαι ένα παιχνίδι που μας ευχαριστούσε ιδιαίτερα και το παίζαμε με τις ώρες. Καθόμαστε στα σκαλιά ενός παλιού σπιτιού και επιλέγαμε από μια μάρκα αυτοκινήτου. Στη συνέχεια μετρούσαμε τα αυτοκίνητα που περνούσαν από τον κεντρικό δρόμο, τα οποία βέβαια δεν ήταν και πολλά. Κέρδιζε αυτός που η μάρκα του είχε τις περισσότερες εμφανίσεις.
Χωρίς πολλά λόγια, αν και είμαστε παιδιά που μεγαλώσαμε σε μια δύσκολη και τότε εποχή, περάσαμε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Θα μου πείτε βέβαια ότι παίζει ρόλο και η ηλικία, κι ότι τα παιδιά δεν τα αγγίζει και πολύ η κρίση, κάνετε όμως τις συγκρίσεις σας του τότε με το τώρα και ίσως αναθεωρήσετε!

Αναρωτιέμαι αν, τα σημερινά παιδιά, έχουν την ευρηματικότητα και τη δημιουργικότητα που είχαμε εμείς τότε. Μήπως η έλλειψη υλικών αγαθών είναι η αιτία αυτών των στοιχείων που προανέφερα; Αναμφίβολα, ναι! Τώρα τα βρίσκουν όλα έτοιμα και δεν κουράζουν το μυαλό τους να επινοήσουν παιχνίδια. Η φαντασία, αυτή η θαυμάσια λειτουργία του εγκεφάλου, υπολειτουργεί. Παίζουν μεν, αλλά κλεισμένα μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, με τυποποιημένα παιχνίδια, πραγματικά ρομποτάκια δηλαδή! Η φαντασία τους υπολειτουργεί, ενώ θα έπρεπε να δουλεύει στο μάξιμουμ. Η δουλειά των παιδιών είναι να παίζουν ελεύθερα και δημιουργικά και να μαθαίνουν χρήσιμα πράγματα, αλλά ο τομέας της μάθησης είναι μια άλλη αμαρτωλή ιστορία. Η αλήθεια πάντως είναι ότι, για όλα αυτά, μόνον τα ίδια τα παιδιά δεν φταίνε. Σε αυτά τα δυο προβλήματα, έρχεται τώρα να προστεθεί και η ανέχεια. Ας όψονται οι δυνάστες τους, οι πολιτικοί, οι άπληστοι κερδοσκόποι και οι ρασοφόροι!   

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

Ένα μικρό απόσπασμα από την ομώνυμη αστυνομική νουβέλα μου!

    Συναντήθηκαν έξω από την εκκλησία στις οκτώ ακριβώς. Χαιρετήθηκαν εγκάρδια και ο Φωκίωνας κινήθηκε προς την είσοδο του ναού. Ο Στέλιος Μπρανγκ δεν τον ακολούθησε. Κοντοστάθηκε στο πλατύσκαλο και ρώτησε με σοβαρό ύφος: «Μα καλά, θα μπούμε μέσα;»

    «Ασφαλώς και θα μπούμε μέσα», του διαμήνυσε ο Μπαρόζης. «Πώς αλλιώς θα προσευχηθούμε;»

    «Α, μάλιστα. Και δε μου λες, Φωκίωνα; Οι πολυέλαιοι είναι καλά στερεωμένοι;»

    «Μμ, όλο σαχλά αστεία λες», τον ειρωνεύτηκε η Ειρήνη. «Μπες μέσα και άφησε τις κρυάδες».

ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ

ΈΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΣΥΜΒΑΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ''ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ΄΄

                ΤΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΑΠΑΤΟΥΝ

    Είχαν να ειδωθούν χρόνια. Από την εποχή που είχαν συνταξιοδοτηθεί, κάπου πέντε χρόνια πριν. Μιλούσαν κάπου- κάπου στο τηλέφωνο, αλλά δεν είχε τύχει να συναντηθούν. Ξαναμίλησαν το περασμένο καλοκαίρι. Ο Μηνάς βρισκόταν στο εξοχικό του στην Αιγιάλεια, κι ετοιμαζόταν να πάει στη θάλασσα, όταν κουδούνισε το κινητό του. Το άνοιξε και είδε να εμφανίζεται στην οθόνη το όνομα του Κλήμη.

    «Έλα, βρε θηρίο», του είπε, «πού βρίσκεσαι;»

    «Γεια σου, Μηνά. Μου είχες πει ότι έχεις εξοχικό κάπου στην Αιγιάλεια, έτσι δεν είναι;»

    «Και βέβαια. Μη μου πεις ότι είσαι κάπου κοντά;»

    «Είμαι στο Αίγιο και φεύγω για Αθήνα. Μπορώ να περάσω, να περάσουμε δηλαδή, να σας δούμε, φεύγοντας;»

    «Και το ρωτάς; Θα χαρούμε πολύ. Έχουμε χρόνια να τα πούμε από κοντά»

    «Ωραία, λοιπόν. Δώσε μου περιοχή και διεύθυνση και σε λίγο θα είμαστε εκεί».

    Του τα έδωσε, ενημέρωσε και τη γυναίκα του για την επίσκεψη που επρόκειτο να δεχτούν και άνοιξε την γκαραζόπορτα, για να μπει μέσα το αυτοκίνητο του γνωστού του, γιατί φίλο δεν μπορούσες να τον πεις. Δέκα λεπτά αργότερα, το μαύρο AUDI του Κλήμη φάνηκε από τη γωνία. Έφτασε έξω από το εξοχικό και, με υπόδειξη του Μηνά, μπήκε μέσα στην ευρύχωρη αυλή και στάθμευσε δίπλα στις τριανταφυλλιές.

    Χαιρετήθηκαν εγκάρδια, οι συμβίες τους φιλήθηκαν σταυρωτά και αντάλλαξαν τις απαραίτητες φιλοφρονήσεις και πέρασαν μέσα για να ξεναγηθούν στο σπίτι. Μπήκαν από την κεντρική είσοδο της μονοκατοικίας και το φιλοξενούμενο ζευγάρι στάθηκε στη μέση του σαλονιού και θαύμαζε το εσωτερικό του απλού, αλλά καλόγουστα διακοσμημένου χώρου. Το βλέμμα και των δυο νεοφερμένων σταμάτησε στο εικονοστάσι που βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο μεγάλο τζάκι. Οι καμιά δεκαριά εικόνες που  κρέμονταν από τον τοίχο, κίνησαν το ενδιαφέρον του ζευγαριού.

    «Ωραίο εικονοστάσι», σχολίασε ο Κλήμης. «Το πράγμα φωνάζει από μακριά ότι αποτελείτε μια ευσεβή, θρησκευόμενη οικογένεια».

    Κοιτάχτηκε με τη γυναίκα του, η οποία κουνούσε με επιδοκιμασία το κεφάλι της, και χαμογέλασε ευχαριστημένος. Ο Μηνάς δεν γνώριζε καλά τα πιστεύω και τις ιδέες του άλλου. Δεν είχε τύχει να συζητήσουν ποτέ για τέτοια θέματα. Όποτε μιλούσαν, αναφέρονταν σε επαγγελματικά θέματα ή θυμούνταν ιστορίες από τα παλιά. Έτσι, το σχόλιο του πρώην συναδέλφου του, τον ξάφνιασε. Σκέφτηκε πόσο έξω μπορεί να πέσει κάποιος, απλώς και μόνον κρίνοντας από τα όσα βλέπουν τα μάτια του. Εκείνος δεν ήταν θρησκευόμενος, κάθε άλλο μάλιστα. Τις εικόνες τις διατηρούσε εκεί για πολλούς λόγους, οι οποίοι όμως δεν είχαν σχέση με τη θρησκεία. Πολλές από αυτές ήταν δώρα οικείων του και δεν ήθελε να τους στενοχωρήσει, κατεβάζοντάς τις. Δυο-τρεις πάλι είχαν καλλιτεχνική και οικονομική αξία, καθώς ήταν χειροποίητες και ασημένιες, οπότε δεν είχε νόημα να τις αποκαθηλώσει.

    Χαμογέλασε με το επιπόλαιο συμπέρασμα του Κλήμη και περιορίστηκε μόνον να του πει: «Αγαπητέ μου, θα θυμάσαι μια παλιά ρήση που λέει ‘’τα φαινόμενα απατούν’’, έτσι δεν είναι; Σε πληροφορώ λοιπόν ότι το ίδιο έπαθες κι εσύ. Οι εικόνες που βλέπεις δεν σημαίνουν πίστη στο Θεό και στο υπόλοιπο συγγενολόι του. Βρίσκονται σε αυτήν την θέση για λόγους σεβασμού προς τους δωρητές, για λόγους συναισθηματικούς, καθώς και για λόγους αισθητικής. Αν εσύ πιστεύεις στις εικασίες των ρασοφόρων, αυτό είναι δικαίωμά σου, μάθε όμως ότι εμείς έχουμε απορρίψει  κάθε τι που έχει σχέση με αφελείς μεταφυσικές θεωρίες»

    Οι άλλοι έμειναν να τον κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό, αδυνατώντας προφανώς να κατανοήσουν αυτά που μόλις είχαν ακούσει. Η θέα των εικόνων, τους είχε βεβαιώσει ότι είχαν βρεθεί μέσα σε ένα χριστιανικό σπίτι, να όμως που είχαν πέσει πολύ έξω.

    Ο Κλήμης έκανε ένα μορφασμό που φανέρωνε τη δυσαρέσκειά του, αλλά δεν μπόρεσε και να μη συμφωνήσει ενδόμυχα με τον Μηνά ότι ‘’τα φαινόμενα απατούν’’, και πολλές φορές μάλιστα απατούν οικτρά!

Moa Bones - Nymphs & Nufars (promo video)

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΣΘΕΝΗΣ

Ένα μικρό διήγημα από τη συλλογή μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ

    Ο γιατρός πάτησε το κουμπί της συσκευής ενδοσυνεννόησης και είπε στη γραμματέα του: «Μαριάννα, στείλε μέσα, σε παρακαλώ, τον επόμενο ασθενή».

    Δευτερόλεπτα αργότερα, ακούστηκε ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα και από το άνοιγμά της εμφανίστηκε ένας αδύνατος, καλοντυμένος άντρας, γύρω στα πενήντα.

    «Ελάτε, καθίστε», τον ενθάρρυνε ο γιατρός.

    Ο άντρας πλησίασε κοντά, έκανε το σταυρό του και κάθισε απέναντι από τον γιατρό. Εκείνος τον κοίταξε παραξενεμένος και τον ρώτησε: «Γιατί κάνετε το σταυρό σας; Εδώ δεν είναι εκκλησία».

    Ο άλλος χαμογέλασε χαζά και είπε: «Τον κάνω για να με βοηθήσει ο Θεός να γίνω καλά».

    «Μα, τότε γιατί ήρθατε εδώ και δεν πηγαίνατε στην εκκλησία;»

    «Εντάξει τώρα, γιατρέ. Καλό είναι να επικαλούμαστε και τη βοήθεια του Κυρίου μας».

    «Καλά, καλά. Για πείτε μου τώρα, πιο είναι το πρόβλημά σας;»

    «Να, τώρα τελευταία, νιώθω μεγάλη αδυναμία και ορισμένες φορές ζαλίζομαι».

    «Μάλιστα», είπε ο γιατρός, κάνοντας μια γκριμάτσα. «Για σηκώστε λίγο το πουκάμισό σας να σας εξετάσω».

    Τον ακροάστηκε, του πήρε την πίεση, του έκανε και κάποιες άλλες εξετάσεις και στο τέλος τον ρώτησε: «Σιτίζεστε κανονικά;»

    «Ε…, να…, ξέρετε, λόγω της Σαρακοστής, νηστεύω και τρώω λιτά».

    «Καλά το κατάλαβα. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά σας, αγαπητέ. Η διατροφή. Δεν έχετε απολύτως τίποτα. Εκείνο που σας λείπει είναι η σωστή διατροφή. Μπορείτε να τρώτε νηστίσιμα φαγητά, αλλά τουλάχιστον να είναι ικανοποιητικά σε ποσότητα».

    Ο ασθενής σταυροκοπήθηκε για μια ακόμα φορά και μουρμούρισε: «Δόξα τω Θεώ! Ευτυχώς που με φώτισε να σας επισκεφτώ. Τι σας οφείλω, γιατρέ;»

    «Θα πληρώσετε έξω στη γραμματέα μου, αλλά μη βιάζεστε να φύγετε».

    «Για ποιο λόγο, γιατρέ μου; Συμβαίνει κάτι; Έχω μήπως κάποιο πρόβλημα;»

    «Σίγουρα έχετε πρόβλημα. Οργανικά βέβαια είσαστε πολύ καλά, πάσχετε όμως από κάποιου άλλου είδους ασθένεια και θα ήθελα να σας ενημερώσω γι’ αυτήν, μήπως και καταφέρετε να θεραπευτείτε».

    Ο ασθενής σταυροκοπήθηκε για μια ακόμα φορά και ψέλλισε τρομοκρατημένος: «Με φοβίσατε πολύ με αυτό που μου είπατε. Πείτε μου την αλήθεια γιατρέ μου και συμβουλέψτε με τι ακριβώς πρέπει να κάνω για να θεραπευτώ».

    «Αν και η αρρώστια σας είναι αρκετά σοβαρή», προσπάθησε να τον καθησυχάσει ο γιατρός, «εντούτοις με την κατάλληλη θεραπεία μπορείτε να γίνετε περδίκι. Αποκλειστικά, από σας και μόνο εξαρτάται».

    «Θα κάνω ό, τι μου πείτε», τον διαβεβαίωσε ο άλλος, κάνοντας πάλι το σταυρό του.

    «Θα σας γράψω μια συνταγή, την οποίαν όμως πρέπει να εκτελέσετε κατά γράμμα, αν θέλετε να γίνετε γρήγορα καλά».

    Έπιασε ένα στυλό και, αρχίζοντας να γράφει σε ένα λευκό χαρτί τη συνταγή, την έλεγε και φωναχτά: «Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Ξεκινάτε με μια ισχυρή δόση ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗΣ. Στη συνέχεια, και για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, λαμβάνετε καθημερινά απεριόριστες ποσότητες ΓΝΩΣΗΣ. Στο τέλος, αρκεί απλώς και μόνον  να ενεργοποιήσετε τη ΛΟΓΙΚΗ και να δείτε που όλα θα πάνε καλά. Αν τα κάνετε όλα αυτά, τότε να είσαστε βέβαιος ότι δεν θα αργήσετε να επανέλθετε στον πραγματικό κόσμο».

    Ο ‘’ασθενής’’ τον κοίταξε με γουρλωμένα μάτια, πήρε το χαρτί που του έδωσε ο γιατρός και αποχώρησε σκυφτός από το ιατρείο, αποφεύγοντας αυτή τη φορά να σταυροκοπηθεί.

ΑΖΩΤΟ, ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΕΥΔΩΡΟΝ

Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημά μου. Μια αγωνιώδης αναζήτηση του ποιοι είμαστε και του που πάμε!    

     Ο Έντι δεν ήταν χαζός. Από την πρώτη μέρα που είχε πατήσει το πόδι του στον Κέρβερο, είχε καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε στον άθλιο εκείνο πλανήτη. Συνειδητοποιώντας ότι, η άφιξή του εκεί και η συνεχιζόμενη παραμονή του σ’ εκείνο το  απαίσιο μέρος, ισοδυναμούσε με την υπογραφή της  θανατικής  του καταδίκης, φρόντισε να πάρει τα μέτρα του, ώστε να παρατείνει όσο ήταν δυνατόν την διάρκεια της ζωής του. Τη διαστημική στολή του την έβγαζε μόνο για να εξυπηρετήσει τις προσωπικές του ανάγκες, μόλις όμως τελείωνε, την ξαναφορούσε χωρίς καθυστέρηση. Όσο για το κράνος του, αυτό δεν το έβγαζε σχεδόν ποτέ, παρά μόνο για να πάρει ένα γρήγορο γεύμα ή για να λούσει τα μαλλιά του. Το φορούσε ακόμα και στον ύπνο του. Παρατηρώντας το θλιβερό και μακάβριο θέαμα της συνεχούς απώλειας των συντρόφων του, ένιωθε ότι κάτι έπρεπε να κάνει για να το σταματήσει. Καταλάβαινε βέβαια ότι αυτό ήταν πολύ δύσκολο να το κατορθώσει, βλέποντας όμως τους άλλους να αρρωσταίνουν και να σβήνουν ένας-ένας με τη σειρά, ήταν αποφασισμένος να καταρρίψει όλα τα ρεκόρ μακροβιότητας και ανοσίας σ’ εκείνον τον απαίσιο τόπο, φροντίζοντας με αυτόν τον τρόπο,  τουλάχιστον έστω τον εαυτό του. Το γνώριζε καλά πως για να το καταφέρει χρειαζόταν υπεράνθρωπη προσπάθεια, εκείνος όμως δεν ήταν από τους ανθρώπους που το  βάζουν εύκολα κάτω. Ενδόμυχα, άλλωστε, πίστευε ότι υπήρχε και η δυνατότητα απόδρασης, καθώς ήταν ένθερμος οπαδός του δόγματος ‘’η ελπίδα πεθαίνει τελευταία’’. Από τη φύση του ήταν αισιόδοξος άνθρωπος, οπότε έλπιζε ότι κάποια στιγμή ίσως αυτό γινόταν πραγματικότητα. 

Η ΘΕΩΝΗ, Ο ΠΑΠΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ

Διήγημα από τη συλλογή μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ

         21.  Η ΘΕΩΝΗ,  Ο ΠΑΠΑΣ  ΚΑΙ  ΟΙ  ΕΞΩΓΉΙΝΟΙ

    Το μυστηριώδες σκάφος προσγειώθηκε μαλακά στο γρασίδι του μεγάλου πάρκου, απέναντι από ένα επιβλητικό κτήριο με χρωματιστά τζάμια, που φωτιζόταν δυνατά από μερικούς προβολείς, κι έσβησε τις μηχανές του. Η ώρα ήταν πολύ περασμένη και έξω δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Την απόλυτη ησυχία έσπαζε μόνον κατά διαστήματα η μονότονη φωνή ενός αθέατου πουλιού. Το χωριό είχε βυθιστεί στο σκοτάδι και οι κάτοικοί του, κουρασμένοι από την ολοήμερη εργασία στα χωράφια, βρίσκονταν κλεισμένοι μέσα στα χαμηλά σπιτάκια τους και είχαν παραδοθεί αμαχητί στις αγκάλες του Μορφέα. Έτσι, κανένας δεν πρόσεξε τα δυο αλλόκοτα όντα που βγήκαν προσεκτικά από το σκάφος. Με ύψος όχι μεγαλύτερο από ενάμιση μέτρο και με εμφάνιση που θύμιζε περισσότερο πίθηκο, παρά άνθρωπο, οι δυο εξωγήινοι ερεύνησαν με τα εξογκωμένα μάτια τους την περιοχή, κούνησαν δυο-τρεις φορές τις δυο κεραίες που εξείχαν πάνω από τα μακρόστενα κεφάλια τους και κοίταξαν ο ένας τον άλλον.

    «Παράξενο μέρος», είπε ο ένας. «Μου φαίνεται ότι προσεδαφιστήκαμε σε απολίτιστο πλανήτη».

    «Γιατί το λες αυτό;» απόρησε ο άλλος. «Άφησε πρώτα να έλθουμε σε επικοινωνία με τα όντα που τον κατοικούν, κι ύστερα βγάζεις τα συμπεράσματά σου».

    «Καλά, καλά», στραβομουτσούνιασε ο πρώτος. «Δεν βλέπεις σε τι κτήρια ζουν; Πού είναι οι κρυστάλλινες οροφές; Πού είναι τα περιστρεφόμενα παράθυρα; Πού είναι οι υπερυψωμένοι αγωγοί θερμότητας; Το μοναδικό κτήριο που ξεχωρίζει είναι αυτό μπροστά μας με τα χρωματιστά παράθυρα. Αλήθεια, τι λες να είναι;»

    «Πού θέλεις να ξέρω; Μοιάζει με κυβερνείο. Θα το μάθουμε αργότερα, όταν θα συναντήσουμε κάποιον κάτοικο».    

    «Αργεί να ξημερώσει;»

    «Δε νομίζω. Σε λίγο θα βγει το άστρο του συστήματος και θα φωτίσει τον πλανήτη».

    «Πάμε τότε να ρίξουμε μια ματιά σ’ αυτό το κτήριο».

    Οι δυο παράξενοι ταξιδιώτες του διαστήματος, κατευθύνθηκαν προς την οικοδομή που τους είχε εντυπωσιάσει και πλησίασαν κοντά του. Βρίσκοντας κλειστή την κεντρική είσοδο, προχώρησαν στο πλάι για να επιθεωρήσουν το παράξενο οικοδόμημα περιμετρικά.

                                      # # # # # # # # # #

    Η κυρά-Θεώνη ξύπνησε νωρίς. Σηκώθηκε  από κρεβάτι της, έπλυνε το πρόσωπό της, ντύθηκε και βγήκε από το φτωχικό της. Παρόλο που αργούσε ακόμα να ξημερώσει, δεν μπορούσε να καθίσει μέσα. Εδώ και δυο χρόνια, από τότε που είχε χάσει τον άντρα της, ζούσε ολομόναχη σ’ εκείνο το σπιτάκι και η αλήθεια ήταν ότι εκείνος ο άθλιος χώρος την έδιωχνε μακριά. Όλα μέσα σ’ εκείνο το χαμηλοτάβανο σπίτι της θύμιζαν τον μακαρίτη, κι έτσι κυκλοφορούσε μόνιμα έξω, είτε έκανε ζέστη, είτε έκανε κρύο, είτε έβρεχε. Επιδίωξή της ήταν να μη μένει μόνη της κάτω από εκείνη τη στέγη, γιατί οι αναμνήσεις, σε συνδυασμό με τη φτώχεια που επικρατούσε, της πλάκωναν την ψυχή, της προκαλούσαν κατάθλιψη. Ευτυχώς, υπήρχε η εκκλησία και μέσα στον ιερό εκείνο χώρο έβρισκε την ψυχική γαλήνη που επιζητούσε.

    Εκεί θα πήγαινε και τώρα. Ήταν ακόμα πολύ πρωί, σχεδόν νύχτα, τίποτα όμως δεν την κρατούσε μέσα. Εξάλλου, κλειδιά του ναού είχε. Εκείνη άνοιγε καθημερινά την πόρτα, πολύ πριν εμφανιστεί ο παπά-Φώτης. Η εκκλησία του χωριού είχε γίνει δεύτερο σπίτι της. Εκεί μέσα, παρέα με τις εικόνες του Χριστού, της Παναγίας και των Αγίων, αισθανόταν υπέροχα. Επικοινωνούσε σιωπηρά με τον Ύψιστο και ξεχνούσε τα γήινα, καθημερινά της προβλήματα.

    Έσυρε τα βήματά της αργά και κατηφόρισε στο μονοπάτι που οδηγούσε στην εκκλησία. Πέρασε μπροστά από το σπίτι του ιερέα, λίγο πιο κάτω έστριψε στη γωνία και βγήκε στην, μεγάλη σαν πάρκο, πλατεία. Πλησίασε στην είσοδο του ναού κι ετοιμάστηκε να ξεκλειδώσει την πόρτα, της φάνηκε όμως ότι άκουσε κάποιο θόρυβο από την πλαϊνή πλευρά του κτηρίου. Της φάνηκε παράξενο να υπάρχει κάποιος έξω, μια τόσο μικρή ώρα σαν εκείνη. Ξανάβαλε τα κλειδιά μέσα στην τσέπη της ζακέτας της και αποφάσισε να ανακαλύψει ποιος ήταν. Πλησίασε στη γωνία, έβγαλε το κεφάλι της μπροστά και κοίταξε με προσοχή στο πλάι. Αμέσως μετά, συγκράτησε με μεγάλη δυσκολία μια κραυγή τρόμου, που λίγο έλειψε να της ξεφύγει. Αυτό που αντίκρισαν τα μάτια της, δύσκολα θα μπορούσε να το πιστέψει άνθρωπος. Δυο παράξενα όντα, ίδια και απαράλλαχτα με το διάβολο, βάδιζαν δίπλα στην εκκλησία και την περιεργάζονταν.

    Πανικοβλήθηκε. Ποτέ στη ζωή της δεν είχε φανταστεί ότι θα ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον ίδιο τον σατανά. Και να που τώρα εκείνος είχε εμφανιστεί μπροστά της και μάλιστα εις διπλούν. Σταυροκοπήθηκε επανειλημμένα, έκανε μεταβολή κι έβαλε πλώρη για το σπίτι του παπά.

    Θεέ και Κύριε, μονολογούσε μέχρι να φτάσει στον προορισμό της. Δυο διάβολοι θέλουν να κυριεύσουν τον Οίκο Σου. Ελπίζω να προλάβει να τους διώξει ο ιερέας μας, πριν καταφέρουν να μπουν μέσα.

    Χτύπησε με επιμονή την εξώπορτα, ανυπομονώντας να αντικρίσει τον παπά. Της άνοιξε ο ίδιος. «Τι τρέχει κυρά-Θεώνη;» τη ρώτησε σε αυστηρό τόνο. «Γιατί βροντάς τις πόρτες τέτοια ώρα;»

    «Πού να στα λέω, πάτερ μου», του είπε με τρεμάμενη φωνή εκείνη και τον έπιασε από το μανίκι. «Δυο διάβολοι τριγυρνούν έξω από την εκκλησία».

    «Είσαι με τα καλά σου, κυρά μου;» την επέπληξε ο παπάς. «Τι ασυναρτησίες είναι αυτές που λες; Εφιάλτες έβλεπες στον ύπνο σου;»

    «Έλα να δεις και μόνος σου, αν δεν με πιστεύεις».

    Ο παπά-Φώτης ξεφύσηξε με δυσανασχέτηση, αλλά αποφάσισε να της κάνει το χατίρι. Γνώριζε την εμμονή της να ξημεροβραδιάζεται στην εκκλησία, γι’ αυτό άλλωστε της είχε δώσει και κλειδιά, δεν την θεωρούσε όμως τρελή. Γνώριζε τους λόγους που την έσπρωχναν στην εκκλησία. Σίγουρα κάτι θα είχε δει, για να επιμένει έτσι. Έριξε λοιπόν τόπο στη οργή, φόρεσε την κάπα του και την ακολούθησε. Έφτασαν κοντά στο ναό και κρύφτηκαν πίσω από το καμπαναριό. Δευτερόλεπτα αργότερα, δυο περίεργα όντα εμφανίστηκαν από το πλάι και η κυρά-Θεώνη άρχισε να τρέμει ολόκληρη.

    «Τα βλέπεις που σου τα έλεγα; Δυο διάβολοι αυτοπροσώπως! Τι έχεις να πεις τώρα γι’ αυτό; Πες καμιά ευχή να ξορκίσεις το κακό».

    «Ποιο κακό, κυρά-Θεώνη; Δυο όντα, μάλλον από άλλον πλανήτη είναι».

    «Τι εννοείς, από άλλον πλανήτη, παπά μου; Εξωγήινοι δηλαδή; Μα αφού δεν υπάρχουν εξωγήινοι».    

    Το πρόσωπο του παπά πήρε ένα μειλίχιο ύφος και της είπε κάπως ειρωνικά, αφήνοντάς την άναυδη: "Γιατί, μήπως υπάρχουν διάβολοι;"

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

              O ΚΥΡΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

   Του ΣΤΕΛΙΟΥ ΦΡΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ

Βγήκα κατά τις 12 το μεσημέρι μια βόλτα να κόψω κίνηση στη γειτονιά, έκανα λαθρανάγνωση των εφημερίδων σε 1-2 περίπτερα και κάθισα σε ένα παγκάκι στην πλατεία για να διαβάσω ως συνταξιούχος τη δική μου εφημερίδα. Γύρω μου πηγαινοέρχονταν αρκετοί άνθρωποι, είχε και μια Λαϊκή Αγορά εκεί κοντά και υπήρχε κίνηση... Κάποια στιγμή με προσέγγισε ένας μάλλον συνομήλικος κύριος με ψώνια στο χέρι, σαν να ήθελε να καθίσει στη δική μου θέση στο παγκάκι. Τον κοιτάω προσεκτικά, μήπως είναι κανένας γνωστός, τίποτα, τελείως άγνωστος... Μου λέει:

— "Γράφει καμιά αλήθεια αυτό που διαβάζεις;"

Σκέφτηκα ότι είναι κομματικός, ακροδεξιός ή ακροαριστερός... Τι να του πω τώρα; Να αρχίσω διερεύνηση τι είναι αλήθεια και ποιος την ορίζει; Να κάνω πως δεν τον άκουσα; Να τον ρωτήσω πόσο έχουν τα φασολάκια στη Λαϊκή; Αυθόρμητα αποφάσισα να απαντήσω στο ερώτημά του, κάνοντας έλεγχο αλήθειας σ' αυτά που διάβαζα. Κοιτάω τη σελίδα της εφημερίδας.

— "Για να δω πάνω πάνω τι γράφει: Θα σημάνουν σήμερα στις 11 π.μ. οι σειρήνες συναγερμού σε όλη τη χώρα. Μου φαίνεται ότι είναι αλήθεια..." του λέω, περιμένοντας την αντίδρασή του. Κούνησε το κεφάλι συμφωνώντας, αφού λίγο πριν είχαν ακουστεί οι σειρήνες... Συνεχίζω εγώ, υπερασπιζόμενος το έργο των δημοσιογράφων:

— "Για να δούμε κάτω κάτω στην ίδια σελίδα: Την λατρευτή μας μητέρα, γιαγιά και θεία Καλλιόπη Δ. Πασχαλίδου, ετών 88, κηδεύουμε την Παρασκευή... Θα πέθανε", του λέω, "για να το γράφει!" Τι να πει, δεν πέθανε η Καλλιόπη; Αναγκαστικά συμφώνησε και πάλι... Πάνω όμως που ήμουν έτοιμος να του διαβάσω τη συνταρακτική είδηση ότι η ΑΕΚάρα έριξε, αληθώς, 2 γκολάρες στη Θύελλα Ραφήνας, με προλαβαίνει και μου λέει:

— "Για τον κύριό μας γράφει τίποτα;"  Χμμμ, θεόπληκτος είναι λοιπόν ο περίπου συνομήλικος και όχι κομματικός! Είτε Ιεχωβάς είτε Παλαιοημερολογίτης θα είναι...

— "Για ποιον κύριο να γράφει;" τον ρωτάω εγώ με αφέλεια, "Όλοι κύριοι είμαστε."

— "Για τον κύριο ημών Ιησού Χριστό", μου κάνει με εμφανή ικανοποίηση, σαν να είχε αποδείξει τον τετραγωνισμό του κύκλου...

Τώρα, πέρασαν πολλές ιδέες από το μυαλό μου: να τον αρχίσω στην κατήχηση ότι με ρωτάει για κάποιον ανύπαρκτο και φανταστικό φίλο του, με τον οποίο του πιπιλάνε το μυαλό οι παπάδες για να του τσιμπάνε το χρήμα ή να κάνω τον αδαή και να τον αφήσω να μου λέει αυτός ό,τι θυμόταν από το κατηχητικό, υποβάλλοντας εγώ διευκρινιστικές ερωτήσεις; Κάτι σαν: και γιατί θυσιάστηκε ο κύριος αφού δεν του το ζήτησε κανένας; Και αφού ήξερε ότι θα αναστηθεί, τι θυσία μπορεί να έκανε εκ του ασφαλούς; Προτίμησα όμως να συνεχίσω να διαβάζω την εφημερίδα αντί να μου φάει την ώρα ο θεόπληκτος. Του λέω λοιπόν το καταπληκτικό (έτσι μου φαίνεται τώρα):

— "Αυτή η σελίδα περιέχει ειδήσεις μόνο από την Ελλάδα, ο κύριος που λέτε ήταν στην Παλαιστίνη και πιθανόν να γράφει γι' αυτόν στη σελίδα των εξωτερικών ειδήσεων..."

Με κοίταξε με οίκτο, πιθανόν να ήθελε να μου πει ότι ο κύριος που εννοεί αυτός είναι Έλληνας, ίσως όμως να τον περίμενε και η κυρά του στο σπίτι να της πάει τα ψώνια.

— "Καλά, τα λέμε άλλη μέρα", μου λέει και συνέχισε βιαστικά το βηματισμό του...

— "Καλό μεσημέρι και καλή όρεξη", του απαντάω εγώ και αφοσιώθηκα πάλι στην εφημερίδα.

Ρε τι τραβάμε κι εμείς οι συνταξιούχοι... 

Creedence Clearwater Revival - Pagan Baby

Η ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΣΑ ΚΑΙ Ο ΚΡΙΝΟΣ

      Διήγημα από τη συλλογή ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

              Η ΕΓΚΥΜΟΝΟΥΣΑ ΚΑΙ Ο ΚΡΙΝΟΣ

    Τα ευχάριστα νέα τα πληροφορήθηκε τη στιγμή που επέστρεφε στο γραφείο του από τη σύσκεψη των στελεχών της εταιρίας. «Ελάτε γρήγορα», του φώναξε η γραμματέας του, μόλις τον είδε να καταφτάνει. «Η γυναίκα σας, σας ζητά  επειγόντως στο τηλέφωνο».

    Ο Περίανδρος έτρεξε ανήσυχος μέσα και σήκωσε το ακουστικό. Γνώριζε ότι, εκείνη την ημέρα, η αξιαγάπητη συμβία του είχε πάει στο γιατρό, θα ηρεμούσε όμως μόνον όταν άκουγε από το στόμα της τα αποτελέσματα της εξέτασης. «Έλα, Ασπασία μου», της είπε με τρεμάμενη φωνή. «Τι έγινε;»

    «Βγήκε θετικό», την άκουσε να φωνάζει με ενθουσιασμό από την άλλη άκρη της γραμμής. «Αγάπη μου είμαι έγκυος. Επιτέλους τα καταφέραμε».

    Στο άκουσμα αυτής της χαρμόσυνης είδησης, ένα κύμα χαράς ήρθε και τον πλημμύρισε.  Οι προσπάθειές τους για τεκνοποίηση είχαν ευοδωθεί. Τρία ολόκληρα χρόνια περίμεναν αυτήν την εξέλιξη. Έκαναν έρωτα σχεδόν καθημερινά και, καθώς δεν έβλεπαν  αποτέλεσμα είχαν επισκεφτεί και κάποιους γιατρούς, για να δουν αν κάποιος από τους δυο είχε πρόβλημα, όλοι τους όμως τους είχαν διαβεβαιώσει ότι και οι δύο ήταν απόλυτα υγιείς και δεν χρειαζόταν να υποβληθούν σε κάποια θεραπεία για να τεκνοποιήσουν. «Είναι θέμα χρόνου», τους είχαν πει.

    «Μπράβο, κορίτσι μου. Συγχαρητήρια. Εύχομαι να πάνε όλα καλά. Θα τα πούμε αργότερα στο σπίτι».

    Μετά από αυτό, πού να έβρισκε την όρεξη να εργαστεί. Παράτησε στην άκρη τα χαρτιά του και φώναξε τη γραμματέα του. «Μαρίνα, πετάξου σε παρακαλώ μέχρι απέναντι στο ζαχαροπλαστείο και πάρε μερικά γλυκά να κεράσω τους συναδέλφους. Ενημέρωσέ τους ότι κερνάω επειδή η γυναίκα μου έμεινε έγκυος».

    «Ω, συγχαρητήρια! Τι ευχάριστο γεγονός. Άντε με το καλό». Πήρε το χαρτονόμισμα που της έδωσε ο προϊστάμενός της και έφυγε φωνάζοντας στους υπόλοιπους υπαλλήλους: «Τα μάθετε; Ο κύριος Περίανδρος θα γίνει πατέρας. Ετοιμαστείτε για κέρασμα».

    Το πόσο μεγάλος ενθουσιασμός επακολούθησε, δεν περιγράφεται. Ύστερα από ένα παρατεταμένο, ηχηρό χειροκρότημα και επιφωνήματα χαράς, οι οκτώ υπάλληλοι του τμήματός του σηκώθηκαν από τα γραφεία τους και έτρεξαν να συγχαρούν τον μέλλοντα γονιό. Καθώς όλοι τους, μέχρι τον τελευταίο, γνώριζαν την μεγάλη επιθυμία του προϊσταμένου τους να τεκνοποιήσει, χάρηκαν ιδιαίτερα που ο συγκροτημένος εκείνος άνθρωπος το είχε επιτέλους καταφέρει.

    Το νέο μεταδόθηκε αστραπιαία και στα άλλα τμήματα της εταιρίας και υπάλληλοι από όλους τους ορόφους κατέφταναν για να τον συγχαρούν.  Μεταξύ αυτών ήταν και ο προϊστάμενος του λογιστηρίου και προσωπικός του φίλος, ο Σαράντης.

    «Δεν το πιστεύω», του είπε μόλις μπήκε στο γραφείο του. «Τα κατάφερες, βρε μπαγάσα. Μεταβίβασε στην Ασπασία τις ευχές μου για ανώδυνη εγκυμοσύνη και καλή λευτεριά».

    «Σ’ ευχαριστώ, Σαράντη μου, να είσαι καλά. Πες το και στη γυναίκα σου. Θα χαρεί πολύ όταν το μάθει».

    «Το έμαθε ήδη. Η πρώτη κίνηση που έκανα, μόλις το πληροφορήθηκα, ήταν να την πάρω τηλέφωνο και να της το πω. Ασφαλώς και χάρηκε και μου είπε ότι θα πάρει σε λίγο την Ασπασία να την συγχαρεί».

    «Ωραία. Να σου ευχηθώ λοιπόν κι εγώ, μιας κι εσύ δεν είχες τέτοιο πρόβλημα και έχεις ήδη δυο αγγελούδια, να σου ζήσουν και να τα δεις να μεγαλώνουν ευτυχισμένα».

    «Ευχαριστώ, Περίανδρε, να είσαι καλά. Πες μου όμως κάτι. Γνωρίζω ότι αυτό το θέμα σας βασάνιζε χρόνια τώρα, πώς έγινε και τα καταφέρατε τελικά;»

    «Τι να σου; Δεν κάναμε κάτι διαφορετικό από τις άλλες φορές. Τη διαδικασία τεκνοποίησης τη γνωρίζουν όλοι, κι αυτή ακριβώς τη διαδικασία ακολουθήσαμε κι εμείς».

    «Έλα τώρα, δεν μπορεί. κάτι πρέπει να μεσολάβησε για να πετύχετε αυτό το θαύμα».

    «Ειλικρινά σου λέω, όλα έγιναν με το γνωστό φυσιολογικό τρόπο», τον διαβεβαίωσε ο Περίανδρος, αμέσως μετά όμως άλλαξε έκφραση. «Η αλήθεια είναι, τώρα που το θυμάμαι, ότι έβαλε το χεράκι του και ο κρίνος»

    Ο άλλος τον κοίταξε με κατάπληξη. «Τι ακριβώς εννοείς; Πλάκα μου κάνεις τώρα;»

    Ο Περίανδρος μισόκλεισε τα μάτια του, ενώ ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματίστηκε πάνω στα χείλη του. «Μιλάω σοβαρά. Κάποια φορά το τελευταίο διάστημα, τη στιγμή που έκανα έρωτα με τη γυναίκα μου, δεν ξέρω πως μου ήρθε και της είπα: ‘’Βρε κορίτσι μου, εδώ η Παναγία, αν και παρθένα, έμεινε έγκυος απλά και μόνο μυρίζοντας έναν κρίνο, κι εσύ που έχεις δεχτεί τόσα και τόσα σπερματοζωάρια στον κόλπο σου, δεν μπορείς να το καταφέρεις;» 

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

       

   ΠΡΟΛΟΓΟΣ

    Μετά από δυο χιλιάδες χρόνια θρησκευτικής παράνοιας, μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί διαφορετικά και να δηλώσει την αντίθετη άποψή του στις δοξασίες της θρησκείας, και συγκεκριμένα της χριστιανικής θρησκείας, καθώς αυτή είναι που μας ενδιαφέρει άμεσα. Το τελευταίο διάστημα, κυρίως λόγω της μεγάλης εξάπλωσης του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ακούγονται πιο δυνατά οι φωνές διαμαρτυρίας των αμφισβητούντων τη χριστιανική παράδοση και γράφονται πύρινα άρθρα από πολλούς ορθολογιστές, για την συνεχιζόμενη εξαπάτηση του ποιμνίου από τους ρασοφόρους. Ταυτόχρονα, δημοσιεύονται πλήθος επιστημονικών ανακαλύψεων και θεωριών, που διαψεύδουν τους παράλογους ισχυρισμούς των συγγραφέων κάποιων δήθεν θεόπνευστων βιβλίων, και αντικρούουν με επιχειρήματα τις εικασίες τους. Επίσης, έχουν δημιουργηθεί σύλλογοι, κινήματα, φορείς, ιστοσελίδες, κι ένα σωρό ακόμα ομάδες ‘’αντιφρονούντων’’, που σαν σκοπό έχουν την προσπάθεια απεξάρτησης όσων συνεχίζουν να βρίσκονται κάτω από την επήρεια των πνευματικών ΄΄ουσιών’’ της θρησκείας.

    Παρόλα αυτά, ο αγώνας είναι σκληρός και, μέχρις στιγμής, άνισος. Οι κατέχοντες την κοσμική εξουσία, ισχυρίζονται ότι βρίσκονται σε αυτήν την θέση, με την εντολή και τις ευλογίες του Πανάγαθου, και ανθίστανται σθεναρά, για να μην χάσουν τα κεκτημένα τους.  Πολεμούν λυσσαλέα κάθε άτομο που τάσσεται εναντίον τους και προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν τα προνόμιά τους. Έχοντας για σύμμαχό τους το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και τους αφελείς οπαδούς τους, λασπολογούν εναντίον των ‘’εχθρών’’ τους, ελπίζοντας στην οριστική επικράτησή τους, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για το ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει. Στον αγώνα αυτόν, σκέφτηκα να συμβάλω κι εγώ, δημιουργώντας ένα νέο λογοτεχνικό είδος, την ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ, με το οποίο θα επιχειρήσω να κριτικάρω και να σατιρίσω τη θρησκεία και τους εκπροσώπους της και να σπείρω το σπόρο της αμφιβολίας σε κάθε σκεπτόμενο μυαλό. Ελπίζω, στην προσπάθεια αυτή,  να συμμετάσχουν και άλλοι φίλοι, που έχουν τις ίδιες ανησυχίες και διαπνέονται από τις ίδιες ιδέες.

ΣΥΝΤΑΓΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ: ΤΟ ΤΑΜΑ

Διήγημα από τη συλλογή ''ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ  ΠΑΡΑΝΟΙΑ''

    «Το έμαθες ότι έκλεισαν πέντε νοσοκομεία;»

    Ο Μανωλιός τον κοίταξε λοξά και συνέχισε να μασουλάει το ευμεγέθες σάντουίτς του. «Ε, και λοιπόν;»

    Αυτή τη φορά ήταν η σειρά του Νεοπτόλεμου να τον κοιτάξει λοξά. «Με δουλεύεις, ρε φίλε; Δεν αντιλαμβάνεσαι πόσα προβλήματα δημιουργεί αυτή η κίνηση;»

    «Προβλήματα στους γιατρούς, εννοείς;»

    «Στους ασθενείς, ρε φίλε. Το χαζό παριστάνεις;»

    «Α, εγώ νόμιζα ότι αναφέρεσαι στα γιατρουδάκια που θα χάσουν το φακελάκι».

    «Τα γιατρουδάκια, όπως τα αποκαλείς, σε πληροφορώ ότι σπουδάζουν για δεκαετίες ολόκληρες, δεν σταματούν ποτέ να διαβάζουν και σε πολλές περιπτώσεις σώζουν ζωές. Το ότι παίρνουν μισθούς πείνας, δεν το σχολιάζω, γι’ αυτό ίσως και δεν λένε όχι στα ‘’δωράκια’’ που τους δίνονται, το να βρεθούν όμως στο δρόμο και αυτοί και το νοσηλευτικό προσωπικό και, κυρίως, οι ασθενείς, το θεωρώ άκρως απάνθρωπο και λίαν ανησυχητικό».

    «Έλα μωρέ τώρα, μη γίνεσαι υπερβολικός», χασκογέλασε ο Μανωλιός. «Το προσωπικό θα βολευτεί κάπου αλλού. Όσο για τους αρρώστους, υπάρχουν και τα τάματα».

    «Ορίστε; Τι ακριβώς εννοείς; Κάνοντας τάματα, θα γίνουν καλά;»

    «Ε, βέβαια. Εδώ τόσοι και τόσοι βρήκαν την υγειά τους απευθυνόμενοι στην Παναγία και στους αγίους».

    «Ξέρεις πολλούς;»

    «Ουυ, δεκάδες. Καλά, δεν έχεις ενημερωθεί; Τόσα και τόσα θαύματα γίνονται καθημερινά, από τις θαυματουργές εικόνες των μοναστηριών και των εκκλησιών».

    «Σοβαρά μιλάς; Πού το είδες γραμμένο;»

    «Μου το είπε ο πάτερ-Ιγνάτιος. Μην κοιτάς που δεν δημοσιεύονται. Οι άθεοι πολεμούν με κάθε τρόπο τη θρησκεία, γι’ αυτό και φροντίζουν να μην τα μαθαίνει αυτά ο κόσμος».

    «Έλα τώρα. Δηλαδή εσύ, όποια σαχλαμάρα την ακούσεις, την πιστεύεις;»

    «Ο πάτερ-Ιγνάτιος είναι σοβαρός και αξιοπρεπής ιερέας. Δεν θα έλεγε ποτέ ψέματα.  Εξάλλου, έχω και προσωπική εμπειρία κάποιου γνωστού μου που έγινε καλά από καρκίνο».

    «Αυτό τι σημαίνει; Πολλοί ασθενείς με καρκίνο έχουν γίνει καλά. Υπάρχουν δεκάδες μορφές της νόσου και κάποιες από αυτές, με την κατάλληλη θεραπεία, είναι ιάσιμες».

    «Άμα σου λέω εγώ, να με πιστεύεις. Ο άνθρωπος έτρεχε μήνες στα νοσοκομεία και στους γιατρούς, έκανε θεραπείες, αλλά τίποτα. Ώσπου απελπίστηκε και πήγε στην Τήνο. Εκεί σύρθηκε στα γόνατα από το λιμάνι μέχρι την εκκλησία, έκανε την προσευχή του και το τάμα του και, έναν μόλις μήνα αργότερα έγινε καλά».

    «Πού τον είχε τον καρκίνο;»

    «Τι σημασία έχει; Όπου και να τον είχε, η Παναγία, μεγάλη η Χάρη της, τον θεράπευσε».

    «Αν πιστεύεις ότι τον θεράπευσε η πίστη του, δεν θα σου χαλάσω το χατίρι, αναρωτιέσαι όμως πόσοι άνθρωποι, αν και έκαναν τάματα και προσευχές, δεν έγιναν ποτέ καλά, ή πέθαναν;»

    «Ίσως δεν ήταν αρκετά πιστοί».

    «Τη δικαιολογία την έχεις πάντοτε πρόχειρη. Μπορείς πάντως να συνειδητοποιήσεις ότι, το κλείσιμο των νοσοκομείων, συνεπάγεται απίστευτη ταλαιπωρία, ακόμα και θάνατο, πολλών άτυχων ασθενών;»

    «Ας προσευχηθούν στον Κύριο», επέμεινε ο Μανωλιός, «κι αν είναι πραγματικά πιστοί, να είναι βέβαιοι ότι οι προσευχές τους θα  εισακουσθούν και θα γίνουν καλά».

    Ο Νεοπτόλεμος παρέδωσε τα όπλα. Κατάλαβε ότι ήταν πολύ δύσκολο να αλλάξει τα μυαλά του φίλου του. Ο άνθρωπος εθελοτυφλούσε, πετούσε στα σύννεφα, αλλά δεν είχε τη νοητική ικανότητα να δεχτεί την πραγματικότητα. Έτσι, ο Νεοπτόλεμος σηκώθηκε από τη θέση του, κοίταξε με οίκτο τον άλλον, που συνέχιζε να μασουλάει και του είπε: «Μάλλον έχεις δίκιο, αγόρι μου. Με έπεισες ότι, η πίστη στο Θεό, θεραπεύει πάσα νόσο και πάσα… μαλακία».

ΑΓΙΟΙ=ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ

                        ΑΓΙΟΙ=ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΣ

    Κλείνουν, λέει, δεκατρία νοσοκομεία, ανά την επικράτεια. Ε, και λοιπόν; Πού ακριβώς είναι το πρόβλημα; Εδώ υπάρχουν εκατοντάδες  ασθενείς, οι οποίοι λένε ότι, μετά τις αποτυχημένες απόπειρες των γιατρών να τους κάνουν καλά, κατέφυγαν στα μοναστήρια, όπου εκεί, ώ του θαύματος, θεραπεύτηκαν εντελώς. Μιλάμε για μαρτυρίες αξιόπιστων ανθρώπων, οι οποίοι δεν έχουν λόγους να πουν ψέματα. Όταν λοιπόν αρρωσταίνουμε, αντί να τρέχουμε στα νοσοκομεία, αφού έτσι κι αλλιώς άχρηστα είναι, θα πηγαίνουμε στις εκκλησίες και στα μοναστήρια και θα προσευχόμαστε στο Θεό, στην Παναγία και σε κάποιους αγίους εξειδικευμένους στη συγκεκριμένη νόσο από την οποίαν πάσχουμε, και θα γινόμαστε αμέσως καλά. Σημειωτέον ότι η μέθοδος αυτή είναι και πιο οικονομική. Θα μας στοιχίζει πολύ λιγότερο. Γιατί λοιπόν θορυβηθήκατε όταν μάθατε ότι σταματούν να λειτουργούν κάποια νοσοκομεία; Τα… νοσηλευτικά ιδρύματα, που λέγονται μοναστήρια, είναι στην απόλυτη διάθεσή σας και οι σεβαστοί πατέρες πρόθυμοι να σας εξυπηρετήσουν, με το αζημίωτο βέβαια πάντοτε.

    Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι κακοθελητές που αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα αυτής της θεραπευτικής μεθόδου, να δούμε όμως πώς θα συμπεριφερθούν αυτοί, όταν θα έχουν την ατυχία να νοσήσουν και οι ίδιοι. Θα πάνε βέβαια πρώτα στο γιατρό, αλλά μόλις δουν ότι δεν βλέπουν αποτελέσματα, είμαι βέβαιος ότι θα τρέξουν αμέσως να κάνουν προσευχές και τάματα. Τώρα όμως ίσως μου πουν μερικοί: «Μα και ο μακαρίτης ο Χριστόδουλος, ο οποίος μάλιστα είχε και τα μέσα στο μεταφυσικό αυτό σύστημα, πώς και δεν έγινε καλά, αλλά αποδήμησε εις Κύριον;»

    Μην περιμένετε να πάρετε απάντηση από μένα. Αυτά είναι εσωτερικά ζητήματα της θρησκείας. Εξάλλου, όπως λένε και οι ρασοφόροι, ‘’οι βουλές του Κυρίου είναι άγνωστες’’. Πιθανόν να τον ήθελε κοντά Του. Δεν πειράζει όμως. Εσείς κάνετε το ταματάκι σας στον άγιο, κι εκείνος θα φροντίσει να μεσολαβήσει στον Ύψιστο, ώστε να εισακουστεί το αίτημά σας και να γίνετε καλά. Τι να τρέχετε τώρα στα νοσοκομεία και στους γιατρούς; Χαμένος κόπος, χαμένος χρόνος και περιττά έξοδα είναι! 

ΕΛΑΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΗΔΕΜΟΝΑ ΣΑΣ

   Εξήντα έξι χρόνια ζωής νομίζω πως είναι αρκετά για να κρίνεις τους ανθρώπους με τους οποίους έχεις συμβιώσει. Η κριτική αυτή, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, είναι εντελώς υποκειμενική, δεν μπορεί όμως να παραγνωριστεί η καλή θέληση και το... ακέραιον του χαρακτήρος του κριτικού. Χωρίς, λοιπόν, το παραμικρό ίχνος υπερβολής ή εθελοτυφλίας, οι βαθμοί που θα βάλω στις επιδόσεις των κατοίκων αυτής της χώρας σε διάφορους τομείς, με άριστα το δέκα, είναι οι εξής:

ΠΑΙΔΕΙΑ:     4

ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑ: 2

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ:  5

ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ:   3

ΑΛΛΗΛΟΣΕΒΑΣΜΟΣ: 4

ΜΟΡΦΩΣΗ:  5

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ: 5

ΟΔΗΓΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: 2

ΦΙΛΟΤΙΜΟ:  8

ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ: 9

ΜΑΓΕΙΡΙΚΗ: 7

ΚΑΘΑΡΙΟΤΗΤΑ: 6

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ: 8

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ: 7 

Εν ολίγοις, αν εξαιρέσουμε τους έξι τελευταίους τομείς, στους υπόλοιπους μένουμε μετεξεταστέοι! 

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

Απόσπασμα από την ομώνυμη αστυνομική νουβέλα μου.

    «Εντάξει, κύριε υπαστυνόμε. Σας ευχαριστώ για τις συμβουλές και, κυρίως, για το ενδιαφέρον σας. Αν δεν με είχατε ενημερώσει από πριν, θα είχα άγνοια του κινδύνου και ίσως να είχα πέσει στην παγίδα της. Ευχαριστώ το Θεό, γιατί φαίνεται ότι με λυπήθηκε και σας έφερε στο δρόμο μου».

    "Α, εδώ τα χαλάμε, φίλε μου'', τον επέπληξε ο υπαστυνόμος, ενοχλημένος από αυτό που είχε ακούσει. "Η αξιοποίηση των πληροφοριών και των ευρημάτων που προέκυψαν από την αστυνομική έρευνα, καθώς και η λογική είναι αυτά που με έφεραν στο δρόμο σου και κανένας άλλος.  Αν ο Θεός ήθελε να βοηθήσει, θα μπορούσε να το είχε κάνει και με τα επτά μέχρι στιγμής αθώα θύματα. Αυτούς τους δύστυχους ανθρώπους γιατί δεν τους λυπήθηκε;»

    «Μάλλον έχετε δίκιο. Από συνήθεια το είπα. Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Μιλάω γι’ αυτήν την πλύση εγκεφάλου, την πεποίθηση δηλαδή ότι όλα στη ζωή μας κατευθύνονται από το Θεό, που την εμφυτεύουν στον εγκέφαλό μας συνεχώς από την παιδική μας ηλικία».

    «Το καταλαβαίνω και σε δικαιολογώ. Α, μιας και έθιξες το συγκεκριμένο θέμα, να σε πληροφορήσω και κάτι για τη φίλη μας, το οποίο το μάθαμε μόλις χθες. Η κυρία αυτή, λοιπόν, φίλε μου, η εγκληματίας που σκορπίζει το θάνατο, είναι θρησκευόμενη. Δεν γνωρίζω περισσότερες λεπτομέρειες αυτή τη στιγμή, σε πληροφορώ όμως ότι, το άτομο αυτό, η εγκληματίας που σκορπά το θάνατο, πιθανόν νομίζει πως ενεργεί με ‘’θεϊκή’’ εντολή».

    «Σοβαρά το λέτε;»

    «Νομίζεις ότι αστειεύομαι; Εν πάση περιπτώσει, ας αφήσουμε στην άκρη την μεταφυσική, κι ας κοιτάξουμε να βρούμε τη λύση στο σοβαρό πρόβλημα που έχει δημιουργήσει στην κοινωνία  αυτό το τέρας, γιατί πραγματικά για ανθρώπινο τέρας πρόκειται ».

    «Πολύ σωστά. Πάντως δεν μπορώ να μη θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό που βρεθήκατε μπροστά μου. Όμως να μην σας απασχολώ  άλλο. Σας ευχαριστώ για μια ακόμα φορά».

     

ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ

    ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΡΑΣΟΦΟΡΩΝ

   Άραγε, πώς θα ήταν η ζωή μας, αν δεν υπήρχαν κάποιοι ανήσυχοι άνθρωποι που ανάλωσαν το χρόνο τους στην εξεύρεση τρόπων, μεθόδων, αντικειμένων και λύσεων για βελτίωση του τρόπου και των μέσων διαβίωσής μας; Χιλιάδες άνθρωποι, από την παλαιολιθική εποχή μέχρι σήμερα, άλλοτε τυχαία και άλλοτε με κατανάλωση φαιάς ουσίας, ακόμα και με κίνδυνο της ίδιας της ζωής τους, πρόσθεσαν ένα λιθαράκι, ή ακόμα και ολόκληρο βράχο, στον ανθρώπινο πολιτισμό. Η μετάβασή μας από τα σπήλαια στη διαστημική εποχή δεν έγινε τυχαία, ούτε μέσα σε μια νύχτα. Χρειάστηκαν προσπάθειες χιλιάδων χρόνων από πολλούς ανθρώπους για την υλοποίησή της. Οι εφευρέτες, σε πείσμα της σκοταδιστικής κοσμοθεώρησης των ρασοφόρων, απέδειξαν ότι ο κόσμος δεν είναι όπως θέλουν να μας τον παρουσιάσουν οι θρησκείες. Απέδειξαν ότι, οι δήθεν θεϊκές δυνάμεις, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από τις ιδιότητες της ύλης, οι οποίες απλά βρίσκονταν κρυμμένες μέχρι να τις ανακαλύψουν και να τις αξιοποιήσουν οι εφευρέτες, επιστήμονες στην πλειοψηφία τους.

    Οι εφευρέτες λοιπόν άλλαξαν ριζικά το περιβάλλον στο οποίο ζούμε κι έκαναν πιο εύκολη τη ζωή μας, και θα έπρεπε να τους μνημονεύουμε πιο συχνά. Αντιθέτως και παραδόξως, αντί γι' αυτούς μνημονεύουμε κάποιους άλλους, μισανθρώπους, εγκληματίες και οπισθοδρομικούς, κι αυτό επειδή μας το επέβαλλαν κάποιοι σκοτεινοί κύκλοι, οι οποίοι διαφεντεύουν ακόμα τη ζωή μας. Αντί λοιπόν να έχουμε τους εφευρέτες σε δεύτερη μοίρα, καλό θα ήταν να τους θυμόμαστε συχνότερα. Αυτοί είναι που ''μαρτύρησαν'' για τον άνθρωπο και όχι οι ρασοφόροι. Αυτοί είναι που έκαναν τη ζωή μας καλύτερη, άσχετα αν κάποιες εφευρέσεις χρησιμοποιήθηκαν για κακό σκοπό. Γι' αυτό όμως δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά κάποιοι άλλοι που εκμεταλλεύτηκαν τις εφευρέσεις τους για να εξασφαλίσουν ή να επεκτείνουν την εξουσία τους. 

    Κίνητρο των εφευρετών υπήρξε πάντα η δίψα τους να προσθέσουν κάτι νέο, κάτι διαφορετικό στα ήδη υπάρχοντα και, σχεδόν πάντα, το κατάφερναν. Αν τώρα κάποιοι έκαναν κακή χρήση σε μερικές εφευρέσεις, αυτό δεν μειώνει στο ελάχιστο τη συνολική προσφορά τους στην ανθρωπότητα. Αναμφίβολα λοιπόν, οι εφευρέτες πρόσφεραν πολλά στον άνθρωπο, σε αντίθεση με τους ρασοφόρους, οι οποίοι περιορίστηκαν στην παροχή ανεκπλήρωτων υποσχέσεων και στην προσφορά ψευδαισθήσεων και φρούδων ελπίδων. Εκπλήσσομαι λοιπόν όταν διαπιστώνω ότι, στη σύγχρονη εποχή μας, υπάρχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι αδυνατούν να διακρίνουν τη διαφορά μεταξύ εφευρετών και ρασοφόρων, και θεωρούν τους δεύτερους πιο σημαντικούς και πιο ''χρήσιμους'' από τους πρώτους.        

ΣΕΛΕΥΚΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ 2013

Αν και στην πραγματικότητα πρόκειται για μια μικρής εμβέλειας πρόσφατη περιοδεία, εντούτοις οι εμπειρίες που αποκόμισα ήταν πολλές και ενδιαφέρουσες. Η διαδρομή των χιλίων τριακοσίων χιλιομέτρων καλύφθηκε σε πέντε μέρες, λόγω της τετραήμερης παραμονής μου στη Χαλκιδική. Το δρομολόγιο ήταν Αίγιο-Αθήνα, με μια διανυκτέρευση, Αθήνα-Χαλκιδική, με τέσσερις διανυκτερεύσεις και, τέλος, Χαλκιδική-Άρτα μέσω Εγνατίας οδού. Στα θετικά θα μπορούσα να συμπεριλάβω το οδικό δίκτυο (εκτός ολίγων εξαιρέσεων, και αναφέρομαι στα τμήματα Ε.Ο. Αίγιο-Κόρινθος, σ' ένα μικρό τμήμα του Μαλιακού, στα Τέμπη, στο δρόμο Μουδανιά-Ν. Σκιώνη και στο δρόμο Γιάννενα-Άρτα), το οποίο ομολογουμένως είναι ασφαλές και σύγχρονο. Ένα άλλο θετικό, και γνωστό σε όλους, είναι η ομορφιά και η ποικιλία των τοπίων τα οποία αντικρίζει ο περιηγητής. Θα σταθώ λίγο στη Χαλκιδική, την οποία σημειωτέον έχω επισκεφτεί δεκάδες φορές στο παρελθόν. Η Χαλκιδική λοιπόν είναι ένα θαύμα της φύσης (δεν είναι τυχαίο που το ένα τρίτο της το έχουν καταλάβει οι ρασοφόροι) με υπέροχες παραλίες, εναλλαγή τοπίων, πολύ πράσινο και πλούσια πανίδα και χλωρίδα. Εκεί συνάντησα και τον μεγαλύτερο αριθμό ξένων τουριστών και απόλαυσα φιλοξενία και φρέσκο ψάρι. Όλα καλά λοιπόν στη Χαλκιδική, με εξαίρεση την πλειονότητα των ντόπιων, οι οποίοι είναι θρησκόληπτοι και χαμηλού πολιτισμικού επιπέδου.

Το υπόλοιπο ταξίδι μέχρι την Ήπειρο έγινε σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς, με μια στάση στην Κοζάνη για ανεφοδιασμό και φαγητό και με μια δεύτερη στα Γιάννενα. Για τις πόλεις αυτές, όπως και για τις περισσότερες της επικράτειας, έχω να πω ότι, δυστυχώς, έχουν καταντήσει μικρές Αθήναις. Η πολεοδομική αναρχία, οι στενοί δρόμοι, τα ακαλαίσθητα κτήρια και το κυκλοφοριακό κομφούζιο, αποτελούν κοινό χαρακτηριστικό όλων. Τα Γιάννενα τα σώζει κάπως η λίμνη και η περιοχή απέναντι από το νησάκι. 

Τελευταίο, στο οποίο θα ήθελα να αναφερθώ, είναι η κυκλοφοριακή συμπεριφορά και νοοτροπία των Νεοελλήνων. Ένα μόνο θα πω: Οι Έλληνες οδηγοί είναι επιεικώς απαράδεκτοι, γι' αυτό βέβαια διατηρούμε και τα πρωτεία στα τροχαία δυστυχήματα. Αν αγνοήσεις ότι στους ελληνικούς δρόμους πρέπει να οδηγείς αμυντικά, τότε κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να πέσεις θύμα στον καμικάζι που έρχεται από απέναντι.

Καλή συνέχεια, φίλοι μου και προσοχή στους δρόμους. 

ΚΑΤΑΡΕΣ, ΜΑΓΙΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΣΥΝΑΦΗ

Διήγημα από τη σειρά ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ


«Έτσι που λες, θείε μου», του είπε ο Θοδωρής, κοιτάζοντάς τον λοξά. «Είναι η δεύτερη φορά που χαλάει το αυτοκίνητό μου και οι ειδικοί του συνεργείου που το εξέτασαν, δεν κατάφεραν να το εξηγήσουν. Είναι απίθανο, μου είπαν, ένα τόσο σύγχρονο και ακριβό αυτοκίνητο, με σχετικά λίγα χιλιόμετρα στο κοντέρ του, να παθαίνει πάλι την ίδια βλάβη».

Σταμάτησε να μιλάει, έβγαλε έναν αναστεναγμό, πήρε ένα βαθυστόχαστο ύφος και τελικά το ξεστόμισε. Στην αρχή ο θείος νόμισε ότι ο ανιψιός του αστειευόταν, όταν όμως πρόσεξε με πόση σοβαρότητα το είχε πει, κατάλαβε ότι εκείνος πίστευε ακράδαντα στο απίθανο συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει.

«Ξέρεις, θείε», του είχε πει, ενώ το μάτι του γυάλιζε. «Πιστεύω ότι με έχουν καταραστεί».

Ο θείος ανακάθισε στην καρέκλα του κι αισθάνθηκε σαν να τον είχε τσιμπήσει σφήκα. Βεβαιώθηκε ότι ο Θοδωρής μιλούσε σοβαρά, τον κοίταξε με συμπόνοια και κούνησε το κεφάλι του με απογοήτευση. Απόρησε που εκείνος ο ανιψιός, ένας πανύψηλος τριανταπεντάρης, ένας μοντέρνος νέος άνθρωπος με σχετικά καλή μόρφωση, διακατεχόταν από τέτοιες ιδέες. Ήταν γιος της αδελφής της γυναίκας του και τον γνώριζε από την ημέρα που είχε γεννηθεί. Την οικογένεια της κουνιάδας του την επισκεπτόταν συχνά και γνώριζε καλά τη νοοτροπία και την ουδετερότητα των γονιών του στα θρησκευτικά θέματα, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, η κουβέντα εκείνη του Θοδωρή τον είχε αφήσει άφωνο. Ανατρέχοντας όμως νοερά στη ζωή της οικογένειάς του, θυμήθηκε ότι ο πατέρας του ήταν ένας προσκολλημένος στην παράδοση, υπερσυντηρητικός τύπος, με τον οποίον και ο ίδιος ερχόταν συχνά σε διαφωνία για τα περισσότερα θέματα της απλής καθημερινότητας. Θυμήθηκε επίσης ότι ο Θοδωρής ανήκε στην μεγάλη εκείνη κατηγορία των ανθρώπων, οι οποίοι, μετά την έξοδό τους από το σχολείο, δεν ξανανοίγουν ποτέ βιβλίο σε ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους. Παρόλα αυτά, δεν πίστευε ότι θα άκουγε μια τόσο μεγάλη ανοησία από το στόμα εκείνου του νέου ανθρώπου.

«Ναι, θείε μου», τον άκουσε να συνεχίζει. «Πρόκειται για κατάρα και μάλιστα γνωρίζω και το άτομο που την έχει κάνει».

«Μα τώρα μιλάς σοβαρά;» τον επέπληξε ο θείος. «Είναι δυνατόν στην εποχή που ζούμε, να πιστεύεις σε κατάρες και σε μάγια; Είναι δυνατόν να πιστεύεις σε μεσαιωνικές δεισιδαιμονίες; Αν αυτό που φαντάζεσαι, συνέβαινε στην πραγματικότητα, τότε όλοι οι άνθρωποι επάνω στη γη θα είμαστε κατά κάποιο τρόπο καταραμένοι. Υπάρχει νομίζεις άνθρωπος στον πλανήτη που να μην έχει αρνητικές δοσοληψίες με κάποιον, που να μην έχει εχθρούς, που να μην τον επιβουλεύονται; Αν η πεποίθησή σου ήταν αληθινή, τότε να είσαι βέβαιος ότι θα καταριόμαστε ο ένας τον άλλον, κι ότι οι κατάρες θα πραγματοποιούνταν. Χωρίς υπερβολή, αν αυτό που πιστεύεις πράγματι ίσχυε, να είσαι βέβαιος ότι το ανθρώπινο είδος θα είχε εξαφανιστεί προ πολλού από το πρόσωπο της γης».

Ο Θοδωρής, ακούγοντας τον άλλον να μιλάει έτσι, ξίνισε τα μούτρα του. Δεν του άρεσαν αυτά που του είχε πει ο θείος. Εκείνος πίστευε στις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες και τίποτα δεν φαινόταν ικανό να του αλλάξει αυτές του τις απόψεις. Ήταν προφανές ότι η λογική δεν συμπεριλαμβανόταν μέσα στις εγκεφαλικές λειτουργίες του. Παρόλο που δεν ήταν θρησκόληπτος, τουλάχιστον φαινομενικά, ούτε πήγαινε στην εκκλησία, το στενό και πολύ συντηρητικό περιβάλλον της γενέτειράς του, καθώς και η προφανής έλλειψη ορθολογισμού και έφεσης για αμφισβήτηση, του είχαν εμφυτεύσει ιδέες που ανήκαν σε άλλες μακρινές και ιδιαίτερα σκοτεινές εποχές και δεν του επέτρεπαν να τις θεωρήσει εξωπραγματικές.

«Εγώ πάντως, ό, τι κι αν λες εσύ», είπε με σιγουριά, «πιστεύω πως με έχουν καταραστεί. Γι’ αυτό, μόλις παραλάβω το αυτοκίνητο από το συνεργείο, θα καλέσω τον παπα-Μερκούριο να μου το διαβάσει ή, μάλλον, να του κάνει έναν αγιασμό. Είμαι βέβαιος ότι θα ξορκίσω για πάντα το κακό και το αυτοκίνητό μου δεν πρόκειται να ξαναχαλάσει».

Μετά από αυτό, ο θείος δεν ξαναμίλησε. Κατάλαβε ότι δεν είχε νόημα να προσπαθήσει να αλλάξει μυαλά σε κάποιον που είχε κατεβασμένα τα ρολά στην άλλη άποψη. Το θεώρησε περιττό. Συνειδητοποίησε για πολλοστή φορά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν σε έναν δικό τους φαντασιακό κόσμο κι ότι, τελικά, η ανθρώπινη βλακεία είναι ανίκητη.