ΑΖΩΤΟ, ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΕΥΔΩΡΟΝ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΟΥ.

    ...Η Λίντα ήταν πολύ εκδηλωτική. Όταν εγκαταστάθηκε κι αυτή οριστικά στο καινούριο της σπίτι, έκανε σαν μικρό παιδί. Ιδιαίτερα ξετρελάθηκε με την κουζίνα, μιας και είχε πάθος με τη μαγειρική. Τόσο ωραίο χώρο και τόσες ευκολίες δεν είχε ούτε στη Γη. Όταν κάποια στιγμή την επισκέφτηκαν η Ερμίνα και ο Ντάνο για να δουν τι κάνει, εκείνη δεν σταματούσε να γελάει και να ευχαριστεί τη φίλη της. Η χαρά της ήταν διπλή. Από τη μια χαιρόταν για το ωραίο της σπίτι και από την άλλη για την απαλλαγή της από τον υπερβολικό φόρτο εργασίας. Χάρη στην αποτελεσματική μεσολάβηση της Ερμίνας, είχε αποκτήσει όχι δύο, αλλά τρεις βοηθούς, γεγονός που της είχε δώσει την ευκαιρία να ανασάνει.

«Φαντάζομαι ότι σου αρέσει τελικά εδώ, έτσι δεν είναι;» τη ρώτησε η Ερμίνα.

«Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή ζορίστηκα λίγο. Μια με κείνο το μπουντρούμι που μας έβαλαν να μείνουμε και μια με την ολοήμερη απασχόλησή μου στο κομμωτήριο, ένιωθα δυστυχισμένη. Τώρα όμως πετάω στα ουράνια».

«Και ακόμα δεν είδες τίποτα», μπήκε στη συζήτηση ο Ντάνο, «Όταν θα τελειώσει το πολιτιστικό κέντρο, με αίθουσα θεάτρου, βιβλιοθήκη, εντευκτήριο, καφετέρια και αίθουσα προβολών, τότε θα νιώσεις ακόμα καλύτερα».

«Τι μου λες; Δεν έχω ακούσει γι’ αυτό το έργο. Έχει προγραμματιστεί;»

«Οι εργασίες έχουν ήδη ξεκινήσει. Τώρα που άδειασαν οι αίθουσες του σχολείου από τον εξοπλισμό που είχε αποθηκευτεί εκεί, άρχισε η ανακαίνισή του. Σε λίγο καιρό θα είναι έτοιμο».

Η Ερμίνα γύρισε και τον κοίταξε με κατάπληξη. «Τι είπες τώρα;» τον ρώτησε σχεδόν σα να τον επέπληττε. «Για τι πράγμα μιλάς; Πού αναφέρεσαι; Υπάρχει σχολείο στον Ιανό;»

«Μα, νομίζω πως το κτήριο που χρησίμευε για αποθήκη, παλιά πρέπει να ήταν σχολείο. Τουλάχιστον έτσι μοιάζει».

Η Ερμίνα το συγκεκριμένο παμπάλαιο κτήριο το είχε δει μια φορά μόνον, τότε που πήγαν να παραλάβουν τις ηλεκτρικές συσκευές και τα έπιπλα για το σπίτι τους. Το ξανάφερε στο νου της και συνειδητοποίησε ότι ο Ντάνο είχε δίκιο. Η αρχιτεκτονική του, τα μεγάλα παράθυρά του και οι συνεχόμενες σε παράταξη αίθουσες με το μεγάλο διάδρομο στη μέση και κατά μήκος τους, συνηγορούσαν στην άποψη πως επρόκειτο για σχολείο. Δεν μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό.

Μα αν ήταν σχολείο, αυτό σημαίνει πως υπήρχαν και παιδιά, συλλογίστηκε. Τι συνέβη και εξαφανίστηκαν τα παιδιά; Τι ήταν αυτό που ανάγκασε τους μεγάλους να τα στείλουν πίσω; Τι υπάρχει τέλος πάντων σ’ αυτόν τον μυστηριώδη πλανήτη που διώχνει με αυτόν τον άκαρδο τρόπο τα μικρά αυτά πλάσματα από το έδαφός του; Τι είναι αυτό που, ενώ ευνοεί και τραβάει σαν μαγνήτης τους μεγάλους, μοιάζει να είναι ανθυγιεινό για τα παιδιά;

Το ίδιο αναπάντητο ερώτημα χαράχτηκε επίμονα πάλι μέσα στο μυαλό της, προκαλώντας της έντονο ψυχικό πόνο και χαλώντας ανεπανόρθωτα την καλή της διάθεση. Αν δεν μάθαινε τι ακριβώς συνέβαινε με το καυτό αυτό θέμα, δύσκολα θα ξανάβρισκε την ηρεμία της.

Ο Ντάνο κατάλαβε τι σκεφτόταν, δεν ήξερε όμως πως να τη βοηθήσει. Συλλογίστηκε ότι δεν υπήρχε λόγος να βασανίζονται συνέχεια με αυτή τη σκέψη. Δεν ήταν δυνατόν να μη μάθαιναν κάποτε τι συμβαίνει. Έπαψε γρήγορα να το σκέφτεται, καθώς άλλο ήταν αυτό που τον απασχολούσε. Εκείνον τον κατέτρεχε η αγωνία για το ακανθώδες ζήτημα της αεροκάψουλας και του ουρανίου. Είχε ενημερώσει τον Περιφερειάρχη και τον είχε βρει σύμφωνο στην απομάκρυνσή τους από τον οικισμό. Το ερώτημα όμως, πού να τα πήγαιναν, δύσκολα μπορούσε να απαντηθεί. Το βέβαιο ήταν ότι μόνο σε μια απόσταση άνω των διακοσίων χιλιομέτρων θα ένιωθαν ασφαλείς, πού όμως θα το αποθήκευαν εκεί; Η δημιουργία τόσο μακριά κάποιου κλειστού χώρου, μέσα στον οποίο θα προστατευόταν από τις καιρικές συνθήκες και από πιθανές ανεπιθύμητες επισκέψεις, ήταν ανέφικτη.

Συζητώντας το με τον Λούτριχ, κατέληξαν σε μια προσωρινή, γρήγορη και εντελώς συμβιβαστική λύση, προτιμότερη πάντως από την υπάρχουσα. Θα έχτιζαν ένα μικρό αλλά εξαιρετικά γερό και με χοντρούς τοίχους κτήριο στην περιοχή των λατομείων, ένα πραγματικό φρούριο, και θα τα τοποθετούσαν εκεί. Το πλεονέκτημα αυτής της επιλογής ήταν ότι, ναι μεν η τοποθεσία εκείνη ήταν σχετικά κοντά στους οικισμούς, βρισκόταν όμως πίσω από το βουνό και σχεδόν δίπλα στα υλικά που χρειάζονταν για την κατασκευή του, και είχε πολύ εύκολη πρόσβαση. Θα ενημέρωναν λοιπόν τον Περιφερειάρχη και την επόμενη κιόλας μέρα θα επέλεγαν ένα μικρό συνεργείο χτιστών, για να προχωρήσουν άμεσα στην οικοδόμησή του.

Όσο για το ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις στους δυο-τρεις ανθρώπους που εργάζονταν εκεί, δεν τις γνώριζαν ακριβώς, ούτε τις θεωρούσαν πολύ επικίνδυνες, έλπιζαν όμως ότι μπορούσαν να τις αντιμετωπίσουν. Ο Ντάνο πίστευε πως, με τη λήψη κάποιων γνωστών και πολύ συγκεκριμένων, προληπτικών μέτρων, οι λίγοι εργαζόμενοι στα λατομεία δεν θα διέτρεχαν ιδιαίτερο κίνδυνο από κάποια πιθανή έκθεσή τους σε ακτινοβολία. Το ευτύχημα ήταν ότι οι περισσότεροι εργάτες των λατομείων ήταν ρομπότ, χωρίς βέβαια αυτό να σήμαινε πως έπρεπε να αγνοηθεί η ασφάλεια των ελάχιστων έστω ανθρώπων που εργάζονταν μαζί τους.