ΑΖΩΤΟ, ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΕΥΔΩΡΟΝ

Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο μου Ε.Φ.

Απογοητεύτηκε γιατί, όσο κι αν είχε ελπίσει ότι η κοινωνία που θα έφτιαχναν στον Ιανό θα ήταν καλύτερη, κατάλαβε ότι αυτό ήταν μια ακόμα  ουτοπία. Οι άνθρωποι ήταν ίδιοι, είτε ζούσαν στη Γη, είτε ζούσαν στην άλλη άκρη του Γαλαξία. Το συμπέρασμα ήταν πως παντού υπήρχαν καλοί και κακοί, ευγνώμονες και αχάριστοι, ηθικοί και ανήθικοι, καιροσκόποι και αλτρουιστές, απλοί και ξιπασμένοι, υποκριτές και ντόμπροι, κι αυτό δυστυχώς δεν γινόταν να αλλάξει. Τα ίδια φρούτα  θα ευδοκιμούσαν κι εκεί. Μπορεί κατά καιρούς να είχαν χυθεί τόνοι μελάνης από μερικούς ρομαντικούς ανθρώπους του πνεύματος, που είχαν την πρόθεση να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, ήταν όμως φανερό ότι ο ιδρώτας τους είχε χυθεί άδικα. Το κακορίζικο ον που λεγόταν άνθρωπος, εξακολουθούσε να συμπεριφέρεται άσκεφτα, κακότροπα, εγωιστικά και απολίτιστα, ακόμα και μέσα σε ένα  μεταλλικό μεγαθήριο που περιφερόταν ανάμεσα στα αστέρια.

Η ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ

Οι βασικές αιτίες για την εξαγωγή αυθαίρετων συμπερασμάτων και παρερμηνειών είναι δύο: Η άγνοια και η προκατάληψη!
Να κι ένα απλό παράδειγμα, από πραγματικό περιστατικό: Σε κάποια εκδήλωση για το Πολυτεχνείο, πολλά χρόνια πριν στην πλατεία Αμερικής, υπάρχει ένα πανό που γράφει ΕΞΩ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ, ενώ από τα μεγάφωνα ακούγεται το IMAGINE του Τζων Λένον. Κάποια στιγμή περνάει ένας ηλικιωμένος και τον ακούω να λέει στη συμβία του, ειρωνευόμενος: ''Λένε έξω οι Αμερικάνοι, αλλά παίζουν αμερικάνικη μουσική''.
Αν στεκόταν, θα του εξηγούσα, αλλά δεν πρόλαβα γιατί έφυγε.
Θα του έλεγα: ''Αγαπητέ κυριούλη, το τραγούδι δεν είναι αμερικάνικο, αλλά και να ήταν δεν έχει σημασία γιατί η μουσική δεν έχει σύνορα, και οι στίχοι του μιλούν για την ειρήνη και την αδελφοσύνη των λαών''.

Ο ΡΙΚΟ, Ο ΛΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΙΚΟ

Άλλο ένα μικρό απόσπασμα από το αντιπολεμικό μυθιστόρημα Ε.Φ., που γράφω τώρα.

    Πάντως, η ανέκφραστη όψη των τριών ρομπότ, όση ώρα τους μιλούσε, δεν στάθηκε ικανή να τον ξεγελάσει. Το να μην μπορεί να εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα ένα μεταλλικό προσωπείο, ήταν απόλυτα φυσιολογικό, ο Μπόμπι όμως γνώριζε, ή μάλλον διαισθανόταν, ότι εκείνα τα ανδροειδή, όχι μόνον καταλάβαιναν τα πάντα, αλλά είχαν και άποψη. Ο ίδιος γνώριζε καλά τι σήμαινε ο πόλεμος για τους ανθρώπους, το είχε ζήσει πρόσφατα, και παραλίγο μάλιστα να είχε πέσει και θύμα του, να όμως που, τρία ντενεκεδένια όντα, το είχαν καταλάβει καλύτερα από τους περισσότερους ανθρώπους του πλανήτη και είχαν αντιδράσει δυναμικά.

ΠΡΟΣΔΟΚΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Απόσπασμα από ένα εξαιρετικό άρθρο του συγγραφέα και εκλεκτού φίλου Έρικ Σμυρναίου, σχετικό με το φαινόμενο των προφητειών για την καταστροφή του κόσμου.

Όσον αφορά την Ελλάδα, το όλο πρόβλημα δεν έγκειται στις κάθε λογής συντελειακές προφητείες που προσπαθούν να παρηγορήσουν τον κάθε μνησίκακο συμπολίτη μας. Το πρόβλημα είναι ότι οι περισσότεροι από τους Έλληνες πολίτες λειτουργούν ως τα παράγωγα ενός χείριστου εκπαιδευτικού συστήματος που τους έχει μεταμορφώσει σε ανεγκέφαλους παπαγάλους. Είναι φορείς μιας μικροπρεπούς κουλτούρας που βασίζεται στον φόβο (του θεού, του θανάτου, του κράτους, της εφορίας, της αστυνομίας, της αρρώστιας, του γείτονα, του αφεντικού κτλ κτλ) και η οποία τους αποβλακώνει με νεφελώδεις μεγαλοϊδεατισμούς και παρακρούσεις μεγαλείου που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Διδάχτηκαν να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους, να νιώθουν αποτροπιασμό ακόμα και στο άκουσμα της λέξης γνώση, μόρφωση και αυτογνωσία και να επιλύουν τα υπαρξιακά τους αδιέξοδα καταφεύγοντας σε μεταφυσικές θεωρήσεις του κόσμου που χρωματίζονται από ισχυρές δόσεις ναρκισσιστικής αυτολύπησης και υποκριτικής ηδυπάθειας (για όλα φταίνε οι άλλοι, η άτιμη κοινωνία που δεν αναγνωρίζει την αξία μου, ο σατανάς, οι «αρνητικές οντότητες» που με καταδιώκουν γιατί είμαι κάτι το εξαιρετικό). Οχυρώνονται και αυτοπροσδιορίζονται πίσω από επίπλαστα κοινωνικά μορφώματα όπως είναι η «σωστή και παραδοσιακή οικογένεια» που δεν επιτρέπει σε κανέναν να διαφέρει από τα τεχνητά της πρότυπα, ένα πολιτικό-και προσωποκεντρικό-κόμμα, μια ποδοσφαιρική ομάδα κτλ. Αλλά ο κόσμος εξελίσσεται και αλλάζει με εκθετικούς ρυθμούς και όλο αυτό το ετοιμόρροπο οικοδόμημα του αντιδραστικού αυτό-προσδιορισμού που έχει καλύψει την νεοελληνική κοινωνία σαν αδιαπέραστη κρούστα από σκουριά γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτο και δυσλειτουργικό.