Ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημά μου!
Νιώθοντας πλέον ασφαλής, τους αγνόησε και πήγε για φαγητό. Γευμάτισε στην κουζίνα μαζί με τον Άρη και τη Νία, κι ύστερα αποσύρθηκε στο δωμάτιό του. Ξάπλωσε στο κρεβάτι με τα ρούχα και δεν άργησε να τον πάρει ο ύπνος. Όταν βγήκε για να πάει στη Ρέα, είδε δυο οικιακούς βοηθούς, έναν σε χρυσοκίτρινο χρώμα και τον άλλο σε βαθύ κόκκινο, να παραμονεύουν τις κινήσεις του. Τον παραξένεψε η παρουσία τους εκεί και η στάση που διατηρούσαν, προσπάθησε όμως να δείξει αδιαφορία και άρχισε να βαδίζει. Τα ρομπότ τον πήραν από πίσω. Τάχυνε το βήμα του και το ίδιο έκαναν κι εκείνα. Απόρησε με την ανεξήγητη συμπεριφορά τους, υπέθεσε όμως ότι τα είχε ενοχλήσει ο πράσινος ρόμβος που φάνταζε μπροστά στο στήθος του. Μια τρελή ιδέα πέρασε τότε από το μυαλό του και αμέσως άρχισε να τρέχει. Καθώς τα ρομπότ άρχισαν κι εκείνα να τρέχουν, διαπίστωσε έντρομος ότι η ιδέα του επιβεβαιωνόταν. Έβαλε κυριολεκτικά τα πόδια στην πλάτη, οι δυο ντενεκεδένιοι άνθρωποι όμως έτρεχαν γρηγορότερα. Πανικόβλητος πια και με την πεποίθηση ότι δύσκολα θα γλύτωνε από τα χέρια τους, άρχισε να μουσκεύει στον ιδρώτα. Κόντευε να φτάσει στο σπίτι της Ρέας, τα ρομπότ όμως τον πλησίαζαν απειλητικά. Λίγο πριν την είσοδο, ένιωσε τα πόδια του να κολλάνε στο έδαφος. Ο τρόμος του κυρίευσε την ψυχή. Πιστεύοντας ότι τίποτα πια δεν θα μπορούσε να τον σώσει, αισθάνθηκε μεγάλη θλίψη που θα χανόταν έτσι άδικα και πάνω στο άνθος της ηλικίας του. Τη στιγμή που οι διώκτες του άπλωσαν τα σιδερένια χέρια τους για να τον συνθλίψουν, πετάχτηκε πάνω έντρομος.
Ανακάθισε στην άκρη του κρεβατιού του και ξεφύσηξε με ανακούφιση. «Διάολε, όνειρο ήταν», φώναξε σχεδόν, σκουπίζοντας με την παλάμη του το ιδρωμένο του μέτωπο. Έμεινε λίγο σ’ εκείνη τη στάση για να συνέλθει από τον εφιάλτη και μετά πήγε στο μπάνιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου