«Ξέρεις ποιος είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου;»
Ο Λούτρης, που μόλις είχε βγει από σπίτι
του, κοίταξε με έκπληξη τον Γαυγάμηλο, και αναρωτήθηκε τι είδους ερώτηση ήταν
αυτή, που του είχε κάνει πρωί-πρωί ο γείτονας και φίλος του; Ούτε καλημέρα δεν
είχε προλάβει να του πει, κι εκείνος είχε αρχίσει τις φιλοσοφίες του!
«Και πού θέλεις να ξέρω εγώ;» του απάντησε εκείνος.
«Ο πληθυσμός του πλανήτη έχει φτάσει στα εννέα δις, και ανάμεσα σε όλους αυτούς
τους ανθρώπους υπάρχουν και καλοί και κακοί. Τώρα, ποιος είναι καλύτερος απ’όλους
αυτούς, ούτε ένας θεός δεν το γνωρίζει!»
«Καλά τότε», του είπε χαμογελώντας ο
Γαυγάμηλος. «Θα σου πω εγώ, ποιος είναι! Εσύ είσαι, Λούτρη μου, εσύ! Ποιος άλλος
άνθρωπος είναι τόσο καλόκαρδος, τόσο φιλάνθρωπος, τόσο ευγενικός και τόσο
αλτρουιστής;»
«Α, καλά», γέλασε ο Λούτρης. «Άσε τώρα να
πάω στο γραφείο, γιατί με περιμένει πολλή δουλειά, και τα λέμε το βράδυ».
«Εντάξει, αλλά πριν φύγεις, δώσε μου δέκα
ευρώ, να πάρω τσιγάρα, γιατί έχω ξεμείνει».
Έτσι εξηγούνται οι φιλοφρονήσεις και τα κοπλιμέντα, σκέφτηκε
ο Λούτρης. Δεν το σχολίασε όμως και απλά έβγαλε από το πορτοφόλι του ένα δεκάρικο
και του το έδωσε. Και, καθώς ο άλλος τον ευχαριστούσε, μπήκε μέσα στο αερόπλοιό
του, το έβαλε σε λειτουργία και απογειώθηκε για να πάει στην πλατεία
Νικολομιχαλολιδάκη, όπου βρισκόταν η ασφαλιστική εταιρία, στην οποία εργαζόταν.
Πέντε μόλις λεπτά αργότερα βρισκόταν στον
προορισμό του. Προσγείωσε το σκάφος του στην ταράτσα-πάρκινγκ του κτηρίου και
κατέβηκε στο γραφείο του. Εκεί τον περίμεναν δυο μεγάλες κούτες με ασφ/ρια
συμβόλαια, που περίμεναν να τα ελέγξει. Αυτό γινόταν επειδή, αν και βρίσκονταν
ήδη στο έτος 2055, οι περισσότεροι πελάτες της εταιρίας προτιμούσαν να
λαμβάνουν έντυπα τα ασφ/ριά τους, παρά ηλεκτρονικά. Μέχρι το μεσημέρι τα είχε
ελέγξει όλα, Έδωσε αυτά που ήταν για διόρθωση στη βοηθό του και, τη στιγμή που ετοιμαζόταν να φύγει, χτύπησε
το κινητό του. Τον καλούσε η θεία του η Φιόνα.
«Έλα θεία. Μόλις σχόλασα και θα έρθω να σε
δω».
«Δεν θα είμαι στο σπίτι», του είπε εκείνη. «Γι’
αυτό σε πήρα, γιατί σε χρειάζομαι. Πάω στο συμβολαιογράφο να συντάξω τη διαθήκη
μου, και θα ήθελα να είσαι κι εσύ εκεί».
Η Φιόνα ήταν γυναίκα προχωρημένης ηλικίας,
άτεκνη και χήρα. Ήταν αδελφή της μητέρας του Λούτρη και τον είχε σαν παιδί της. Ήταν ευκατάστατη οικονομικά και τώρα,
που πλησίαζε προς το τέλος της ζωής της, ήθελε να μην αφήσει εκρεμμότητες.
«Εντάξει, θεία», της είπε εκείνος. «Σε δέκα
λεπτά θα είμαι κι εγώ στο συμβολαιογράφο».
Πράγματι, έφτασε στο γραφείο του
συμβολαιογράφου, και μπήκε μέσα. Η θεία του ήταν ήδη εκεί, συνοδευόμενη από μια
φίλη της, επειδή, για την εγκυρότητα της συμβολαιογραφικής πράξης, χρειάζονταν
δυο μάρτυρες. Χαιρέτησε και τους τρεις παρευρισκόμενους, και θρονιάστηκε σε μια
καρέκλα.
«Ξέρεις, κάτι;», άκουσε την Φιόνα να του λέει,
«αποφάσισα να αφήσω όλη μου την περιουσία σε σένα».
Ο Λούτρης έπεσε από τα σύννεφα. «Δηλαδή, αν
κατάλαβα καλά», της είπε με γουρλωμένα μάτια, « αφήνεις και τα έξι ακίνητά σου σε μένα; Αυτό καλή μου θεία
δεν είναι σωστό. Και τα άλλα δύο ανήψια
σου δεν θα πάρουν τίποτα;»
Κοίταξε με απορία τον συμβολαιογράφο, κι
εκείνος αποφάσισε να επέμβει: «Έχει δίκιο ο ανηψιός σας, κυρία Φιόνα», της είπε.
«Το σωστό είναι να τα μοιράσετε εξ’ ίσου και στα τρία ανήψια σας».
Το ύφος και το κούνημα του κεφαλιού της φίλης
της Φιόνας, επιβεβαίωσαν την άποψη του
Λούτρη. Έτσι, τελικά αποφασίστηκε ομόφωνα, στη διαθήκη να αναφέρονται
τρεις κληρονόμοι, και όχι μόνον ο Λούτρης.
Όταν το ίδιο βράδυ, ο Λούτρης συναντήθηκε
με τον Γαυγάμηλο, του εξιστόρησε την ιστορία στο συμβολαιογραφείο, κι εκείνος
τότε, βάζοντας το δάχτυλό του στον κρόταφο, του είπε: «Είδες που σου το είπα
εγώ το πρωί, κι εσύ δεν με πίστευες; Τελικά εσύ, φίλε μου, εκτός από καλός,
είσαι και σοφός! Πόσοι άνθρωποι στον πλανήτη θα έκαναν αυτό που έκανες εσύ; Εγώ
πάντως δύσκολα θα το έκανα. Ελπίζω να το μάθουν τα ξαδέλφια σου και να σε ευγνωμονούν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου