ΡΕΝΕΑΜ 325

Ένα 18σέλιδο διήγημα Ε.Φ. με αστυνομική πλοκή!

                                                     ΡΕΝΕΑΜ 325




Η νύχτα ήταν ασέληνη και σκοτεινή. Το ασθενικό λαμπύρισμα των αστεριών, αδυνατούσε να διαπεράσει το πυκνό σκοτάδι και να φωτίσει λίγο τη γη. Μόνον η ανταύγεια από τα φώτα της μεγαλούπολης, διαπερνούσε αμυδρά τη σκοτεινιά σ’ εκείνη την απόμερη, βορινή άκρη της Αντίπολης.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Τα παράθυρα της μονοκατοικίας του συγγραφέα Βιτόριο Μαρέτι ήταν ανοιχτά και το φως που έβγαινε μέσα από το σπίτι, μαρτυρούσε ότι ο ύπνος δεν είχε ακόμα επισκεφτεί τον ιδιοκτήτη του. Κι ενώ η εποχή και οι καιρικές συνθήκες δεν δικαιολογούσαν το ξέσπασμα καταιγίδας, μια ξαφνική λάμψη, σαν αστραπή, έσκισε κατακόρυφα την ατμόσφαιρα και ακινητοποιήθηκε κοντά στο μοναχικό σπίτι, χωρίς να χάσει καθόλου την έντασή της. Το γεγονός εκείνο ήταν σίγουρα ανεξήγητο και αξιοπερίεργο, η συνέχειά του όμως θα παραξένευε αφάνταστα οποιονδήποτε είχε την τύχη να παρακολουθεί εκείνη τη σκηνή.

Αρχικά, η λάμψη άρχισε να αλλάζει σχήμα και από ομιχλώδες πέπλο να μεταμορφώνεται σε μια φωτοβολούσα, ανθρώπινη ύπαρξη. Στη συνέχεια, το φως άρχισε να ελαττώνεται, ώσπου στο τέλος έσβησε εντελώς και, σχεδόν ταυτόχρονα, η άυλη μορφή μετουσιώθηκε σε ζωντανό άνθρωπο. Ένας άγνωστος άντρας, με σάρκα και οστά, εμφανίστηκε σ’ ένα σημείο που, δευτερόλεπτα πριν, το μόνο πράγμα που υπήρχε ήταν ο ατμοσφαιρικός αέρας.

Ο ουρανοκατέβατος άντρας, στάθηκε για λίγο ακίνητος, στρέφοντας μόνο λίγο το κεφάλι του δεξιά, αριστερά, επιθεωρώντας το χώρο. Ύστερα άρχισε να βαδίζει με αργά, αλλά σταθερά βήματα, κατευθυνόμενος προς το απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο σπίτι. Διέσχισε το μεγάλο κήπο και πλησίασε στην ογκώδη, ξύλινη εξώπορτα και στάθηκε μπροστά της. Έμεινε για λίγο ακίνητος και σκεφτικός και, τελικά και χωρίς το παραμικρό ίχνος ενδοιασμού, χτύπησε το κουδούνι.

Ο Μαρέτι, που δεν περίμενε σε μια τόσο περασμένη ώρα επισκέψεις, στο άκουσμα του κουδουνιού σταμάτησε να γράφει στον υπολογιστή του και πετάχτηκε επάνω ξαφνιασμένος. Κατευθύνθηκε θορυβημένος προς την είσοδο, αναλογιζόμενος ποιος ήταν εκείνος ο ανάγωγος που τον ενοχλούσε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Αρχικά, κυριευμένος από την υπόνοια ότι μπορεί να βρισκόταν μπροστά σε κάποιον κακοποιό, σκέφτηκε να μην ανοίξει την πόρτα, πριν βεβαιωθεί ότι δεν κινδυνεύει. Οι καιροί ήταν δύσκολοι και η εγκληματικότητα είχε χτυπήσει κόκκινο, οπότε δεν υπήρχε λόγος να το διακινδυνεύσει. Κοίταξε από το ματάκι και είδε μια σκοτεινή αντρική φιγούρα να στέκεται στο πλατύσκαλο. Δεν μπορούσε να καταλάβει ποιος ήταν και άναψε το εξωτερικό φως για να δει καλύτερα. Κάτω από τη φωτεινή ανταύγεια του λαμπτήρα, αντίκρισε έναν καλοντυμένο άντρα, που του φάνηκε γνωστός του.

«Ποιός είναι;» τον ρώτησε με δυνατή φωνή, διστάζοντας να ανοίξει.

«Εγώ είμαι, δεν με γνωρίζεις;» του απάντησε ο άγνωστος επισκέπτης και ο Μαρέτι θα έπαιρνε όρκο ότι τη φωνή εκείνη την είχε ξανακούσει.

Έκανε την υπόθεση ότι ήταν κάποιος γνωστός του και αναθάρρησε. Κλεισμένος νυχθημερόν μέσα στο καταφύγιό του, ασχολείτο ακατάπαυστα με τη συγγραφή των βιβλίων του και απέφευγε τις πολλές συναναστροφές. Ήταν προσωπική του επιλογή η διαβίωση σ’ εκείνη την ερημιά. Προτιμούσε την αποξένωση και την αποφυγή πολλών επαφών με γνωστούς και φίλους, (οι οποίοι βέβαια ήταν ελάχιστοι), για να μπορεί να επιδίδεται απερίσπαστα στο γράψιμο, τη μοναδική απασχόληση που του γέμιζε τη ζωή. Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που δεν είχε παντρευτεί. Μια φορά μόνο στη ζωή του, του είχε δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσει την τύχη του με το άλλο φύλο, αλλά η κατάληξη ήταν οδυνηρή. Η κοπέλα, αγανακτισμένη από τον ιδιότροπο χαρακτήρα του και την αντικοινωνική συμπεριφορά του, δεν άντεξε παραπάνω από μια εβδομάδα μαζί του. Έτσι, ένα ωραίο πρωινό, κι αφού πρώτα τον έλουσε με ένα σωρό κοσμητικά επίθετα, του πέταξε το ξυπνητήρι στο κεφάλι και εξαφανίστηκε για πάντα από τη ζωή του. Από τότε, δεν ξανάκανε σχέση με γυναίκα.

Άπλωσε το χέρι του και έπιασε το πόμολο της πόρτας. Θεώρησε ότι ο νυχτερινός του επισκέπτης ήταν γνωστός του και ένιωσε καθησυχασμένος. Πλημμυρίστηκε από πολύ μεγάλη περιέργεια να μάθει ποιος ήταν εκείνος ο απρόσκλητος άντρας, αδημονώντας να πληροφορηθεί και το λόγο της επίσκεψής του.

Άνοιξε διάπλατα την πόρτα και στάθηκε απέναντι σε έναν ψηλόσωμο, καλοβαλμένο σαρανταπεντάρη. Η θέα του άντρα εκείνου, κάθε άλλο παρά τρομακτική ήταν, εντούτοις από το στόμα του Μαρέτι βγήκε ένα δυνατό επιφώνημα, κάτι σαν κραυγή, ήταν όμως απόλυτα δικαιολογημένη. Ε, όπως και να το κάνουμε, με τον ίδιο τρόπο θα αντιδρούσε οποιοσδήποτε κι αν βρισκόταν στη θέση του. Δεν είναι, βλέπεις, καθόλου μικρό πράγμα να ανοίγεις νυχτιάτικα την πόρτα του σπιτιού σου και ν’ αντικρίζεις… τον εαυτό σου.

«Ποιος είσαι; Τι θέλεις;» κατάφερε να ρωτήσει ψελλίζοντας, μόλις ξεπέρασε την αρχική σαστιμάρα του.

Ο άλλος μετακινήθηκε λίγο αριστερά, χαμογέλασε αδιόρατα και του είπε με μια φωνή, ίδια και απαράλλαχτη με τη δική του. «Ονομάζομαι Βιτόριο Μαρέτι».

Ο συγγραφέας αναρωτήθηκε αν είχε ακούσει καλά. Ένιωσε ζαλισμένος και δεν μπόρεσε να δώσει κάποια εξήγηση στο αδιανόητο εκείνο γεγονός. Θεώρησε ότι μάλλον επρόκειτο για κάποιο κακόγουστο αστείο. Απόρησε με το θράσος εκείνου του αγνώστου, που προσπαθούσε να μιμηθεί το σωσία του και αποφάσισε να μη δώσει συνέχεια σ’ εκείνη τη φάρσα. Καθώς ο άλλος στεκόταν απαθής και ακίνητος, οπισθοχώρησε και έπιασε την άκρη της πόρτας, έχοντας πρόθεση να τελειώσει οριστικά με εκείνον τον γελοίο τύπο που ήρθε για να του χαλάσει τη διάθεση. Καθώς έκλεινε την πόρτα, απόρησε με την ενέργεια του ξένου, να σηκώσει το χέρι του οριζόντια και να σημαδέψει το στήθος του.

Μα τι κάνει ο βλάκας; Αναρωτήθηκε, παραξενεμένος από την ακατανόητη κίνησή του. Προσπαθεί να με φοβίσει; Αφού το χέρι του είναι άδειο.

Δε μπόρεσε να καταλάβει το νόημα της ανεξήγητης πράξης του και άρχισε να κλείνει την πόρτα, αποσκοπώντας στην οριστική λήξη μιας παρανοϊκής, νυχτερινής φάρσας, αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την κίνησή του. Μια λεπτή, πράσινη ακτίνα, που ξεπήδησε από τα τεντωμένα δάχτυλα του χεριού του παράξενου επισκέπτη του, διαπέρασε το στήθος του Μαρέτι, ακριβώς στο σημείο της καρδιάς του. Το αποτέλεσμα ήταν, ο έκπληκτος συγγραφέας, να εγκαταλείψει για πάντα το μάταιο ετούτο κόσμο, μένοντας με την απορία του πως και, κυρίως, του γιατί πέθανε.

Ο δολοφόνος, έσυρε το πτώμα έξω από το σπίτι και το έκρυψε κάτω από μια συστάδα θάμνων. Έπειτα, μπήκε με μια χαρακτηριστική άνεση μέσα, έκανε το γύρο όλου του εσωτερικού χώρου και στο τέλος κάθισε στο γραφείο του συγγραφέα. Σκάλισε λίγο τα προσωπικά είδη του Μαρέτι, έψαξε στα συρτάρια του και, όταν τελικά βρήκε αυτό που τον ενδιέφερε, αποσύρθηκε στο καθιστικό και κάθισε αναπαυτικά σ’ έναν καναπέ. Διάβασε με προσοχή το βιογραφικό του μακαρίτη και ένιωσε ανακουφισμένος που είχε μάθει τις περισσότερες λεπτομέρειες για τη συγγραφική του δραστηριότητα.

Τη νεκρική σιγή που ακολούθησε μετά το φόνο του Μαρέτι, την έσπασε ξαφνικά ένας μελωδικός βόμβος που βγήκε από το ρολόι του δολοφόνου. Εκείνος λύγισε το αριστερό του χέρι και έφερε τη συσκευή κοντά στο πρόσωπό του.

«Εδώ Ρένεαμ 325», μίλησε μπροστά στον μικροσκοπικό του πομποδέκτη.

«Τι έγινε, Ρένεαμ;» άκουσε μια γνωστή του φωνή να τον ρωτάει με μια δόση αγωνίας. «Εντάξει; Όλα πήγαν όπως τα σχεδιάσαμε;»

Ο Ρένεαμ 325, πράκτορας της Υπηρεσίας Εξωπλανητικών Υποθέσεων, της Συνομοσπονδίας των Ανωτέρων Πλανητών ή, αν προτιμάτε, ο νέος Βιτόριο Μαρέτι, γνωστός συγγραφέας της Αντίπολης, τεντώθηκε αναπαυτικά στον καναπέ, κοίταξε το αντιπαθητικό πρόσωπο του προϊσταμένου του στη μικροσκοπική οθόνη του ρολογιού του και απάντησε στην αγωνιώδη ερώτησή του: «Όλα τακτοποιήθηκαν, αρχηγέ. Μην ανησυχείς».

Η απάντησή του, ανακούφισε τον συνομιλητή του. «Μπράβο, Ρένεαμ. Εξαφάνισε τώρα το πτώμα του Μαρέτι και συμπεριφέρσου σαν να είσαι εσύ αυτός. Μετά από αυτό, το μόνο που θα σε συμβούλευα είναι να κυκλοφορείς μόνο τη νύχτα. Δεν υπάρχει λόγος να εμφανίζεσαι την ημέρα. Άλλωστε, τα καθάρματα που πρόκειται να εξοντώνεις, συνήθως τη νύχτα βγαίνουν έξω και κάνουν τις παρανομίες τους».

Η τελευταία φράση του αρχηγού, του θύμισε το λόγο για τον οποίον είχε έρθει στη Γη, και τον υποχρέωσε να νιώσει λίγο άσχημα. Σ’ εκείνον είχε πέσει ο κλήρος να εκτελέσει την αποστολή εκκαθάρισης των εγκληματικών στοιχείων αυτού του πρωτόγονου πλανήτη. Όταν το είχε πληροφορηθεί, είχε τολμήσει να εκφράσει την αντίρρησή του στον αρχηγό, εκείνος όμως δεν την είχε κάνει αποδεκτή. Έτσι, αναγκάστηκε να μελετήσει μερικά πράγματα για τη Γη και για τον άνθρωπο, του οποίου θα έπαιρνε τη θέση. Στενοχωρήθηκε λίγο που είχε υποχρεωθεί να αφαιρέσει τη ζωή μιας αθώας ύπαρξης, ο αρχηγός όμως τον είχε καθησυχάσει, τονίζοντάς του με στόμφο πως επρόκειτο για αναγκαίο κακό, αφού όλοι γνωρίζουν ότι κάθε πόλεμος δυστυχώς έχει και παράπλευρες απώλειες. Άλλωστε, ο βασικός λόγος που είχε επιλεγεί, ήταν η καταπληκτική ομοιότητά του με τον εκλιπόντα συγγραφέα. Μεγάλο ρόλο βέβαια σε όλη αυτήν την ιστορία, είχε παίξει και η μοναχική διαβίωση του Μαρέτι, ένα στοιχείο πολύ σημαντικό για την επιτυχία αυτής της ομολογουμένως επικίνδυνης αποστολής.

«Εντάξει, αρχηγέ, μείνε ήσυχος. Δεν έχω σκοπό να αποτύχω ή να θέσω σε κίνδυνο τη ζωή μου. Θα ενεργώ όπως ακριβώς έχουμε συμφωνήσει και θα σε ενημερώνω για την εξέλιξη της υπόθεσης, κάθε μέρα ανελλιπώς. Τώρα όμως πρέπει να σε κλείσω, γιατί έχω να κάνω μια μακάβρια δουλειά, που θα μου πάρει αρκετή ώρα να την τελειώσω».



# # # # #



Τη στιγμή που έθαβε το πτώμα του Μαρέτι σε μια απόμερη άκρη του κήπου, δεν ένιωσε ευχάριστα. Είχε σκοτώσει έναν ανυποψίαστο άνθρωπο, έστω γήινο, εν ψυχρώ, κι αυτό δεν ήταν κάτι που τον εξέφραζε. Εντάξει, ήταν πράκτορας της Υ.Ε.Υ. και είχε δώσει όρκο πίστης και αφοσίωσης, αυτός όμως δεν ήταν λόγος να συμπεριφέρεται τόσο απάνθρωπα. Δεν αμφέβαλλε ότι σε κάθε πόλεμο την πλήρωναν και οι άμαχοι, αλλά πάντως ορκίστηκε στον εαυτό του ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο αθώο θύμα που έχανε τη ζωή του από τα δικά του χέρια. Δεν αμφισβητούσε ότι στο χρονικό διάστημα που θα παρέμενε στη Γη, θα σκότωνε πολλά άτομα, όλα τους όμως θα ήταν κακοποιά στοιχεία. Είχε επιφορτιστεί με το βαρύ έργο της εκκαθάρισης της γήινης κοινωνίας από τα καθάρματα που τη λυμαίνονταν και το είχε βάλει σκοπό να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα και αποτελεσματικότερα μπορούσε. Έχοντας δύο μεγάλα πλεονεκτήματα, αυτό της απόκρυψής του πίσω από γνωστό και υπεράνω υποψίας άτομο, και εκείνο της εξωγήινης, υπεράνθρωπης ιδιότητάς του να εκτοξεύει θανατηφόρες ακτίνες μέσα από το δεξί του χέρι, αισθάνθηκε πολύ δυνατός. Ήταν βέβαιος ότι όλα θα πήγαιναν καλά κι ότι θα έφερνε σε πέρας την αποστολή του, χωρίς δυσκολίες και παρατράγουδα.

Μόλις ολοκλήρωσε το μακάβριο έργο του, επέστρεψε στο σπίτι, έπλυνε τα χέρια του και το πρόσωπό του, τσίμπησε κάτι πρόχειρο από το γεμάτο ψυγείο του συγγραφέα, και αναχώρησε για να πιάσει δουλειά. Θεωρώντας ότι δεν υπήρχε λόγος για καθυστερήσεις, θα άρχιζε αμέσως το ξεβρόμισμα της κοινωνίας. Κατηφόρισε προς το λιμάνι, χωρίς να συναντήσει ψυχή στο δρόμο του. Χώθηκε ανάμεσα στα σκοτεινά και βρώμικα στενά και κρύφτηκε πίσω από κάτι μεγάλα κιβώτια. Έμεινε εκεί ακίνητος και αθέατος και περίμενε στωικά. Ήταν ικανός να παραμείνει όλη τη νύχτα σ’ εκείνη την άβολη θέση, χωρίς να δυσανασχετήσει ή να διαμαρτυρηθεί. Εξαιτίας της ειδικότητάς του, διέθετε μεγάλα αποθέματα υπομονής. Ήταν βέβαιος πως όλο και κάποια άνομη πράξη θα λάβαινε χώρα σ’ εκείνη την κακόφημη περιοχή.

Λίγη ώρα αργότερα άκουσε φωνές. Προσπάθησε να εντοπίσει την πηγή τους και, όταν διαπίστωσε ότι έρχονταν από τον διπλανό δρόμο, εγκατέλειψε την κρυψώνα του κι έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Ξεπρόβαλε με χίλιες προφυλάξεις από τη γωνία και είδε δυο αντρικές φιγούρες να λογοφέρουν δυνατά.

«Σου είπα χίλιες φορές ότι τόσα μου έδωσαν», άκουσε τον ένα να λέει.

«Ναι, αλλά εγώ πρέπει να παραδώσω την ποσότητα που έχω υποσχεθεί», μίλησε ο δεύτερος, κουνώντας νευρικά μια μικρή τσάντα που κρατούσε στα χέρια του. «Αν τους πάω λιγότερα, θα με σπάσουν στο ξύλο».

«Μα δεν άκουσες ότι το φορτίο που ερχόταν με το καμποτζιανό πλοίο έγινε αντιληπτό και κατασχέθηκε;» επέμεινε ο πρώτος. «Πού να βρω άλλο τέτοια ώρα;»

Ο Ρένεαμ κατάλαβε ότι βρισκόταν μπροστά σε μια παράνομη συναλλαγή. Υπέθεσε ότι, το φορτίο για το οποίο μιλούσαν οι δυο άντρες, αφορούσε σε ναρκωτικά. Είχε γίνει αυτόπτης μάρτυρας αγοραπωλησίας απαγορευμένων ουσιών και θεώρησε ότι είχε έρθει η ώρα να δράσει. Τα δυο εκείνα αποβράσματα πουλούσαν το θάνατο και έπρεπε να τιμωρηθούν.

Τέντωσε το δεξί του χέρι μπροστά και πλησίασε κοντά τους. Εκείνοι, μόλις τον αντιλήφθηκαν, έβαλαν τα χέρια μέσα στις τσέπες τους, για να βγάλουν τα όπλα τους. Κατάλαβαν ότι απειλούνταν και το ένστικτό τους, τους φώναξε ότι όφειλαν να αμυνθούν.

Δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν την απελπισμένη κίνησή τους. Η πρώτη ακτίνα που εκτοξεύτηκε από το χέρι του Ρένεαμ, βρήκε τον ένα στον κρόταφο και η δεύτερη διαπέρασε το στήθος του άλλου, αφήνοντάς τους και τους δύο στον τόπο.

Ο εξωγήινος τιμωρός κοίταξε ολόγυρα, βεβαιώθηκε ότι δεν υπήρχαν μάρτυρες και, αφού μάζεψε από κάτω την τσάντα, πήρε με γρήγορο βηματισμό το δρόμο της επιστροφής. Φτάνοντας στην άκρη του λιμανιού, σταμάτησε επάνω από μια σχάρα αποχέτευσης βρόχινων υδάτων και άνοιξε την τσάντα. Βεβαιώθηκε ότι δεν τον έβλεπε κανένας, άδειασε το περιεχόμενο της μέσα στο υπόνομο και πέταξε την άδεια τσάντα σε έναν κάδο απορριμμάτων.



# # # # #



Ο Ερνέστο Μπαρόζι κοίταξε με σφιγμένα τα χείλη του τον ιατροδικαστή και του έκανε την ερώτηση που θα του έκανε ο οποιοσδήποτε. «Τι πιστεύεις, Μίλος; Τι όπλο μπορεί να άφησε αυτά τα ίχνη; Πώς στην ευχή πέθαναν αυτοί οι δύο, μπορείς να μου πεις;»

«Δύσκολο να βγάλεις συμπέρασμα από δυο τρυπίτσες με τα αντίστοιχα μικρά εγκαύματα που προκάλεσαν στα θύματα. Δε μπορώ να είμαι σίγουρος. Πιθανολογώ πως πρόκειται για τραύματα από ακτίνες λέιζερ. Δεν μπορώ να υποθέσω κάτι διαφορετικό».

«Μα, αν δεν κάνω λάθος, οι ακτίνες λέιζερ δεν σκοτώνουν», διαμαρτυρήθηκε ο υπαστυνόμος.

«Δεν ξέρω αν τις ονόμασα σωστά», προσπάθησε να δώσει άλλη εξήγηση ο ιατροδικαστής. «Ίσως έκανα λάθος και τους έδωσα αυθαίρετη ονομασία, αλλά το σίγουρο είναι πως πρόκειται για ακτίνες. Παράλαβέ τες τώρα εσύ και ονόμασέ τες όπως θέλεις».

«Απ’ ό, τι γνωρίζω», επέμεινε ο Μπαρόζι, «δεν υπάρχει όπλο που να εκτοξεύει ακτίνες. Γίνονται πειράματα για την κατασκευή τους, θα περάσει όμως πολύς καιρός ακόμα μέχρι τη στιγμή που θα έχουν ολοκληρωθεί και θα κυκλοφορήσουν στην αγορά».

Ο Μίλος μάζεψε το χαρτοφύλακά του και ανασήκωσε τους ώμους του. «Αυτά που λες, για μένα είναι κινέζικα. Δεν ξέρω αν υπάρχει όπλο που να ρίχνει ακτίνες, πάντως οι δυο αυτοί τύποι σκοτώθηκαν από μια τέτοιου είδους ρίψη. Το πως και το από τι, βρείτε το εσείς τα λαγωνικά».

«Το σίγουρο είναι», συμπλήρωσε, καθώς έφευγε από τον τόπο του εγκλήματος, «ότι δεν βλήθηκαν από πυροβόλο όπλο, ούτε μαχαιρώθηκαν. Περισσότερα βέβαια θα σας πω όταν τους κάνω νεκροψία».

Ο Μπαρόζι γύριζε και κοίταξε τον αρχιφύλακα Μάριο, που στεκόταν δίπλα του αμίλητος. «Τι λες κι εσύ, Μάριε; Τι πιστεύεις;»

Ο αρχιφύλακας ήταν ένας εξαίρετος αστυνομικός και δεξί χέρι του υπαστυνόμου για πάνω από μια πενταετία. Αρκετές φορές στο παρελθόν τον είχε βοηθήσει σημαντικά στην εξιχνίαση κάποιων ανεξήγητων φαινομενικά εγκλημάτων και ο Μπαρόζι τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και του είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη.

Ο Μάριος έξυσε το πηγούνι του, κοίταξε για μια ακόμα φορά τα πτώματα των δυο ξαπλωμένων αντρών και αποφάσισε να ανοίξει το στόμα του. «Δεν αμφισβητώ τη γνώμη του ιατροδικαστή. Ασφαλώς πρόκειται για μια εντελώς πρωτοφανή και παράξενη υπόθεση, που θα μας δυσκολέψει ιδιαίτερα, δεν αποκλείεται όμως να συμβαίνει αυτό που ισχυρίζεται ο Μίλος. Η λογική μας αρνείται να το δεχτεί, αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι μπορεί και να κάνουμε λάθος. Οι πρώτες ενδείξεις μιλούν για θάνατο από ακτινοβόληση, κι αυτό είναι κάτι που έχουμε υποχρέωση να το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας. Το ζητούμενο τώρα, πέρα από το πώς, είναι ποιος το έκανε και ποιο ήταν το κίνητρο της πράξης του».



# # # # #



Την επόμενη μέρα, λίγο πριν αρχίσει να σουρουπώνει, ο Ρένεαμ 325 άκουσε φασαρία. Ηχούσαν σειρήνες περιπολικών και ακούγονταν ριπές όπλων. Κάπου κοντά στο σπίτι του Μαρέτι, γινόταν ανταλλαγή πυροβολισμών. Με κεντρισμένο το ενδιαφέρον του και γεμάτος περιέργεια να μάθει τι συνέβαινε, βγήκε με προσοχή έξω και προσπάθησε να εντοπίσει από πια πλευρά ερχόταν η οχλοβοή. Το κατάφερε και, παρόλο που δεν ήταν βέβαιος αν ήταν φρόνιμο να επέμβει, οδήγησε τα βήματά του προς το μέρος που γινόταν η μάχη. Δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πως επρόκειτο για κυνηγητό κάποιων κακοποιών από την αστυνομία και σκέφτηκε ότι, αν του δινόταν η ευκαιρία, θα δρούσε δυναμικά.

Βγήκε από την αυλή και κατηφόρισε προς το δασάκι που βρισκόταν εκεί κοντά. Βάδιζε με προσοχή και λίγο πιο κάτω αντίκρισε έναν ιδρωμένο νεαρό να ανεβαίνει ασθμαίνοντας το μονοπάτι. Στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα πιστόλι και στο αριστερό έναν σάκο. Όταν εκείνος είδε τον Ρένεαμ, τον απείλησε με το όπλο και του έκανε νόημα να παραμερίσει. Ο εξωγήινος τιμωρός έκανε στην άκρη, τον άφησε να περάσει και τον κανόνισε όπως ακριβώς του άξιζε. Ο άτυχος νεαρός σωριάστηκε ξέπνοος στο έδαφος, χτυπημένος στο κρανίο από την ακτίνα του Ρένεαμ, ο οποίος φρόντισε, πριν εμφανιστούν οι αστυνομικοί, να ελέγξει το περιεχόμενο του σάκου. Όταν είδε ότι ήταν γεμάτος χαρτονομίσματα, κατάλαβε ότι είχε πράξει σωστά που τον είχε εξοντώσει, ξανάβαλε το σάκο στη θέση του, κι επέστρεψε στο σπίτι.

Όταν οι άντρες της αστυνομίας έφτασαν μετά από δυο λεπτά στο σημείο εκείνο, αντίκρισαν το πτώμα του κακοποιού που κυνηγούσαν και το σάκο με τα χρήματα της ληστείας άθικτο δίπλα του. Ενημέρωσαν το αρχηγείο και σε πέντε λεπτά βρίσκονταν επί τόπου οι αρμόδιοι του εγκληματολογικού και ο ιατροδικαστής.

«Μία από τα ίδια», αποφάνθηκε από την πρώτη κιόλας ματιά ο Μίλος. «Τον σκότωσαν με τον ίδιο τρόπο, όπως και τους δυο χθεσινούς στο λιμάνι».

Ο Μπαρόζι κοίταξε απορημένος το Μάριο και το μόνο που βρήκε να πει ήταν το αμίμητο, «σ’ ευχαριστώ, άγνωστε συνάδελφε».

«Τι λες τώρα, είσαι με τα καλά σου;» εξανέστη ο Μίλος. «Πώς το ξέρεις ότι είναι αστυνομικός;»

«Μα, ποιος άλλος θα εξόντωνε έναν κακοποιό και θα άφηνε πίσω του τόσα χρήματα; Ύστερα, μην ξεχνάς ότι, και οι άλλοι δύο χθες, ήταν σεσημασμένοι. Δεν ξέρω αν είναι αστυνομικός, σίγουρα όμως είναι κάποιος που υποκαθιστά εμάς. Κάποιος που εκτελεί ταυτόχρονα χρέη αστυνόμου, δικαστή και δήμιου».

«Ακόμα κι αν ισχύει αυτό που εικάζεις, εσύ το θεωρείς σωστό;»

«Μπορώ να σου πω, ναι, το θεωρώ σωστό! Το ξέρεις ότι, η κοπέλα του σούπερ μάρκετ που πυροβόλησε αυτό το κάθαρμα που κείτεται μπροστά σου, βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση; Το ξέρεις ότι δεκάδες άνθρωποι καθημερινά, χάνουν τη ζωή τους από εγκληματικά στοιχεία σαν αυτό; Κι εμείς τι κάνουμε; Μπορεί να πιάνουμε μερικούς, πολλοί από τους οποίους για διαφόρους λόγους αφήνονται ελεύθεροι, οι περισσότεροι όμως παραμένουν ασύλληπτοι, συνεχίζοντας το εγκληματικό τους έργο. Αν αυτό είναι ποιο σωστό από αυτό που κάνει ο άγνωστος τιμωρός, τότε λυπάμαι αλλά έχουμε πάρει λάθος δρόμο».

«Δηλαδή, Ερνέστο, ούτε λίγο, ούτε πολύ», επέμεινε ο ιατροδικαστής, «εσύ επικροτείς την αυτοδικία, έτσι;»

«Δεν ξέρω αν αυτό που κάνει ο φίλος μας λέγεται αυτοδικία. Δεν γνωρίζω τα κίνητρά του για να μπορέσω να βγάλω κάποιο συμπέρασμα, ούτε είμαι γενικά υπέρ της ανάμιξης του οποιουδήποτε στο έργο της δικαιοσύνης, έχω όμως και τις αμφιβολίες μου για τη σωστή απόδοσή της από τα αρμόδια όργανα. Εγώ απλώς επικροτώ κάθε πράξη, η οποία βοηθάει σημαντικά την ομολογουμένως δύσκολη και επικίνδυνη προσπάθειά μας για δραστική μείωση της εγκληματικότητας, κι αυτό είναι που βλέπω να γίνεται από τον παράξενο εξολοθρευτή».

«Διαφωνώ κάθετα μαζί σου. Μα είναι δυνατό να τάσσεσαι με το μέρος ενός ανθρώπου, ο οποίος αυτοδιορίστηκε εκκαθαριστής των παρανόμων; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει για το ποιος πρέπει να ζήσει και ποιος πρέπει να πεθάνει; Με ποιο δικαίωμα πήρε το νόμο στα χέρια του; Με τι στοιχεία, με ποια κριτήρια βγάζει καταδικαστική απόφαση και εκτελεί την εσχάτη των ποινών σε κάποιον που τον θεωρεί εγκληματία;»

«Δε γνωρίζω ποιος είναι, ή ποιος τον έβαλε να προχωρήσει σε αυτές τις ενέργειες, αλλά δεν γίνεται να κλείσουμε τα μάτια και να μη δούμε το θετικό της ανάμιξης του στο έργο μας. Και οι τρεις κακοποιοί που σκότωσε, ήταν καταζητούμενοι για σωρεία εγκλημάτων, ήταν τα μεγαλύτερα αποβράσματα της κοινωνίας, κι αυτό είναι κάτι που δε μπορούμε να το παραγνωρίσουμε. Εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου, μόνον όταν διαπιστώσω ότι οι προθέσεις του είναι διαφορετικές. Αν, σε περίπτωση που δράσει ξανά, δω ότι κίνητρό του δεν είναι η απόδοση δικαιοσύνης, τότε, όχι μόνο θα συμφωνήσω με την άποψή σου, αλλά θα γίνω ο χειρότερος εχθρός του. Θα κινήσω γη και ουρανό για να τον ανακαλύψω και θα τον καταδιώξω μέχρι τα πέρατα της Οικουμένης».

Άρχισε να βαδίζει προς τα κάτω, παρασύροντας μαζί του τον Μάριο και τον Μίλος. «Εμένα, εκείνο που με παραξενεύει είναι ο τρόπος που το κάνει. Τι όπλο είναι αυτό που χρησιμοποιεί; Βρήκες κανένα στοιχείο; Τι συμπέρανες από τη νεκροψία;»

«Τίποτα περισσότερο από αυτά που σου είπα χθες. Ο θάνατός τους επήλθε από εσωτερικό έγκαυμα βαθειάς πληγής που την προκάλεσε κάποιου είδους ακτίνα».



# # # # #



Το επόμενο βράδυ, δυο ακόμα θύματα ήρθαν να προστεθούν στον κατάλογο των κακοποιών που έχαναν τη ζωή τους από το χέρι του Ρένεαμ 325. Ήταν δύο από τα μέλη μιας συμμορίας ληστών, που βρέθηκαν σκοτωμένοι στην άκρη ενός υπόστεγου του λιμανιού. Αρχικά, ο ιατροδικαστής και ο υπαστυνόμος Μπαρόζι, είχαν νομίσει ότι και αυτούς τους δύο τους είχε καθαρίσει ο άγνωστος τιμωρός, όταν όμως διαπίστωσαν από την αυτοψία ότι μόνον ο ένας είχε ακτινοβοληθεί και πως ο άλλος είχε βληθεί από το πυροβόλο όπλο που κρατούσε ακόμα στα χέρια του ο πρώτος, κατάλαβαν τι είχε συμβεί.

«Πώς το εξηγείς εσύ αυτό;» ο Μίλος ρώτησε τον Μπαρόζι.

«Πιθανολογώ ότι αυτοί οι δυο τύποι κάπου διαφώνησαν, ίσως στη μοιρασιά, με αποτέλεσμα να τσακωθούν και να πυροβολήσει ο ένας τον άλλον και να τον σκοτώσει. Δυστυχώς για τον δράστη, φαίνεται ότι έγινε αντιληπτός από τον ‘’φίλο’’ μας, κι έτσι πλήρωσε το τίμημα της δολοφονικής του πράξης».

«Απ’ ό, τι φαίνεται», μουρμούρισε ο Μάριος, «ο άνθρωπος αυτός, το έβαλε σκοπό να εξοντώσει όλους τους παράνομους της πόλης μας. Έχω μεγάλη περιέργεια να μάθω ποιος είναι».

«Είναι φανερό και επιμένω σ’ αυτό, ότι πρόκειται για αδιαμφισβήτητη περίπτωση αυτοδικίας», είπε ο ιατροδικαστής. «Μάλλον θα πρόκειται για κάποιο δυστυχή, ο οποίος έχασε δικό του άνθρωπο από τα χέρια ενός ή περισσότερων κακοποιών και αποφάσισε να εκδικηθεί το θάνατό του. Χωρίς να θέλω να επέμβω στη δουλειά σας, νομίζω ότι αυτή είναι μια περίπτωση που πρέπει να αξιολογηθεί και να ερευνηθεί προσεκτικά».

«Ο τρόπος που ενεργεί, δεν με πείθει ότι αυτός είναι ο λόγος της επέμβασής του», διαφώνησε ο Μπαρόζι. «Ο τύπος δείχνει να είναι πολύ μεθοδικός και ιδιαίτερα προετοιμασμένος. Κάποιος που θα το έκανε για εκδίκηση, δεν θα συμπεριφερόταν έτσι. Θα σκότωνε ίσως τον υπεύθυνο της συμφοράς του, άντε και κάνα δυο ακόμα και ύστερα θα τα παρατούσε. Άσε που οι κινήσεις του θα ήταν επιπόλαιες και βεβιασμένες. Είμαι βέβαιος ότι, πίσω από αυτήν την ανεξήγητη εμμονή να εκτελεί έναν με δύο εγκληματίες κάθε βράδυ και η μεθοδικότητα με την οποίαν το κάνει, κρύβεται κάτι άλλο, κάτι που ξεπερνάει τα όρια όλων όσων γνωρίζουμε για το έγκλημα και για την παραβατική συμπεριφορά».

«Ίσως πρόκειται για ψυχοπαθή», εξέφρασε τη γνώμη του ο Μάριος.

«Ποιος ξέρει; Μπορεί και να είναι, αλλά μόνον αν καταφέρουμε να τον συλλάβουμε, θα μπορέσουμε να το μάθουμε».

«Α, ώστε αποφάσισες ότι πρέπει να τον σταματήσουμε;» είπε επιδοκιμαστικά ο Μίλος. «Καιρός ήταν, γιατί αν το καθυστερούσαμε περισσότερο, ο κατάλογος των θυμάτων θα γινόταν πολύ μακρύς».



# # # # #



Ο Μπαρόζι δεν συμφωνούσε πάντοτε με τις απόψεις του Μίλος και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, επέμενε ότι άλλα ήταν τα αίτια της δράσης του εξολοθρευτή, δεν μπόρεσε όμως να μη συμφωνήσει με τη ρήση του ότι, αν καθυστερούσαν και άλλο, θα θρηνούσαν πολλά ακόμα θύματα. Η ιστορία εκείνη είχε αρχίσει να τραβάει σε μάκρος. Θεώρησε ότι, αν δεν έκαναν κάτι σύντομα, θα έχαναν τον έλεγχο της κατάστασης. Φοβήθηκε ότι, αν δεν ενεργούσαν δραστικά, ίσως θρηνούσαν ακόμα και αθώα θύματα και η πρόσφατη πληροφορία ότι είχε βρεθεί μια νοικοκυρά νεκρή έξω από το σπίτι της στην οδό Γκαριμπάλντι, ήρθε να του επιβεβαιώσει τους φόβους του.

Όταν έφτασε στη συγκεκριμένη διεύθυνση, ο ιατροδικαστής και ο Μάριος βρίσκονταν ήδη εκεί. Πλησίασε στο σημείο του συμβάντος και ο Μάριος έτρεξε πρώτος κοντά του. «Τι γίνεται εδώ, κύριε υπαστυνόμε;» ανέκραξε θορυβημένος. «Τώρα, εκτός από κακοποιούς σκοτώνει και νοικοκυρές;»

Ο Μπαρόζι είχε ελπίσει ότι ο θάνατος της άτυχης γυναίκας, ακριβώς μπροστά στο μισάνοιχτο παράθυρο του σπιτιού της, ίσως είχε προκληθεί από άλλον, η επισήμανση όμως του βοηθού του, του εξανέμισε την ελπίδα. Τελικά, ο άγνωστος τιμωρός είχε αρχίσει να εκτελεί και αθώους, κι αυτό στην αρχή δεν μπόρεσε να το καταλάβει.

«Υπάρχουν ευρήματα;» περιορίστηκε να ρωτήσει το Μάριο.

«Μόνον η τσάντα του θύματος».

«Την ερεύνησες;»

«Μάλιστα, αλλά δεν βρήκα κάτι σπουδαίο. Εκτός από το πορτοφόλι της, μερικά καλλυντικά και την ταυτότητά της, τίποτα άλλο δεν υπήρχε μέσα».

«Το πορτοφόλι είχε μέσα χρήματα;»

«Ναι, ήταν γεμάτο χαρτονομίσματα».

«Άρα, αποκλείουμε το κίνητρο της ληστείας», αποφάνθηκε ο Μπαρόζι και πλησίασε κοντά στον ιατροδικαστή. Έριξε μια ερευνητική ματιά ολόγυρα και στράφηκε προς τον Μίλος. «Αιτία θανάτου, κύριε ιατροδικαστή;» τον ρώτησε, αν και δεν χρειαζόταν.

«Ακτίνα», του απάντησε μονολεκτικά ο Μίλος, κουνώντας το κεφάλι του. Σηκώθηκε όρθιος και στάθηκε απέναντι από τον υπαστυνόμο. «Λοιπόν, τι έχεις να πεις τώρα; Ποιο ήταν το κίνητρο του ‘’φίλου’’ μας αυτή τη φορά;»

Ο Μπαρόζι απέφυγε να του απαντήσει. Κατάλαβε ότι ο ιατροδικαστής τον ειρωνευόταν και προσπάθησε να συνθέσει το παζλ εκείνης της πράξης. Σκέφτηκε ότι, αν το κίνητρο του δράστη με την ακτίνα ήταν η εξόντωση παρανόμων, τότε η δολοφονία εκείνης της γυναίκας δεν μπορούσε να εξηγηθεί εύκολα. Εκτός αν ήταν κι αυτή παράνομη.

«Πάρε αμέσως τα κεντρικά», διέταξε τον αρχιφύλακα, «και ζήτησε πληροφορίες για το θύμα. Μάθε αν έχει φάκελο ή έστω κάποια πάρε δώσε με τη δικαιοσύνη και παρακάλεσέ τους να μας απαντήσουν αμέσως».

Απομακρύνθηκε από το σημείο του φονικού και πλησίασε στην εξώπορτα. Ερεύνησε με προσοχή όλο το χώρο γύρω από την είσοδο και ύστερα κάθισε στο πλατύσκαλο, περιμένοντας το αποτέλεσμα της διερεύνησης από τα κεντρικά. Όταν ήρθε η απάντηση και έμαθαν πως η γυναίκα εκείνη ήταν καθαρή, κατάλαβε πάνω-κάτω τι είχε συμβεί.

«Βρήκες πουθενά τα κλειδιά της;» ρώτησε το Μάριο.

«Όχι, κύριε υπαστυνόμε», του απάντησε ο αρχιφύλακας.

«Θα σας πω λοιπόν τι συνέβη με αυτήν την κακομοίρα», τους εξήγησε ο Μπαρόζι. «Είχε βγει από το σπίτι της και, όταν επέστρεψε και άνοιξε την τσάντα της να βρει τα κλειδιά της για ν’ ανοίξει, διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει να τα πάρει. Έτσι, προσπάθησε να μπει από το παράθυρο, γι’ αυτό και το βρήκαμε μισάνοιχτο. Για κακή της τύχη, την ώρα που προσπαθούσε να πηδήσει μέσα, πέρασε από εδώ ο εξολοθρευτής. Ο περίεργος αυτός τύπος, φαίνεται παρεξήγησε τις προθέσεις της και την ακτινοβόλησε. Ίσως νόμισε πως επρόκειτο για διαρρήκτη και το θεώρησε ‘’υποχρέωσή’’ του να επέμβει».

«Εντάξει, Ερνέστο μου», δυσανασχέτησε ο ιατροδικαστής. «Ακόμα κι έτσι όπως τα είπες να έγιναν, είναι δυνατό να εκτελείται εν ψυχρώ ένας άνθρωπος, έστω κι αν υποτίθεται ότι θεωρήθηκε διαρρήκτης; Αυτό είναι από τα ανήκουστα».

Ο Μπαρόζι δεν μίλησε. Αν και δεν ήταν αλήθεια, αισθάνθηκε σαν να ήταν συνένοχος του δράστη. Θεώρησε ότι με την ανοχή τη δική του, ο άγνωστος τιμωρός εξαπέλυε τις θανατηφόρες ακτίνες του, σκορπίζοντας τον θάνατο σε όποιον θεωρούσε ένοχο παράνομης πράξης. Ήταν λάθος του που τον είχε νομίσει σύμμαχό τους, ενώ κατά βάση ήξερε πως ήταν ένας επικίνδυνος εχθρός της κοινωνίας. Είχε κάνει λάθος και όφειλε να το παραδεχτεί. Απέφυγε να το ομολογήσει στους συνεργάτες του, όχι επειδή φοβόταν την παραδοχή της αλήθειας, αλλά γιατί είχαν φτάσει στο ποιο κρίσιμο σημείο της υπόθεσης και θεώρησε ότι τα λόγια δεν είχαν πια και τόσο μεγάλη σημασία. Εκείνο που χρειαζόταν ήταν άμεση δράση. Ο εξολοθρευτής έπρεπε να εντοπιστεί και να εξουδετερωθεί το συντομότερο δυνατόν. Κάποιος έπρεπε να τον σταματήσει. Στοιχεία του βέβαια δεν υπήρχαν, αφού ο τύπος δρούσε μεθοδικά, αποφεύγοντας επιμελώς να αφήσει το στίγμα του, εκείνος όμως ήξερε με ποιον τρόπο θα κατάφερνε να τον ξετρυπώσει.



# # # # #

Ο αρχιφύλακας Μάριος έχαιρε της απόλυτης εκτίμησης και εμπιστοσύνης του Μπαρόζι. Όταν ο υπαστυνόμος του ανέθεσε εκείνη την παρακολούθηση, προειδοποιώντας τον ότι, σε περίπτωση που ο δράστης εμφανιζόταν, ίσως η αποστολή εκείνη γινόταν επικίνδυνη, εκείνος δεν δίστασε να δεχτεί να την αναλάβει. Δεν διανοείτο να αρνηθεί ανάληψη καθήκοντος, όσο δύσκολο κι αν ήταν. Πήγε λοιπόν με το αυτοκίνητό του στην περιοχή της Καμαρίτσας και στήθηκε κάπου έξω από το σπίτι του Καρντόζι, επιλέγοντας ένα απόμερο αλλά καίριο σημείο, απ’ όπου μπορούσε να παρακολουθεί αθέατος όλη την κίνηση μπροστά στην είσοδο της μονοκατοικίας.

Η ιδέα του υπαστυνόμου να διαδώσει την ψευδή είδηση ότι ο κακοποιός Καρντόζι έβγαινε προσωρινά από τη φυλακή, τους έδινε την ελπίδα ότι το ψάρι θα τσιμπούσε το δόλωμα και θα εμφανιζόταν. Στην πραγματικότητα ο Καρντόζι δεν επρόκειτο ποτέ να δει την ελευθερία του. Έχοντας στο ενεργητικό του σωρεία ληστειών, καθώς και δυο ανθρωποκτονίες, είχε καταδικαστεί δις σε ισόβια, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να αποφυλακιστεί. Ο Μπαρόζι όμως, σκεφτόμενος πως η αναγγελία από τα μέσα ενημέρωσης της αποφυλάκισης ενός μεγάλου εγκληματία, ίσως ξεγελούσε τον εξολοθρευτή και τον ανάγκαζε να αποπειραθεί να αποδώσει εκείνος δικαιοσύνη. Ζήτησε λοιπόν την άδεια από τις δικαστικές αρχές και προέβη σε αυτήν την παραπλανητική ενέργεια, συνεπικουρούμενος και από τον αρχηγό της αστυνομίας, ο οποίος επιθυμούσε την άμεση σύλληψη εκείνου του παράξενου τιμωρού.

Έστειλε λοιπόν τον Μάριο στην περιοχή που βρισκόταν το σπίτι του Καρντόζι, αφού η κοινή λογική έλεγε ότι, το πιθανότερο σημείο προσέγγισης του εξολοθρευτή, ήταν εκείνο. Η παρακολούθηση κράτησε πέντε ώρες, από το σούρουπο μέχρι αρκετά μετά τα μεσάνυχτα. Όταν πια ο αρχιφύλακας άρχισε να κουράζεται, επέστρεψε στο γραφείο του. Ο Μπαρόζι βρισκόταν εκεί. Ο ίδιος του είχε δώσει εντολή να τα παρατήσει μόλις καταλάβαινε ότι δεν άντεχε άλλο.

«Έλα, Μάριε, τι έγινε;» τον ρώτησε γεμάτος αγωνία, μόλις τον είδε να εμφανίζεται.

Ο αρχιφύλακας θρονιάστηκε στην πολυθρόνα του και έδειξε απογοητευμένος. «Τίποτα το σπουδαίο. Ο τύπος δεν μας έκανε τη χάρη να εμφανιστεί».

«Γιατί το λες αυτό; Δεν φάνηκε κανένας, τόσες ώρες εκεί πέρα;»

«Πως, πως, φάνηκαν μερικοί», του εξήγησε ο Μάριος, «δε νομίζω όμως ότι κάποιος από αυτούς ήταν το άτομο που μας ενδιέφερε».

Ο Μπαρόζι δυσκολευόταν να πιστέψει ότι ο τιμωρός δεν είχε δελεαστεί από την είδηση της αποφυλάκισης ενός στυγνού εγκληματία και δεν είχε εμφανιστεί στο σπίτι του. Εκτός αν ήταν τόσο έξυπνος και είχε καταλάβει πως επρόκειτο για παγίδα.

«Για πες μου, τέλος πάντων, αγαπητέ Μάριε», επέμεινε ο Μπαρόζι, «ποιοι ήταν αυτοί που είδες να περνούν από εκεί;»

«Πέρασαν μερικές γυναίκες με ψώνια, ένας νεαρός με ποδήλατο και ο γνωστός συγγραφέας Βιτόριο Μαρέτι».

Ο Μπαρόζι έμεινε σκεφτικός. Απέκλεισε νοερά τις γυναίκες και το νεαρό με το ποδήλατο, όχι όμως και τον συγγραφέα. Αναρωτήθηκε τι δουλειά μπορούσε να έχει νυχτιάτικα έξω από το σπίτι του Καρντόζι, ένας μονόχνοτος άνθρωπος σαν εκείνον.

«Αυτός είναι», είπε ξαφνικά σα να μονολογούσε.

Ο Μάριος τον κοίταξε με έκπληξη και ανασήκωσε τους ώμους του. «Μα τι λέτε τώρα, κύριε υπαστυνόμε; Πώς σας ήρθε αυτή η ιδέα;»

«Θα σου πω, αφού όμως μου περιγράψεις πρώτα εσύ τις κινήσεις του λεπτομερώς».

«Ε, να, πέρασε μια-δυο φορές μπροστά από το σπίτι, φάνηκε να το περιεργάζεται, αλλά έφυγε σχεδόν αμέσως».

«Τι ώρα έγινε αυτό;»

«Λίγο πριν τα μεσάνυχτα».

«Δεν υπάρχει αμφιβολία, αυτός είναι», επέμεινε ο Μπαρόζι. «Τι δουλειά είχε τέτοια ώρα εκεί πέρα;»

«Μα, κύριε υπαστυνόμε», διαμαρτυρήθηκε ο Μάριος, «πιθανόν να το έκανε από περιέργεια. Έμαθε για την υποτιθέμενη απελευθέρωση του Καρντόζι και πέρασε να δει τι συμβαίνει».

«Κοίταξε να δεις, Μάριε. Το θεωρώ εντελώς απίθανο, ένας κλειστός και αντικοινωνικός άνθρωπος σαν τον Μαρέτι, να σηκωθεί μέσα στα άγρια μεσάνυχτα και να πάει να επιθεωρήσει το σπίτι ενός εγκληματία. Άλλωστε, για θυμήσου λίγο σε ποιο σημείο έγινε ο φόνος του ληστή του σούπερ μάρκετ πριν από μερικές μέρες. Δεν έγινε στο δασάκι που βρίσκεται ακριβώς κάτω από τη μονοκατοικία του Μαρέτι;»

Η επισήμανση αυτή, φάνηκε να προβληματίζει τον αρχιφύλακα. «Έχετε δίκιο», παραδέχτηκε. «Γι’ αυτό, φαίνεται, αμέσως μετά την εξόντωση του ληστή, χάσαμε τα ίχνη του δολοφόνου του. Αλλά, αν πράγματι είναι αυτός, γιατί το κάνει; Τι του συνέβη και συμπεριφέρεται έτσι; Και, τελικά, τι όπλο είναι αυτό που χρησιμοποιεί;»

«Οι απορίες σου είναι εύλογες και τις ίδιες έχω κι εγώ. Θα τον θέσουμε λοιπόν σε εικοσιτετράωρη παρακολούθηση και ελπίζω να μάθουμε σύντομα τι συμβαίνει με δαύτον. Θα ξεκινήσουμε μάλιστα αμέσως τώρα, χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή και διακριτικότητα. Δεν πρέπει για κανένα λόγο να μας πάρει είδηση. Μην ξεχνάς πως, αν όντως οι υποψίες μας είναι βάσιμες, ο κίνδυνος είναι πολύ μεγάλος».



# # # # #



Πρώτη βάρδια φύλαξε ο ίδιος. Θα καθόταν εκεί μερικές ώρες και το πρωί θα τον αντικαθιστούσε ο Μάριος. Ανέβηκε προσεκτικά στο λόφο μέσα από το δασάκι και στήθηκε απέναντι από την είσοδο του σπιτιού του Μαρέτι, κρυμμένος μέσα στην πυκνή φυλλωσιά ενός θάμνου. Η οικία ήταν κατασκότεινη και αυτό τον ανάγκασε να σκεφτεί ότι ο ιδιοκτήτης του κοιμόταν. Αναλογιζόμενος όμως ότι ο συγγραφέας είχε θεαθεί προηγουμένως να κυκλοφορεί στην πόλη, υποψιάστηκε ότι ίσως δεν είχε επιστρέψει ακόμα. Στη σκέψη αυτή, ένιωσε ένα κρύο χέρι να του χαϊδεύει τη ραχοκοκαλιά. Αν ο Μαρέτι κυκλοφορούσε ακόμα έξω, τότε αυτό δεν ήταν καλό σημάδι. Έμεινε στη θέση του με την ελπίδα ότι οι φόβοι του θα αποδείχνονταν αβάσιμοι. Μετά από λίγη ώρα απραξίας, σκέφτηκε την προοπτική, αν βέβαια τελικά ο συγγραφέας κοιμόταν, να μην έμενε όλη τη νύχτα εκεί. Το θεώρησε άσκοπο. Θα καθόταν λίγο ακόμα και ύστερα θα έφευγε.

Είκοσι λεπτά αργότερα, άκουσε βήματα. Ο θόρυβος προερχόταν από το δάσος και ο Μπαρόζι λούφαξε στην κρυψώνα του. Η σιλουέτα που εμφανίστηκε μέσα στο σκοτάδι, πέρασε μπροστά από το σημείο που κρυβόταν ο υπαστυνόμος και μπήκε μέσα στο σπίτι. Ο Μπαρόζι ανησύχησε. Η υπόνοιά του, ότι ο Μαρέτι κυκλοφορούσε ακόμα έξω, αποδειχνόταν σωστή και δεν προμήνυε κάτι καλό.

Η δόνηση του κινητού του, τον γέμισε με δυσάρεστες σκέψεις. Δεν το άκουσε να κουδουνίζει γιατί είχε ρυθμίσει τον ήχο του στο αθόρυβο, για αποφυγή φασαρίας. Είδε ότι τον καλούσε ο Μάριος, αλλά δεν απάντησε. Απομακρύνθηκε πρώτα αρκετά από το σημείο που βρισκόταν και μετά τον κάλεσε αυτός. «Έλα, Μάριε, τι συμβαίνει;»

«Άδικα παρακολουθούμε το σπίτι του Μαρέτι», τον άκουσε να φωνάζει. «Ο τύπος χτύπησε ξανά. Εδώ, έξω από το ποδοσφαιρικό γήπεδο της πόλης».

Ο Μπαρόζι ένιωσε απογοήτευση, ήταν όμως πια απόλυτα βέβαιος ότι δράστης ήταν ο Μαρέτι. «Τι ακριβώς έκανε, Μάριε;»

«Σκότωσε ένα νεαρό που προσπαθούσε να μπει μέσα στο γήπεδο από την πλαϊνή είσοδο των εκδοτηρίων. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη και ο νεαρός μάλλον επιχείρησε να την παραβιάσει».

Η πρώτη του σκέψη ήταν να εισβάλει στο σπίτι και να αιφνιδιάσει τον Μαρέτι, δίσταζε όμως να το επιχειρήσει μόνος του. Το αστείο είχε παρατραβήξει και η σύλληψή του δεν χωρούσε άλλη αναβολή. Η φονική δραστηριότητα του συγγραφέα έπρεπε πάση θυσία να σταματήσει. Επτά νεκροί μέσα σε πέντε μόλις μέρες, ήταν πολύ θλιβερός απολογισμός. Κι ενώ στην αρχή το είχε πάρει λίγο αψήφιστα, καθώς ο φονιάς είχε ξεκινήσει ξεκληρίζοντας μόνο κακοποιούς, τώρα που εκείνος είχε αρχίσει να σκοτώνει ανυποψίαστους πολίτες, κατάλαβε ότι αυτό δεν επιτρεπόταν να συνεχιστεί.

«Δεν παρακολουθούμε άδικα το σπίτι του, Μάριε», τον διαβεβαίωσε. «Ο Μαρέτι μόλις πριν από λίγο επέστρεψε στο κονάκι του, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι αυτός είναι ο δράστης. Κοίταξε λοιπόν να δεις τι θα κάνουμε. Πάρε μαζί σου καμιά δεκαριά άντρες, κι ελάτε όλοι εδώ, ώστε να τον περικυκλώσουμε και να μη μπορέσει να διαφύγει. Προσέξτε όμως να μην ακουστεί τίποτα. Δεν θέλω σειρήνες και φασαρία. Καταλαβαίνεις ότι δεν πρέπει να μας αντιληφθεί. Οπλιστείτε σαν αστακοί κι ελάτε όσο πιο αθόρυβα μπορείτε. Ο τύπος είναι πολύ επικίνδυνος, δεν γνωρίζουμε τι όπλο χρησιμοποιεί και πρέπει να τον αιφνιδιάσουμε, εντάξει;»

«Εντάξει, κύριε υπαστυνόμε. Σε πέντε λεπτά θα είμαστε εκεί».

Ο Μπαρόζι, καθώς περίμενε την άφιξη των ενισχύσεων, έθεσε όλες τις αισθήσεις του σε επιφυλακή. Αδημονούσε να δώσει ένα οριστικό τέλος σ’ εκείνη την υπόθεση και αισιοδοξούσε ότι, η επιχείρηση που ετοίμαζε, θα έφερνε το πολυπόθητο αποτέλεσμα.



# # # # #



«Θάλασσα τα έκανες, Ρένεαμ 325», τσίριξε ο αρχηγός της Υ.Ε.Υ., κάνοντας ένα μορφασμό που δεν άρεσε και πολύ στον συνομιλητή του. «Πώς τα κατάφερες και σε ανακάλυψαν τόσο γρήγορα;»

«Κι εγώ αναρωτιέμαι, αρχηγέ», προσπάθησε μάταια να δικαιολογηθεί. «Τέτοια εξέλιξη δεν την περίμενα. Φαίνεται ότι μάλλον τους υποτίμησα. Έχουν μαζευτεί εδώ απ’ έξω και είναι έτοιμοι να με φάνε. Νομίζουν βέβαια ότι είμαι ο Μαρέτι και μου φωνάζουν να βγω και να παραδοθώ. Θα μπορούσα ίσως να κάνω μια προσπάθεια να τους εξουδετερώσω, δεν ξέρω όμως αν θα ήταν σωστό».

«Άφησε τις βλακείες, Ρένεαμ», τον επέπληξε ο αρχηγός, «και κοίταξε να τα μαζεύεις και να φεύγεις το συντομότερο από εκεί. Η αποστολή σου τελείωσε και εύχομαι να ξεχάσεις γρήγορα ότι πέρασες κάποτε από αυτόν τον πλανήτη. Βγες κάπου έξω και, σε πέντε λεπτά, θα σου στείλω το πέπλο μεταφοράς, για να σε παραλάβει».

«Θα βγω στην ταράτσα», είπε ο Ρένεαμ, αποφεύγοντας να κοιτάξει τον άλλον στα μάτια. «Μόνον εκεί πιστεύω ότι θα είμαι ασφαλής, κι ελπίζω να μη χρειαστεί να αμυνθώ».

«Να καθίσεις στα αυγά σου», τον συμβούλεψε ο αρχηγός. «Δεν είναι ώρα για εξυπνάδες. Εκείνο που προέχει είναι η άμεση εξαφάνισή σου, ώστε να μη μάθουν ποτέ ποιος πραγματικά ήσουν και ποιος ήταν ό λόγος της παραμονής σου στον άθλιο πλανήτη τους».

Ο Ρένεαμ αναγκάστηκε να συμμορφωθεί με τις εντολές του προϊσταμένου του. Αν και δεν συμφωνούσε πάντοτε με τις απόψεις του, αυτή τη φορά παραδέχτηκε ότι ο αρχηγός είχε δίκιο. Δεν υπήρχε λόγος να έρθει σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τους γήινους αστυνομικούς, ούτε να διακινδυνεύσει να βλάψει τη σωματική του ακεραιότητα. Το βέβαιο ήταν πως η αποστολή του είχε αποτύχει και η μοναδική λύση στο πρόβλημα που παρουσιάστηκε ήταν η οριστική φυγή του από τον πλανήτη Γη. Τα μάζεψε λοιπόν γρήγορα και ανέβηκε στην ταράτσα, καθώς από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιζόταν το διαστρικό πέπλο διαφυγής. Στενοχωρήθηκε που η αποστολή του είχε λήξει άδοξα και αναρωτήθηκε ποιος ήταν αυτός που τον είχε ανακαλύψει. Αν και θεωρούσε τους κατοίκους της Γης κατώτερους, εντούτοις σκέφτηκε ότι είχε υποχρέωση να δώσει τα εύσημα στον γήινο που μπόρεσε να τον εντοπίσει. Επέστρεψε στο γραφείο του Μαρέτι και έγραψε ένα σημείωμα. Έπειτα, ανέβηκε πάλι επάνω, ακριβώς τη στιγμή που η λάμψη από τον μακρινό πλανήτη του, εμφανίστηκε πάνω από τη μοναχική κατοικία.

Οι αστυνομικοί άκουσαν το σκίσιμο του αέρα από την ξαφνική λάμψη που εμφανίστηκε από το πουθενά, είδαν και το φωτεινό συννεφάκι που προσγειώθηκε στην ταράτσα του σπιτιού και έμειναν άφωνοι να κοιτάζουν το περίεργο, όσο και ανεξήγητο εκείνο φαινόμενο.

«Τι στο καλό γίνεται εδώ πέρα;» φώναξε ο Μάριος και συμπλήρωσε αμέσως μετά, δείχνοντας με το χέρι του σε κάποιο σημείο της ταράτσας. «Κοιτάξτε εκεί, ανέβηκε επάνω. Μα τι πάει να κάνει; Να τον πυροβολήσουμε;»

«Όχι, αρχιφύλακα, δεν υπάρχει λόγος. Δε νομίζω πως κινδυνεύουμε, ούτε χρειάζεται να γίνουμε κι εμείς σαν εκείνον. Ας ελπίσουμε ότι θα μας αδειάσει τη γωνιά και δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ πια στα μάτια μας».

Αυτό που επακολούθησε, τους υποχρέωσε να αναρωτηθούν αν το έβλεπαν πραγματικά, ή ήταν απλώς αποκύημα της φαντασίας τους. Αντίκρισαν τον Μαρέτι να χώνεται μέσα στο φωτεινό σύννεφο και σχεδόν αμέσως να εξαφανίζεται μαζί του, μπροστά στα έκπληκτα μάτια τους. Η εξήγηση γι’ αυτό που συνέβη ήταν μία, ο καθένας όμως την ερμήνευσε διαφορετικά. Ακόμα και ο ευφυέστατος Μάριος, έδωσε τη δική του μεταφυσική εξήγηση: «Ω, Θεέ μου! Τι ήταν τέλος πάντων, αυτός ο Μαρέτι; Αν μου το έλεγαν, δεν θα το πίστευα ότι υπάρχουν άγγελοι, τώρα όμως δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία».

«Μα τι λες τώρα, αρχιφύλακα;» τον αποπήρε ο Μπαρόζι. «Τι βλακείες είναι αυτές που ξεστομίζεις; Υπάρχουν άγγελοι; Ή μάλλον, ναι, υπάρχουν, αλλά μέσα στη φαντασία μας. Μήπως θα έρθεις τώρα και θα μας πεις ότι έγινε και θαύμα; Για ηρέμησε και δες τα πράγματα ρεαλιστικά. Ο τύπος ήταν εξωγήινος και αμφιβάλλω αν τον έλεγαν Μαρέτι. Μόλις ξημερώσει, κάλεσε ένα συνεργείο να έρθει εδώ και να αρχίσει να ψάχνει για τον αληθινό συγγραφέα. Φαντάζομαι ότι κάπου εδώ γύρω θα τον έχει φυτεμένο».

Στο μεταξύ, μερικοί από τους άντρες εισέβαλλαν στο σπίτι, ερευνώντας για στοιχεία. Την ώρα που έμπαινε και ο υπαστυνόμος, ένας από αυτούς έτρεξε προς το μέρος του. «Κοιτάξτε τι βρήκαμε», αναφώνησε. «Ένα παράξενο σημείωμα, που μάλλον απευθύνεται σε σας».

Ο Μπαρόζι το πήρε στα χέρια του και άρχισε να το διαβάζει: ‘’Γήινε, αστυνομικέ, δεν μπόρεσα να καταλάβω πως με ανακάλυψες, αισθάνομαι όμως την ανάγκη να σου εκφράσω τα συγχαρητήριά μου. Πιστεύω ότι αν δεν είχες την ατυχία να γεννηθείς σε αυτόν τον παράξενο πλανήτη, θα μπορούσες να εξελιχθείς σε πολύ σπουδαίο άνθρωπο. Δε λέω, ο πλανήτης σας είναι πολύ όμορφος, αγγελικός θα έλεγα, δυστυχώς όμως κατοικείται από διαβόλους, όπως συνηθίζετε να αποκαλείτε τους κακούς ανθρώπους. Πρώτη φορά συνάντησα μαζεμένους τόσους πολλούς εγκληματίες, με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να συμπεριφερθώ κι εγώ σαν κι αυτούς’’.

«Τι στην ευχή, συμβαίνει τέλος πάντων εδώ πέρα;», αναρωτήθηκε φωναχτά ο Μπαρόζι, διπλώνοντας το σημείωμα και κοιτάζοντας με θλίψη και απογοήτευση το Μάριο και τους άλλους. «Εμείς βλέπουμε τους εξωγήινους σαν αγγέλους, οι εξωγήινοι βλέπουν εμάς σαν διαβόλους και μ’ αρέσει που είμαστε τόσο αφελείς και ψάχνουμε να βρούμε και τους μεν και τους δε σε άλλες διαστάσεις, ενώ αν κοιτάξουμε λίγο πιο βαθειά μέσα μας, δεν θα δυσκολευτούμε να καταλάβουμε ότι είμαστε εμείς οι ίδιοι».





@ @ @ @ @ @ @ @