Άφησε το βλέμμα από τα μεγάλα, τσακίρικα μάτια του να πλανηθεί έξω από το παράθυρο και, αυτό που αντίκρισε, του θύμισε περισσότερο σεληνιακό τοπίο παρά κήπο. Εκεί που παλιά βρισκόταν ένα ολάνθιστο περιβόλι, στη θέση του τώρα απλωνόταν ένα τραχύς και ξερός χώρος. Και πώς να μην ήταν, όταν η ανομβρία μάστιζε όλη τη χώρα; Την τελευταία φορά που θυμόταν να έχει βρέξει, πήγαινε στην έκτη δημοτικού, και τώρα, δυο ολόκληρα χρόνια μετά, είχε σχεδόν ξεχάσει τι σήμαινε βροχερός καιρός και πως ήταν να πέφτουν οι ζωογόνες σταγόνες της βροχής. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, η παροχή νερού από τις εγκαταστάσεις ύδρευσης είχε σταματήσει εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Πού να έβρισκαν λοιπόν νερό για να ποτίσουν; Πώς να συντηρούσαν τα φυτά και τα λουλούδια τους; Εδώ, μόλις και μετά βίας κατάφερναν να πιουν και να πλυθούν, αφού το νερό που τους αναλογούσε ήταν απελπιστικά λίγο. Η υδροφόρα της Αρμοστείας περνούσε δυο φορές την ημέρα, προμηθεύοντάς τους με μια αυστηρά καθορισμένη ποσότητα, η οποία δυστυχώς δεν επαρκούσε για την κάλυψη των αναγκών τους. Τώρα το πώς η μητέρα του, η ηρωίδα εκείνη γυναίκα, κατάφερνε κάτω από αυτές τις συνθήκες να διατηρεί το σπίτι, τα πιατικά και τα ρούχα τους καθαρά, αυτό κανένας δεν μπορούσε να το εξηγήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου