Ο ΡΙΚΟ, Ο ΛΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΙΚΟ

Ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο που γράφω τώρα!

     Το ευφυές εκείνο μηχανικό κατασκεύασμα, άρχισε να περπατά στα δρομάκια, αδιαφορώντας για ό, τι έβλεπε μπροστά του. Η πόλη ήταν όμορφη, αλλά αυτό λίγο τον ενδιέφερε. Ο νους του ταξίδευε στα τελευταία γεγονότα στη Μέση Ανατολή. Σκεφτόταν ότι, τα μυαλά, που είχαν στο παρελθόν πλάσει θεούς, πρέπει να ήταν πολύ αρρωστημένα. Ένας υγιής εγκέφαλος, δεν θα έπλαθε όντα, τα οποία μισούν, βασανίζουν και ωθούν στην αλληλοεξόντωση τα υποτιθέμενα δημιουργήματά τους! Σκεφτόταν επίσης ότι, όσοι άνθρωποι συνέχιζαν ακόμα και σήμερα να πιστεύουν στην ύπαρξη αυτών των όντων,  πρέπει να ήταν πολύ ανόητοι!

    

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΡΟΜΒΟΣ

     Τελικά υπάρχουν και σήμερα άστεγοι, συλλογίστηκε ο Λεό, κι ας διατείνονται οι κρατούντες ότι έχουν εξαλειφθεί. Οι ταλαίπωροι, τρέχουν από ερείπιο σε ερείπιο, για να μη μείνουν στο δρόμο και τους εξοντώσουν κάποιοι φανατικοί, αλλά όπως φαίνεται ούτε εκεί μπορούν να βρουν ησυχία. Αντί το κράτος να ενδιαφερθεί να τους λύσει το πρόβλημα, τους κυνηγάει. Αντί να βρει τρόπο να τους στεγάσει και να τους σιτίσει, τους στέλνει για λίγο στη φυλακή και από κει πάλι στο δρόμο, όπου εκεί είναι βέβαιο ότι θα  εξοντωθούν σε κάποια συμπλοκή. Ένας εύκολος και ανέξοδος, αλλά συνάμα και αποτρόπαιος τρόπος, για την εξαφάνιση ενός κοινωνικού φαινομένου που θεωρούν ότι αμαυρώνει την εικόνα της δήθεν πολιτισμένης δυτικής κοινωνίας τους. Αντί λοιπόν να διαθέτουν τη στοιχειώδη ευαισθησία για να λύσουν ένα πραγματικά ανθρώπινο   πρόβλημα, κάνουν ό, τι είναι δυνατόν για να εξαφανίσουν, όχι τα αίτια του προβλήματος, αλλά τα ανυπεράσπιστα θύματά του.