ΟΙ ΔΙΑΡΡΗΚΤΕΣ

Απόσπασμα από το ομώνυμο αστυνομικό μου μυθιστόρημα   

Αν ο Ανδροκλής έβλεπε την εμφάνιση του Μελικίδη, τη στιγμή που εκείνος έτρεχε προς το πάρκινγκ για να πάρει το αυτοκίνητό του, δεν θα τον αναγνώριζε. Ο δικηγόρος, με κατακίτρινα μάγουλα, ανασηκωμένα μαλλιά, γουρλωμένα μάτια και στραβωμένο στόμα, έμοιαζε με άνθρωπο που βρίσκεται στα πρόθυρα της υστερίας. Ο δυστυχής, έφτασε ασθμαίνοντας στο σημείο που είχε σταθμευμένο το αυτοκίνητό του και προσπάθησε να το ανοίξει. Τα χέρια του έτρεμαν και οι σπασμωδικές κινήσεις του, δεν του επέτρεπαν να πιάσει σωστά το χερούλι της πόρτας του οδηγού. Όταν το κατάφερε, μπήκε μέσα και έβαλε το κλειδί στην υποδοχή του, αλλά δεν έβαλε μπροστά. Η συμπεριφορά του μαρτυρούσε έκδηλα ότι βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση. Στην κατάσταση που βρισκόταν, θα του ήταν πολύ δύσκολο να οδηγήσει. Ακούμπησε τα χέρια του στο τιμόνι και στύλωσε το βλέμμα του στο κενό, προσπαθώντας να ηρεμήσει και να ανακτήσει την αυτοκυριαρχία του. Γνώριζε ότι με τη βιασύνη δεν θα κέρδιζε απολύτως τίποτα. Το κακό είχε γίνει και η θέση στην οποία είχε περιέλθει ήταν απελπιστική. Ύστερα από την πρωινή επίσκεψη του άγνωστου άντρα, είχε φοβηθεί ότι, αν δεν ενέδιδε στις απαιτήσεις του, θα πάθαινε κάποιο κακό, αυτό όμως που είχε τελικά συμβεί, δεν μπορούσε με τίποτα να το φανταστεί. Ανησυχούσε για τον εαυτό του, αλλά ο νους του δεν πήγε ποτέ στην οικογένειά του. Ούτε που του είχε περάσει από το μυαλό η σκέψη ότι ίσως κινδύνευαν και τα αγαπημένα του πρόσωπα, κι αυτή η αβλεψία του, τον είχε πειράξει περισσότερο απ’ όλα. Αν το είχε προνοήσει, αν είχε πάρει τα μέτρα του, όλα θα ήταν διαφορετικά και η δεκατετράχρονη κόρη του δεν θα βρισκόταν τώρα στα χέρια κακοποιών στοιχείων.

    Το είχε ακούσει από το στόμα του ατόμου που του είχε τηλεφωνήσει πριν από λίγο. «Πρόσεξε καλά τι θα σου πω», του είχε πει ο συνομιλητής του. «Αν μέχρι αύριο το μεσημέρι, δεν μας φέρεις τις συναλλαγματικές, η κόρη σου θα πάθει κακό. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα χέρια μας και είναι στο δικό σου χέρι να την πάρεις πίσω.