Σελίδες

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Η ΣΦΑΙΡΑ


                                                       Η  ΣΦΑΙΡΑ



  Οι ταραχές είχαν αρχίσει λίγες μέρες πριν. Την προηγούμενη νύχτα, δεν ήταν λίγοι οι νέοι άνθρωποι που είχαν τραυματιστεί, καταπλακωμένοι από την σιδερένια αυλόπορτα, η οποία είχε γκρεμιστεί από τις ερπύστριες του τανκ που είχε εισβάλει μέσα στο πολυτεχνείο. Η κατάσταση ήταν τραγική. Η χούντα είχε δείξει το πραγματικό της πρόσωπο. Εγώ, την αποφράδα εκείνη μέρα, είχα την ‘’έμπνευση’’ να πάω στην εργασία μου. Φτάνοντας εκεί, διαπίστωσα ότι δεν ήμουν ο μόνος. Οι περισσότεροι συνάδελφοι βρίσκονταν ήδη εκεί. Έξω γινόταν χαλασμός. Το κέντρο της Αθήνας θύμιζε εμπόλεμη ζώνη. Λίγο πριν το μεσημέρι, μας άφησαν να φύγουμε. Πώς θα πήγαινα όμως στο τέρμα Πατησίων; Για μετακίνηση με συγκοινωνία, ούτε λόγος γινόταν.  Εγκατέλειψα τα γραφεία της εταιρίας στο Κολωνάκι και, μέσω του Λυκαβηττού, έφτασα βαδίζοντας στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Προσπέρασα το Πεδίο του Άρεως και έπιασα την οδό Ι. Δροσοπούλου. Λίγο πιο κάτω, κοντοστάθηκα σε μια πάροδο για να δω ένα τανκ που περνούσε εκείνη την ώρα από την Πατησίων. Το σφύριγμα που άκουσα, μου ήταν γνωστό. Το θυμόμουν από το στρατό. Πάγωσα. Δεν το πίστευα ότι οι στρατιώτες έριχναν στο ψαχνό. Η σφαίρα χτύπησε μπροστά μου, εξοστρακίστηκε στην άσφαλτο και κατέληξε, ποιος ξέρει πού. Η συνειδητοποίηση ότι ο στρατός πυροβολούσε αδιακρίτως όποιον κυκλοφορούσε στους δρόμους, με ενεργοποίησε. Τραβήχτηκα στην άκρη και καλύφτηκα πίσω από ένα κτήριο. Ήταν μια σφαίρα τουφεκιού, η οποία ευτυχώς δεν με πέτυχε στο σώμα, με πέτυχε όμως στην ψυχή. Μια σφαίρα που δεν με σκότωσε, σκότωσε όμως τις σκουριασμένες ιδέες μου και τις δογματικές μου αντιλήψεις. Μια σφαίρα που μου ταρακούνησε την καρδιά, το μυαλό και τη συνείδηση. Μια σφαίρα που δεν βρήκε το στόχο της, ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν οι άλλοι, εγώ όμως ήξερα ότι είχε πετύχει διάνα. Μεγαλωμένος μέσα σε ένα θρησκοληπτοχουντοβασιλικό περιβάλλον, είχα νουθετηθεί με ανόητες, ανούσιες, ανώφελες και βλαβερές δοξασίες. Είχα ποτιστεί μέχρι το μεδούλι με το δηλητήριο του φανατισμού. Βέβαια πάντοτε διατηρούσα τις αμφιβολίες μου για τα τεκταινόμενα, αυτές όμως βρίσκονταν σε κατάσταση χειμερίας νάρκης και περίμεναν κάποια άνοιξη για να αφυπνιστούν. Και η άνοιξη ήρθε καβάλα επάνω σε μια σφαίρα και με ξανάφερε στη ζωή.


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2011

Ο ΝΤΟΝΤΟ ΞΕΡΕΙ ΑΠΟ ΜΟΥΣΙΚΗ

Ένα μικρό απόσπασμα από ένα μυθιστόρημα, αλλιώτικο από τ΄ άλλα! (Ο ΝΤΟΝΤΟ ΚΑΙ Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΥΡΩΝ)


    Ο Λάντης, προτού βάλει μπροστά τη μηχανή, τους παρακάλεσε να φορέσουν όλοι τις ζώνες τους και αμέσως μετά τους ρώτησε: «Τι μουσική θα προτιμούσατε να ακούσετε;»


«Βάλε ό, τι αρέσει στα παιδιά», πρότεινε η Τζωρτζέτα.

Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και ανασήκωσαν τους ώμους. «Βάλτε ό, τι αρέσει στο Ντόντο», είπαν εκείνα με μια φωνή.

Οι άλλοι γέλασαν και γύρισαν να δουν την αντίδραση του ρομπότ. Σε καμιά περίπτωση δεν φαντάζονταν πως ο Ντόντο θα είχε άποψη για το θέμα. Δεν θυμόνταν να είχαν αντιληφθεί πως ακούει μουσική. Δεν πίστευαν ότι ένα μηχανικό κατασκεύασμα θα μπορούσε να έχει μουσικές προτιμήσεις. Εντάξει, ο Ντόντο ξεπερνούσε κατά πολύ τον μέσο όρο και τα συμβατικά δεδομένα των ρομπότ, όχι όμως και μέχρι του σημείου να ακούει μουσική.

«Αν δεν έχετε αντίρρηση, θα προτιμούσα να ακούγαμε λίγο χέβυ μέταλ», είπε παρακλητικά και οι υπόλοιποι έμειναν να τον κοιτάζουν σαν χαζοί, ενώ αμέσως μετά ξέσπασαν στα γέλια.

Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Η ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ

1.  ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ  Μυθιστόρημα Ε.Φ. 1987  Έκδοση δική μου
2.  ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ ΠΟΛΗ       Οικολογικό θρίλερ  1989  Εκδόσεις  ΛΩΤΟΣ
3,  Ο ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟΣ ΔΙΑΣ Μυθιστόρημα Ε.Φ. Εκδόσεις Μ. Βερέττας 2012
4.  Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΡΟΜΒΟΣ  Μυθιστόρημα  Ε.Φ.  2009  Ανέκδοτο
5.  ΣΥΛΟΓΗ ΔΙΗΓΗΜΑΤΩΝ Ε.Φ.  1990  έως  2011  Ανέκδοτο
6.  ΑΖΩΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΕΥΔΩΡΟΝ Μυθιστόρημα Ε.Φ. 2010 Ανέκδοτο
7.  Ο ΝΤΟΝΤΟ ΚΑΙ Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΥΡΩΝ Μυθιστόρημα Ε.Φ.              2010 Ανέκδοτο
8.  ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΜΑΣ; Πολιτικό θρίλερ 2010  Ανέκδοτο
9.  ΟΙ ΔΙΑΡΡΗΚΤΕΣ        Αστυνομικό μυθιστόρημα 2011  Ανέκδοτο.
10. Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ Αστυνομικό μυθιστόρημα που γράφεται τώρα!

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ

                            ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ




Στο παρελθόν, είχε τύχει να γνωρίσω μερικούς ανθρώπους που είχαν κυριευτεί από κάποιο από αυτά τα πάθη, ή και από τα δυο μαζί και το μοναδικό συμπέρασμα που είχα βγάλει από τη συναναστροφή μου μαζί τους, ήταν πως επρόκειτο για άτομα δυστυχισμένα. Ξυπνούσαν και κοιμούνταν με τη σκέψη του χρήματος να τριγυρίζει μονίμως και διαρκώς μέσα στο μυαλό τους. Ζούσαν για τα λεφτά. Ανέπνεαν και διατηρούνταν στη ζωή, σκεφτόμενοι μόνον με ποιον τρόπο θα μπορέσουν να πολλαπλασιάσουν τα χρήματά τους. Οι χαρές της φυσιολογικής ζωής τους άφηναν παντελώς αδιάφορους. Είχαν κυριευτεί από την ψευδαίσθηση ότι, όσο πιο πολλά χρήματα συγκέντρωναν στο χρηματοκιβώτιό τους, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα ήταν. Είχαν ταυτίσει το νόημα της ύπαρξης με την φαυλότητα του πλουτισμού.

Το χειρότερο όλων ήταν πως ήταν δυστυχισμένοι αλλά, ή το αγνοούσαν, ή το ανηλεές κυνήγι του χρήματος δεν τους άφηνε επαρκή χρόνο για να το σκεφτούν. Ανάλωναν τη ζωή τους στη συνεχή συγκέντρωση χρήματος, ξεχνώντας να ζήσουν. Δεν ξόδευαν, για να μη μειωθούν τα συσσωρευμένα πλούτη τους και πολλές φορές στερούνταν ακόμα και είδη βασικής ανάγκης.

Ένα άλλο παράδοξο ήταν πως επρόκειτο για θρησκευόμενα άτομα, για ανθρώπους που πίστευαν σε μια άλλη ζωή, γεγονός που εμένα μου γεννούσε την εύλογη απορία: Φαντάζονταν ότι θα τα έπαιρναν μαζί τους, ή πίστευαν ότι θα τους χρησίμευαν τρόπον τινά εκεί;

Δεν είμαι της άποψης ότι δεν μας χρειάζονται τα λεφτά. Καλώς ή κακώς, έχουν μπει για τα καλά μέσα στη ζωή μας και η αξία τους έγκειται στη σωστή χρήση τους και στη δυνατότητα που μας δίνουν να ζούμε καλύτερα. Αυτό κατ’ επέκταση σημαίνει ότι μας είναι χρήσιμα, μόνον αν τα ξοδεύουμε, αλλά μέχρις εκεί. Ασφαλώς υπάρχουν συνάνθρωποί μας που στερούνται της δυνατότητας, με τα λιγοστά εισοδήματά τους, να καλύψουν ακόμα και τις πιο βασικές ανάγκες τους, κι αυτό είναι που κάνει ακόμα πιο παράλογη την αρρωστημένη συνήθεια κάποιων άλλων να προβαίνουν σε αποθησαύριση.

Η ζωή είναι μία και συνήθως αρκετά σύντομη, οπότε αν την αναλώσουμε σε πάθη που δεν μας προσφέρουν τίποτα, αλλά κα την κάνουν δύσκολη και σε μας και στους άλλους, τότε είναι φανερό ότι έχουμε διαλέξει λάθος δρόμο. Σε τελική ανάλυση, το μεγάλο χάσμα που υπάρχει στην κοινωνία, μεταξύ πλουσίων και φτωχών, οφείλεται κυρίως στην απληστία και τη φιλαργυρία που διακατέχει ορισμένους κυρίους, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και οι εξουσιαστές μας, δηλαδή οι άνθρωποι που οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτό το χάλι.