ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ... ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!

 

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ… ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

“Λυκούργο, τι έχεις αγόρι μου, γιατί είσαι έτσι; Τι σου συμβαίνει; Πες μου σε παρακαλώ, γιατί θα τρελαθώ από την αγωνία μου’’.

Ο νέος άντρας ξάπλωσε βαρύς στον καναπέ του σαλονιού, έκανε μια χειρονομία απόγνωσης και ψέλλισε με δυσκολία: “Τα ψέματα τελείωσαν, Μαίρη μου! Σήμερα ήταν η τελευταία μου ημέρα στο εργοστάσιο. Με απέλυσαν, κι εμένα και όσους είχαν απομείνει” .

Η Μαίρη έπεσε στην αγκαλιά του, κλαίγοντας γοερά.

“Μα γιατί;” ρώτησε τον άντρα της, παρόλο που γνώριζε από πριν την απάντηση. “Έδιωξαν εσένα, τον καλύτερο υπάλληλο της εταιρίας; Πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό;”

“Μας έφαγε η τεχνολογία, κορίτσι μου”, της εξήγησε αυτός. “Χθες, παρέλαβαν και την τελευταία παρτίδα των αυτόματων, υπερσύγχρονων, ηλεκτρονικών μηχανημάτων, κι έτσι, σήμερα το πρωί, μας ανήγγειλαν ψυχρά ότι δεν μας χρειάζονταν άλλο”.

“Πω, πω, και τι θα απογίνουμε τώρα, Λυκούργο; Πώς θα ζήσουμε; Πώς θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;”

“Προς το παρόν θα τα βολέψουμε, κορίτσι μου”, την καθησύχασε εκείνος, χαιδεύοντάς της τα μαλλιά. “Μην ανησυχείς, θα πάρουμε γερή αποζημίωση. Αργότερα, βλέπουμε. Έπειτα, μην ξεχνάς ότι, στην ίδια θέση με μας, βρίσκεται ο μισός σχεδόν πληθυσμός της μικρής μας πόλης. Δεν πιστεύω οι αρμόδιοι να μας αφήσουν να πεινάσουμε. Κάποια λύση θα βρεθεί, για να λυθεί αυτό το τόσο σοβαρό πρόβλημα”.

“Να φύγουμε, Λυκούργο, να πάμε να ζήσουμε αλλού”.

“Και τι θα γίνει, αν πάμε σε άλλο μέρος; Νομίζεις ότι εκεί θα είναι καλύτερα; Το ίδιο φαινόμενο, καλό μου κορίτσι, παρατηρείτε παντού. Εδώ τουλάχιστον έχουμε το σπιτάκι μας, το νοικοκυριό μας. Μην απελπίζεσαι. Κάποια λύση θα βρεθεί, γιατί διαφορετικά προβλέπω ότι θα χυθεί αίμα!”

.-----------------------.

Ο γκριζομάλλης άντρας γύρισε και κοίταξε τον νεοφερμένο και τον ρώτησε: “Τι νέα λοιπόν, ρε Λυκούργο; Σε χάσαμε. Δυο μήνες είχαμε να σε δούμε. Πώς τα περνάς;”

“Τι ρωτάς μωρέ Αλέξη; Λες και δεν τα ξέρεις;”

¨Τα ξέρω, πανάθεμά με”, τσίριξε ο Αλέξης. “Πού θα πάει αυτό το πράγμα; Πόσο θα αντέξουμε ακόμα;”

“Όχι και πολύ. Σύντομα το ηφαίστειο θα εκραγεί. Βλέπεις, οι κύριοι που μας κυβερνούν, αδιαφορούν για μας. Νοιάζονται μόνο για την καρέκλα τους”.

Ο Αλέξης έσκυψε το κεφάλι του και είπε, χαμηλώνοντας τη φωνή του: “Οι άλλοι κάτι ετοιμάζουν. Το θέμα δεν μπορεί να μείνει έτσι. Δεν θα καθίσουμε με τα χέρια σταυρωμένα, περιμένοντας το μοιραίο”.

“Μα είναι αναπόφευκτο”, συμφώνησε Ο Λυκούργος. “Δεν σου είχα πει τις προάλλες ότι σύντομα θα σκάσει η βόμβα;”

Ήπιε μια γουλιά καφέ και συνέχισε: “Στα άλλα κράτη οι κυβερνήσεις έχουν πάρει και ορισμένα μέτρα, για την ανακούφιση των πολιτών. Εδώ πέρα, τι έχουν κάνει; Όλο λένε ότι σκέφτονται να βρουν μια λύση, αλλά μέχρι στιγμής τίποτα. Εγώ μάλιστα αμφιβάλλω αν τους απασχολεί αυτό το θέμα”.

“Εδώ που τα λέμε”, κούνησε το κεφάλι του ο Αλέξης, “έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, είναι δύσκολο να βρεθεί βιώσιμη λύση”.

“Δεν έχει και άδικο”, συμφώνησε ο Λυκούργος, κουνώντας το κεφάλι του.

“Τότε λοιπόν βλέπεις άλλη λύση, από αυτήν που μας είχε προτείνει ο Ζήσης, ο ηλεκτρονικός μας;” ρώτησε ο Αλέξης.

“Δυστυχώς όχι”, σούφρωσε τα χείλη του ο Λυκούργος, ενώ μια λάμψη φώτισε τα γαλανά του μάτια.

.______________.

Το τεράστιο εργοστάσιο φωτιζόταν ολόγυρα από μεγάλους προβολείς και φάνταζε επιβλητικά απέναντι από τα μικρά σπίτια της πόλης, ενώ μερικά ρομπότ-φύλακες έκοβαν βόλτες στον περίβολο, φυλάγοντάς το σαν Κέρβεροι.

Ο Λυκούργος σκούντησε με τον αγκώνα του τον Αλέξη και τον ρώτησε ψιθυριστά: “Πώς θα βγάλουμε από τη μέση ετούτα τα θηρία, μπορείς να μου πεις;”

“Μη σε απασχολεί”, τον καθησύχασε ο Αλέξης. “Αυτό θα το φροντίσει ο Ζαφείρης ο ηλεκτρονικός μας”.

Ο Αλέξης έβγαλε μια συνθηματική κραυγή, που έμοιαζε με κράξιμο κουκουβάγιας, και στο λεπτό, πίσω από τους θάμνους, ξεπρόβαλλε μια κοντόσωμη αντρική φιγούρα.

“Αυτός είναι ο Ζαφείρης”, εξήγησε στον Λυκούργο ο Αλέξης. “Σε μερικά λεπτά, θα μας έχει ανοίξει το δρόμο, για να μπούμε ελεύθερα στο εργοστάσιο”.

“Χμ, ξέρεις κάτι;”, μουρμούρισε ο Λυκούργος, “δε νομίζω ότι…, να, πώς να σου το πω;”

“Τι συμβαίνει, Λυκούργο; Τι θέλεις να πεις; Τι μασημένες κουβέντες είναι αυτές; Εξηγήσου καθαρά”.

Ο Λυκούργος ξεροκατάπιε και άρχισε να λέει: “Πρόσεξε να δεις κάτι. Το σκέφτηκα λίγο πιο ώριμα, το βασάνισα πολύ και θέλεις να σου πω τι συμπέρασμα έβγαλα; Με την ενέργειά αυτή που πάμε να κάνουμε τώρα, να καταστρέψουμε δηλαδή το εργοστάσιο, δεν πρόκειται να κερδίσουμε τίποτα. Μάλλον θα χάσουμε, κι εμείς και οι συμπολίτες μας. Θα πρότεινα λοιπόν να την αναβάλλουμε προς το παρόν και να σκεφτούμε το θέμα λίγο πιο ψύχραιμα. Έχω μάλιστα στο μυαλό μου και κάποιο σχέδιο”.

“Σοβαρολογείς τώρα;”, τσίριξε ο Αλέξης. “Νομίζεις ότι υπάρχει άλλη καλύτερη λύση; Πιστεύεις ότι θα μπορέσουμε να πείσουμε τους άλλους να γυρίσουν πίσω; Αν δεν καταστρέψουν αυτά τα μηχανήματα που μας έχουν κλέψει το ψωμί, που μας έχουν ρίξει στην ανεργία, δεν πρόκειται να ησυχάσουν”.

“Για αναλογίσου όμως τις συνέπειες”, κούνησε το κεφάλι του ο Λυκούργος. “Αν το κάνουμε, δεν πρόκειται πια ποτέ, να ξανασηκώσουμε κεφάλι. Σκέψου πιο ψύχραιμα και προσπάθησε πείσεις και τους άλλους. Κάνε ό, τι μπορείς, τώρα που είναι ακόμη νωρίς. Διαφορετικά, είμαστε χαμένοι για πάντα”.

._____________________.

Η Μαίρη σηκώθηκε βαριεστημένα από το κρεβάτι της και πήγε στο παράθυρο και τράβηξε τις κουρτίνες, για να μπει μέσα το φως του πρωινού. Χαμογέλασε κι ένιωσε ευχαριστημένη με την όμορφη θέα που αντίκρισαν τα μάτια της. Το μυαλό της γύρισε μερικά χρόνια πριν, στο αξέχαστο εκείνο βράδυ, που άλλαξε οριστικά και προς το καλύτερο τη ζωή τους.

Το στήθος της φούσκωσε από υπερηφάνεια, καθώς σκέφτηκε ότι, όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα που απολάμβαναν τώρα οι κάτοικοι του οικισμού τους, τα χρωστούσαν στην αποφασιστικότητα, τη σύνεση και την εξυπνάδα του αντρούλη της. Ο Λυκούργος ήταν εκείνος που, την ύστατη ώρα, αποσόβησε τα έκτροπα που επρόκειτο να γίνουν στο εργοστάσιο. Ο Λυκούργος ήταν αυτός που σκέφτηκε ότι, η στροφή των άνεργων εργατών στην αγροτική ζωή, θα έλυνε, όχι μόνον το πρόβλημα της ανεργίας, αλλά και το πρόβλημα του μαρασμού της υπαίθρου. Τέλος, ο Λυκούργος ήταν αυτός που πρωτοστάτησε στις ενέργειες που ακολούθησαν, για την πραγματοποίηση αυτού του μεγαλόπνοου σχεδίου!

Έτσι, χάρη στο Λυκούργο, η κυβέρνηση συνειδητοποίησε τα οφέλη που προέκυπταν από αυτήν την αλλαγή, και παραχώρησε τεράστιες, ανεκμετάλλευτες δημόσιες εκτάσεις στους άνεργους εργάτες και τους ακτήμονες γεωργούς. Πολά προβλήματα λύθηκαν με αυτήν την έξυπνη κίνηση. Λύθηκε το πρόβλημα της ανεργίας, το πρόβλημα της γεωργικής υποπαραγωγής, το πρόβλημα του συγκεντρωτισμού, κι ένα σωρό ακόμη προβλήματα!

Η Μαίρη χαμογέλασε στη σκέψη ότι, όλοι τώρα οι αγρότες, είχαν αποκτήσει υπεραυτόματα γεωργικά μηχανήματα για τα χωράφια τους και ηλεκτρονικές, οικιακές συσκευές. Πολλοί, μέχρι ρομπότ υπηρέτες είχαν αποκτήσει. Μάλιστα, ποιοι, αυτοί που, μερικά χρόνια πριν, άκουγαν μηχάνημα και άφριζαν από το κακό τους.

“Μαμά, μαμά, τρέξε γρήγορα”, την έβγαλε από τις σκέψεις της η φωνή της επτάχρονης κορούλας της. “Η Ελπίδα έριξε κάτω το δίσκο με το πρωινό μας”.

Η Μαίρη έτρεξε γρήγορα στην τραπεζαρία και φρόντισε να κάνει την απαραίτητη παρατήρηση στην οικιακή βοηθό τους: “Ελπίδα, τι πράγματα είναι αυτά; Δεν προσέχεις λιγάκι; Εσύ δεν έκανες ποτέ λάθη”.

“Δεν φταίει η Ελπίδα, μαμά”, πετάχτηκε η κόρη της. “Ο Γιαννάκης φταίει, που συνέχεια τη σκαλίζει. Να, την ώρα που η Ελπίδα σήκωνε το δίσκο από το τραπέζι, αυτός πήγε από πίσω της και γύρισε το διακόπτη λειτουργίας της στη θέση OFF”.

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΡΟΙΔΩΝ

     Ο Στέργιος άνοιξε σιγά-σιγά την πόρτα του διαμερίσματός του, κοίταξε προσεκτικά δεξιά-αριστερά και, μη βλέποντας κανέναν να κυκλοφορεί στον όροφο, μπήκε στον ανελκυστήρα, προσέχοντας να μη χτυπήσει πουθενά τη σακούλα με τα άδεια μπουκάλια μπύρας που κρατούσε. Κατέβηκε στο υπόγειο. κι εκεί βγήκε πάλι προσεκτικά, άνοιξε την πόρτα της αποθήκης του και μπήκε μέσα! Έκλεισε την πόρτα, άδειασε τη σακούλα και την ξαναγέμισε με μπύρες από το τελευταίο κιβώτιο, που είχε απομείνει, νιώθοντας ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ένα μήνα σχεδόν από την ημέρα που η εξουσία είχε ανακοινώσει την νομοθετημένη απόφασή της για οριστική κατάργηση της κατανάλωσης μπύρας, με αυστηρές ποινές για τους παραβάτες, το απόθεμά του κόντευε να τελειώσει! Συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχε πλέον τρόπος να προμηθευτεί νέο απόθεμα, κι ένιωσε να τον πνίγει ο θυμός και η αγανάκτηση. Αδυνατούσε να συλλάβει το νόημα εκείνης της παράλογης απόφασης, το πρόβλημα όμως ήταν ότι, η αγαπημένη του απόλαυση, το ποτό που του γέμιζε τη ζωή, δεν θα του ξανάκανε πλέον συντροφιά!

    Τρείς μέρες αργότερα, όταν και το τελευταίο μπουκάλι μπύρας είχε αδειάσει, κόντεψε να τρελαθεί. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν επρόκειτο να πιεί ξανά μπύρα στη ζωή του! Του φαινόταν απίστευτο, αδιανόητο. Έκανε μια μικρή έρευνα στο διαδίκτυο, πουθενά όμως δεν γινόταν αναφορά σε αυτό το θέμα. Οι κυβερνώντες, εκτός από την απαγόρευση κατανάλωσης, είχαν προβεί και στην απαγόρευση δημοσιεύσεων για το θέμα αυτό!

    Μόλις βράδιασε, ο Στέργιος αποφάσισε να κάνει μια περιήγηση, μήπως καταφέρει να βρει κάποιο σημείο προμήθειας του αγαπημένου του ποτού! Αδυνατούσε να πιστέψει ότι οι μπύρες είχαν εξαφανιστεί εντελώς από τη χώρα! Κάπου θα έβρισκε κάποιο παράνομο στέκι με αποθέματα. Γύρισε  τη μισή σχεδόν πόλη με τα πόδια, πουθενά όμως δεν ανακάλυψε αυτό που αναζητούσε. Επιστρέφοντας στο σπίτι του, άλλαξε δρομολόγιο και πέρασε μέσα από τη γειτονιά των μεγαλόσχημων της χώρας. Η περιοχή εκείνη, ήταν ήσυχη και γεμάτη βίλες. Καθώς διέσχιζε τον τελευταίο δρόμο, του φάνηκε ότι άκουσε μουσική. Πλησίασε προς το μέρος που ακουγόταν και είδε ότι προερχόταν από το μέγαρο του προέδρου που ήταν φωτισμένο. Πλησίασε κοντά, βλέποντας όμως ότι η κεντρική του είσοδος φυλασσόταν από τους μπράβους του, άλλαξε πορεία και πήγε από την πίσω πλευρά του πολυτελούς οικήματος. Πλησίασε με προσοχή στο πιο σκοτεινό σημείο, για να μη γίνει αντιληπτός, και κοίταξε μέσα από ένα μικρό παράθυρο απέναντί του. Αυτό που αντίκρισε τον κεραυνοβόλησε. Μέσα στη βίλα του προέδρου, του ανθρώπου δηλαδή που πρωτοστάτησε στην κατάργηση της κατανάλωσης μπύρας, βρίσκονταν καμιά εικοσαριά άνθρωποι, που χόρευαν στους ήχους μοντέρνας μουσικής, κρατώντας στα χέρια τους μπουκάλια με μπύρα.

    Δεν πίστευε στα μάτια του, δεν τολμούσε να φανταστεί ότι κυβερνούνταν από τόσο απάνθρωπα, από τόσο εγωπαθή και ανάλγητα όντα. Τη χαριστική βολή την πήρε λίγη ώρα αργότερα, όταν ο ίδιος ο πρόεδρος, τη στιγμή που σταμάτησε για λίγο η μουσική,  σήκωσε ψηλά το μπουκάλι του και φώναξε, χαμογελώντας ειρωνικά: ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΩΝ ΚΟΡΟΙΔΩΝ!

ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ (συλλογή διηγημάτων)

 Χριστίνα Κανελλάκου

Στέλιο, καλημέρα!

