Σελίδες

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

 Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημά μου, που τολμά να πει και κάποιες αλήθειες για ορισμένους ευσυνείδητους αστυνομικούς!

   Ο Μπαρόζης ήταν από εκείνους τους τύπους που είχαν κόλλημα με τη δουλειά τους και  που την σκέφτονταν διαρκώς. Είχε αποφασίσει να γίνει αστυνομικός, όχι επειδή νοιαζόταν για εξουσία (καλά για χρήμα δεν λέμε τίποτα, για να μην γελάσει και το παρδαλό κατσίκι), αλλά γιατί τον συνάρπαζε η ιδέα να λύνει γρίφους και να πιάνει με την τσιμπίδα του νόμου τους εγκληματίες. Ένας πρόσθετος λόγος ήταν η συμπόνια του για τον συνάνθρωπο και η φλογερή του επιθυμία να βοηθήσει λίγο κι αυτός στην βελτίωση της κοινωνίας. Τον ενοχλούσε αφάνταστα η ευκολία με την οποίαν κάποιοι προέβαιναν σε παραβατικές πράξεις, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτές είχαν να κάνουν με την αφαίρεση ζωής. Στην εικοσαετή σταδιοδρομία του είχε αντιμετωπίσει δεκάδες περιπτώσεις σοβαρών εγκλημάτων και, χωρίς υπερβολή, τις είχε εξιχνιάσει όλες. Ήταν ελάχιστες οι φορές που είχε βρεθεί σε αδιέξοδο και είχε δυσκολευτεί να βρει τους δράστες, χάρη όμως σε μια ανεξήγητη και σκανδαλώδη εύνοια της τύχης, είχε καταφέρει να τις εξιχνιάσει και αυτές.

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

ΚΟΛΑΣΗ Ή ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ;

Απόσπασμα από ένα διήγημα της συλλογής μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ.

    Εκείνη γύρισε και τον κοίταξε με έκπληκτο ύφος, τον έπιασε                    από τους ώμους και ξεκαρδίστηκε στα γέλια. «Μα τι είναι αυτά που λες, αγόρι μου; Για ποια κόλαση μιλάς; Αυτά είναι παραμύθια των παπάδων για να φοβίζουν τον κόσμο. Όταν ο άνθρωπος πεθάνει, όλα τελειώνουν. Δεν υπάρχει κόλαση και παράδεισος, κι αν θέλεις να σου το αποδείξω, θα σου πω μονάχα ότι, αν όλοι αυτοί οι εκμεταλλευτές πίστευαν στην ύπαρξη αυτών των φανταστικών κόσμων, θα συμπεριφέρονταν διαφορετικά και δεν θα ζούσαν μέσα στη χλιδή και την ανομία, ακυρώνοντας τις υποδείξεις τους στους άλλους για εγκράτεια, ταπεινοφροσύνη, λιτότητα και όλες αυτές τις νουθεσίες που κάνουν τη ζωή του ανθρώπου δύσκολη. Γιατί δηλαδή, για να πάω στον παράδεισο, πρέπει να ζω τη γήινη ζωή μου σαν σε κόλαση; Γιατί πρέπει να βασανίζομαι τώρα, για να ζήσω καλά, υποτίθεται, σε κάποια άλλη, αμφισβητούμενη ζωή; Δεν είναι παράλογο; Αν μελετήσεις περισσότερο, θα διαπιστώσεις ότι όλη αυτή η ιστορία με τη θρησκεία και τις διδαχές της, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλοστημένη φάρσα, έναν άνευ λόγου και ουσίας παραλογισμό, που στοχεύει στον εκφοβισμό του ποιμνίου, προς όφελος των ρασοφόρων».






Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

Ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημά μου

    Μια μικρή ομάδα παιδιών πέρασε μπροστά από το τμήμα, χαχανίζοντας και πειράζοντας το ένα παιδί το άλλο, και ο Μπαρόζης αναπόλησε τα ανέμελα παιδικά του χρόνια, τότε που μόνον το παιχνίδι τον απασχολούσε. Απέναντι ακριβώς περνούσε ένας παπάς και του έκανε εντύπωση το γεγονός ότι, αν και τα παιδιά τον είχαν δει, δεν είχαν τρέξει να του φιλήσουν το χέρι, όπως συνηθιζόταν στη δική του εποχή. Το περιστατικό αυτό τον έκανε να αναθαρρήσει. Σιγά-σιγά, η εξάρτηση του κόσμου, και κυρίως των νέων ανθρώπων, από το παπαδαριό, είχε καταστεί είδος προς εξαφάνιση. Τα σαθρά είδωλα της θρησκείας και οι αφελείς δοξασίες των εκπροσώπων της, έπαυαν αργά αλλά σταθερά να έχουν αποδέκτες και έπεφταν από τα βάθρα τους το ένα μετά το άλλο.
     Κι ενώ τα σκεφτόταν όλα αυτά, συνειδητοποίησε ότι, εντελώς αναπάντεχα, είχε βρει και τη λύση στο πρόβλημα που τους ταλαιπωρούσε και είχε αναστατώσει τη ζωή τόσων ανθρώπων.