Οι τελευταίοι άνθρωποι που αντίκρισε, πριν
κλείσει οριστικά τα μάτια του, ήταν οι δύο θεράποντες γιατροί του. Άφησε την
τελευταία του πνοή στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αφού δεν κατάφερε να αναρρώσει
από την επάρατο ασθένεια, που τον είχε καταλάβει τον τελευταίο χρόνο. Σχεδόν
αμέσως μετά, βρέθηκε σε ένα μεγάλο, καταπράσινο υπαίθριο μέρος, που ήταν γεμάτο
με ανθρώπους ομοιόμορφα ντυμένους με γαλάζιες φορεσιές, που σεργιανούσαν αργά
ανάμεσα στα φυτά. Υπέθεσε ότι είχε πάει στον Παράδεισο, αφού αυτή ήταν η
επιθυμία του σε όλη τη διάρκεια της γήινης ζωής του, παραξενεύτηκε όμως που δεν
είδε πουθενά αγγέλους. Αντί γι αυτούς, είδε μόνο μερικούς ανθρώπους να
κυκλοφορούν ανάμεσα στους άλλους, φορώντας άσπρες μπλούζες!
Μπερδεύτηκε! Αλλιώς περίμενε να τα βρει
εκεί. Διαφορετικά τα φανταζόταν, αλλιώς του τα είχαν περιγράψει. Σταμάτησε έναν
από αυτούς με τις άσπρες μπλούζες και τόλμησε να τον ρωτήσει: “Μπορείτε να μου
πείτε που βρίσκομαι; Μόλις πέθανα και υπέθεσα ότι ήρθα στον Παράδεισο, εδώ όμως
μοιάζει περισσότερο με υπαίθριο νοσοκομείο''.
''Σωστά
κατάλαβες. Για την ακρίβεια, εδώ είναι το επουράνιο ψυχιατρείο, κι εμείς με τις
κάτασπρες φορεσιές είμαστε ψυχίατροι! Όλοι οι πιστοί, μετά τον θάνατό τους,
καταλήγουν εδώ, κι εμείς καταβάλουμε προσπάθειες να τους θεραπεύσουμε! Στη Γη,
οι ποιμενάρχες σας τον τόπο αυτόν τον αποκαλούν Παράδεισο, γιατί αλλιώς κανένας
σας δεν θα ήθελε να έρθει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου