ΤΟ ΠΤΩΧΟΚΟΜΕΙΟ

    «Μήπως έμαθες τι έχει σήμερα το μενού;»

    Ο Αγαθοκλής γύρισε και κοίταξε τη συμβία του με δολοφονικό βλέμμα. Δεν του έφτανε η εξαθλίωση της ζωής του, η υποβάθμιση της προσωπικότητάς του και το χάσιμο της αξιοπρέπειάς του, έπρεπε να ανέχεται και τις ηλίθιες ερωτήσεις της Σαμάνθας. \

    «Αστακομακαρονάδα», της απάντησε σκωπτικά, κοιτάζοντάς την με μισόκλειστα μάτια. «Τι ρωτάς, κορίτσι μου; Ξέρεις να έχει αλλάξει κάτι στο συσσίτιό μας, εδώ και δυο εβδομάδες;»

    «Όχι, αλλά το ρώτησα, επειδή έχει μειωθεί ο αριθμός των τροφίμων του ιδρύματος, και έλπισα μήπως βελτιώσουν λίγο το φαγητό που μας σερβίρουν».

    Το ύφος του Αγαθοκλή άλλαξε μονομιάς. Η σκέψη της συζύγου του τον προβλημάτισε. Η αλήθεια ήταν ότι αυτό, εκείνος δεν το είχε σκεφτεί. Όταν έγιναν δεκτοί στο ίδρυμα, έξι ολόκληρους μήνες πριν, ο αριθμός των τροφίμων άγγιζε τους πεντακόσιους και τώρα δεν ξεπερνούσε τους τετρακόσιους. Τι πιο λογικό λοιπόν, με τόσο λιγότερα στόματα να ταίσουν, να φροντίσουν να αναβαθμίσουν λίγο το μενού;

    «Σε αυτό δεν έχεις άδικο», αναγκάστηκε να συμφωνήσει μαζί της. «Λίγο καλύτερο φαγητό, θα μπορούσαν να μας το προσφέρουν. Μας έχουν ταράξει στο λαπά».

    Την έπιασε από το χέρι και την τράβηξε έξω από το δωμάτιο. «Έλα, πάμε στην τραπεζαρία. Μπορεί σήμερα να μας έχουν φτιάξει παστίτσιο ή μουσακά».

    Η Σαμάνθα χαμογέλασε πικραμένα και τον ακολούθησε με κουρασμένα βήματα. Τον τελευταίο καιρό, ένιωθε πολύ κουρασμένη. Αν και δεν έκανε κάτι κουραστικό, εντούτοις ένιωθε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν. Αυτό δεν το είχε αποκαλύψει στον Αγαθοκλή, κάποτε όμως έπρεπε να του το πει. Ίσως χρειαζόταν να πάρει κάποιο φάρμακο, για την τόνωση του οργανισμού της. Ίσως έπασχε από κάτι, και δεν το γνώριζε. Μόλις μια εβδομάδα πριν, η φίλη της Αριστέα είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια και η αιτία του θανάτου της, όπως είχε ανακοινώσει η διεύθυνση του ιδρύματος, ήταν έμφραγμα του μυοκαρδίου, κάτι που την είχε παραξενέψει, αφού γνώριζε ότι η Αριστέα δεν είχε πρόβλημα καρδιάς.

    Στο διάδρομο συνάντησαν τον Κυριάκο. Όλοι οι τρόφιμοι κατευθύνονταν στην τραπεζαρία, κι εκείνος βάδιζε αντίθετα. «Πού πας, ρε Κυριάκο;» τον ρώτησε ο Αγαθοκλής, πιάνοντάς τον από το μπράτσο. «Δεν θα φας;»

    Ο Κυριάκος γύρισε και τον κοίταξε με αδιαφορία. «Με έχεις δει πολλές φορές να τρώω, εδώ μέσα;» τον ρώτησε παγερά.

    Ο Αγαθοκλής δεν ήξερε τι να του απαντήσει. Η αλήθεια ήταν ότι αυτό, που μόλις είχε ακούσει, δεν το είχε προσέξει ιδιαίτερα, Μέσα σε τόσο κόσμο που μαζευόταν στην τραπεζαρία, κάτι τέτοιο του είχε διαφύγει.

    «Σοβαρά μιλάς τώρα;» περιορίστηκε να απαντήσει. «Και πού τρως;»

    «Έξω. Παίρνω κανένα σάντουιτς, καμιά τυρόπιτα, οτιδήποτε τέλος πάντων, που δεν παρασκευάζεται εδώ μέσα».

    «Και δεν πεινάς;»

    Ο Κυριάκος τους τράβηξε στο πλάι και άρχισε να τους λέει χαμηλόφωνα: «Μα καλά, δεν έχετε καταλάβει τίποτα;» τους ρώτησε. «Δεν σας έχει κινήσει την περιέργεια, δεν σας έχει προβληματίσει η συνεχιζόμενη μείωση του πληθυσμού; Το 2090 ο πλανήτης αριθμούσε 13.800.000.000 κατοίκους και σήμερα, πέντε μόλις χρόνια μετά, αριθμεί 13.350.000.000, δηλαδή 450.000.000 λιγότερους»

    «Τι θέλεις να πεις;», τον ρώτησε ο Αγαθοκλής, που είχαν αρχίσει να τον ζώνουν τα φίδια.

    «Ρωτάς τι θέλω να πω; Δεν το καταλαβαίνεις; Εδώ μέσα, για παράδειγμα, τόσοι και τόσοι πεθαίνουν καθημερινά. Το θεωρείς φυσιολογικό; Μας δηλητηριάζουν, φίλοι μου, μας δηλητηριάζουν».

    «Μήπως υπερβάλλεις; Κι εντάξει εδώ μέσα. Αυτοί όλοι που πεθαίνουν εκεί έξω, πώς το παθαίνουν;»

    «Οι μισοί κάτοικοι της Γης τρώνε στα συσσίτια. Οι φιλάνθρωποι που ανέλαβαν να σιτίσουν τα δις των πεινασμένων, δεν το έκαναν για να μας σώσουν, αλλά για να μας στείλουν μια ώρα αρχύτερα. Και ο πιο ανώδυνος, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος, για να το πετύχουν, είναι η σταδιακή και μεθοδευμένη δηλητηρίαση του πλεονάζοντος πληθυσμού».

    Ο Αγαθοκλής πήγε κάτι να πει, αλλά δεν πρόλαβε. Η Σαμάνθα, η αγαπημένη του σύζυγος, σωριάστηκε στο δάπεδο, και ο γιατρός, που κατέφτασε σχεδόν αμέσως, απλά διαπίστωσε ότι η άτυχη γυναίκα είχε εκπνεύσει!

ΣΤΗ ΛΑΙΚΗ ΑΓΟΡΑ

   Άνοιξε πρώτα το ένα του μάτι. Η ηλιαχτίδα που περνούσε μέσα από τη χαραμάδα του παραθύρου, του επιβεβαίωσε ότι είχε πια ξημερώσει. Άνοιξε και το άλλο του μάτι και αποφάσισε να σηκωθεί. Τώρα πια, με τον ερχομό της άνοιξης, δεν ήταν οδυνηρή η διαδικασία έγερσης, όπως ήταν το χειμώνα. Η σκέψη ότι δεν θα κρύωνε μέχρι να ντυθεί και, κυρίως, ότι δεν θα ήταν πια αναγκασμένος να γυρίζει στους δρόμους για να βρει ξύλα να κάψει στη μικρή του σόμπα, τον έκαναν να αισθανθεί ανακούφιση. Αφού πρώτα ντύθηκε, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του και οδήγησε τα βήματά του στην κουζίνα. Εκεί μέσα, παιζόταν καθημερινά η δεύτερη πράξη του δράματος που λεγόταν διαβίωση ηλικιωμένου συνταξιούχου. Τις πρώτες μέρες κάθε μήνα, όλο και κάτι φαγώσιμο βρισκόταν στο μικρό του διαμέρισμα, από τις δεκαπέντε όμως και μετά, η δυνατότητα σίτισης μειωνόταν σημαντικά. Το καλό ήταν ότι πάντοτε στη ζωή του υπήρξε λιτοδίαιτος, γεγονός που ελαχιστοποιούσε τις επιπτώσεις από την έλλειψη ποσότητας τροφής στο διαιτολόγιό του.

    Άνοιξε το ερμάρι και πήρε στα χέρια του το τελευταίο κομμάτι φρυγανιάς που είχε απομείνει και μετά άνοιξε το ψυγείο. Το ένα και μοναδικό φύλλο μαρουλιού που αναπαυόταν θαρρείς στο κάτω ράφι του, του φάνηκε σαν ένας γευστικός θησαυρός. Έφαγε το λιτό πρωινό του και αναπόλησε τα πρωινά που απολάμβανε με τη μακαρίτισσα σύζυγό του. Μελαγχόλησε, όχι γιατί επιθύμησε τα πλούσια πρωινά τους, αλλά γιατί εκείνη του έλειπε. Την είχε χάσει από εγκεφαλικό δυο χρόνια πριν, κι από τότε ζούσε μέσα στη μοναξιά, παρέα με τη φτώχεια του και τις αναμνήσεις.

    Τελειώνοντας, αναλογίστηκε τι θα μπορούσε να φάει το μεσημέρι. Η αναζήτηση στις τσέπες του σακακιού του, μόνον ένα εικοσάλεπτο νόμισμα απέφερε. Στη σκέψη ότι πάλι θα καθόταν νηστικός, ένιωσε μια απερίγραπτη στενοχώρια. Θα μπορούσε βέβαια να πάει στα συσσίτια του Δήμου, κάτι που το έκανε μερικές φορές, αυτή τη φορά όμως του ήταν αδύνατον. Το πρόβλημα ήταν πως εκείνα βρίσκονταν μακριά και μόνον με τη συγκοινωνία θα κατάφερνε να φτάσει, πού όμως τώρα λεφτά για εισιτήρια; Πολλοί συνταξιούχοι πηγαινοέρχονταν χωρίς να ακυρώνουν εισιτήριο, εκείνος όμως δεν μπορούσε να το κάνει, δεν ήταν του χαρακτήρα του.

    Ζύγισε το μικρό νόμισμα στα χέρια του και θυμήθηκε ότι ήταν ημέρα λαϊκής. Εκεί, όλο και κάτι θα έβρισκε να αγοράσει με είκοσι λεπτά. Θα πεταγόταν λοιπόν μέχρις εκεί, αφού έτσι κι αλλιώς δεν είχε και τίποτα να χάσει. Την ανεβοκατέβηκε δυο-τρεις φορές, έκανε μια προσεκτική έρευνα αγοράς, ένιωσε όμως να απογοητεύεται. Δεν βρήκε κάτι που να στοίχιζε κάτω από σαράντα με πενήντα λεπτά. Έβλεπε ορισμένους να περνούν δίπλα του με γεμάτες τσάντες και αισθάνθηκε πολύ άσχημα. Τραβήχτηκε σε μια άκρη και, εντελώς ξαφνικά, άπλωσε το χέρι του με την παλάμη προς τα επάνω. Οι περισσότεροι περνούσαν από δίπλα του χωρίς να του δίνουν την παραμικρή σημασία, όταν όμως κάποιος συνομήλικός του, του έχωσε μέσα στην παλάμη ένα ευρώ, ξέσπασε σε κλάματα. Έκλαψε γοερά, όχι γιατί του έλειπε η αγαπημένη του γυναίκα, όχι γιατί είχε περιέλθει σε τόσο δυσχερή οικονομική θέση, αλλά επειδή έχασε κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο, κάτι το οποίο προσπαθούσε να διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού, την αξιοπρέπειά του!

Κατ' e-ικόνα

Ο Erik Smirneos κριτικάρει το τελευταίο βιβλίο μου:

Μόλις ολοκλήρωσα την ανάγνωση του καινούργιου βιβλίου του Στέλιου Αρώνη που έχει τον τίτλο Κατ'e-iκόνα και γύρισα την τελευταία σελίδα του έχοντας αποκομίσει τις καλύτερες δυνατές εντυπώσεις: Η πλοκή του διαδραματίζεται σε μια Ελλάδα του κοντινού μέλλοντος η οποία, αν και βιώνει τεχνολογικές εξελίξεις που ήδη πλησιάζουν,δεν διαφέρει πολύ από τη σημερινή. Στα πλαίσια λοιπόν της ερωτικής ιστορίας που ζει το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των χαρακτήρων του, ο συγγραφέας αναπτύσσει επιδέξια τους προβληματισμούς του πάνω στις πραγματικότητες που ήδη γεννιούνται γύρω μας, δηλαδή στη γέννηση της τεχνητής νοημοσύνης και στον τρόπο που ενδέχεται να διαχειριστεί το ανθρώπινο είδος την συνύπαρξη του με μηχανικούς υπηρέτες που θα είναι πανέξυπνοι, αποτελεσματικοί και ικανοί να ικανοποιήσουν την κάθε του ανάγκη. Παράλληλα, με τρόπο πολύ διασκεδαστικό και εύστοχο, δεν χάνει την ευκαιρία να σατυρίσει ανελέητα το αποβλακωτικό τοπίο του τηλεοπτικού σύμπαντος που κατακλύζει τις συνειδήσεις μας καθώς και να παρουσιάσει με ανάλαφρο και πολύ ζεστό χιούμορ τους χαρακτήρες των ανθρώπων της μελλοντικής εκείνης Ελλάδας, ανθρώπους με ελαττώματα και ιδιοτροπίες που μας είναι απόλυτα οικείοι!
Θεωρώ ότι πρόκειται για ένα έξυπνα γραμμένο βιβλίο που αξίζει την προσοχή μας!

Έρικ σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, κυρίως επειδή σε θεωρώ ιδιαίτερα γνώστη του αντικειμένου!

ΑΖΩΤΟ, ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΕΥΔΩΡΟΝ

Απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημά μου Ε.Φ.  Υπαρξιακά ερωτήματα, δοσμένα μέσα από μια διαστημική περιπέτεια.

«Ο άλλος πλανήτης, ο Ιανός, σε αντίθεση με τον Κέρβερο, είναι ένας πραγματικός παράδεισος. Καταπράσινος, ηλιόλουστος, με ποτάμι και δυο μεγάλες λίμνες στο κέντρο του και με εξαιρετικό κλίμα, θυμίζει έντονα τον κήπο της Εδέμ. Έχει τεράστιες, καλλιεργήσιμες εκτάσεις, όπου ευδοκιμούν οι ελιές, τα αμπέλια, τα οπωροφόρα, το σιτάρι, η σόγια και τα κηπευτικά. Ο πληθυσμός του είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν του Κέρβερου και γίνονται προσπάθειες να αυξηθεί και άλλο. Το μόνο κοινό χαρακτηριστικό και των δύο είναι το ότι κανένας άνθρωπος της Γης δεν επιστρέφει στη γενέτειρά του, αλλά οι λόγοι που συμβαίνει αυτό είναι εντελώς διαφορετικοί. Από τον Κέρβερο δεν επιστρέφουν γιατί δεν προλαβαίνουν και από τον Ιανό  επειδή δεν το επιθυμούν. Ο φίλος μας ο Έντι λοιπόν, είχε την ατυχία να σταλεί στον πρώτο. Όντας άριστος ηλεκτρονικός, ειδικευμένος στις τηλεπικοινωνίες, αλλά και τα ρομποτικά συστήματα, επελέγη να πάει στον Κέρβερο για να βοηθήσει στην επιδιόρθωση κάποιων ρομπότ-εκσκαφέων που είχαν υποστεί βλάβη. Αυτό έγινε τέσσερα χρόνια πριν και, εκτός της χρησιμότητάς του, ένας πρόσθετος λόγος που επελέγη ήταν επειδή δεν είχε οικογένεια. Βλέπεις, στο θέμα αυτό τουλάχιστον, οι άρχοντές μας δείχνουν ευαισθησία. Επειδή γνωρίζουν ότι η αποστολή κάποιου στον Κέρβερο ισοδυναμεί με θανατική καταδίκη, αποφεύγουν να στέλνουν άτομα με οικογενειακές υποχρεώσεις. Έτσι, την πληρώνουν οι μαγκούφηδες».

      

Η ΠΟΡΤΑ

Ένα μικρό διήγημα Ε.Φ., με θέμα την λανθασμένη χρήση της τεχνολογίας.

    Καθόταν αναπαυτικά στον καναπέ του σαλονιού και παρακολουθούσε τις ολογραφικές ειδήσεις, στις οποίες κυριαρχούσαν οι ληστείες, οι φόνοι και η βία και η αναρχία στους δρόμους της πόλης. Εκατό σχεδόν χρόνια μετά την είσοδο του εικοστού πρώτου αιώνα, και οι κάτοικοι της Γης δεν είχαν κατορθώσει να εξανθρωπιστούν. Τη μεγαλύτερη ευθύνη γι’ αυτό, πολλοί την απέδιδαν στην εξέλιξη της τεχνολογίας, παραγνώριζαν όμως το γεγονός ότι πίσω από αυτήν κρυβόταν ο άνθρωπος. Εξάλλου, η τεχνολογία είχε καταφέρει να απλοποιήσει πολύ τη ζωή τους, δεν ευθυνόταν όμως αυτή που οι περισσότεροι δεν είχαν την δυνατότητα να την αποκτήσουν. Αυτός ήταν και ο λόγος της ραγδαίας εξάπλωσης της εγκληματικότητας. Η αδυναμία απόλαυσης των θαυμάτων και των ευκολιών της τεχνολογίας, λόγω της οικονομικής δυσπραγίας των περισσοτέρων.

    Η Όλια ανακάθισε στον καναπέ και, για πρώτη φορά στη διετή διαβίωσή της σ’ εκείνο το διαμέρισμα, ένιωσε ασφαλής. Η πρόσφατη τοποθέτηση θωρακισμένης πόρτας απόλυτης ασφάλειας, είχε διώξει μακριά το φόβο και την ανασφάλεια. Τους είχε στοιχίσει λίγο ακριβά, αλλά η επιλογή μιας πόρτας σαν εκείνη ήταν επιβεβλημένη, αν ήθελαν να πάψουν να ζουν με το φόβο της διάρρηξης (κάτι που είχε συμβεί τρεις φορές στο παρελθόν, κι ευτυχώς εν απουσία τους). Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα εκείνης της πόρτας, ήταν η δυνατότητά της να γίνεται διαφανής. Πατώντας το κατάλληλο πλήκτρο στο τηλεκοντρόλ ελέγχου της, η πόρτα γινόταν διαφανής, επιτρέποντας έτσι τον εξονυχιστικό έλεγχο του προφίλ κάθε επισκέπτη τους.

    Το χτύπημα του κουδουνιού, της έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσει τη δυνατότητα της χρησιμότητας εκείνου του πρόσθετου πλεονεκτήματος. Σηκώθηκε όρθια, στάθηκε πίσω από την πόρτα και ενεργοποίησε τη διαφάνεια. Η φιγούρα της γριάς που στεκόταν μπροστά στην πόρτα της ήταν άγνωστη. Αναρωτήθηκε τι μπορούσε εκείνη να θέλει, αλλά δεν προχώρησε σε διάλογο μαζί της. Η σκιά που κρυβόταν πίσω στο κλιμακοστάσιο, της χτύπησε το καμπανάκι του συναγερμού. Προφανώς η γριά ήταν το δόλωμα. Αν έκανε το λάθος και της άνοιγε, κάποιος ή κάποιοι κακοποιοί θα εισέβαλαν βίαια στο σπίτι.

    «Δώστε μου μια βοήθεια, σας παρα…», ήταν το μόνο που πρόλαβε να ακούσει από το στόμα της γριάς, πριν απενεργοποιήσει τη διαφάνεια.

    Ξεφύσηξε με ανακούφιση και επέστρεψε στη θέση της, αν και το γεγονός ότι είχαν δει πως ήταν μόνη στο σπίτι, την ανησύχησε λιγάκι. Δυστυχώς, βλέπεις, η διαφάνεια της πόρτας λειτουργούσε και από τις δυο πλευρές, κι αυτό τελικά την προβλημάτισε. Έτσι, ενεργοποίησε και τη δεύτερη δυνατότητα της πόρτας, που ήταν το ηλεκτροσόκ. Από εκείνη τη στιγμή και ύστερα, όποιος έκανε το λάθος να ακουμπήσει επάνω της, θα τιναζόταν από το ηλεκτρικό ρεύμα. Μόνον όταν απενεργοποιούσε την παροχή ηλεκτρισμού στην πόρτα, θα μπορούσε κάποιος να την αγγίξει χωρίς πρόβλημα.

    Είδε λίγο ακόμα τις ειδήσεις και μετά πήγε στην κουζίνα για να μαγειρέψει. Σε λίγο θα επέστρεφε ο άντρας της από τη δουλειά, κι έπρεπε να έχει έτοιμο το φαγητό, για να γευματίσουν. Ασχολήθηκε αρκετή ώρα με την παρασκευή των εδεσμάτων της, ετοίμασε το τραπέζι και, όταν όλα ήταν έτοιμα, επέστρεψε στο σαλόνι και περίμενε τον ερχομό του Μπιλ. Κάθισε στον καναπέ και έβαλε να παρακολουθήσει ένα ολογραφικό ντοκιμαντέρ. Αφαιρέθηκε και δεν κατάλαβε πόσο γρήγορα πέρασε η ώρα. Όταν κοίταξε το ρολόι της, ήταν δύο και μισή.

    Ανησύχησε που ο Μπιλ δεν είχε φανεί ακόμα. Συνήθως στις δύο η ώρα ήταν εκεί. Αν τύχαινε να αργήσει, την έπαιρνε στο τηλέφωνο, για να μην ανησυχεί, αυτή τη φορά όμως δεν το είχε κάνει. Σηκώθηκε από τον καναπέ και, με σφιγμένο το στομάχι, κατευθύνθηκε προς την πόρτα και, μόλις τότε, θυμήθηκε με τρόμο ότι δεν είχε απενεργοποιήσει τη ηλεκτροσόκ.

    Απενεργοποίησε το ηλεκτροσόκ, ενεργοποίησε τη διαφάνεια, κι αυτό που είδε της έκοψε την ανάσα. Ό Μπιλ βρισκόταν ξαπλωμένος φαρδύς-πλατύς, προφανώς αναίσθητος, στο πλακόστρωτο του διαδρόμου, μπροστά ακριβώς στην πόρτα τους! 

Κατ' e-ικόνα

Επίκαιρο σίγουρα, αλλά το λες και προφητικό! Ξεκινάμε τη φθινοπωρινή σεζόν των εκδόσεων ΑΛΛΩΣΤΕ, με το βιβλίο του Styl Harons "Κατ' e-ικόνα"! Ένα εξαιρετικά επίκαιρο διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας για τη δύναμη της τηλεόρασης, αλλά και τη μετεξέλιξη της τεχνολογίας, που ακροβατεί με μαεστρία ανάμεσα στον προβληματισμό, το σαρκασμό, τη σάτιρα, και τα τεχνολογικά δεδομένα ενός μέλλοντος που ίσως είναι ήδη παρόν.
Το υποδεχόμαστε με μεγάλη μας χαρά!

Κατ' e-ικόνα - Εκδόσεις ΑΛΛΩΣΤΕ

Συγγραφέας: Στέλιος Αρώνης Ενα εξαιρετικά επίκαιρο διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας για τη δύναμη της τηλεόρασης, αλλά και τη μετεξέλιξη της τεχνολογίας, που ακροβατεί με μαεστρία ανάμεσα στον προβληματισμό, το σαρκασμό, τη σάτιρα, και τα τεχνολογικά δεδομένα ενός 

ΓΚΟΥΑΛΑΓΚ

Ένα μικρό διήγημα από το λυκαυγές της ανθρώπινης ύπαρξης.

   Ξύπνησε, χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει το γιατί, αλλά αισθανόταν ότι κάτι την είχε αναγκάσει να το κάνει. Ανακάθισε στο αχυρένιο στρώμα της και προσπάθησε να αφουγκραστεί το περιβάλλον έξω από τη σπηλιά. Στην αρχή δεν άκουγε τίποτα, σιγά-σιγά όμως, ένας ανεπαίσθητος θόρυβος άρχισε να φτάνει στα αυτιά της. Τα τέντωσε όσο καλύτερα μπορούσε, βεβαιώθηκε ότι δεν επρόκειτο για κάποιο ζώο, και αποφάσισε να βγει έξω, για να λύσει το μυστήριο. Έπιασε στα χέρια της το ρόπαλο του συντρόφου της, γιατί δεν διανοείτο να βγει έξω άοπλη, παραμέρισε την πέτρα που έφραζε την είσοδο της σπηλιάς και ξεμύτισε με προσοχή. Κοίταξε ολόγυρα με προσοχή και, διαπιστώνοντας ότι δεν κινδύνευε, βγήκε τελικά έξω.

    Το αχνό, γαλάζιο φως πίσω από τα δέντρα, έγινε αμέσως αντιληπτό από τα υπέροχα, πράσινα μάτια της. Παραξενεύτηκε, γιατί ήταν κάτι που δεν το είχε ξαναδεί, και αναρωτήθηκε ποια μπορούσε να ήταν η πηγή του. Ήταν βέβαιη ότι, ο ανεπαίσθητος θόρυβος που έφτανε στα αυτιά της, προερχόταν από το ίδιο σημείο που εκπεμπόταν και το φως. Ήθελε να πάει κοντά, η περιέργεια της τριβέλιζε την ψυχή, αλλά δίσταζε. Δεν γνώριζε τι θα συναντούσε και, κατά βάθος, φοβόταν και λιγάκι. Έμεινε για λίγο ακίνητη κοντά στη σπηλιά και, τελικά, αποφάσισε να το διακινδυνεύσει και να πλησιάσει στο επίμαχο σημείο. Με όλες τις αισθήσεις της σε επιφυλακή, έφτασε κοντά στο δασάκι, δεν μπορούσε όμως να διακρίνει το παραμικρό ανάμεσα από το πυκνό φύλλωμα των δέντρων. Αποφάσισε να πλησιάσει ακόμα περισσότερο. Χώθηκε μέσα στο δάσος και πλησίασε κοντά στο απόκοσμο εκείνο φως. Και τότε τους είδε. Τρεις ήταν, αλλά μικροσκοπικοί και με αλλόκοτα, φωσφορίζοντα  σώματα. Το φως έβγαινε από ένα παράξενο στρογγυλό αντικείμενο, που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί.

    Κατάλαβε ότι την αντιλήφθηκαν αλλά. παραδόξως, δεν φοβήθηκε καθόλου. Τα όντα εκείνα απέπνεαν μια ηρεμία, μια φιλικότητα. Απλώς, μόλις αντίκρισαν την Αννουάν, μπήκαν αμέσως μέσα σε εκείνο το κατασκεύασμα και, πριν εκείνη καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε, το σκάφος, κάνοντας έναν οξύ θορυβο, ανυψώθηκε και εξαφανίστηκε ψηλά στον ουρανό με αστραπιαία ταχύτητα.

    Έμεινε ακίνητη, με χίλιες δυο απορίες φυτεμένες μέσα στο μυαλό της. Ποιοι ήταν αυτοί και τι ζητούσαν εκεί πέρα; Από πού είχαν έρθει; Γιατί είχαν εξαφανιστεί;

    «Τι κάνεις μόνη σου μέσα στη νύχτα;» Η φωνή του μάγου Λαφαζάν, την ξάφνιασε περισσότερο από τους τρεις ξένους. Δεν τον είχε αντιληφθεί και, μόλις άκουσε τη χαρακτηριστική φωνή του, στράφηκε να τον δει.

    «Είδα ένα παράξενο φως και ήρθα να δω τι είναι», προσπάθησε να απολογηθεί.

    «Και δεν φοβήθηκες τους δαίμονες;»

    Άλλο πάλι και τούτο, συλλογίστηκε η Αννουάν. Για ποιους δαίμονες μιλάει;

    «Δεν ήταν δαίμονες», είπε με φωνή που δεν επιδεχόταν αντίρρηση.

    «Μπα; Ώστε έτσι, ε;» την ειρωνεύτηκε ο μάγος. «Και πού ξέρεις εσύ πως είναι οι δαίμονες; Αμφισβητείς τη γνώση του μάγου της φυλής;»

    Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, η Αννουάν κατάλαβε ότι, εκείνος ο παντογνώστης μάγος, δεν ήξερε τι του γινόταν. Όλα όσα τους έλεγε για θεούς και δαίμονες, πιθανόν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από φαντασιώσεις. Ούτε εκείνη, βέβαια, γνώριζε ποιοι ήταν εκείνοι οι απρόσκλητοι επισκέπτες, σίγουρα όμως δεν έμοιαζαν με δαίμονες, κι ούτε συμπεριφέρθηκαν με τον άγριο και απάνθρωπο τρόπο, που τους προειδοποιούσε διαρκώς ο μάγος.

    «Ήταν δαίμονες», συνέχισε ο μάγος, «και είσαι τυχερή που εμφανίστηκα εγώ, αλλιώς θα σε είχαν εξοντώσει».

    Η Αννουάν ετοιμάστηκε να διαφωνήσει και πάλι μαζί του, όταν είδε ένα άγριο Γκουάλαγκ να εμφανίζεται πίσω ακριβώς από τον μάγο Λαφαζάν. Ανασήκωσε ενστικτωδώς το ρόπαλο και πήρε αμυντική στάση, αλλά δεν ενημέρωσε τον μάγο για τον κίνδυνο που διέτρεχε. Της δινόταν, εντελώς ξαφνικά και αναπάντεχα, η ευκαιρία να διαπιστώσει τις ικανότητες του. Αυτός, ο μεγάλος Λαφαζάν, με τις υπερφυσικές δυνάμεις, που μιλούσε, όπως ισχυριζόταν ο ίδιος, με τους θεούς, θα μπορούσε θαυμάσια να έχει αντιληφθεί την παρουσία του επικίνδυνου εκείνου θηρίου και να έχει πάρει τα κατάλληλα μέτρα προφύλαξης, αλλά μάλλον δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ακόμα και η αλλαγή στάσης της Αννουάν, ουδόλως τον είχε προβληματίσει.

    Η Αννουάν έκανε μερικά βήματα στο πλάι και, τη στιγμή που το Γκουάλαγκ ορμούσε πάνω στον μάγο για να τον κατασπαράξει, έτρεξε γρήγορα και χώθηκε μέσα στην ασφάλεια της σπηλιάς της, νιώθοντας δικαιωμένη που είχε αμφισβητήσει τις γνώσεις και τις ικανότητες του μάγου και χωρίς να νιώθει τύψεις για το τραγικό τέλος του. Στο εξής, ήταν βέβαιη γι’ αυτό, δεν επρόκειτο να ξαναπιστέψει κανέναν τσαρλατάνο, αν οι ισχυρισμοί του δεν επιβεβαιώνονταν με στοιχεία και αποδείξεις.

Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΎΡΩΝ

Απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο μου.

    Ο άντρας παραπάτησε λίγο πριν τη μισοφωτισμένη είσοδο της μονοκατοικίας και, μόλις κατάφερε να ξαναβρεί την ισορροπία του, στάθηκε σκυφτός μπροστά της. Ο δρόμος ήταν στενός, ερημικός και κακοφωτισμένος και το σπίτι παρέμενε ερμητικά κλειστό. Ο άντρας κοίταξε πρώτα ολόγυρα και μετά έβαλε το χέρι του μέσα στην τσέπη του σακακιού του. Έβγαλε μια αρμαθιά κλειδιά και, με χέρια που έτρεμαν,  βάλθηκε να προσπαθεί να ξεκλειδώσει την πόρτα. Η προσπάθειά του κράτησε πέντε ολόκληρα λεπτά, αλλά ήταν χωρίς αποτέλεσμα. Άρχισε να ιδρώνει και να αγανακτεί. Του ξέφυγε μια βλαστήμια και αποφάσισε να μην παραδώσει τα όπλα.

    «Θα σε …ανοίξω, μωρή καριόλα, …πού θα μου πάς;» μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του, προφέροντας τις λέξεις σπαστά και με δυσκολία. «Στο …χέρι σου είναι, …νομίζεις;»

    Αυτή τη φορά οι κινήσεις του ήταν πιο νευρικές. Επιχειρώντας πάλι να ανοίξει, τα κλειδιά του έπεσαν κάτω. Ο θόρυβος έσπασε λίγο την ησυχία της γειτονιάς. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και οι περισσότεροι κοιμόνταν. Έσκυψε να τα πιάσει και κόντεψε να πέσει και ο ίδιος στο έδαφος. Βλαστήμησε για μια ακόμα φορά και, όταν κατάφερε να τα πιάσει στα χέρια του και να σηκωθεί, επιδόθηκε σε μια τρίτη προσπάθεια ξεκλειδώματος.

    Από τη γωνία εμφανίστηκαν δυο αστυνομικοί, εκείνος όμως, καθώς τους είχε γυρισμένη την πλάτη, δεν ήταν σε θέση να τους αντιληφθεί. Οι δυο φύλακες της δημόσιας τάξης πλησίασαν αθόρυβα κοντά του και ο ένας έβγαλε το όπλο του. Ο δεύτερος, απλά σήκωσε το χέρι του. Ο άντρας τους αντιλήφθηκε μόνον όταν είχαν φτάσει στα τρία μέτρα πίσω του. Ξαφνιάστηκε από την παρουσία τους και έδειξε να τρομοκρατείται. Του έπεσαν πάλι τα κλειδιά και γύρισε να δει ποιοι ήταν αυτοί που τον πλησίαζαν απειλητικά. Η κίνησή του αυτή παρερμηνεύτηκε από το δεύτερο όργανο.  Το ρομπότ-αστυνομικός, ενεργοποίησε με ταχύτητα το ηλεκτροφόρο σύστημά του,  εξαπολύοντας εναντίον του μια ηλεκτρική ακτίνα που τον έστειλε να σωριαστεί στο έδαφος.

    

Ο ΡΙΚΟ, Ο ΛΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΙΚΟ

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Ε.Φ. που γράφω τώρα.

    Έτσι έμαθαν και για το αιματηρό συμβάν στην ελληνική πόλη Άρτα. «Αργά χθες», άκουσαν τον εκφωνητή να λέει, «δεκάδες πιστοί χριστιανοί κατέκλυσαν τον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου Άρτας, για να εκκλησιαστούν και να ακούσουν τον λόγο του Μητροπολίτη τους, που χοροστατούσε στον Εσπερινό. Την ώρα που ο επίσκοπος παρουσιάστηκε μπροστά στην Ωραία Πύλη, κανένας δεν έδωσε σημασία στον ευτραφή, μελαμψό άντρα που πλησίασε κοντά του, κάνοντας συνεχώς το σταυρό του. Ο δεσπότης άρχισε να βγάζει τον καθιερωμένο λόγο του, λέγοντας: ‘’Αγαπητοί εν Χριστώ, αδελφοί, ο Κύριος και Θεός μας, σας παρακολουθεί και γνωρίζει πολύ καλά την αγάπη και την αφοσίωσή σας στο Πρόσωπό Του, γι’ αυτό και σας έχει πάντα υπό την προστασία του, στις δύσκολες αυτές μέρες που ζούμε…’’

    Η έκρηξη ήταν τόσο δυνατή, που ακούστηκε μέχρι την άκρη της πόλης. Ο βομβιστής, ο δεσπότης και οι δυο ιερείς δίπλα του, σχεδόν εξαερώθηκαν, σαράντα ακόμα άνθρωποι έχασαν ακαριαία τη ζωή τους και δεκάδες άλλοι τραυματίστηκαν σοβαρά, ενώ το εσωτερικό της εκκλησίας καταστράφηκε ολοσχερώς».

    «Άραγε, μετά απ’ αυτό», αναρωτήθηκε δικαιολογημένα η Μαρίνα, «υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που πιστεύουν ότι υπάρχει θεός;»

ΑΓΓΕΛΑΚΙΑ Ή ΟΥΡΙ;

Από τη συλλογή μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ

    Ο Διαμαντής, βγαίνοντας από το ληξιαρχείο, έπεσε πάνω στον Παναή.  «Ε, τι γίνεται, ρε Διαμαντή;» του φώναξε εκείνος, σφίγγοντάς του με θέρμη το χέρι. «Σε χάσαμε. Πώς από εδώ;»

    «Να, βρήκα λίγο ελεύθερο χρόνο και πήγα στο ληξιαρχείο για κάτι αλλαγές στο μητρώο μου».

    «Μπα, τι αλλαγές;» τον ρώτησε ο Παναής, γεμάτος περιέργεια. «Συνέβη κάτι στην οικογένειά σου;»

    «Όχι ακριβώς. Πρόκειται για κάποιο εντελώς προσωπικό μου ζήτημα. Αλλά πού να σου λέω τώρα;»

    «Γιατί να μη μου πεις;», διαμαρτυρήθηκε ο Παναής. «Έχεις μυστικά από μένα; Δεν είμαστε φίλοι από παιδιά;»

    «Δεν είναι αυτό», προσπάθησε να δικαιολογηθεί ο Διαμαντής. «Ασφαλώς και είμαστε παιδικοί φίλοι, και δεν έχουμε μυστικά, αλλά, αν σου το αποκαλύψω, θα παραξενευτείς»

    «Ε, τώρα είναι που εκτίναξες την περιέργειά μου στα ουράνια. Αν δεν μου πεις, δεν πρόκειται να σου ξαναμιλήσω».

    Ο Διαμαντής σούφρωσε τα χείλια του, κοίταξε συνωμοτικά γύρω του και τράβηξε τον φίλο του σε μια άκρη. Αν και γνώριζε ότι, όλα όσα θα του αποκάλυπτε, δεν θα έμεναν μυστικά, αποφάσισε να του μιλήσει για εκείνο το ζήτημα. Καταλάβαινε ότι δεν είχε άλλη επιλογή και, στο κάτω-κάτω, δεν τον πολυσκότιζε κι αν μαθευόταν. Δικαίωμά του ήταν, και μάλιστα αναφαίρετο, να κάνει οποιαδήποτε αλλαγή στα προσωπικά δεδομένα του.

    «Άλλαξα θρήσκευμα», είπε στο άλλον κι εκείνος αντέδρασε σαν να τον είχε χτυπήσει κεραυνός.

    «Τι είπες τώρα;» είπε με φανερή κατάπληξη. «Μιλάς σοβαρά; Και ποιο θρήσκευμα διάλεξες και γιατί;»

    «Έγινα μουσουλμάνος», προσπάθησε να του εξηγήσει ο Διαμαντής, «επειδή πιστεύω ότι η θρησκεία τους είναι καλύτερη από τον χριστιανισμό».

    «Καλύτερη σε τι;»

    «Να, στο θέμα της μετά θάνατον ζωής, για παράδειγμα. Ο παράδεισος του Ισλάμ είναι πιο δελεαστικός, πιο ενδιαφέρων. Άσχημα είναι δηλαδή, αντί για ανιαρές ψαλμωδίες με αγγελάκια, να τρως πιλαφάκι και να πηγαίνεις όποτε γουστάρεις με άλλη γυναίκα;».

    «Δεν ξέρω αν είναι έτσι όπως τον περιγράφουν, αλλά νομίζεις ότι αρκεί μόνον μια ληξιαρχική πράξη για να καταφέρεις να πας εκεί;»

    «Όχι, βέβαια. Θα ακολουθήσω πιστά όλο το τελετουργικό τους. Θα πηγαίνω στο τζαμί και θα προσεύχομαι μαζί τους».

     «Νομίζω ότι και αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται να κάνεις και άλλα πράγματα για να σε δεχτεί εκεί ο Αλλάχ».

    «Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να κάνω;» ρώτησε απορημένος ο Διαμαντής.

    «Αυτό που κάνουν όλοι οι μαχητές της Τζιχάντ. Να θυσιάσεις τον εαυτό σου, παίρνοντας μαζί σου και μερικούς αλλόθρησκους».

    Ο Διαμαντής γούρλωσε τα μάτια του: «Αυτό δεν το είχα σκεφτεί», παραδέχτηκε. «Λες να είναι έτσι;»

    «Φοβάμαι πως ναι».

    Ο Διαμαντής προβληματίστηκε σοβαρά. Ο ενθουσιασμός του, που θα κατάφερνε επιτέλους να πάει με πολλές γυναίκες, κάτι που το είχε στερηθεί στη γήινη ζωή του, παραχώρησε τη θέση του στην απογοήτευση. Ε, όχι, δεν θα έκανε ποτέ του αυτό που κάνουν οι φανατικοί ισλαμιστές, για να εξασφαλίσει μια θέση ανάμεσα σε 72 παρθένες. Άσε που, τώρα που το καλοσκεφτόταν, ίσως και να μην υπήρχε καν αυτός ο παράδεισος.

    Έβγαλε τη ληξιαρχική πράξη από την τσέπη του και είπε στον Παναή: «Πάω μέσα να την αλλάξω. Θα τους τρελάνω λίγο βέβαια, αλλά δεν γίνεται αλλιώς».

    Και κάνοντας μεταβολή, ξαναμπήκε μέσα στο κτήριο του Ληξιαρχείου!

Ο ΡΙΚΟ, Ο ΛΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΙΚΟ

Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημα Ε.Φ.    


Το κλίμα μέσα στο αυτοκίνητο του Άλαν έγινε βαρύ. Ένα μαύρο πέπλο ήρθε και κάλυψε το σαλόνι του, και οι πέντε επιβάτες του (ο έκτος, ο Τίκο, βρισκόταν μέσα στην αποσκευοθήκη) ένιωσαν να πλημμυρίζονται από μια σωρεία άσχημων συναισθημάτων. Έφευγαν μακριά για να πάψουν να κινδυνεύουν από τους διώκτες τους, αλλά αυτό δεν θα τους γέμιζε τον ψυχικό τους κόσμο, αν δεν κατάφερναν να βρουν τον τρόπο να σταματήσουν τον αλληλοσπαραγμό του ανθρώπινου γένους. Τις τελευταίες μέρες, οι εχθρικές ενέργειες και από τις δυο πλευρές είχαν ενταθεί, και γινόταν φανερό ότι κάτι μεγάλο ετοιμαζόταν.

    Έπειτα από αρκετή ώρα, η γυναίκα της συντροφιάς μίλησε πρώτη: «Ευτυχώς που εμείς πάμε να ζήσουμε σε ένα μέρος μακριά από τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, κι έτσι δεν θα κινδυνεύουμε».

    Ο Μπόμπι γύρισε και την κοίταξε με μια έκφραση απορίας αποτυπωμένη στο βλέμμα του: «Ε, και λοιπόν;» ρώτησε. «Νομίζεις ότι εμείς θα είμαστε στο απυρόβλητο, λόγω απόστασης; Πουθενά, σε κανένα μέρος του πλανήτη δεν υπάρχει ασφάλεια. Ασφαλείς θα νιώσουν όλοι οι άνθρωποι, μόνον αν σταματήσει αυτός ο ηλίθιος πόλεμος».

    «Έχεις δίκιο», απολογήθηκε η Μαρίνα, «αλλά πώς θα γίνει αυτό κατορθωτό; Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη από πολεμικά γεγονότα. Από την αυγή της ύπαρξής μας, ο ένας σκοτώνει τον άλλον και τις περισσότερες φορές, για εντελώς ασήμαντη αφορμή.  Τι είδους όντα είμαστε τέλος πάντων;»

ΣΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ

    Η τραγική είδηση έπεσε σαν βόμβα στο προαύλιο του ψυχιατρείου, όπου οι τρόφιμοι έσερναν τα κουρασμένα τους βήματα.

    «Τα μάθατε;» φώναξε τρέχοντας προς το μέρος τους ο Παρλαπίπας. «Οι βραδινές νοσοκόμες μας, τράκαραν το πρωί, καθώς έφευγαν από εδώ. Η Ροδάνθη σκοτώθηκε επιτόπου, αλλά η Χρυσάνθη τη γλύτωσε».

    Οι ασθενείς, δέκα άτομα όλα κι όλα, μαζεύτηκαν γύρω από τον κομιστή του άσχημου νέου, για να μάθουν λεπτομέρειες. Ορισμένων τα πρόσωπα αντικατόπτριζαν την ψυχική αναστάτωσή που τους είχε προκαλέσει το θλιβερό μαντάτο, κάποιων άλλων όμως απλώς φανέρωναν μια νοσηρή περιέργεια.

    «Πώς έγινε;» ρώτησε ένας από τους περίεργους.

    «Να, όπως άκουσα να λένε μέσα οι γιατροί, η Ροδάνθη, βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο, μάλλον έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, κι έπεσε πάνω σε μια κολώνα».

    «Τη Ροδάνθη, φαίνεται την αγαπούσε ο θεός», είπε η Μελίνα, καθώς σταυροκοπιόταν, «γι’ αυτό και την πήρε κοντά του»

    «Τι λες, μωρή βλαμένη;» τσίριξε ο Γιάννος, ρίχνοντάς της ένα φάσκελο. «Ο θεός αγαπούσε τη Χρυσάνθη, γι’ αυτό και την έσωσε».

    Η διχογνωμία τους, προβλημάτισε τους υπόλοιπους. Τελικά, αναρωτήθηκαν, ο θεός σώζει ή παίρνει κοντά του όποιον αγαπά; Άραγε, πώς θα μπορούσαν να το μάθουν; Ο μόνος τρόπος ήταν να απευθυνθούν σε κάποιον περαστικό. Έτρεξαν όλοι λοιπόν κοντά στα κάγκελα της πρόσοψης της μεγάλης αυλής, και περίμεναν να περάσει κάποιος. Όταν, λίγο αργότερα εμφανίστηκε ένας νεαρός, τον ρώτησαν όλοι με μια φωνή: «Παλικάρι, για πες μας σε παρακαλούμε, ο θεός σώζει ή παίρνει κοντά του όποιον αγαπά;»

    Ο νέος άντρας κοντοστάθηκε παραξενεμένος, στράφηκε προς το μέρος τους και δεν απάντησε αμέσως. Του έκαναν εντύπωση ο προβληματισμός και οι μεταφυσικές ανησυχίες ανθρώπων με κλονισμένη ψυχική υγεία. Αν, βέβαια, τους έλεγε ότι δεν υπάρχει θεός, το πιθανότερο θα ήταν να τους αναστάτωνε περισσότερο. Αυτήν την άποψη δεν την δέχονταν άνθρωποι, υποτίθεται, λογικοί, θα την δέχονταν εκείνοι; Έτσι αποφάσισε να τους πει κάτι άλλο: «Ο θεός δεν ασχολείται με τέτοια θέματα, ούτε με τον καθένα προσωπικά. Το σώσιμο ή η απώλεια κάποιου ανθρώπου, είναι καθαρά θέμα τύχης ή προσωπικών επιλογών ή συνδυασμός και των δύο».

    Οι τρόφιμοι του ψυχιατρείου τον κοίταξαν με ανοιχτό το στόμα, κοιτάχτηκαν και λίγο μεταξύ τους, κι αμέσως μετά αναφώνησαν όλοι μαζί: «Μα καλά, τι είναι αυτά που μας λες, ρε λεβεντόπαιδο; Τρελός είσαι και θέλεις να τρελάνεις κι εμάς; 

Ο ΠΛΟΙΟΚΤΗΤΗΣ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Του Βασίλη Σακκά.


950 χρονακια εζησε ο συναδελφος.Με τα κτηματακια του και την βολευε μια χαρα καπου κοντα,ατο Ισραηλ..Δουλευε στα αμπελια του,εκανε και κρασακι Α ποιοτητος.Με την γυναικουλα του Ναμαχ,τα παιδακια του Σημ,Χαμ,Ιαφεθ, τον μπαμπακα του Λαμεχ 800 μαιων,και τον παππου του Μαθουσαλα 900 Απριλιων.Ειχαν βεβαια και οικογενοιακα προβληματακια.Οπως οταν ο Χαμ τον επιασε σουρα ξεβρακωτο στο σπιτι να μιμηται τον Αυναν.Και ο μπαμπας του ο Νωε του εδωσε λεει,καταρα αιωνιας δουλειας και σκλαβιας
μιας και ηταν μαυρος.Τελος παντων.Καποια μερα
καποιος θεουκλας λεει,επανω στις μαστουρες τις διαστημικες τον διαλεξε να τον σωσει απο τους αμαρτωλους της γης.Τον πηρε παραμερα σε ενα καφενειο και τουσκασε το παραμυθι.**-Ακου ρε μαγκα Νωε σε διαλεξα γιατι εισαι τιμιος δικαιος,καρπερος.και θα σε σωσω.-.Απο τι ρε μεγαλε του λεει ο Νωε.?- Απο τον κατακλυσμο ρε απογονε του Αυναν.Πιασε δουλεια να κανεις ενα καλο ξυλινο Bulk Carrier..Σε120 χρονια να τοχεις ετοιμο να βαλεις ζωακια και την φαμιλια σου.Ουτε μερα παραπανω.** -Καλα οτι πεις θεουλη μου του ειπε ο Νωε.Και κοντα σε ηλικια 500 χρονων εστησε ναυπηγειο.Και στα 600 τοχε ετοιμο το θηριο.Εμπασε μεσα ανα ζευγαρι οτι ζωακι υπηρχε στον πλανητη.Και αφου τα μαντρωσε,μπηκε μεσα και σφραγισε,πορτες,παραθυρα,αρχισε το χολλυγουντιανο υπερθεαμα.Δισεκατομυρια Αμαζονιοι του ουρανου,και αστροπελεκια πεφταν πανω στην φουκαριαρα την γη...40 μερες και νυχτες συνεχως.Ψωφησαν ολα τα ζωντανα εκτος απο τα ψαρια.Καποτε εκλεισε την βανα του νερου ο θεος και εβγαλε το σημα κατατεθεν το ουρανιο τοξο. Εστειλε και ο Νωε ενα κορακι να δει αν φανηκε στερια και δεν γυρισε.Εστελε περιστερακι και γυρισε.Ξαναστειλε δεκαοχτουρα και τουφερε ενα κλαδακι.Τοδε ο Νωε το κλαδακι αλλα για σιγουρια περιμενε να του κατσει η βαρκα.Και εκατσε πανω σε μια βουνοκορφη.Μιας και η Bilge pump δουλευε καργα να αδειασει τα νερα απο την γη στο διαστημα.Βγηκε καποτε οξω στην στερια κερασε τον θεουκλα κατσικακι στην σουβλα για να παρει την ευλογια του.Και την πηρε..Εζησε αλλα 350 χρονακια,συνολον 950,και νασου εδω τωρα εμεις τα Εβραιοπουλα να τα λεμε.

ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΘΩΝΙΑ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ

Άλλη μια ναυτική ιστοριούλα του Βασίλη Σακκά:

ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΘΩΝΙΑ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ...1988 Οχι οι γνωστοι του κινηματογραφικου φιλμ. Αλλα οι δυο δοκιμαρες μηχανης και γεφυρας που θα πηγαιναν μαζυ με αλλους ναυτικους στο **m/v DONA LOULA**. Ο Γιαννης και ο Λευτερης...Αθηνα-Ρωμη-Ριο ντεΤζανειρο η πτηση.Μια χαρα και τα παιδια,χαζευαν,αστειευοταν,μιλουσαν,τρωγανε και πινανε Και ματαιως οι γηραιοτεροι προσπαθουσαν να τους συμβουλευσουν περι Βραζιλιας πιατσας.**Ξερουμι,ξερουμι,απου τεθοια.Καθι βραδ οξου παεναμι μι τσ γκομινις**.τσιριζανε οι δοκιμοι.Νυσταζαν και οι αλλοι δεν δωσαν συνεχεια τοριξαν στον υπνο.Το πρωι φθασαν στο Ριο και κατευθειαν λαντζα,αγκυροβολιο,βαπορι.και τα γνωστα.Ριο ηταν αυτο τρεις οι λαντζες,πρωι,απογευμα,μεσανυκτα για ολα τα ωραρια.Δυο ημερες η φορτωση αλκοολ αυτοκινητων για το Σαντος Και τα σαινια οι σουπερδοκιμοι θελαν οπωσδηποτε να γραψουν ιστορια στο Ριο.Και την γραψαν το ιδιο βραδυ.Γουσταραν πολυ και καργα Copa Cabana,και οχι Praca Maua παρεα με τους αλλους.Και εγενετο το θελημα τους.Πολλα τα ταξι κοντα στο *Scandinavia bar* βουτηξαν ενα και βουρ για την παραλια.Αραξαν εξω απο το *Maxim restaurant bar* διπλα απο το *Othon Hotel* Δεν χρειασθηκε πολυς χρονος να γοητευσουν τους χιλιαδες θηλυκους,ομορφους πισινους Carioca.Στην τριτη μπυρα ειχαν ηδη τεσσερις παρεα στο τραπεζι. Δυο ο καθε ενας,η τεσσερις με ανταλλαγες.Με μια δεν γραφεις ιστορια.Στην δεκατη μπυρα μεσανυχτα και κατι,καναν και μπανακι βραδυνο.Πλατσαπλουτσα,χιχιχι,και χουχουχου.Σουρες τυφλα,και τετραπλη συνοδεια ροβολησαν κατα τα ωρομισθια Μοτελ στα περιξ Μπηκαν στα μπανια να φυγουν οι αλμυρες,και μετα να δειξουν τι εστι βερυκοκο Ελλην επιβητωρ δηλαδης να ουμ..Φρεσκαριστηκαν βαλαν παρφουμια και ετοιμοι για σουπερ επιδοσεις.Μα το πομολο της πορτας δεν ανοιγε,παρα μονον μισογυριζε κουφια.Μετα απο μερικες προσπαθειες φωναξαν και κτυπουσαν να τους βοηθησουν οι κουκλαρες τους. Καμια απαντηση ομως.Βλεπεις τα ρουχα και τα δολλαρια ηταν στα δωματια και αυτοι μονοι στα μπανια γκαριζοντας ,και βριζοντας μεχρι το πρωι..Μας τους εφερε ο ατζεντης με εχτρα λαντζα και αλλα ρουχα..Και γραψαν την** ιστορια των πομολων** Τα παλιοπαιδα τα ατιθασα..ΒΣ.

ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΚΕΣ

Άλλη μια ναυτική ιστορία του Βασίλη Σακκά!

ΓΟΡΓΟΝΕΣ ΚΑΙ ΜΑΓΚΕΣ..TRINIDAD.1990. Οχι το φιλμ του Δαλιανιδη. Αλλα τους μαγκες ολης της Ελλαδος που μου ελαχε να συναντησω σε καποιο γκαζαδικο. *Στο VLCC ISSABELLA 300.000 τοννων *.Και τι μαγκες,αλανια περπατημενα που καιγανε καρδιες πασων κορασιδων των λιμανιων. Λες και ειχα κλεισει ραντεβου να τους συναντησω ολους μαζυ στην ARUBA. Ηταν η τριτη φορα που πηγαινα στο ιδιο καραβι και βρηκα αλλο πληρωμα.. Σε μια εβδομαδα καταλαβα οτι δεν ηταν συνηθισμενο πληρωμα αλλα η αφροκρεμα του εμπορικου μας στολου. Στο μυαλο στο στυλ και στην κορμοστασια. Μεσα σε ολα, και ενοιωθα ο φουκαρας εγω σαν γιδοβοσκος. Και ολα επαληθευτηκαν με το παραπανω στο Port of Spain την πρωτευουσα και λιμανι. Στον ωκεανο το καραβι επαθε σοβαρη ζημια στους κυριους λεβητες.Ολικη ανατουμποση δηλαδη θα καναμε εκει,και επισκευες δυο μηνων. Ηρθαν και επι πλεον μαγκες με συνεργεια απο Ελλαδα.Χαρας ευαγγελια για τα αλανια που θα δειχνανε το ταλεντο τους στα καζινα και ναιτ κλαμπ. Ετσι και εγινε και τους θαυμαζα που τιναζαν τις μπανκες στον αερα και κυκλοφορουσαν με λιμουζινες και γοργονες των καζινων. Για 3 ημερες ομως.γιατι τις υπολοιπες 45 στράβωσαν τα πράγματα άσχημα. Γύρισαν όλα τα κερδισμενα στα καζινα...φαγαν προκαταβολικα δυο μηνων μισθους...αδειασαν τις πιστωτικες..και τους στελναν και οι συγγενεις φραγκα για καφεδες.Βλεπεις οι καζινιερηδες ηταν πληρως ενημερωμενοι και προετοιμασμενοι.** Και οι Γοργονες εγιναν Σαρδελες .και τους Μαγκες τους πατησε το Καζινο..**.

ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΕΛ ΝΤΟΡΑΝΤΟ

Άλλη μια ναυτική ιστοριούλα του ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΚΚΑ:

ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ ΤΟΥ ΕΛ ΝΤΟΡΑΝΤΟ...1974 μχ. Οχι της Αμερικης,αλλα του..M/V Olympic Palm.Του Ωναση εκεινης της εποχης.που φορτωνε μινεραλ στα Solomon Islands.Και εγενετο φορτωση 22.000 τοννων και αναχωρηση.Ατσιδες Ελληναρες αξιωματικοι,και λατινοι πληρωματα απο Ονδουρα,Χιλη,Αργεντινη κυριως.Και σαν σαινια που ηταν την δευτερη τριτη μερα ειδαν με τα ματια τους αυτα που ακουγαν διακριτικως..Οτι το φορτιο ειχε ενα ποσοστο χρυσου..Δισεκατομυρια κοκκοι αλλωστε στο καταστρωμα λαμπυριζαν με τον ηλιο το κιτρινο ευγενες μεταλο.Ο καλος θεουλης επι τελους τους ευνοησε.Και αρχισαν στα πηγαδακια και καπνιστηρια τον σχεδιασμο καλουπιων και χυτευσης.Οργασμος μεταφορας μεταλευματος στο μηχανοστασιο.Και τα οξυγονα μερα νυχτα να δουλευουν σε ολο το ταξιδι προς Ροτερνταμ..Κανονικο Far West. Με τις αναλογες καχυποψιες,αδικιες,κρυψωνες,κτλ.Μονον ενας σεριφης ελειπε. Μετα κοπων και βασανων καναν τα αποθεματακια τους ολο το ταξιδι προς Ροττερνταμ.Εκει που θα τα εξαργυρωναν στις υποπτες πιατσες τον κοπο τους.Και θα γυριζαν στις πατριδες τους εκατομυριουχοι. Μονον που εκει κανεις δεν αγοραζε χαλκο για ακατεργαστο χρυσο γ@μωτο..Πηγαν τζαμπα εκατονταδες ωρες στο πλωτο χρυσορυχειο..Με οβερταιμ κανονικο περισοτερα θα εβγαζαν..Τα παλιοπαιδα τα ατιθασα. ΒΣ.

ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΩΝ

ΝΑΥΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΠΡΩΗΝ ΝΑΥΤΙΚΟ ΒΑΣΙΛΗ ΣΑΚΚΑ!


ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΩΝ. 1980 μχ Πρωτη φορα εκει στην Νεα Γουινεα των Παπουα ειδα μαυρους με ξανθα και κοκκινα μαλλια.Με το ** m/v MESS MINDE ** Οταν εδεσε το καραβι σε καποιο μικρο ντοκο για εκφορτωση καυσιμων.Σε ενα μικρο απομερο εργοταξιο εκτροφης κροκοδειλων στην ζουγκλα Ηταν κυριακη θυμαμαι και οσοι δεν ειχαν δουλεια ειπαν να πανε περιπατο στην φυση.Οπερ και εγενετο.Καποιοι ζωηροι ομως θελανε να αναπαραστησουν τον Βαισμιλλερ τον Ταρζαν εκει.Ζεστη ειχε,δενδρα ειχε,λιμνουλες ειχε,και ρυακια ειχε,και αρχισαν το ξεβρακωμα.Σπασανε και αρκετες μπανανιες κανοντας προπονηση για ψηλοτερα δενδρα.Προπονημενοι πλεον αρχισαν τα γκαρισματα ** ΟυαουαΟυαααααα...!!!!** Και μπλουμ στο ποταμι. Το ποταμι ομως ειχε και τετραποδα που καναν διακοπες εκει. Και ο δρομος απειχε γυρω στο ενα χιλιομετρο..Κατασπρα γιναν τα θαλασολυκακια στην θεα κροκοδειλιων παραθεριστων.Δεν μαθαμε ποτε εαν στα κροκοδειλακια αρεσαν τα παπουτσια και τα σωβρακα για κολατσιο.Γιατι το τρεξιμο ειχε προτερεοτητα,που να σκεφθεις για ρουχα.Εφθασαν καποτε στον δρομο με τα πουλακια εξω.Φαγανε και μερικες κοτρωνες απο τους ιθαγενεις για τις καταστροφες μπανανοδενδρων.Ευτυχως ενας Αυστραλος τεχνικος με αυτοκινητο που περνουσε τους εσωσε την τιμη.Τους εντυσε και τους πηγε πισω στο καραβι. Σίγουρα όμως, το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας 1.000 μέτρων, κατερίφθη από το πλήρωμα του m/v MESS MINDE.

ΔΙΣΕΚΤΟ ΕΤΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ

    ΤΑ ΔΙΣΕΚΤΑ ΕΤΗ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΕΠΗΡΕΑΖΟΥΝ(;) ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

    Στις 29 του Φλεβάρη, του δίσεκτου έτους 1976, δηλαδή σαράντα ολόκληρα χρόνια πριν, εγώ και η συμβία μου «τολμήσαμε» να παντρευτούμε! Αγνοήσαμε τα σχόλια περί γρουσούζικου έτους, κ.λ.π., συγγενών και γνωστών, και κάναμε το όνειρό μας πραγματικότητα. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου οι προειδοποιητικές σειρήνες των ανεγκέφαλων ότι κάνουμε λάθος. Εμείς λοιπόν, αγαπητά μου προβατάκια, τέσσερις δεκαετίες μετά, είμαστε ακόμα μαζί και κανένας από τους φόβους των προληπτικών δεν πραγματοποιήθηκε! Δημιουργήσαμε μια φυσιολογική οικογένεια, κάναμε δυο υπέροχα παιδιά, βελτιώσαμε το βιοτικό μας επίπεδο και προσφέραμε τα καλύτερα στα παιδιά μας, σε αντίθεση με κάποιους άλλους που, αν και απέφυγαν να παντρευτούν δίσεκτο έτος, πέρασαν πολλά δεινά! Βέβαια, θα μπορούσαμε κι εμείς να έχουμε αντιμετωπίσει αναποδιές και δυσκολίες στο γάμο μας, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα οφείλονταν στη χρονολογία του γαμήλιου γεγονότος, εντάξει; Να μην τρελαθούμε εντελώς δηλαδή! Αν, με το απλό αυτό παράδειγμα, οι οπαδοί των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών δεν αντιληφθούν πόσο φαιδρό είναι να έχει κανείς  τόσο αναχρονιστικές, τόσο παράλογες ιδέες και απόψεις, τότε είναι άξιοι της μοίρας τους!

Ο ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ

''Γιατί άργησες;"
''Συνάντησα τη Ζωή, μια παλιά μου συμμαθήτρια, και τα είπαμε λιγάκι''.
"Τη Ζωή; Τι κάνει αυτή η ψυχή;"
"Μια χαρά είναι. Έχει κάνει και μωρό".
"Πώς τα κατάφερε; Είχα μάθει ότι ο άντρας της ήταν στείρος''.
''Με τη βοήθεια του θεού, μου είπε. Έκανε πολλές προσπάθειες και, όταν είδε ότι δεν τα κατάφερνε, πήγε στον εφημέριο να εξομολογηθεί και του είπε και το πρόβλημα της. Εκείνος τότε της είπε ότι, αν προσευχόταν στον θεό, θα έμενε έγκυος''.
''Απίστευτο! Και τελικά έμεινε, ε;''
''Ναι, εννέα μήνες μετά γέννησε ένα γλυκό αγοράκι. Το είδα, ξέρεις. Το είχε μαζί της''.
''Τι μου λες; Και πώς ήταν;''
''Τι να σου πω; Θα έπαιρνα όρκο ότι ήταν ίδιο ο παπα-Φώτης!''

ΕΥΤΥΧΙΑ

Βρεθήκαμε τυχαία στη ζωή και κάποτε θα ''φύγουμε'', και το ζητούμενο στο μεσοδιάστημα είναι η αναζήτηση της ευτυχίας. Φρονώ λοιπόν ότι, αν και η εύρεσή της είναι λίγο δύσκολη (ιδίως χάρη στις ''φιλότιμες'' προσπάθειες των ταγών μας), ακούγοντας μουσική και χουχουλιάζοντας μέσα σε μια ζεστή αγκαλιά, μπορούμε να την αγγίξουμε! 

ΠΟΙΜΝΙΟ ΚΑΙ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ

Ο ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ, προσπαθεί να μπει και στα ελληνικά σπίτια, τα περισσότερα όμως έχουν πόρτες και παράθυρα κλειστά. Ανοίξτε τα διάπλατα, αγαπητοί μου συνάνθρωποι, και θα δείτε ότι όλα θα αλλάξουν στη ζωή σας! Επειδή το εκπαιδευτικό μας σύστημα αγνοεί επιδεικτικά αυτό το μάθημα, (και οι λόγοι είναι γνωστοί), ενημερώστε τα παιδιά σας ότι υπάρχει, εφοδιάστε τα με τα κατάλληλα βιβλία και αφήστε τα βρουν το δρόμο τους. Κι επειδή το ποίμνιο αγνοεί ή δεν θέλει να ακούσει αυτή τη λέξη, ας δούμε πως την ερμηνεύουν τα λεξικά!
ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ-= Πνευματική κίνηση, που απώτερος σκοπός της είναι η απαλλαγή του ανθρώπου από τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες, που του έχει κληροδοτήσει ο μεσαίωνας, με τη βοήθεια της λογικής! Διάδοση νέων ιδεών’’.

Να επισημάνω ότι, σε πολλά σπίτια, η βιβλιοθήκη είναι ανύπαρκτη, και σε ορισμένα που υπάρχει, αποτελεί απλώς ένα έπιπλο για την τοποθέτηση επάνω του διακοσμητικών και μπιμπελό! Δεν χρειάζεται βέβαια να σας βεβαιώσω ότι, στα σπίτια αυτά, κατοικούν κυρίως οπαδοί του σκοταδισμού!

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ

Μόλις τελειώσουν το ''θεάρεστο'' έργο της φιλανθρωπίας, πετώντας ψίχουλα στους αναξιοπαθούντες, μπαίνουν χαμογελαστοί μέσα στις πολυτελείς λιμουζίνες τους και αναχωρούν για το υπερπολυτελές καταφύγιό τους, έχοντας αναπαυμένη τη συνείδησή τους, ότι έκαναν το καθήκον τους σαν καλοί χριστιανοί. Και οι αφελείς πολίτες, έχοντας υποστεί και τη σχετική πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, επικροτούν τη φιλανθρωπία και θαυμάζουν τους ''ανώτερους'' αυτούς ανθρώπους, που προσφέρουν βοήθεια στον εξαθλιωμένο συνάνθρωπό τους! Ναι, φίλτατοι, είναι καλό, είναι ανθρώπινο να συμπονάμε και να βοηθάμε όλους όσους έχουν ανάγκη αυτή τη δύσκολη εποχή, αλλά δεν νομίζω ότι με την ελεημοσύνη λύνουμε το πρόβλημά τους. Το πρόβλημα της ανέχειας είναι γενικότερο και όλοι γνωρίζουμε την αιτία της. Αν, λοιπόν, όλοι αυτοί οι ''φιλεύσπλαχνοι'' άνθρωποι (εφοπλιστές, δεσποτάδες, πολιτικοί, καναλάρχες, κ.λ.π.), που προβάλλονται σαν ανθρωπιστές, έκαναν μια προσπάθεια να εξαλείψουν τα αίτια της φτώχειας (ανεργία, μισθοί πείνας, υπερφορολόγηση, αδικίες, κατασχέσεις, κ.λ.π.), το πρόβλημα θα λυνόταν χωρίς τη φιλανθρωπική υποκρισία της άρχουσας τάξης! Αλλά δεν το τολμούν. Και ξέρετε γιατί; Επειδή, αν εξαλειφθεί η φτώχεια, θα χάσουν τα προνόμιά τους, θα χάσουν τη βιτρίνα του εγώ τους, θα απολέσουν εισοδήματα, κι αυτό δεν μπορούν να το αντέξουν. Περιορίζονται λοιπόν στη φιλανθρωπία, αφού είδαν ότι αυτή είναι μια κατάσταση που τους εξυπηρετεί και τους ανεβάζει το ίματζ τους!