Χθες διάβασα το βιβλίο σου "μονορούφι" (άργησα,το ξέρω)και θέλω να σε συγχαρώ πάλι .Ηταν πολύ ωραίο και χαιρόσουν να το διαβάζεις.

Περιμένουμε το επόμενο 

16 ώρ.

• 16 ώρες πριν

Ενεργός

Ο ΥΔΡΟΧΟΟΣ

 

Άφησε το βλέμμα από τα μεγάλα, τσακίρικα μάτια του να πλανηθεί έξω από το παράθυρο και, αυτό που αντίκρισε, του θύμισε περισσότερο σεληνιακό τοπίο παρά κήπο. Εκεί που παλιά βρισκόταν ένα ολάνθιστο περιβόλι, στη θέση του τώρα απλωνόταν ένα τραχύς και ξερός χώρος. Και πώς να μην ήταν, όταν η ανομβρία μάστιζε όλη τη χώρα; Την τελευταία φορά που θυμόταν να έχει βρέξει, πήγαινε στην έκτη δημοτικού, και τώρα, δυο ολόκληρα χρόνια μετά, είχε σχεδόν ξεχάσει τι σήμαινε βροχερός καιρός και πως ήταν να πέφτουν οι ζωογόνες σταγόνες της βροχής. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, η παροχή νερού από τις εγκαταστάσεις ύδρευσης είχε σταματήσει εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Πού να έβρισκαν λοιπόν νερό για να ποτίσουν; Πώς να συντηρούσαν τα φυτά και τα λουλούδια τους; Εδώ, μόλις και μετά βίας κατάφερναν να πιουν και να πλυθούν, αφού το νερό που τους αναλογούσε ήταν απελπιστικά λίγο. Η υδροφόρα της Αρμοστείας περνούσε δυο φορές την ημέρα, προμηθεύοντάς τους με μια αυστηρά καθορισμένη ποσότητα, η οποία δυστυχώς δεν επαρκούσε για την κάλυψη των αναγκών τους. Τώρα το πώς η μητέρα του, η ηρωίδα εκείνη γυναίκα, κατάφερνε κάτω από αυτές τις συνθήκες να διατηρεί το σπίτι, τα πιατικά και τα ρούχα τους καθαρά, αυτό κανένας δεν μπορούσε να το εξηγήσει.

ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΜΑΣ;

  Η περίπτωση του υπουργού περιβάλλοντος Χαράλαμπου Λιαμπέλη ήταν χαρακτηριστική, αν και όχι μοναδική. Κακά τα ψέματα, ο άνθρωπος ήταν γεννημένος για πολιτικός, είχε το χάρισμα να ηγείται, κι ας διαδιδόταν ότι οι άνθρωποι του οικογενειακού του περιβάλλοντος τον θεωρούσαν ανίκανο να διαχειριστεί ακόμα και τα του οίκου του. Ό, τι και να έλεγαν, όσο και να τον συκοφαντούσαν, ο πολυτάλαντος εκείνος άνθρωπος, τις δημόσιες υποθέσεις τις έπαιζε στα δάχτυλα. Διέθετε την εντυπωσιακή ικανότητα να πείθει το συνομιλητή του και μάλιστα μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Είτε είχε δίκιο, είτε είχε άδικο, στο τέλος δικαιωνόταν πανηγυρικά. Από την άλλη, όλες οι συναλλαγές για τα έργα αρμοδιότητας του υπουργείου του, περνούσαν από τα χέρια του και η κατάληξη ήταν να γίνεται το δικό του, πάντοτε όμως με το αζημίωτο. Βλέπετε, ο άνθρωπος μοχθούσε για το ‘’συμφέρον’’ της πατρίδας, κι έπρεπε να πάρει κι αυτός το κατιτίς του. Γύρω από αυτόν σέρνονταν διάφορα τρωκτικά, τα οποία τον εξυπηρετούσαν στις ‘’νομιμοφανείς’’ δουλειές του, αποκομίζοντας κι εκείνα το μερίδιό τους και φροντίζοντας να κρατούν το στόμα τους κλειστό για τα όσα συνέβαιναν στο υπουργείο. Το δημόσιο χρήμα έρρεε άφθονο και σπαταλιόταν χωρίς φειδώ και η νοσηρή αυτή κατάσταση κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια, ώσπου μια μέρα ένας θαρραλέος υπάλληλος της υπηρεσίας του, τα έβγαλε όλα στη φόρα. Δημιουργήθηκε μια άνευ προηγουμένου αναταραχή, ο υπουργός και οι κόλακες που τον περιτριγύριζαν ορκίζονταν ότι όλα αυτά ήταν συκοφαντίες και η υπόθεση πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης. Μετά από ένα αδικαιολόγητα μεγάλο χρονικό διάστημα, βγήκε επιτέλους η απόφαση του δικαστηρίου. Η δικαιοσύνη, φροντίζοντας να επαληθεύσει τη ρήση που την θέλει να είναι τυφλή, δεν βρήκε κάποιο επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον του, αθωώνοντας τελικά τον επίορκο δημόσιο λειτουργό.

Το γεγονός εκείνο, αν και δεν ήταν το μοναδικό που μαρτυρούσε ότι μια αβάσταχτη δυσωδία αναδυόταν μέσα από τα σπλάχνα της πολιτικής ζωής του τόπου!

Όλες οι αντιδράσε

ΤΣΙΣΙΟΣ Ο ΕΙΡΚΟΝΤΙΣΙΟΣ

    Πέντε ημέρες μετά την ξαφνική εμφάνιση του υπερκαύσωνα, ο αριθμός των νεκρών από το θανατηφόρο αυτό φαινόμενο έφτασε τους πεντέμιση χιλιάδες! Ο μισός σχεδόν πληθυσμός της μικρής τους πόλης είχε αφανιστεί! Το πρόβλημα δεν ήταν μόνον  η αύξηση της θερμοκρασίας στους πενήντα βαθμούς, αλλά και η υπερμόλυνση της ατμόσφαιρας από ρύπους! Οι  αρχές βέβαια είχαν απαγορεύσει την ελεύθερη κυκλοφορία στους δρόμους και τους δημόσιους χώρους, αυτό όμως δεν αρκούσε, για να λύσει το πρόβλημα, αφού τα περισσότερα σπίτια δεν διέθεταν κλιματιστικά μηχανήματα. Έτσι, ο περιορισμός των κατοίκων στις κλειστές, αλλά χωρίς ειρκοντίσιον οικίες τους, δεν  μπορούσε να τους προστατεύσει από τον θάνατο!

    Ο Τσίσιος, ο Ειρκοντίσιος, όπως τον αποκαλούσαν χιουμοριστικά οι πελάτες και οι φίλοι του, αμέσως μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας, επιδόθηκε με ζήλο στην κατασκευή μιας ολόσωμης, αντιθερμαντικής στολής, ώστε να μπορέσει να δώσει λύση στο μεγάλο αυτό πρόβλημα της κοινωνίας και να μπορέσουν οι εναπομείναντες άνθρωποι να επιβιώσουν! Καθώς ήταν επαγγελματίας ψυκτικός, είχε τις  γνώσεις και τα μέσα, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει ένα τέτοιο προστατευτικό μέσο. Το απόγευμα της πέμπτης ημέρας, η κατασκευή του ήταν έτοιμη. Τη φόρεσε, έβαλε στο κεφάλι του και το προστατευτικό κράνος και βγήκε έξω. Η εφεύρεσή του δούλευε μια χαρά. Ούτε ζέστη ένιωθε στο σώμα του, ούτε δυσκολία ή δυσφορία στην αναπνοή του. Η επόμενη κίνησή του θα ήταν η παρουσίαση του επιτεύγματός του στην διοίκηση της πόλης, ώστε να προχωρήσουν στη μαζική κατασκευή του. Το επόμενο κιόλας πρωινό, αυτό ακριβώς θα έκανε.  

    Έκανε μια μικρή βόλτα, χωρίς να συναντήσει ψυχή στο  δρόμο, κι επέστρεψε στο σπίτι του. Έφαγε για βράδυ, είδε λίγο τηλεόραση, κι έπεσε για ύπνο. Το γεγονός ότι οι νεκροί στη χώρα, όπως πληροφορήθηκε από τις ειδήσεις, αυξάνονταν αλματωδώς, τον ανησύχησε αρκετά, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσε να κάνει κάτι, για να σταματήσει αυτό το τραγικό γεγονός. Θα ξεκουραζόταν και  την επόμενη μέρα θα πήγαινε στο κυβερνείο, για να παρουσιάσει την εφεύρεσή του, ώστε να μπει αμέσως στην παραγωγή. 

    Κοιμήθηκε, έχοντας συνεχώς σε πλήρη λειτουργία τα κλιματιστικά, και το πρωί σηκώθηκε, νιώθοντας μια δυσφορία. Παραξενεύτηκε, καθώς διαπίστωσε ότι τα ειρκοντίσιον δεν λειτουργούσαν. Ήπιε στα γρήγορα τον καφέ, που είχε έτοιμο από την προηγούμενη μέρα, και φόρεσε αμέσως τη  στολή του, καθώς άρχισε να ιδρώνει και να νιώθει  δυσκολία στην αναπνοή. Άνοιξε την τηλεόραση, για να δει ειδήσεις, αλλά είδε ότι δεν λειτουργούσε. Το ίδιο συνέβαινε και με τα φώτα. Βλέποντας ότι υπήρχε διακοπή  ρεύματος, χωρίς να υπάρχει κάποιο πρόβλημα στον πίνακα ηλεκτρικού, κατάλαβε ότι αυτό ήταν κάτι  γενικό, κι αυτό τον ανησύχησε ιδιαίτερα. Αν η διακοπή συνεχιζόταν για αρκετή ώρα, ακόμα και οι διαθέτοντες κλιματιστικό στο σπίτι τους, θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα, καθώς η ρύπανση της  ατμόσφαιρας είχε αυξηθεί δραματικά, η δε θερμοκρασία είχε ξεπεράσει  τους πενήντα βαθμούς!

    Βγήκε γρήγορα από το σπίτι, κι έτρεξε προς το κυβερνείο. Αυτή τη φορά συνάντησε αρκετούς συμπολίτες του  στο δρόμο, τρομοκρατήθηκε όμως όταν διαπίστωσε ότι όλοι αυτοί βρίσκονταν πεσμένοι κάτω. Προφανώς είχαν βγει έξω, μην αντέχοντας τις συνθήκες που επικρατούσαν μέσα στα σπίτια τους, λόγω του σταματήματος λειτουργίας των κλιματιστικών τους. Στάθηκε πάνω από μερικούς και κατάλαβε ότι ήταν νεκροί. Έφτασε στο κυβερνείο, μπήκε μέσα, αλλά δεν συνάντησε ψυχή. Τον έλουσε κρύος ιδρώτας. Ξαναβγήκε έξω και κάλεσε από το κινητό του έναν φίλο του, αλλά απάντηση δεν πήρε. Μπήκε στο διαδίκτυο, μήπως κατάφερνε να μάθει κάτι για την όλη εκείνη ζοφερή κατάσταση, αλλά κι  εκεί τίποτα δεν λειτουργούσε. Και τότε κατάλαβε ότι ο μόνος άνθρωπος εκείνης της περιοχής που είχε μείνει ζωντανός, ήταν εκείνος!

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΩΝ

    Μπαίνοντας στην εφηβική ηλικία, άλλαξαν ριζικά τα ενδιαφέροντά μου και, αφήνοντας στην άκρη τα παιχνίδια και τα σταυροπροσκυνήματα, άρχισαν να μου αρέσουν τα αυτοκίνητα, το ποδόσφαιρο, ο κινηματογράφος και η ροκ μουσική! Τα απολάμβανα όσο μπορούσα και στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, λόγω βέβαια και της δύσκολης οικονομικής κατάστασης εκείνης της εποχής! Το αυτοκίνητο το οδηγούσα, χάρη στη θεία μου τη Φωτεινή και το φιατάκι της. Στο σινεμά πήγαινα όποτε μάζευα τα ψιλά που χρειαζόμουν για τα εισιτήρια. Κάπου-κάπου πήγαινα και στο γήπεδο, αλλά εκείνο που απολάμβανα συνεχώς, που δεν μου έλειψε ποτέ, ήταν η ακρόαση της ροκ μουσικής, χάριν βέβαια της ύπαρξης ραδιοφώνου στο σπίτι μας!

    Μεγαλώνοντας, άφησα στην άκρη το ποδόσφαιρο, το εγκατέλειψα οριστικά, και το αντικατέστησα με τα βιβλία. Έτσι, σήμερα, απολαμβάνω συχνά τα ταξίδια και τις βόλτες  με το αυτοκίνητο, τις ταινίες (από τη μικρή οθόνη βέβαια), τα βιβλία (ανάγνωση και γραφή), και τη  ροκ μουσική! Ασφαλώς υπάρχουν και άλλα πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή, αυτά τα τέσσερα όμως εγώ δεν τα αλλάζω με τίποτα!