ΣΑΛΕ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Με ρώτησε πρόσφατα κάποια γνωστή μας: ''Μα καλά, δεν θέλεις να πας στον παράδεισο;''
''Να κάνω τι εκεί;'' της αντιγύρισα την ερώτηση.
''Ε, μα για να ζήσεις για πάντα ανάμεσα στους αγγέλους''
''Κάνοντας τι ακριβώς;'', συνέχισα να τη ρωτώ εγώ. ''Τι προσφέρει εκεί το σαλέ;''
''Ε, να, ηρεμία, ψαλμωδίες και έλλειψη ανθρωπίνων αναγκών, υποθέτω'', μου απάντησε διστακτικά.

''Προφανώς αγνοείς τι είδους ζωή είναι αυτή εκεί πάνω'', βρήκα την ευκαιρία να της επιτεθώ! ''Εγώ, κοπέλα μου, αν δεν υπάρχει ικανοποίηση ανθρωπίνων αναγκών και απολαύσεων, δεν έχω διάθεση να επισκεφτώ αυτόν τον τόπο. Πώς μπορείς να ζήσεις, και μάλιστα για πάντα, σε ένα μέρος που δεν υπάρχει, μουσική, χορός, μεζέδες, ποτά, βιβλία, ταξίδια, σεξ και κάποιες άλλες ακόμα ανθρώπινες συνήθειες; Μου λες να ζήσω αιώνια σε ένα μέρος που βασιλεύει η ανία και η έλλειψη κάθε είδους δραστηριοτήτων; Ευχαριστώ, αλλά δεν θα πάρω!''

Δεν σχολίασε αυτά που της είπα. Την είδα μόνο να κάθεται και να με κοιτά με σουφρωμένο στόμα και με σκοτεινιασμένο βλέμμα, οπότε της έριξα και τη χαριστική βολή: ''Μετά από όλα αυτά που άκουσες, εσύ θα ήθελες να πας εκεί; Για ξανασκέψου το λιγάκι. Τελικά, μήπως όλη αυτή η ιστορία περί παραδείσου και  αιώνιας ζωής, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα αφελές παραμυθάκι;''