Απόσπασμα από το νέο μου μυθιστόρημα.
Κατά τη διάρκεια της αναγνώρισης του πτώματος, με τα μάτια στεγνά από δάκρυα, κι εν μέσω του επώδυνου και θλιβερού καθήκοντος που της επέβαλε η τυπική αυτή διαδικασία, η Μαρία επεξεργαζόταν νοερά τα δυο συνταρακτικά γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος, που είχαν αλλάξει δραματικά τη ζωή της, και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, τελικά, όλη η ζωή του ανθρώπου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αλληλουχία συμπτώσεων και προσωπικών επιλογών κι ενεργειών. Αυτή ήταν μια φιλοσοφία διατυπωμένη από τα πολύ παλιά χρόνια, εκείνη όμως την αγνοούσε. Η δική της πεποίθηση ήταν ότι όλα επάνω στη γη καθορίζονταν από μια ανώτερη δύναμη και δεν παραδεχόταν καμιά άλλη εξήγηση. Απέρριπτε πεισματικά τις επιστημονικά αποδεδειγμένες θεωρίες και παρέμενε προσκολλημένη στις αστήρικτες δοξασίες των ρασοφόρων. Κι έμελλε να συμβεί ένα τόσο τραγικό γεγονός, για να ανατραπούν εν ριπή οφθαλμού όλα όσα πίστευε. Η διάψευση των δογματικών απόψεων της θρησκείας, ήταν ακαριαία και ολοκληρωτική. Αισθάνθηκε προδομένη από τα πιστεύω της, κι ενώ ο πόνος που της είχε προκληθεί από τον ξαφνικό χαμό του παιδιού της ήταν αφόρητος, στο βάθος της ψυχής της ένιωθε και μια εύλογη ανακούφιση. Το θάνατο του μονάκριβου γιου της δύσκολα θα κατάφερνε να τον ξεπεράσει, αλλά το θάνατο του δογματισμού και της θρησκοληψίας, τον ξεπέρασε σχεδόν αμέσως και με ιδιαίτερα μεγάλη ευκολία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου