ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΚΙΟΥΜΠΕΡΤ

 Το πρώτο διήγημα Ε.Φ. που είχα γράψει, σαράντα χρόνια πριν, τότε που είχα αρχίσει την ενασχόλησή μου με τη συγγραφή! 

      Ο Νταφ είχε φορέσει το καλό του γκρι-μπλε κοστούμι, το κόκκινο καρώ του πουκάμισο και χτενιζόταν μπροστά στον καθρέφτη της ντουλάπας, όταν άκουσε το γνωστό, προειδοποιητικό κορνάρισμα του κιούμπερτ. Χαμογέλασε, έρριξε μια τελευταία φιλάρεσκη ματιά στο είδωλό του και βγήκε έξω απο το σπίτι. Το πιστό του γαλάζιο κιούμπερτ τον περίμενε εκεί, δίπλα στο ατσάλινο πεζοδρόμιο, με τη μηχανή αναμμένη. Οταν τον είδε, άνοιξε την πίσω δεξιά πόρτα του και, μόλις εκείνος μπήκε μέσα και κάθισε στο ανατομικό κάθισμά του, την ξανάκλεισε.

    ''Απόψε πάμε για γυναικοδουλειά'', του είπε ο Νταφ, κλεινόντάς του πονηρά το μάτι. ''Θέλω να είσαι διακριτικός και ιδιαίτερα προσεκτικός, έτσι κιούμπερτ; Ξεκίνα λοιπόν γρήγορα και βάλε πλώρη για το ζ15χ οικοδομικό τετράγωνο''.

    Αντί για απάντηση, το υπεραυτόματο αυτοκίνητό του, κορνάρησε τρεις φορές, αναβοσβήνοντας ταυτόχρονα το φως της μπλαφονιέρας. Αμέσως μετά ξεκίνησε, σπινάροντας και τα τέσσερα τετράπαχα λάστιχά του! Διακόσια εξήντα καθαρόαιμα άλογα ξεχύθηκαν στην άσφαλτο, κάνοντας έναν εκκωφαντικό θόρυβο!

    Ο Νταφ άναψε ένα πούρο και χάζευε έξω την κίνηση, η οποία, όσο πλησίαζε προς το κέντρο, πύκνωνε περισσότερο. Οι περισσότεροι διαβάτες, αλλά και οδηγοί άλλων αυτοκινήτων, γύριζαν για να δουν τον τυχερό θνητό που καθόταν μεσα σ' εκείνο το θαύμα της τεχνολογίας, σε ένα υπεραυτόματο, ασφαλές, αυτοεπισκευαζόμενο και αυτοκινούμενο όχημα, αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρονομισμάτων!

    Το όχημα έστριψε αριστερά και πήρε τη μεγάλη κεντρική λεωφόρο Φλουμς. Προσπέρασε ένα αργοκίνητο λεωφορείο, κι έπιασε τη μεσαία από τις τρεις λωρίδες του δρόμου. Άναψε τα φώτα του, κορνάρησε σε καποιον αφηρημένο, που διέσχιζε κάθετα τη λεωφόρο, έξω από τη διάβαση πεζών και, με τετάρτη στο κιβώτιο ταχυτήτων του, έφτασε γρήγορα στην πλατεία Αινστάιν. Τριάντα μέτρα πριν από τους σηματοδότες, είδε το πράσινο φως να γίνεται πορτοκαλί. Το είδαν και όλοι όσοι βρίσκονταν γύρω απο την πλατεία. Δέκα μέτρα πριν τα φανάρια το πορτοκαλί έγινε κόκκινο. Οι πεζοί που περίμεναν να περάσουν απέναντι, κατέβηκαν από το πεζοδρόμιο και άρχισαν να διασχίζουν κάθετα το οδόστρωμα. Ο ευτυχισμενος επιβάτης του τετράτροχου θαύματος της τεχνολογίας, χαζεύοντας δεξιά και αριστερά, ούτε που κατάλαβε τι επρόκειτο να διαδραματιστεί.

    Όταν, μετά από μερικές ημέρες, ο Νταφ βγήκε από το νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, επιβιβάστηκε σε ταξί, για να μεταβεί στο σπίτι του, που βρισκόταν στην άλλη πλευρά της πόλης. Λόγω του τραύματος στο κεφάλι του, οι πρόσφατες αναμνήσεις του ήταν λίγο μπερδεμένες. Σε όλη διάρκεια της διαδρομής παρακολουθούσε την κίνηση στους δρόμους και δεν άργησε να συνειδητοποιήσει ότι κάτι είχε αλλάξει στην πόλη.  Λίγο πριν φτάσουν στο προορισμό τους, εντόπισε ποια ήταν αυτή η αλλαγή και τόλμησε να ρωτήσει τον οδηγό: “Για πες μου, σε παρακαλώ πολύ, γιατί δεν κυκλοφορούν κιούμπερτ στους δρόμους;”

    Εκείνος, έριξε μια απορημένη ματιά, μέσα από τον καθρέφτη, στον παράξενο επιβάτη του, και του εξήγησε με κάπως θυμωμένη φωνή: “Μα καλά, πού ζείτε κύριε; Δεν το μάθατε;  Από την ημέρα που, ένα από αυτά τα καταραμένα παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη στην πλατεία Αινστάιν, σκοτώνοντας πέντε πεζούς, συντρίβοντας ένα ρομπότ και τραυματίζοντας σοβαρά τον επιβάτη του, απαγορεύτηκε για πάντα η κυκλοφορία τους!”