Ο ΞΥΛΕΜΠΟΡΟΣ

"Ευτυχώς που ήρθε νέος γιατρός στην περιοχή μας'', μου είπε ο εικοσιπεντάχρονος ξυλέμπορος, καθώς ξεφόρτωνε τα ξύλα που του είχα παραγγείλει. "Θα μας εξυπηρετήσει πολύ, γιατί δεν θα τρέχουμε από δω κι από κει".

Άλλο που δεν ήθελα εγώ, μόλις το άκουσα, για να πετάξω τη σπόντα μου στο νεαρό και να τον ψαρέψω για τα πιστεύω του.

"Στον γιατρό να τρέχεις", του είπα. "Τους παπάδες να αποφεύγεις".

"Μπα, δεν τους πολυγουστάρω", μου είπε, κι εγώ ένιωσα να αναθαρρώ. "Έχω να πάω στην εκκλησία από τα δεκαοκτώ μου. Αλλά... (αχ αυτό το αναθεματισμένο το ''αλλά'', εμφανίζεται ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις, και σου χαλάει τη συνταγή, σε προσγειώνει ανώμαλα στη νοσηρή πραγματικότητα), ...όταν αντικρίζω τον ουρανό και τα αστέρια, σκέφτομαι ότι, δεν μπορεί, κάποιος θεός πρέπει να τα έχει δημιουργήσει όλα αυτά''.

Επάνω λοιπόν που είχα γεμίσει την κανάτα με ελπίδα, ο ξυλέμπορος του Αιγίου έδωσε μια δυνατή σπρωξιά και την άδειασε και πάλι. Απογοητεύτηκα, γιατί είχα ελπίσει ότι ο νεαρός διακατεχόταν από απέχθεια για κάθε τι που είχε σχέση με την εκκλησία, αλλά είχα πέσει έξω. Με είχε παραπλανήσει η φράση του ότι δεν γουστάριζε τους ρασοφόρους.

''Δεν αναρωτήθηκες ποτέ, ότι ίσως κάνεις λάθος;" τον ρώτησα. "Μήπως η απάντησή σου στο ερώτημα αν υπάρχει θεός, είναι πολύ απλοϊκή;"

Με κοίταξε περίεργα και μπήκε μέσα στο φορτηγό του: "Το ζήτημα αυτό χρειάζεται μεγάλη συζήτηση", μου είπε, καθώς έβαζε μπροστά. "Αν είχα χρόνο, θα πίναμε καφέ και θα το κουβεντιάζαμε, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω''.
''Ξανασκέψου το λίγο'', του είπα, πριν κλείσει τον πόρτα. "Μήπως η πεποίθησή σου, εγείρει περισσότερα ερωτήματα, από όσα απαντάει".
Δεν πρόλαβα να του πω περισσότερα. Αν καθόταν θα του έλεγα: ''Θα σου απαριθμήσω μερικά από αυτά τα ερωτήματα, μήπως και προβληματιστείς. Πρώτον, ποιος δημιούργησε το θεό; Δεύτερον, πώς βρέθηκε μόνος του μέσα στο τίποτα; Τρίτον, τι έκανε μέχρι να φτιάξει τον κόσμο; Τέταρτον, πού βρήκε τα υλικά για την κατασκευή του; Πέμπτον, με τι ακριβώς ασχολείται τώρα; Έκτον, γιατί έχει εξαφανιστεί; Και πολλά άλλα!