ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΜΑΣ;

   Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο πολιτικό μου θρίλερ!

    Η επιταγή της Αμαλίας Λιαμπέλη είχε εκδοθεί από μια εταιρία με την επωνυμία ‘’ΠΑΝΑΓΑΘΟΣ ΕΠΕ’’ και ο Ανδροκλής είχε καταφέρει να μάθει ποιον εκπροσωπούσε αυτή η άγνωστη στον περισσότερο κόσμο εταιρία. Με τη βοήθεια των οικονομικών συντακτών της εφημερίδας, ανακάλυψε ότι ήταν θυγατρική μιας άλλης μεγάλης εταιρίας, της ‘’ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ Α.Ε.’’ που ήταν ιδιοκτησία της μονής του Βραχοπεδίου.

    «Οι μοναχοί παίζουν με τα εκατομμύρια», σχολίασε η Μένια, κουνώντας με σημασία το κεφάλι της, όταν τα πληροφορήθηκε όλα αυτά. «Οι εκπρόσωποι του Θεού, αντί να ασχολούνται με το ασκητικό και φιλανθρωπικό έργο που τους έχει αναθέσει ο Πανάγαθος, (τρόπος του λέγειν δηλαδή), τον έκαναν εταιρία και δημιουργούν περιουσία. Και η κυρία Λιαμπέλη εισέπραξε ένα μεγάλο ποσόν από το ξεπούλημα του Βραχοπεδίου, αναρωτιέμαι όμως με ποια ιδιότητα. Δικαιωματικά, επειδή πέθανε ο άντρας της που ήταν και ο ιθύνων νους αυτής της υπόθεσης, ή εκβιαστικά; Να λοιπόν που πήγε το πέμπτο μερίδιο των δέκα εκατομμυρίων της συναλλαγής».

ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΝΗΣΤΕΙΑ

Με αφορμή την είδηση πως ο αρχιεπίσκοπος έφτασε αισίως τα 125 κιλά, θυμήθηκα ένα φαινομενικά ασήμαντο περιστατικό, το οποίο όμως καταδεικνύει ξεκάθαρα τη σχέση των ρασοφόρων με τη νηστεία και θα προβληματίσει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60, Μεγάλη Παρασκευή βράδυ, μετά το τέλος της ''παράστασης'' του επιτάφιου, καθόμουν με τους φίλους μου απέναντι από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας στο τέρμα Πατησίων, στο καφενείο ΟΑΣΗ, και παρακολουθούσαμε τους πιστούς που επέστρεφαν στα σπίτια τους, για να γευτούν το θρεπτικό δείπνο τους, αποτελούμενο από τσάι και φρυγανιές, άντε το πολύ-πολύ και από καμιά νηστήσιμη σουπίτσα. Όταν αναχώρησε και ο τελευταίος, είδαμε τον παπά, έναν ευτραφή αρχιμανδρίτη, να οδηγεί δειλά-δειλά τα βήματά του στο γαλατάδικο-τυροπιτάδικο της γωνίας και να μπαίνει μέσα. Υποθέσαμε ότι θα πάρει κανένα ''νηστήσιμο'' γιαουρτάκι για να φάει, αυτός όμως πλακώθηκε στις τυρόπιτες. Όταν έφαγε και την τελευταία, βγήκε έξω, κοίταξε καχύποπτα δεξιά-αριστερά και μετά πήρε το δρόμο για το σπίτι του.

Θα ρωτήσω λοιπόν όποιον τρέφει την ψευδαίσθηση ότι κάνει το σωστό ακολουθώντας τις διδαχές τους, θεωρεί ότι αυτοί οι άνθρωποι, οι ρασοφόροι, πιστεύουν αυτά που διδάσκουν στο ποίμνιο, ή μήπως το μόνο που κάνουν είναι να εμπαίζουν τους πιστούς;

ΤΟ ΑΤΥΧΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ

Εν έτει 1974, σχετιζόμουν με μια κοπέλα, ονόματι Μαρία, με την οποίαν μια μέρα δώσαμε ραντεβού στον Άγιο Διονύσιο, επειδή θα επισκεπτόταν κάποιον γιατρό στην οδό Σκουφά. Το ραντεβού ήταν για τις επτά, κι εγώ πήγα και στήθηκα έξω από την εκκλησία ένα τέταρτο νωρίτερα. Περίμενα λοιπόν και η ώρα πήγε επτά, πήγε επτά και τέταρτο, πήγε επτά και μισή, και η Μαρία δεν έλεγε να εμφανιστεί. Κουρασμένος και απογοητευμένος από το στήσιμο, τα μάζεψα κι επέστρεψα στο σπίτι μου στα Πατήσια. Δεν γνώριζα για ποιο λόγο δεν είχε έρθει στο ραντεβού και, καθώς τότε δεν υπήρχαν κινητά, δεν υπήρχε τρόπος να τον μάθω. Κατά τις οκτώ και μισή, φρονώντας ότι κι εκείνη θα βρισκόταν ήδη στο σπίτι της, τόλμησα να την πάρω στο σταθερό.

''Μαρία εγώ είμαι'' της είπα μόλις το σήκωσε. "Είσαι καλά; Γιατί δεν ήρθες στο ραντεβού;"
''Εγώ δεν ήρθα ή εσύ;" μου πέταξε σε επιθετικό τόνο, αφήνοντάς με άναυδο.
''Μα, εγώ μόλις πριν από λίγο επέστρεψα από τον Άγιο Διονύσιο της Σκουφά'', της εξήγησα.
''Ορίστε;'' την άκουσα να λέει έκπληκτη. "Χα,χα,χα, κι εγώ περίμενα στην Πανεπιστημίου''.
Τελικά, αποδείχτηκε ότι είχε γίνει παρανόηση, κι εκείνη νόμιζε ότι, εγώ λέγοντας Άγιο Διονύσιο, εννοούσα την καθολική εκκλησία.
Από τότε ορκίστηκα να μην ξαναδώσω ραντεβού έξω από εκκλησία. Ήταν φανερό ότι οι άγιοι δεν ήταν το φόρτε μου!

Η ΒΙΒΛΟΣ

                             ΝΕΑ     Β Ι Β Λ Ο Σ

Τα δυο πρώτα εδάφια της νέας βίβλου! Από τον... σεβασμιώτατο Βασίλη Σακκά.

(συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ).

ΒΙΒΛΟΣ.
ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΡΟΙΚΑΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ. κεφ 1ον. 2009 μχ.
Και είπεν ο Κύριος. Αυνάν δεύρο τέκνον μου ύπαγε εν Ελλάδι όπως διδάξεις και εντολας 10 νέας δώκεις. Αμόλα.
1η - ΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΗΣΕΙΣ ΤΡΟΙΚΑΝ.
2η - ΟΥΚ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΜΝΗΜΟΝΙΟΝ.
3η - ΟΥΚ ΑΡΝΗΘΕΙΣ ΜΕΡΚΕΛΕΝ.
4η - ΟΥΚ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΕΙΣ ΛΑΓΚΑΡΝΤ.
5η - ΟΥ ΒΩΜΟΛΟΧΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ IMF.
6η - ΟΥΚ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ EURO.
7η - ΟΥΚ ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΣ ΚΑΤΑ EUROGROUP.
8η - ΟΥΚ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΚΟΜΜΑ.
9η - ΟΥ ΧΟΡΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΨΑΣΕΙΣ
10η- ΟΥ ΖΕΣΤΑΘΕΙΣ ΚΑΙ ΚΡΥΩΣΕΙΣ.
Ταδε εφη Θεοc υιοc και CIA.

ΒΙΒΛΟΣ.
ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΟΥΤΟΡΝΙΘΙΟΥΣ...Μερος 1ον.2013 μχ.
Εις είναι ο Θεούκλας, ο μονόφθαλμος, ο μέγας, ο μουσάτος, ο τραμπαρίφας, ο μερακλής, ο χασάπης, ο κάργας, ο ωραίος.
Πιστεύετε εις εμέ άλλως σε κανα 2.000.000.000 χρόνια θα σας χωρίσω σε αμνούς και σε ερίφια. Οι δε αμνοί εκ δεξιών μου (Δεξιοί) τα δε ερίφια εξ αριστερών μου (Αριστεροί). Μακάριοι οι αμνοί που θα βόσκουν χορτάρια  μαζί με λέοντες και κροκόδειλους στον Αποκατεστημένο Παράδεισο. Κατηραμένα τα ερίφια εις το πυρ της κολάσεως που θα βράζουν και ζουμί δεν θα βγάζουν. Με Βελζεεβούλ αρχιμάγειρα.
Πιστεύετε εις εμέ τον έναν και πρωταθλητήν θεόν εις το δέκαθλον της Θεικής μ@λ@κιας. Προσοχή στους Immitation Θεους. Δεν χορηγούν εγγυήσεις ούτε ανταλλακτικά...

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΘΕΟC ΥΙΟC και CΙΑ.

ΞΕΝΟΔΩΡΟΥ 13

Ένα μικρό διήγημα από τη συλλογή ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ ''ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ''

               ΟΔΟΣ  ΞΕΝΟΔΩΡΟΥ ΑΡ. 13

    Δυσκολεύτηκε λίγο να βρει τον δρόμο που έψαχνε στα Πατήσια, αλλά τελικά κατάφερε να τον ανακαλύψει. Ήταν ένα στενό δρομάκι, πνιγμένο θαρρείς από τεράστιες πολυκατοικίες, σήμα κατατεθέν μιας πόλης που έπνεε τα λοίσθια. Ο παραλήπτης, του δέματος που μετέφερε, διέμενε στον αριθμό 13, και υπέθεσε ότι η αναζήτησή του θα ήταν σύντομη, με έκπληξή του όμως διαπίστωσε ότι αυτός ο αριθμός δεν υπήρχε. Μετά το έντεκα, που ανήκε σε μια οκταόροφη πολυκατοικία, στο επόμενο οίκημα, μια άθλια, παλιά, χαμηλή μονοκατοικία, αναγραφόταν ο αριθμός 15.

    Ο Χαρίτος κατέβηκε από τη μηχανή του και στάθηκε έξω από το ετοιμόρροπο σπιτάκι, ξύνοντας με απορία το κεφάλι του. Ερεύνησε για κουδούνι, για να διαπιστώσει αν ο παραλήπτης έμενε εκεί, τίποτα όμως δεν φανέρωνε τα στοιχεία του ενοίκου. Υπέθεσε ότι στο ερείπιο εκείνο ίσως δεν έμενε κανένας, δεν θα έφευγε όμως από εκεί, πριν το διαπιστώσει.

    Χτύπησε δυνατά την παλιά ξύλινη πόρτα και περίμενε υπομονετικά μήπως εμφανιζόταν κάποιος. Πάνω που ετοιμαζόταν να φύγει, η πόρτα άνοιξε αργά, κι ένας άντρας αποσδιόριστης ηλικίας εμφανίστηκε στο άνοιγμά της.

    «Τι θέλετε;» ρώτησε με μια άχρωμη φωνή.

    «Συγνώμη για την ενόχληση», απολογήθηκε ο μεταφορέας, «αλλά έχω ένα δεματάκι για κάποια κυρία Αγλαία Ρασοπούλου, στον αριθμό 13. Διαπίστωσα ότι δεν υπάρχει τέτοιος αριθμός και πήρα το θάρρος να χτυπήσω σε σας».

    «Δεν πειράζει. Καλά κάνατε. Η παραλήπτρια που ζητάτε είναι η μητέρα μου, αλλά είναι κατάκοιτη».

    «Α, ωραία! Τότε θα το δώσω σε σας. Το ίδιο είναι». Ξεδίπλωσε ένα χαρτί και το ακούμπησε πάνω στο δέμα. «Βάλετε, αν θέλετε, μια υπογραφή εδώ».

    Ο άλλος υπέγραψε και πήρε το δέμα, γυρίζοντας όμως να μπει μέσα, άκουσε τον μεταφορέα να τον ρωτά: «Αλήθεια, γιατί έχετε τον αριθμό 15, αντί του 13;»

    Ο άντρας κοντοστάθηκε στο πλατύσκαλο και το πρόσωπό του πήρε μια παράξενη έκφραση. «Είναι μεγάλη ιστορία», άρχισε να λέει. «Πριν από πολλά χρόνια, όταν εμφανίστηκε εδώ μια υπηρεσία του Δήμου, για να αριθμήσει όλες τις ιδιοκτησίες του δρόμου, ο παππούς μου αρνήθηκε να πάρει τον αριθμό 13, επειδή δεν ήθελε το σπίτι του να έχει αυτόν τον γρουσούζικο αριθμό. Έτσι, του έδωσαν τον αριθμό 15 και ο 13 δεν υπάρχει».

    «Φαντάζομαι ότι αυτή η αλλαγή θα σας βγήκε σε καλό», έριξε το δόλωμα ο Χαρίτος, για να μάθει περισσότερα γι’ αυτήν την  παράξενη οικογένεια, της οποίας τον πραγματικό αριθμό του σπιτιού της τον είχε καταβροχθίσει το τέρας των προλήψεων και των δεισιδαιμονιών.

    «Δεν μπορώ να το πω», έκανε ο άλλος, ξινίζοντας τα μούτρα του. «Συνέβησαν τόσα δεινά στην οικογένεια του παππού μου, τα οποία κανονικά βέβαια δεν θα έπρεπε να συμβούν σε μια τόσο θρησκευόμενη οικογένεια, όμως εγώ σήμερα είμαι σε θέση να τα δικαιολογήσω».

    Ο Χαρίτος δεν σχολίασε τίποτα από τα περίεργα που είχε ακούσει. Περίμενε υπομονετικά τη συνέχεια.

    «Ένα χρόνο μετά την αρίθμηση, έχασε τη μικρότερη κόρη του στα είκοσί της από φυματίωση. Δυο χρόνια αργότερα έχασε έναν γιο είκοσι οκτώ χρόνων σε τροχαίο με μηχανή. Η μεγαλύτερη κόρη του, η μητέρα μου δηλαδή, παντρεύτηκε έναν ακαμάτη και βίαιο άντρα, έκανε οκτώ παιδιά μαζί του και το τελευταίο το έχασε κι αυτή από παιδική ασθένεια στα δυο του χρόνια. Γενικά, η ζωή όλης της οικογένειας μέσα σε αυτό το σπίτι, κύλησε γεμάτη κακοτυχίες, φτώχεια και δυστυχία».

    «Τότε, αφού δεν πήρατε τον γρουσούζικο όπως λέτε αριθμό, γιατί πιστεύετε ότι συνέβησαν όλα αυτά; Μήπως δεν ήταν θέμα αριθμού, αλλά απλών συμπτώσεων ή λανθασμένων επιλογών;»

    Ο άλλος χαμογέλασε χαζά: «Μπορεί να μην γράφει απ’ έξω 13, αλλά στην ουσία το σπίτι βρίσκεται στο 13, είτε το θέλουμε, είτε όχι. Αυτό ήταν το λάθος του παππού μου. Ο Θεός του είχε στείλει το μήνυμα, εκείνος όμως το αγνόησε. Δεν έπρεπε να είχε κρατήσει αυτό το σπίτι. Το σωστό θα ήταν να το είχε πουλήσει και να είχε αγοράσει κάποιο άλλο. Όλα τότε θα είχαν πάει κατ’ ευχήν».

    Ο Χαρίτος έμεινε να τον κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό. Δεν τολμούσε να πιστέψει ότι, όλα αυτά που είχε ακούσει, είχαν ειπωθεί από έναν άνθρωπο του εικοστού πρώτου αιώνα. Τον χαιρέτησε, έκανε μεταβολή και φρόντισε να απομακρυνθεί από εκείνο το μέρος. Του θύμισε μεσαίωνα.

    Τα κεφάλια ορισμένων ανθρώπων, σκέφτηκε με θλίψη, είναι τόσο άδεια που, ό, τι κι αν πεις, ό, τι κι αν κάνεις, δύσκολα θα καταφέρεις να τα γεμίσεις!

       

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΙΖΕΙ

Το ''ευ ζην'' εξαρτάται κυρίως από εντελώς απλά πράγματα. Το θυμήθηκα, βλέποντας κάποια παιδάκια να κάθονται σε ένα πεζούλι και να παίζουν με τα ηλεκτρονικά τους παιχνίδια. Πού είναι οι αλάνες που παίζαμε εμείς σαν παιδιά; Πού είναι η έλλειψη κινδύνων και η ελευθερία κινήσεων που είχαμε εμείς τότε; Μπορεί να μην είχαμε μερέντα, τσιπς, γαριδάκια, κόκα κόλες, κ.λ.π., αλλά μας αρκούσε μια φέτα ψωμί με ζάχαρη ή με τοματοπελτέ, κι έξω από την πόρτα, για κρυφτό, κυνηγητό, μπάλα, μακριά γαϊδούρα, μπερλίνα, τρίλιζα, χαλασμένο τηλέφωνο, κ.λ.π. Θυμάμαι ένα παιχνίδι που μας ευχαριστούσε ιδιαίτερα και το παίζαμε με τις ώρες. Καθόμαστε στα σκαλιά ενός παλιού σπιτιού και επιλέγαμε από μια μάρκα αυτοκινήτου. Στη συνέχεια μετρούσαμε τα αυτοκίνητα που περνούσαν από τον κεντρικό δρόμο, τα οποία βέβαια δεν ήταν και πολλά. Κέρδιζε αυτός που η μάρκα του είχε τις περισσότερες εμφανίσεις.
Χωρίς πολλά λόγια, αν και είμαστε παιδιά που μεγαλώσαμε σε μια δύσκολη και τότε εποχή, περάσαμε ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Θα μου πείτε βέβαια ότι παίζει ρόλο και η ηλικία, κι ότι τα παιδιά δεν τα αγγίζει και πολύ η κρίση, κάνετε όμως τις συγκρίσεις σας του τότε με το τώρα και ίσως αναθεωρήσετε!

Αναρωτιέμαι αν, τα σημερινά παιδιά, έχουν την ευρηματικότητα και τη δημιουργικότητα που είχαμε εμείς τότε. Μήπως η έλλειψη υλικών αγαθών είναι η αιτία αυτών των στοιχείων που προανέφερα; Αναμφίβολα, ναι! Τώρα τα βρίσκουν όλα έτοιμα και δεν κουράζουν το μυαλό τους να επινοήσουν παιχνίδια. Η φαντασία, αυτή η θαυμάσια λειτουργία του εγκεφάλου, υπολειτουργεί. Παίζουν μεν, αλλά κλεισμένα μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, με τυποποιημένα παιχνίδια, πραγματικά ρομποτάκια δηλαδή! Η φαντασία τους υπολειτουργεί, ενώ θα έπρεπε να δουλεύει στο μάξιμουμ. Η δουλειά των παιδιών είναι να παίζουν ελεύθερα και δημιουργικά και να μαθαίνουν χρήσιμα πράγματα, αλλά ο τομέας της μάθησης είναι μια άλλη αμαρτωλή ιστορία. Η αλήθεια πάντως είναι ότι, για όλα αυτά, μόνον τα ίδια τα παιδιά δεν φταίνε. Σε αυτά τα δυο προβλήματα, έρχεται τώρα να προστεθεί και η ανέχεια. Ας όψονται οι δυνάστες τους, οι πολιτικοί, οι άπληστοι κερδοσκόποι και οι ρασοφόροι!