ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

1.       Η κριτική είναι δεύτερη φύση του Νεοέλληνα, η αυτοκριτική όχι.  Κριτικάρει τους πάντες και τα πάντα, ασχέτως αν είναι γνώστης του αντικειμένου ή όχι, και μέχρις ενός σημείου αυτό είναι λογικό. Θα κριτικάρω, για παράδειγμα, τον ανεγκέφαλο που βάζει επάνω στη μηχανή του το παιδί του χωρίς κράνος, ή τον νταή που χειροδικεί εις βάρος κάποιου ανήμπορου, ή του εγκληματία οδηγού που παραβιάζει τον κόκκινο φωτεινό σηματοδότη, αλλά για να κριτικάρω ένα έργο τέχνης, μια παράσταση, μια επιστημονική ανακάλυψη, ή ένα λογοτέχνημα, θα πρέπει πρωτίστως να έχω ειδικές γνώσεις επάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Συνήθως όμως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Οι περισσότεροι κάνουμε κριτική, καλόπιστη ή κακόπιστη δεν έχει σημασία, απλώς και μόνον για να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματά μας και την συμπάθεια  ή την αντιπάθεια που τρέφουμε για τον σχολιαζόμενο. Το θεωρώ απαράδεκτο να με κριτικάρει, και μάλιστα κακόπιστα, κάποιος ο οποίος έχει διαβάσει ελάχιστα στη ζωή του, ή το μεγαλύτερο κείμενο που έχει γράψει ο ίδιος δεν ξεπερνάει τις πέντε-δέκα αράδες. Άσε μας, ρε φιλαράκο. Ανέβασε καμιά φωτογραφιούλα και κανένα τραγουδάκι και μην εισέρχεσαι σε χώρους που δεν γνωρίζεις. Όσο μπορώ εγώ να κριτικάρω την θεωρία της σχετικότητας, άλλο τόσο κι εσύ μπορείς να κριτικάρεις τα γραπτά μου. Ασχολήσου με θέματα που γνωρίζεις καλά και άφησέ με εμένα να εκφράζω τις σκέψεις μου, χωρίς να προσπαθείς να μειώσεις την όποια λογοτεχνική τους αξία. Αυτό άσε να το κάνουν οι ειδικοί, αν και σε ορισμένους από αυτούς δεν έχω ιδιαίτερη εμπιστοσύνη. Αντί να κάνεις κακόπιστη κριτική, αντί να αποδείχνεις με αναιδή και επαίσχυντο τρόπο ότι είσαι προκατειλημμένος, κάνε καλύτερα την αυτοκριτική σου και θα διαπιστώσεις ότι είσαι κακοπροαίρετος, άσχετος, κομπλεξικός και εμπαθής.