....Βρήκαν ένα άλλο, σχεδόν παρόμοιο κτήριο και στάθμευσαν απ' έξω. Αυτή τη φορά αποφάσισαν να μην περιμένουν, αλλά να το ψάξουν όλοι μαζί. Μπήκαν μέσα στο ισόγειο και το ερεύνησαν εξονυχιστικά. Οι τοίχοι του παλιού εκείνου οικοδομήματος ήταν όλοι ερειπωμένοι, τα ξύλινα πατώματα ήταν ξηλωμένα και τα περισσότερα παράθυρα ήταν σπασμένα. Η νύχτα ήταν πολύ κρύα κι εκεί μέσα η θερμοκρασία, μόλις και μετά βίας ξεπερνούσε την εξωτερική. Ετοιμάζονταν να ανέβουν στον πρώτο όροφο, ένας ανεπαίσθητος και απροδιόριστος θόρυβος όμως, που ακούστηκε από το υπόγειο, τους έστρεψε την προσοχή εκεί. Κατέβηκαν προσεκτικά τα σκαλοπάτια που οδηγούσαν κάτω, κι εκεί πέρα, τους εντόπισαν πίσω ακριβώς από την εσοχή του κλιμακοστάσιου.
Στην αρχή, τους τρεις μπόγους που είδαν μαζεμένους κοντά-κοντά, τους πέρασαν για σακούλες γεμάτες σκουπίδια, όταν όμως πλησίασαν κοντά και έριξαν το φως των φακών τους επάνω τους, ένιωσαν να κυριεύονται από θλίψη. Τρεις κουλουριασμένες ανθρώπινες υπάρξεις, σκεπασμένες με κουρέλια, προσπαθούσαν να μην παγώσουν και να κρατηθούν στη ζωή. Τρία ανθρώπινα ράκη, έδιναν με αυτόν τον χαρακτηριστικό τρόπο ένα ηχηρό ράπισμα στην οποιαδήποτε έννοια της υποτιθέμενης αξιοπρεπούς ανθρώπινης διαβίωσης. Το θέαμα τους συγκλόνισε, περισσότερο ίσως και από εκείνο μιας βίαιης, αιματηρής συμπλοκής. Στην ατμόσφαιρα αιωρούνταν διάχυτη μια δυσάρεστη μυρωδιά. Η ευαίσθητη Ρέα, δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και έβαλε τα κλάματα. Τραβήχτηκε στην άκρη κι έκλαιγε με λυγμούς, με αποτέλεσμα να ξυπνήσει τους τρεις αστέγους, οι οποίοι πετάχτηκαν επάνω τρομαγμένοι.
''Ποιοι είσαστε; Τι θέλετε;'' φώναξε ο ένας απ' αυτούς, οπισθοχωρώντας φοβισμένα.
''Μη φοβάστε'', προσπάθησε να τους καθησυχάσει η Αμφιθέα. ''Δεν πρόκειται να σας πειράξουμε. Να σας βοηθήσουμε, θέλουμε''....
....Ακούμπησε το δάχτυλό του στο σημείο που αναφερόταν το όνομά του και διάβασε φωναχτά: ''Βαν Ντε Μίντλερ, Ολλανδός ιστορικός και συγγραφέας. Έγραψε πολλά πονήματα για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ήταν όμως φανατικός πολέμιος του δογματισμού. Σκοτώθηκε σε ηλικία πενήντα έξι ετών, σε κάποια τυχαία συμπλοκή με αλλόδοξους''.
Τον παραξένεψε η λακωνική αναφορά μιας τόσο έγκριτης έκδοσης και μάλιστα για έναν τόσο σπουδαίο άνθρωπο. Κι εκείνο το επίθετο ''τυχαία'', τι σου έλεγε πάλι; Για ποιο λόγο είχε δοθεί έμφαση στον τυχαίο τρόπο θανάτου του; Για το Λεό, ήταν όλα σαφή. Το ότι υπήρχε λογοκρισία, το γνώριζε από πρώτο χέρι, το ότι το καθεστώς όμως έβρισκε τον τρόπο να κλείνει τα στόματα των αντιφρονούντων, το μάθαινε μόλις τώρα. Με το πρόσχημα μιας ''τυχαίας'' συμπλοκής, έβγαζε ''νόμιμα'' και αθόρυβα από τη μέση, όποιον του στεκόταν εμπόδιο.
Θυμήθηκε την προειδοποίηση του μέλλοντα πεθερού του, τότε που είχαν συζητήσει για πρώτη φορά εκείνο το θέμα: ''Θέλω να πιστεύω'', του είχε τονίσει ο απόστρατος, ''ότι γνωρίζω αρκετά καλά το σκεπτικό και τη νοοτροπία των ιθυνόντων, γι' αυτό αισθάνομαι την υποχρέωση να σε προειδοποιήσω πως, αν αντιληφθούν ότι η παρουσία σου αποτελεί κίνδυνο για την εξουσία τους, θα σε εξαφανίσουν''.
Αυτό λοιπόν είχαν κάνει με τον Βαν Ντε Μίντλερ και ποιος ήξερε με πόσους άλλους ακόμα; Τελικά, η κατάσταση ήταν πολύ πιο επικίνδυνη και απείρως χειρότερη απ' όσο την είχαν εκτιμήσει. Ο εχθρός ήταν αδίστακτος, ύπουλος και πανούργος και προφανώς τον είχαν υποτιμήσει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου