...«Σιγά τα ωά!», έκανε σκωπτικά η Ερμίνα και τρεμόπαιξε με χάρη τα μεγάλα της μάτια.
Ο Ντάνο έδειξε να ενοχλείται. Ανακάθισε στη θέση του και τη ρώτησε. «Γιατί το λες αυτό; Το ήξερες ότι στον Ιανό υπάρχει αυτό το αέριο;»
«Και βέβαια το ήξερα», του είπε ανοίγοντας με απορία τα χέρια της. «Αν λοιπόν κι εσύ, αντί να ξημεροβραδιάζεσαι στα μπιλιάρδα, άνοιγες και κάποιο σχετικό βιβλίο, θα το γνώριζες. Άλλωστε αυτό μου το είχες υποσχεθεί».
Άντε πάλι με το μπιλιάρδο, μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του ο Ντάνο. Τόσο πολύ πια την έχει πειράξει η ενασχόλησή μου μαζί του; Από την άλλη όμως, μάλλον έχει δίκιο που μου τα χώνει. Πηγαίνουμε σε έναν καινούριο, άγνωστο κόσμο, κι εγώ, αντί να στρωθώ στο διάβασμα για να ξεστραβωθώ λιγάκι και να μάθω τι θα συναντήσω και που πρέπει να πατήσω, συνεχίζω να ασχολούμαι με βλακείες.
«Εντάξει», μίλησε δυνατά αυτή τη φορά. «Από σήμερα αρχίζω τη μελέτη. Σου υπόσχομαι ότι, στο εξής, δεν πρόκειται να με ξαναπιάσεις αδιάβαστο».
Η Ερμίνα δεν μπόρεσε να μη γελάσει. Της φάνηκε αστείο αυτό που άκουσε, όχι επειδή αμφέβαλλε για την ειλικρίνεια του άντρα της, αλλά γιατί πάντοτε έβρισκε τον τρόπο να τον φέρνει στα νερά της. Σπάνια έρχονταν σε προστριβή ή σε αντιπαράθεση, όταν όμως συνέβαινε κάτι τέτοιο, νικήτρια στο τέλος έβγαινε εκείνη. Οι Εύες, οι αιώνιες γυναίκες, όσο κι αν κάποιοι άντρες υποστηρίζουν, ή νομίζουν ότι έχουν το πάνω χέρι στη σχέση τους μαζί τους, η ωμή πραγματικότητα είναι πως εκείνες τους σέρνουν πίσω τους σαν τα σκυλάκια.
«Κοίταξε να δεις», του είπε με μειλίχιο ύφος αυτή τη φορά, κάνοντας μια προσπάθεια να πάψει να δείχνει τόσο σκληρή. «Δεν θέλω να σου στερήσω τελείως αυτό που σ’ ευχαριστεί, αφού μπορούμε θαυμάσια να τα συνδυάζουμε όλα. Για παράδειγμα, το πρωί να το αφιερώνουμε στη μελέτη, το μεσημέρι να ξεκουραζόμαστε και να χαλαρώνουμε, το απόγευμα να πηγαίνεις εσύ λίγο για παιχνίδι και το βράδυ να πηγαίνουμε μαζί στο σινεμά ή για μουσική και ποτό στο μπαρ. Έτσι κι αλλιώς, ο χρόνος που έχουμε στη διάθεσή μας μέχρι να φτάσουμε στον Ιανό, είναι άφθονος».
Πόσο δίκιο έχει αυτό το υπέροχο θηλυκό, σκέφτηκε ο Ντάνο. Καταφέρνει πάντοτε να βρίσκει για όλα τη χρυσή τομή. Αλήθεια, τι θα γινόμουνα χωρίς τη γλυκιά της παρουσία; «Εντάξει», συμφώνησε μαζί της. «Δεν και είναι άσχημη η ιδέα σου».
Γρήγορα όμως η σκέψη του ξαναγύρισε στο παράξενο μυστικό του Ιανού. Κανένας δε μπορούσε να του βγάλει από το μυαλό ότι μάλλον κρυβόταν στην ατμόσφαιρά του. Εξάλλου, για ποιο λόγο οι κρατούντες έστελναν και τρίτο αστροφυσικό εκεί; Ποιος ήταν ο περιβόητος λόγος που τους ωθούσε τόσο πιεστικά να το κάνουν; Ποια ανάγκη υπήρχε για την επανεξέταση ενός, έστω μερικώς, εξερευνημένου πλανήτη και της ατμόσφαιράς του; Τι νόημα είχε η μελέτη στοιχείων, τα οποία είχαν ήδη μελετηθεί;
Τα ερωτήματα ήταν πολλά, η απάντηση όμως ήταν μόνο μία. Παρόλα αυτά, πέρα από τους μονόχνοτους και ιδιοτελείς πολιτικούς τους, δεν φαινόταν πως τη γνώριζε και κάποιος άλλος, κι αυτό τον εκνεύριζε αφάνταστα.
Τα ίδια σκεφτόταν και η Ερμίνα. «Νομίζω ότι δεν αξίζει τον κόπο να σπάμε το κεφάλι μας για να βρούμε απαντήσεις», του είπε λες και είχε διαβάσει τη σκέψη του. «Όταν με το καλό φτάσουμε εκεί πέρα, πιστεύω ότι θα τα μάθουμε όλα».
«Δεν ξέρω», έκανε εκείνος παραμένοντας σκεφτικός. «Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Δεν έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στα μούτρα που μας κυβερνούν».
«Μα, ακόμα και να μη θέλουν να μας αποκαλύψουν το μυστικό τους, πιστεύω ότι θα υπάρχουν κάποιες ενδείξεις που θα το κάνουν αντί γι’ αυτούς και θα μας φανερώσουν την αλήθεια. Άλλωστε, επάνω στα εδάφη του Ιανού, κατοικούν πολλοί άνθρωποι, ορισμένοι μάλιστα πάνω από τριάντα ολόκληρα χρόνια τώρα. Το θεωρώ απίθανο αυτοί να μη γνωρίζουν κάτι. Θα βρούμε λοιπόν κάποιον από αυτούς, θα γνωριστούμε μαζί του και, δεν γίνεται, θέλει δεν θέλει, θα μας τα πει όλα. Άσε που μπορεί και να μη χρειαστεί».
«Μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς;» μονολόγησε και σηκώθηκε αργά από τη θέση του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου