Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

Το πρώτο σύντομο απόσπασμα από το νέο μου αστυνομικό μυθιστόρημα.

...Το πόρισμα της ιατροδικαστικής εξέτασης, όχι μόνον δεν πρόσθεσε κάποιο νέο στοιχείο, αλλά περιέπλεξε ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Ο θάνατος του θύματος ήταν σχεδόν ακαριαίος και είχε προκληθεί από πέντε μαχαιριές, που είχε δεχτεί στην κοιλιακή χώρα και στο στήθος και ένα νέο, παράξενο στοιχείο ήταν η ύπαρξη ενός σημαδιού στο λαιμό του σε σχήμα του αγγλικού γράμματος έψιλον. Το σημάδι αυτό είχε προκληθεί από καύτρα τσιγάρου, την ίδια περίπου ώρα του φόνου.

    Ο υπαστυνόμος συμπέρανε ότι αυτό είχε γίνει ηθελημένα από τον δράστη, προφανώς για να υποδηλώσει κάτι. Τι ακριβώς όμως μπορούσε να ήταν αυτό; Το e θα τον διευκόλυνε στην εξιχνίαση της υπόθεσης ή θα παρέμενε ένας άλυτος γρίφος; 

    "Τι λες ότι μπορεί να σημαίνει;" ρώτησε τον ιατροδικαστή, ξύνοντας το μέτωπό του και σμίγοντας τα φρύδια του, κίνηση που την έκανε συχνά, όταν βρισκόταν σε αμηχανία. "Το έκανε ο φονιάς;"

    "Δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά είμαι σίγουρος ότι το έκανε ο δράστης και μάλιστα αμέσως μετά το φονικό".

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΡΟΜΒΟΣ

Απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημά μου.

...Πήγε στο δωμάτιό του, άφησε την τσάντα του επάνω στο κομοδίνο του, κι ετοιμάστηκε να μπει στο μπάνιο. Περνώντας μπροστά από το γραφείο που βρισκόταν ο πομποδέκτης επικοινωνιών, σκέφτηκε να ρίξει μια ματιά μήπως είχε κάποιο μήνυμα. Άνοιξε την πόρτα και το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν, το κίτρινο φως του τηλεπικοινωνητή που αναβόσβηνε συνέχεια, ειδοποιώντας ότι υπήρχε κλήση μηνύματος. Έτρεξε πάνω από το μηχάνημα και το έθεσε σε λειτουργία. Στην οθόνη εμφανίστηκε η ένδειξη ‘’Ε Π Ε Ι Γ Ο Ν» και ο Λεό πάτησε το πλήκτρο ‘’ΟΝ’’.

    Σχεδόν αμέσως εμφανίστηκε το κείμενο του μηνύματος: ‘’Αδελφοί Αμάφη, πατέρας, μητέρα και κόρη, τραυματίστηκαν θανάσιμα σε συμπλοκή με αλλόδοξους. Παρακαλείσθε να προσέλθετε στο πτωματοφυλάκιο της υπηρεσίας μας για να τους παραλάβετε’’.

                        ΥΠΗΡΕΣΙΑ  ΠΕΡΙΘΑΛΨΗΣ  ΤΡΑΥΜΑΤΙΩΝ

    Τι τραγική ειρωνεία! Σε μια κοινωνία μίσους και αίματος, οι άνθρωποι αποκαλούνταν μεταξύ τους αδελφοί.

    Δεν πίστευε ότι είχε συμβεί στην οικογένειά του αυτό που απευχόταν και το ξαναδιάβασε για να βεβαιωθεί. Όταν δεν είχε πια την παραμικρή αμφιβολία ότι είχε μείνει ορφανός και μόνος, ένιωσε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του. Μέχρι τότε, όλη αυτή την ιστορία του δογματισμού την έβλεπε σαν παιχνίδι. Το  θεωρούσε απόλυτα λογικό να ανήκει σε κάποιο δόγμα και να αντιμάχεται όσους ανήκαν σε άλλο δόγμα. Του φαινόταν εντελώς φυσιολογικό να συμπλέκονται μεταξύ τους οι οπαδοί διαφορετικών δογμάτων, άσχετα αν πολλές φορές οι συμπλοκές αυτές οδηγούσαν πολλούς ακόμα και στο θάνατο.

    Και να που είχε έρθει η ώρα των δικών του. Ο θάνατος, που ο Λεό νόμιζε ότι βρισκόταν μακριά τους, επισκέφτηκε τα τρία από τα τέσσερα μέλη της οικογένειας Αμάφη. Κι εκείνος, που από εύνοια της τύχης είχε παραμείνει ζωντανός, όφειλε τώρα να παλέψει για την επιβίωσή του, μέσα σ’ έναν άκρως επικίνδυνο και παράλογο κόσμο.

    Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από μερικά δευτερόλεπτα, για να αλλάξουν όλα μέσα του. Όλα όσα πίστευε για τους ανθρώπους και την κοινωνία, γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος. Η αμφιβολία ριζώθηκε βαθειά μέσα στο μυαλό του και, στο εξής, κανένας δεν θα κατάφερνε να του την ξεριζώσει...