Ένα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο ανέκδοτο βιβλίο μου, που έχει σαν θέμα του τον δογματισμό και τον εξαιτίας αυτού φανατισμό, καθώς και τη βία που πηγάζει από αυτό το νοσηρό φαινόμενο!
Ο Λεό θυμήθηκε το απόσπασμα από
το βιβλίο του Ντε Μίντλερ, που αναφερόταν στην εισήγηση κάποιου από τους
κύριους εμπνευστές του δογματισμού, κατά τη διάρκεια της πρώτης συνόδου για τη
θέσπισή του. ‘’ Όλοι μας κρύβουμε μέσα μας έναν Δόκτορα Τζέκυλ κι έναν κύριο
Χάϊντ. Ο κόσμος διψάει για αίμα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν θα ήθελε, έστω
και μία φορά στη ζωή του, να χτυπήσει άγρια κάποιον συνάνθρωπό του. Οι
περισσότεροι βέβαια αποφεύγουν να το κάνουν, όχι γιατί δεν το επιθυμούν, αλλά επειδή
φοβούνται την τιμωρία. Για σκεφτείτε, λοιπόν τι μπορούμε να πετύχουμε
θεσπίζοντας τον δογματισμό. Δίνουμε στον κόσμο αυτό ακριβώς που ζητάει. Έγκλημα
και ατιμωρησία. Εξαλείφοντας επομένως την τιμωρία και δίνοντας στον επίδοξο
εγκληματία την αφορμή, τον μετατρέπουμε σε μια νόμιμη δολοφονική μηχανή’’.
Το διεστραμμένο μυαλό ενός προγόνου τους,
είχε σκεφτεί και είχε καταφέρει να
νομιμοποιήσει το φόνο, κι αυτό, οι ανώτατοι άρχοντές τους, τους το παρουσίαζαν
σαν κάτι απολύτως ηθικό και φυσιολογικό. Το ανήθικο για εκείνους ήταν το να
σκοτώσεις εξ αποστάσεως, γι’ αυτό και είχαν απαγορεύσει τα πυροβόλα και
ακτινοβόλα όπλα. Αυτό το τελευταίο, βέβαια, το είχαν χρησιμοποιήσει παράλληλα
και σαν το ατράνταχτο, το θεμελιώδες επιχείρημα που χρειάζονταν, για να πείσουν τον κόσμο ότι
οι προθέσεις τους ήταν αγαθές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου