ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΑΡΓΥΡΙΑ
Στο παρελθόν, είχε τύχει να γνωρίσω μερικούς ανθρώπους που είχαν κυριευτεί από κάποιο από αυτά τα πάθη, ή και από τα δυο μαζί και το μοναδικό συμπέρασμα που είχα βγάλει από τη συναναστροφή μου μαζί τους, ήταν πως επρόκειτο για άτομα δυστυχισμένα. Ξυπνούσαν και κοιμούνταν με τη σκέψη του χρήματος να τριγυρίζει μονίμως και διαρκώς μέσα στο μυαλό τους. Ζούσαν για τα λεφτά. Ανέπνεαν και διατηρούνταν στη ζωή, σκεφτόμενοι μόνον με ποιον τρόπο θα μπορέσουν να πολλαπλασιάσουν τα χρήματά τους. Οι χαρές της φυσιολογικής ζωής τους άφηναν παντελώς αδιάφορους. Είχαν κυριευτεί από την ψευδαίσθηση ότι, όσο πιο πολλά χρήματα συγκέντρωναν στο χρηματοκιβώτιό τους, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα ήταν. Είχαν ταυτίσει το νόημα της ύπαρξης με την φαυλότητα του πλουτισμού.
Το χειρότερο όλων ήταν πως ήταν δυστυχισμένοι αλλά, ή το αγνοούσαν, ή το ανηλεές κυνήγι του χρήματος δεν τους άφηνε επαρκή χρόνο για να το σκεφτούν. Ανάλωναν τη ζωή τους στη συνεχή συγκέντρωση χρήματος, ξεχνώντας να ζήσουν. Δεν ξόδευαν, για να μη μειωθούν τα συσσωρευμένα πλούτη τους και πολλές φορές στερούνταν ακόμα και είδη βασικής ανάγκης.
Ένα άλλο παράδοξο ήταν πως επρόκειτο για θρησκευόμενα άτομα, για ανθρώπους που πίστευαν σε μια άλλη ζωή, γεγονός που εμένα μου γεννούσε την εύλογη απορία: Φαντάζονταν ότι θα τα έπαιρναν μαζί τους, ή πίστευαν ότι θα τους χρησίμευαν τρόπον τινά εκεί;
Δεν είμαι της άποψης ότι δεν μας χρειάζονται τα λεφτά. Καλώς ή κακώς, έχουν μπει για τα καλά μέσα στη ζωή μας και η αξία τους έγκειται στη σωστή χρήση τους και στη δυνατότητα που μας δίνουν να ζούμε καλύτερα. Αυτό κατ’ επέκταση σημαίνει ότι μας είναι χρήσιμα, μόνον αν τα ξοδεύουμε, αλλά μέχρις εκεί. Ασφαλώς υπάρχουν συνάνθρωποί μας που στερούνται της δυνατότητας, με τα λιγοστά εισοδήματά τους, να καλύψουν ακόμα και τις πιο βασικές ανάγκες τους, κι αυτό είναι που κάνει ακόμα πιο παράλογη την αρρωστημένη συνήθεια κάποιων άλλων να προβαίνουν σε αποθησαύριση.
Η ζωή είναι μία και συνήθως αρκετά σύντομη, οπότε αν την αναλώσουμε σε πάθη που δεν μας προσφέρουν τίποτα, αλλά κα την κάνουν δύσκολη και σε μας και στους άλλους, τότε είναι φανερό ότι έχουμε διαλέξει λάθος δρόμο. Σε τελική ανάλυση, το μεγάλο χάσμα που υπάρχει στην κοινωνία, μεταξύ πλουσίων και φτωχών, οφείλεται κυρίως στην απληστία και τη φιλαργυρία που διακατέχει ορισμένους κυρίους, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και οι εξουσιαστές μας, δηλαδή οι άνθρωποι που οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτό το χάλι.
Στο παρελθόν, είχε τύχει να γνωρίσω μερικούς ανθρώπους που είχαν κυριευτεί από κάποιο από αυτά τα πάθη, ή και από τα δυο μαζί και το μοναδικό συμπέρασμα που είχα βγάλει από τη συναναστροφή μου μαζί τους, ήταν πως επρόκειτο για άτομα δυστυχισμένα. Ξυπνούσαν και κοιμούνταν με τη σκέψη του χρήματος να τριγυρίζει μονίμως και διαρκώς μέσα στο μυαλό τους. Ζούσαν για τα λεφτά. Ανέπνεαν και διατηρούνταν στη ζωή, σκεφτόμενοι μόνον με ποιον τρόπο θα μπορέσουν να πολλαπλασιάσουν τα χρήματά τους. Οι χαρές της φυσιολογικής ζωής τους άφηναν παντελώς αδιάφορους. Είχαν κυριευτεί από την ψευδαίσθηση ότι, όσο πιο πολλά χρήματα συγκέντρωναν στο χρηματοκιβώτιό τους, τόσο πιο ευτυχισμένοι θα ήταν. Είχαν ταυτίσει το νόημα της ύπαρξης με την φαυλότητα του πλουτισμού.
Το χειρότερο όλων ήταν πως ήταν δυστυχισμένοι αλλά, ή το αγνοούσαν, ή το ανηλεές κυνήγι του χρήματος δεν τους άφηνε επαρκή χρόνο για να το σκεφτούν. Ανάλωναν τη ζωή τους στη συνεχή συγκέντρωση χρήματος, ξεχνώντας να ζήσουν. Δεν ξόδευαν, για να μη μειωθούν τα συσσωρευμένα πλούτη τους και πολλές φορές στερούνταν ακόμα και είδη βασικής ανάγκης.
Ένα άλλο παράδοξο ήταν πως επρόκειτο για θρησκευόμενα άτομα, για ανθρώπους που πίστευαν σε μια άλλη ζωή, γεγονός που εμένα μου γεννούσε την εύλογη απορία: Φαντάζονταν ότι θα τα έπαιρναν μαζί τους, ή πίστευαν ότι θα τους χρησίμευαν τρόπον τινά εκεί;
Δεν είμαι της άποψης ότι δεν μας χρειάζονται τα λεφτά. Καλώς ή κακώς, έχουν μπει για τα καλά μέσα στη ζωή μας και η αξία τους έγκειται στη σωστή χρήση τους και στη δυνατότητα που μας δίνουν να ζούμε καλύτερα. Αυτό κατ’ επέκταση σημαίνει ότι μας είναι χρήσιμα, μόνον αν τα ξοδεύουμε, αλλά μέχρις εκεί. Ασφαλώς υπάρχουν συνάνθρωποί μας που στερούνται της δυνατότητας, με τα λιγοστά εισοδήματά τους, να καλύψουν ακόμα και τις πιο βασικές ανάγκες τους, κι αυτό είναι που κάνει ακόμα πιο παράλογη την αρρωστημένη συνήθεια κάποιων άλλων να προβαίνουν σε αποθησαύριση.
Η ζωή είναι μία και συνήθως αρκετά σύντομη, οπότε αν την αναλώσουμε σε πάθη που δεν μας προσφέρουν τίποτα, αλλά κα την κάνουν δύσκολη και σε μας και στους άλλους, τότε είναι φανερό ότι έχουμε διαλέξει λάθος δρόμο. Σε τελική ανάλυση, το μεγάλο χάσμα που υπάρχει στην κοινωνία, μεταξύ πλουσίων και φτωχών, οφείλεται κυρίως στην απληστία και τη φιλαργυρία που διακατέχει ορισμένους κυρίους, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται και οι εξουσιαστές μας, δηλαδή οι άνθρωποι που οδήγησαν τη χώρα μας σε αυτό το χάλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου