Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΡΟΜΒΟΣ

Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο ανέκδοτο βιβλίο μου, που έχει σαν θέμα του τον δογματισμό και τον εξαιτίας αυτού φανατισμό, καθώς και τη βία που πηγάζει από αυτό το νοσηρό φαινόμενο!

Ο Λεό θυμήθηκε το απόσπασμα από το βιβλίο του Ντε Μίντλερ, που αναφερόταν στην εισήγηση κάποιου από τους κύριους εμπνευστές του δογματισμού, κατά τη διάρκεια της πρώτης συνόδου για τη θέσπισή του. ‘’ Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν Δόκτορα Τζέκυλ κι έναν κύριο Χάϊντ. Ο κόσμος διψάει για αίμα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα ήθελε, έστω και μία φορά στη ζωή του, να χτυπήσει άγρια κάποιον συνάνθρωπό του. Οι περισσότεροι βέβαια αποφεύγουν να το κάνουν, όχι γιατί δεν το επιθυμούν, αλλά επειδή φοβούνται την τιμωρία. Για σκεφτείτε, λοιπόν τι μπορούμε να πετύχουμε θεσπίζοντας τον δογματισμό. Δίνουμε στον κόσμο αυτό ακριβώς που ζητάει. Έγκλημα και ατιμωρησία. Εξαλείφοντας επομένως την τιμωρία και δίνοντας στον επίδοξο εγκληματία την αφορμή, τον μετατρέπουμε σε μια νόμιμη δολοφονική μηχανή’’.

    Το διεστραμμένο μυαλό ενός προγόνου τους, είχε σκεφτεί και είχε καταφέρει  να νομιμοποιήσει το φόνο, κι αυτό, οι ανώτατοι άρχοντές τους, τους το παρουσίαζαν σαν κάτι απολύτως ηθικό και φυσιολογικό. Το ανήθικο για εκείνους ήταν το να σκοτώσεις εξ αποστάσεως, γι’ αυτό και είχαν απαγορεύσει τα πυροβόλα και ακτινοβόλα όπλα. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, το είχαν χρησιμοποιήσει παράλληλα και σαν το ατράνταχτο, το θεμελιώδες επιχείρημα  που χρειάζονταν, για να πείσουν τον κόσμο ότι οι προθέσεις τους ήταν αγαθές.

    

Ο ΡΙΚΟ, Ο ΛΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΙΚΟ

Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο που ξεκίνησα να γράφω τέσσερα χρόνια πριν, με θέμα έναν μελλοντικό, θρησκευτικό πόλεμο του πλανήτη. Δυστυχώς, τα γεγονότα θα με επιβεβαιώσουν!

  Λίγο πριν από μια ακόμα δύση του ηλίου, παρακάμπτοντας ένα μικρό λοφίσκο, βρέθηκαν μπροστά σε ένα σκουπιδότοπο. Ένας μεγάλος σωρός απορριμμάτων ορθωνόταν στο πλάι του λόφου, και το γεγονός της ύπαρξής του θα τους άφηνε εντελώς αδιάφορους, αν δεν έβλεπαν κάτι που τους κίνησε την περιέργεια.

    Πρώτος το πρόσεξε ο Τίκο: «Τι είναι αυτό εκεί πέρα;» ρώτησε, πιάνοντας το Ρίκο από το χέρι και δείχνοντάς του τα δυο κοράκια που ροκάνιζαν κρέας.

    Πλησίασαν κοντά και, αν ήταν άνθρωποι, θα πάγωναν από το θέαμα που αντίκρισαν. Ο σωρός που νόμιζαν ότι ήταν σκουπίδια, ήταν πτώματα. Ένας μικρός λόφος από ανθρώπινα κορμιά σε πλήρη αποσύνθεση, κείτονταν μπροστά τους, υποχρεώνοντάς τους να σοκαριστούν. Ευτυχώς που δεν διέθεταν την αίσθηση της όσφρησης, διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να σταθούν εκεί ούτε λεπτό από τη δυσοσμία.

    Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, αδυνατώντας να αρθρώσουν λέξη. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά τον όγκο του ολέθρου, είδαν ότι μεταξύ των πτωμάτων βρίσκονταν πολλές γυναίκες και παιδιά, κι ότι ο συνολικός αριθμός των θυμάτων ήταν λίγο μεγαλύτερος από τα διακόσια. Ένας ολόκληρος οικισμός, ίσως κάποιο χωριό, είχε για κάποιο λόγο εξοντωθεί μαζικά και είχε κυριολεκτικά πεταχτεί στην ερημιά.

    «Και μετά μου λες», ο Ρίκο γύρισε και είπε στον Λίκο, «ότι πρέπει να σεβόμαστε τους ανθρώπους για τον πολιτισμό τους. Ποιον πολιτισμό; Αυτοί είναι χειρότεροι από τα ζώα. Τα ζώα δεν θα έκαναν ποτέ κάτι παρόμοιο. Το ότι κάποιοι έφτιαξαν εμάς, για δική τους εξυπηρέτηση και μόνο το έκαναν. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι που εργάζονται, που μοχθούν για το καλό των ανθρώπων, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Δυστυχώς αυτοί που προανέφερα είναι μια μειοψηφία. Οι περισσότεροι, είναι ανίκανοι να διαχειριστούν το προνόμιό τους να είναι άνθρωποι και διακατέχονται από μια ηλίθια μισαλλοδοξία. Τα αποτελέσματά της, τα βλέπουμε ακριβώς μπροστά μας».

   

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ''ΕΥΤΥΧΙΑΣ''

    Ισχυρίζονται κάποιοι ότι, οι θρησκευόμενοι άνθρωποι. είναι κατά βάθος ευτυχισμένοι Πώς είπατε; Φαντάζομαι ότι μάλλον δεν μιλάτε σοβαρά! Επειδή έτυχε να ζήσω ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου ανάμεσα σε θρησκόληπτους, σας διαβεβαιώ ότι η λέξη ΕΥΤΥΧΙΑ ήταν άγνωστη σε όλους! Υπήρχε βέβαια, τότε, οικονομική δυσκολία και ένας συνεχής αγώνας για επιβίωση, ο μόνος όμως, μέσα σε εκείνο το περιβάλλον, που ζούσε φυσιολογικά, απολαμβάνοντας τη μουσική, τον κινηματογράφο, τα πάρτι και το χορό, κ.λ.π., και έβλεπε τη ζωή με αισιοδοξία, ήμουν εγώ! Όλοι οι υπόλοιποι, στερούνταν όλα αυτά που προανέφερα και εναπόθεταν τις ελπίδες τους στον ''κύριο''. Ειλικρινά, σπάνια αντίκριζα αυτούς τους ανθρώπους να χαμογελούν! Για ποια ευτυχία λοιπόν, μου λέτε; Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος που ζει μόνιμα με το άγχος της αμαρτίας, με το φόβο της αιώνιας τιμωρίας, με την αποφυγή σαρκικών απολαύσεων, για να μην αμαρτήσει, και με την πίστη ότι, ένα αόρατο ον, τον παρακολουθεί συνεχώς όπου κι αν βρίσκεται; Αν αυτό, κάποιοι το θεωρούν ευτυχία, ή δεν γνωρίζουν τη σημασία της λέξης, ή αυταπατώνται! Αυτό, καλοί μου άνθρωποι, είναι δυστυχία και μάλιστα ανείπωτη!