...Τόσος κόπος, τόσο τρέξιμο, τόσο άγχος, και όλα αυτά για το τίποτα, συλλογίστηκε καθώς έβγαινε από το γραφείο του Μίλτου. Το σκάνδαλο του Βραχοπεδίου, θα έχει κι αυτό την ίδια τύχη με όλα τα προηγούμενα σκάνδαλα της κυβέρνησης, που αποσιωπήθηκαν εντέχνως από όλους τους ‘’αδέκαστους’’ λειτουργούς που είχαν αναλάβει να τα ξεκαθαρίσουν.
Ένιωθε να πνίγεται. Βγήκε έξω από το κτήριο για ν’ ανασάνει. Του φαινόταν απίστευτο ότι ζούσαν σε μια τόσο σάπια κοινωνία, ότι περιβάλλονταν από αρπακτικά. Για εκείνον ήταν αδιανόητο να βλέπει τους ανθρώπους, που τους είχαν εμπιστευτεί την εξουσία, να ενδιαφέρονται μόνο για το χρήμα. Αισθάνθηκε σαν χαμένος σε κάποια αφιλόξενη χώρα, καθώς διαπίστωνε με λύπη του ότι οι πραγματικές αξίες της ζωής είχαν πάει περίπατο. Και το χειρότερο ήταν ότι, ενώ είχαν καταφέρει να βρουν κάποια ντοκουμέντα που ήταν ικανά να ξεσκεπάσουν τις βρωμιές όσων ήταν μπλεγμένοι σε σκάνδαλα, δεν υπήρχε η βούληση για να έρθουν στο φως. Τα πλοκάμια της πολιτικής μαφίας ήταν χωμένα παντού και είχαν διαβρώσει τα πάντα.
Βάδιζε αργά στο φαρδύ πεζοδρόμιο με το κεφάλι σκυφτό, χωρίς να έχει κάποιο συγκεκριμένο προορισμό. Το μόνο που επιζητούσε εκείνη την στιγμή, ήταν να μείνει μόνος με τις σκέψεις του. Δίπλα του περνούσαν βιαστικοί πεζοπόροι, τα αυτοκίνητα κορνάριζαν και βούιζαν σαν τις μέλισσες και οι μικροπωλητές διαλαλούσαν με βροντερή φωνή τα εμπορεύματά τους, αλλά εκείνος δεν άκουγε το παραμικρό. Απορροφημένος από τις μαύρες σκέψεις του και κυριευμένος από μεγάλη απογοήτευση, δεν έβλεπε, ούτε άκουγε τίποτα, κι ας βρισκόταν στο πιο πολύβουο τμήμα της πόλης.
Όταν τα κουρασμένα του βήματα τον έφεραν μπροστά σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, σκέφτηκε να πάρει τον Ερμή. Άνοιξε την πόρτα για να μπει μέσα, αλλά το μετάνιωσε. Εκείνη την ώρα αποκλειόταν να μιλούσε με τον ίδιο. Θα τα έλεγε σε κάποιον άλλον, για να του τα διαβιβάσει, ο ίδιος όμως δεν είχε εμπιστοσύνη σε κανέναν. Αν τα νέα του, αντί να φτάσουν στ’ αυτιά του Ερμή, έφταναν στ’ αυτιά κάποιου άλλου, ίσως ο κύκλος του αίματος να συνεχιζόταν, κι αυτό δεν ήταν μέσα στις προθέσεις του. Δεν θεωρούσε ότι, οι πρακτικές των τρομοκρατών, ήταν η λύση στο πρόβλημα της παράνομης συμπεριφοράς των πολιτικών της χώρας. Όσο κι αν απεχθανόταν τις βρώμικες συναλλαγές των αρχόντων τους, δεν ασπαζόταν τις βίαιες μεθόδους των τρομοκρατών. Μπορεί να είχε κάνει μια άτυπη συμφωνία με κάποια παράνομη οργάνωση, αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι συμφωνούσε με τη λογική της αυτοδικίας. Το είχε κάνει μόνο και μόνο για να βοηθήσει στη διαλεύκανση κάποιας ανεξιχνίαστης δολοφονίας και για την προστασία μιας γυναίκας που μαχόταν εναντίον του πολιτικού κατεστημένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου