Ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημά μου
Μια μικρή ομάδα παιδιών πέρασε μπροστά από
το τμήμα, χαχανίζοντας και πειράζοντας το ένα παιδί το άλλο, και ο Μπαρόζης
αναπόλησε τα ανέμελα παιδικά του χρόνια, τότε που μόνον το παιχνίδι τον
απασχολούσε. Απέναντι ακριβώς περνούσε ένας παπάς και του έκανε εντύπωση το γεγονός
ότι, αν και τα παιδιά τον είχαν δει, δεν είχαν τρέξει να του φιλήσουν το χέρι,
όπως συνηθιζόταν στη δική του εποχή. Το περιστατικό αυτό τον έκανε να
αναθαρρήσει. Σιγά-σιγά, η εξάρτηση του κόσμου, και κυρίως των νέων ανθρώπων,
από το παπαδαριό, είχε καταστεί είδος προς εξαφάνιση. Τα σαθρά είδωλα της
θρησκείας και οι αφελείς δοξασίες των εκπροσώπων της, έπαυαν αργά αλλά σταθερά να
έχουν αποδέκτες και έπεφταν από τα βάθρα τους το ένα μετά το άλλο.
Κι ενώ τα σκεφτόταν όλα αυτά,
συνειδητοποίησε ότι, εντελώς αναπάντεχα, είχε βρει και τη λύση στο πρόβλημα που
τους ταλαιπωρούσε και είχε αναστατώσει τη ζωή τόσων ανθρώπων. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου