Ο ΠΙΣΤΟΣ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΣ

Του φίλου Έρικ Σμυρναίου.

Πρωινό περιστατικό Δευτέρας: Στην βρεγμένη οδό Αιόλου, στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, μηχανάκι περνάει μπροστά από εκκλησία με αρκετά μεγάλη ταχύτητα. Ο αναβάτης του σταματάει να κρατάει το τιμόνι για να κάνει βιαστικά-βιαστικά και πρόχειρα το σταυρό του. Θεωρώ ότι η πολυεπίπεδη βλακεία της συγκεκριμένης χειρονομίας είναι εντυπωσιακή και χρήζει ανάλυσης. Καταρχήν, ο συγκεκριμένος δρόμος σε κάποιο μέρος του γίνεται πεζόδρομος και σε γενικές γραμμές είναι πολυσύχναστος. Πολύ εύκολα θα μπορούσε κάποιος πεζός, κάποια γάτα ή κάποιος σκύλος να διασχίσει εκείνη τη στιγμή το οδόστρωμα, ο οδηγός της μηχανής που κρατάει το τιμόνι με το ένα χέρι να χάσει τον έλεγχο και να σημειωθεί σοβαρό ατύχημα. Δεύτερον, ο εν λόγω οδηγός θεωρεί ότι με την προαναφερόμενη-πρόχειρη δηλαδή μεσοβέζικη-χειρονομία "ομολογία πίστεως" του εξασφαλίζει την εύνοια μιας υποθετικής ανώτερης διάνοιας που δημιούργησε ένα αχανές σύμπαν δισεκατομμυρίων γαλαξιών εκ των οποίων ο καθένας περιέχει δισεκατομμύρια άστρα εκ των οποίων ένα από αυτά είναι ο ήλιος μας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται ένας μικρός πλανήτης όπου ζουν δισεκατομμύρια άνθρωποι. Αλλά με το σταύρωμα, η ανώτερη αυτή διάνοια θα ασχοληθεί μαζί του και θα τον προφυλάξει από το ατύχημα που θα μπορούσε να προκαλέσει εξαιτίας της ανοησίας του. Αξίζει σ' αυτό το σημείο να ειπωθεί ότι οι μακρινοί πρόγονοί μας που ζούσαν σε μια εποχή όπου η επιστήμη δεν είχε αναπτυχθεί όσο σήμερα, είχαν συνειδητοποιήσει το παράλογο του πράγματος και προτιμούσαν να λατρεύουν επιμέρους θεότητες και "δαίμονες" ήτοι ενδιάμεσες οντότητες ανάμεσα στον ανθρώπινο και στον θεϊκό κόσμο. Ο συγκεκριμένος αναβάτης βέβαια, κατά πάσα πιθανότητα δεν τα έχει σκεφτεί ποτέ όλα αυτά γιατί ένα πρωτόγονο στάδιο πολιτισμού ταιριάζει περισσότερο στην οντολογική του κατάσταση. Τρίτον, προσωπικότητες σαν του παραπάνω κυρίου που αποτελούν δυστυχώς την πλειοψηφία των συμπολιτών μας συνθέτουν μια πολύ απειλητική πραγματικότητα. Η πραγματικότητα αυτή ονομάζεται "η κυριαρχία της βλακείας."Οι εκπρόσωποί τους είναι πολλοί, ψηφίζουν και επηρεάζουν τη ζωή όλων μας. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, το μέλλον προβλέπεται ανηφορικό

Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΡΑΣ

    43.  Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΡΑΣ

Του Χρήστου Αθανασίου

Συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή μεταφυσικής παράνοιας ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΦΩΣ'

 

ΝεοΕλληνάρας ή Ρωμιός καλύτερα, αρνείται πεισματικά να εισέλθει στον εικοστό πρώτο αιώνα.
Προσκολλημένος, ιδεοληπτικά, σ' αυτό που λέμε «παράδοση», πιστεύει, ότι είναι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων. Μάλιστα, των αρχαίων Ελλήνων! Δηλαδή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Πυθαγόρα, του Ερατοσθένη....αυτών, δηλαδή που έδωσαν τα φώτα και έθεσαν τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού.
Αγνοεί πλήρως, ότι εδώ και 2.100 χρόνια τελεί υπό δουλεία!
Πιστεύει, (γιατί έτσι του είπανε) ότι απελευθερώθηκε το 1828 και ότι για τα μύρια κακά που τον είχαν βρει, (τον Ρωμιό, ντε) έφταιγε η Τουρκιά, που δεν άφηνε τα ελληνόπουλα να πάνε στο κρυφό σχολειό.
Πιστεύει, (όπως πιστεύει ότι εθνάρχης είναι ο...Καραμανλής) ότι το θεοκρατικό Βυζάντιο με τον Αβραάμ, τον Μωυσή,τον Τζίζας, τον Μέγα Κώτσο,τον Μέγα Θοδόση και τον Κοσμά τον Αιτωλό, είναι η συνέχεια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. (Διάλειμμα για γέλιο).
Το πρόβλημα, Έλληνά μου, δεν είναι ότι ηττήθηκες σε μερικές στρατιωτικές μάχες από τους Ρωμαίους. Το πρόβλημα είναι ότι ηττήθηκες πολιτισμικά και ολοκληρωτικά από μια χούφτα γιδοβοσκών της ερήμου Νεγκέβ.
Οι Οθωμανοί δεν είχαν και πολλή δουλειά να κάνουν με τους Έλληνες όταν κατέλαβαν τον φυσικό τους χώρο. Είχαν φροντίσει γι' αυτό ο άγιος Κώτσος, ο μέγας Θοδόσης, ο Ιστιν...ο Ουστιν...ο Ιουστιανός (πως τον λένε τον πούστη;;) α, ο Ιουστινιανός και τ' άλλα παιδιά.
Τώρα, Έλληνά μου, ζεις σε γερμανική αποικία, υπό αμερικανική επικυριαρχία και καβλώνεις αυτομάτως, όταν ακούς, απ' τον αποικιοκράτη ή τον επικυρίαρχο, ότι είναι ευτυχείς που επισκέπτονται τον τόπο, όπου γεννήθηκε ο δυτικός πολιτισμός και η Δημοκρατία.
Δεν το λένε για σένα ρε Βλάκα!
Για τους αρχαίους Έλληνες το λένε.
Το παπαδαριό σε βάζει να τσακώνεσαι για τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία, αλλά αρνείται πεισματικά να κάνει την χριστιανική λειτουργία στα νέα ελληνικά, γιατί έτσι θα καταλάβεις τι παραμύθια σου λένε και το απύθμενο μίσος τους για το ελληνικό πνεύμα.
Άλλοι πονηροί σε βάζουν να τσακώνεσαι για το αν πρέπει να διδάσκονται τ' αρχαία ελληνικά (δεν ειν' κακό) και όχι για το αν πρέπει να μάθεις την ουσία των λόγων που πραγματεύθηκαν οι αρχαίοι Έλληνες. Μάθε στα νέα ελληνικά τι είπαν οι αρχαίοι σοφοί σου και μετά, άμα γουστάρεις, μάθε τα και στ' αρχαία.
Τι κληρονομιά θ' αφήσεις στα παιδιά σου ρε ΝεοΕλληνα;;;
Το ιερό κάστανο του Παΐσιου, την παντόφλα του Άη Νιόνιου από το Τζάντε ή τον...κρίνο της Μύριαμ και τις σωβρακοφανέλες του Τάκη Τσουκαλά;;;
Κι όπως λέει και ο μέγας Βάρναλης...
«...άιντε θύμα, άιντε ψώνιο
άιντε σύμβολο αιώνιο
ΑΝ ξυπνήσεις μονομιάς, θα΄ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.

Ο ΡΙΚΟ, Ο ΛΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΙΚΟ

Απόσπασμα από το βιβλιο Ε.Φ. που γράφω τώρα:

Κάνοντας έναν απολογισμό των χτυπημάτων των Ισλαμιστών στην Ευρώπη, δεν βρήκαν ούτε ένα να εχει γίνει στην Ελβετία. Ανατρέχοντας μάλιστα και στην ιστορία του περασμένου αιώνα, του αιώνα των δύο παγκοσμίων πολέμων, συνειδητοποίησαν ότι και τότε, ενώ είχε αιματοκυλιστεί όλη η Ευρώπη, η Ελβετία είχε μείνει στο απυρόβλητο.

    Κάποιοι λοιπόν μεγαλόσχημοι, προστάτευαν αυτήν την χώρα, και ο βασικότερος λόγος βέβαια ήταν το γεγονός πως επρόκειτο για το θησαυροφυλάκιό τους. Και όπως όλοι γνώριζαν, οι πλουσιοτεροι άνθρωποι του πλανήτη, αυτοί που κινούσαν τα νήματα της οικονομίας,  Εβραίοι ήταν! Εξάλλου, και οι δυο θρησκείες που αλληλοτρώγονταν τώρα, παρακλάδια της θρησκείας των Εβραίων δεν ήταν;

   

Η ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ

Η ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ (Για τους φίλους που ενδιαφέρονται και διαβάζουν):


1) ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΩΤΗΡΙΑΣ. Νουβέλα Ε.Φ. Αυτοέδοση 1987
2) ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ ΠΟΛΗ. Πολιτικό θρίλερ. Εκδόσεις ΛΩΤΟΣ 1989
3) Ο ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟΣ ΔΙΑΣ. Ιστορικό μυθιστόρημα Ε.Φ. Εδόσεις ΒΕΡΕΤΤΑ 2012
4) Κατ΄ e-ικόνα. Μυθιστόρημα Ε.Φ. Εκδόσεις ΑΛΛΩΣΤΕ 2016
5) Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΡΟΜΒΟΣ. Μυθιστόρημα Ε.Φ., ανέκδοτο.
6) ΑΖΩΤΟ, ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΕΥΔΩΡΟΝ. Μυθιστόρημα Ε.Φ., ανέκδοτο.
7) ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ. Συλλογή διηγημάτων Ε.Φ., ανέκδοτη.
8) ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΜΑΣ; Πολιτικό θρίλερ, ανέκδοτο.
9) ΟΙ ΔΙΑΡΡΉΚΤΕΣ. Αστυνομικό μυθιστόρημα, ανέκδοτο.
10) Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΧΤΙΟΥ. Αστυνομικό μυθιστόρημα, ανέκδοτο.

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ Ο ΠΑΠΠΑΣ

Τελικά, σε αυτή τη ζωή, τίποτα δεν αποκλείεται και όλα πρέπει να τα περιμένουμε, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι έγινα φίλος με έναν παππά, κάτι που ποτέ δεν το φανταζόμουν! Είχα πάει σε κάτι βαφτίσια και περίμενα απ' έξω (όπως δηλαδή κάνω πάντα) να τελειώσει η τελετή! Καθόμουν σε ένα παγκάκι, ακριβώς δίπλα στο παρκάκι στο πλάι της εκκλησίας! Βλέπω λοιπόν τον παππά να βγαίνει πρώτος έξω, να πλησιάζει εκεί που καθόμουν, και να μου λέει: ''Κύριος, από εδώ έλα''. "Εδώ θα γίνει το πάρτυ;" τον ρωτώ εγώ χαριτολογώντας, κι εκείνος μου απαντά, κάνοντας μια χορευτική φιγούρα: "Ναι, θα χορέψουμε και τσάμικο''.

Τον συμπάθησα αμέσως, γιατί κατάλαβα ότι διέθετε την αίσθηση του χιούμορ. Λίγο αργότερα, κρατώντας την εγγονή μου απο το χέρι, τον ξανασυναντώ. ''Πας βόλτα τον παππού σου;'' ρωτά γελώντας την μικρούλα. Εκείνη δεν απάντησε, αλλά άπλωσε τα χέρια της και είπε, απευθυνόμενη σε μένα: ''Παππού, μπορώ να πετάξω''.

 'Αλλο που δεν ήθελα εγώ, που μου δινόταν η ευκαιρία να ανοίξω διάλογο με τον ρασοφόρο. ''Θαύμα, θαύμα'', λέω γελώντας και κοιτάζοντάς τον στα μάτια. Γελάει κι εκείνος και αμέσως μετά τον ρωτώ: ''Πιστεύεις στα θαύματα;''

''Ασφαλώς'', μου απαντά. ''Έχουν δει εμένα τα μάτια μου εδώ μέσα''.

''Θαύμα είναι  επιστήμη'', του αντιλέγω εγώ.

''Ναι, δεν διαφωνώ'', μου λέει, ''αλλά ο γιατρός, πριν μπει στο χειρουργείο, κάνει το σταυρό του, και μετά βγαίνει έξω με το χέρι απλωμένο για το φακελάκι''.

''Ούτε εγώ διαφωνώ με αυτό που λες'', του λέω εγώ με τη σειρά μου. ''Το ίδιο όμως δεν κάνουν και οι ανθρωποι του θεού;''

''Άστα να πάνε'', μου απαντά. ''Οι περισσότεροι από τους συναδέλφους μου, μόνο για το χρήμα ζουν. Τι να σου λέω; Έκανα τριάντα χρόνια μέσα στην αρχιεπισκοπή, και τους σιχάθηκα όλους".

Γέλασα και του είπα, καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό, για να φύγει: "Χάρηκα που σε γνώρισα''.

''Κι εγώ χάρηκα'', μου είπε, και είμαι βέβαιος ότι το εννοούσε.

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΚΑΙ ΨΑΛΙΔΙ

Μετά από ένα ατυχές και επικίνδυνο περιστατικό, που συνέβη χθες, συνειδητοποίησα ότι η ύπαρξη ψαλιδιού μέσα στο αυτοκίνητο είναι απαραίτητη. Επιστρέφοντας στο σπίτι, παρέα με τα εγγόνια μου, αντιλήφθηκα μόλις φτάσαμε εκεί, ότι ο επτάχρονος εγγονός μου είχε τυλιχτεί, άγνωστο πως, με τη ζώνη ασφαλείας και την είχε μπλοκάρει. Προσπαθήσαμε να την ξεμπολοκάρουμε και να τον απελευθερώσουμε, αλλά στάθηκε αδύνατο, με αποτέλεσμα ο μικρός να πανικοβληθεί και να κλαίει, επιδεινώνοντας την κατάσταση. Μοναδικός τρόπος για την άμεση λύση του προβλήματος, δεν ήταν άλλος από το κόψιμο της ζώνης, Ευτυχώς που είμαστε κάτω από το σπίτι και ενεργήσαμε άμεσα, Φέραμε ένα ψαλίδι και κόψαμε τη ζώνη, απεγκλωβίζοντας τον ζωηρό και άτυχο μικρούλη. Έτσι, μετά από πενήντα ολόκληρα χρόνια αυτοκίνησης, συνειδητοποίησα πόσο απαραίτητη είναι η ύπαρξη ενός ψαλιδιού μέσα στο αυτοκίνητο!

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

''Πώς είπατε, αγαπητοί, θρησκευόμενοι συμπατριώτες; Πολιτισμός της χώρας είναι ο Ελληνοχριστιανικός; Αναλογίζεστε, μήπως κάνετε λάθος; Διαβάστε λίγη αρχαία ελληνική ιστορία και φιλοσοφία και κάνοντας σύγκριση με την ιστορία των κατοπινών χρόνων, θα διαπιστώσετε ότι ουδεμία σχέση υπάρχει μεταξύ του πολιτισμού των δυο αυτών περιόδων! Ο σωστός όρος είναι ΡΩΜΑΙΟΕΒΡΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ, αφού από εκεί μας προέκυψε, αφού αυτοί μας τον επέβαλαν! Τι σχέση έχει το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, με τον εβραϊκό σκοταδισμό; Τι σχέση έχουν οι αρχαίοι Έλληνες διανοούμενοι, με τους αγράμματους νομάδες της Μέσης Ανατολής; Τι σχέση έχει το αρχαίο ελληνικό κάλλος (ναι, αυτό που κατέστρεφαν με μανία και μίσος οι ρασοφόροι του Μεσαίωνα), με το τίποτα των Εβραίων; 

Αν δυσκολεύεστε να τα καταλάβετε και να τα παραδεχτείτε όλα αυτά, συνεχίστε να ζείτε με τις ψευδαισθήσεις σας, και αφήστε τους άλλους να έχουν τη δική τους κοσμοθεωρία και να ζουν όπως θέλουν εκείνοι!''

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΤΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ

ΔΙΗΓΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ.

        Ο ήχος του τηλεφώνου δεν ήταν ιδιαίτερα δυνατός, αλλά όταν σε ξυπνά ακριβώς τη στιγμή που σε παίρνει ο ύπνος, ένα μικρό σοκ το παθαίνεις. Αυτό ακριβώς έπαθε και ο Πέθας, όταν άκουσε να τον καλούν νυχτιάτικα στο τηλέφωνο. Ανακάθισε στο κρεβάτι του και σήκωσε το ακουστικό. Αν και δεν είχε δει ποιος τον καλούσε, δεν αμφέβαλε ούτε στιγμή ότι, υπεύθυνος για την αναστάτωσή του, ήταν ο Ιούλιος, ο υπάλληλός του στο γραφείο.

    «Εμπρός», τσίριξε με θυμό.

    «Συγνώμη, αφεντικό», άκουσε τον Ιούλιο να απολογείται, «αλλά σε ενοχλώ, γιατί συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό».

    «Λέγε λοιπόν, ποιο είναι το πρόβλημά σου», τον ρώτησε, χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του.

    Διατηρούσε το γραφείο τελετών πάνω από δέκα χρόνια, και όλα πήγαιναν ρολόι. Ο υπάλληλός του τα έβγαζε πέρα μια χαρά. Έπαιρνε παραγγελίες για φέρετρα,  οργάνωνε διεκπεραιώσεις κηδειών και αποτεφρώσεων και, γενικά, έκανε με υπευθυνότητα όλες τις δουλειές του γραφείου. Τον τελευταίο καιρό, επειδή ο ίδιος είχε κουραστεί από τα ξενύχτια, είχε αναθέσει τη νυχτερινή βάρδια στον Ιούλιο.

    «Κάποιοι μας έκλεψαν το πτώμα του άστεγου, που μας έφεραν χτες», άκουσε τον Ιούλιο να του λέει, και μόνον που δεν του έπεσε το ακουστικό από το χέρι.

     «Τι είναι πάλι ετούτο που ακούω;» αναρωτήθηκε φωναχτά.

    «Θα σου εξηγήσω τι ακριβώς συνέβη», είπε ο Ιούλιος, νιώθοντας τη φωνή του να βραχνιάζει. «Πριν από λίγο, ήρθαν τρεις πελάτες, για να διαλέξουν φέρετρο, όπως μου είπαν οι ίδιοι. Καθώς λοιπόν εγώ έβγαλα το δειγματολόγιο και το έδειχνα στην γυναίκα της παρέας, οι δυο άντρες χώθηκαν μέσα στον ψυκτικό θάλαμο και, πριν εγώ προλάβω να καταλάβω τι συμβαίνει, πήραν το πτώμα κι εξαφανίστηκαν. Μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί, την κοπάνησε και η κυρία. Το λάθος μου ήταν πως, ενώ είδα ότι ήταν κακοντυμένοι και κοκαλιάρηδες, δεν αντιλήφθηκα εγκαίρως τις προθέσεις τους».

    Αρχικά ο Πέθας είχε αναρωτηθεί, για ποιο λόγο κάποιοι να είχαν κλέψει ένα πτώμα, όταν όμως άκουσε την τελευταία φράση του υπαλλήλου του, κατάλαβε γιατί το είχαν κάνει. Ήταν ένα συχνό φαινόμενο που είχε παρουσιαστεί τον τελευταίο καιρό στη χώρα, και ήταν αποτέλεσμα της ανέχειας και του υποσιτισμού των πολιτών. Οι τύποι εκείνοι είχαν πάρει το πτώμα, για να το φάνε!

    Ανατρίχιασε σ’ εκείνη τη σκέψη, γνώριζε όμως ότι ήταν μια πραγματικότητα, που δύσκολα θα μπορούσε να αντιστραφεί. Η άρχουσα τάξη είχε καταφέρει και είχε μετατρέψει τον σύγχρονο άνθρωπο σε κανίβαλο!

    «Εντάξει, Ιούλιε», καθησύχασε τον υπάλληλό του. «Κλείσε το γραφείο και πήγαινε να κοιμηθείς. Τα διαδικαστικά, θα τα τακτοποιήσω εγώ το πρωί».

    Έκλεισε το τηλέφωνο και προσπάθησε να κοιμηθεί, αλλά δεν ήταν εύκολο. Το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα της χώρας είχε χτυπήσει και την δική τους πόρτα. Κάτι θα έπρεπε να κάνει για να τη θωρακίσει. Μπορεί οι δουλειές να πήγαιναν καλά, αφού οι πελάτες του γραφείου είχαν αυξηθεί, αλλά δεν συνέβαινε το ίδιο και με τα έσοδα. Οι περισσότεροι πεθαμένοι που τους έφερναν εκεί, ήταν ή άστεγοι ή πάμπτωχοι. Και, στις δύο αυτές περιπτώσεις, το μόνο έσοδο του γραφείου ήταν το πενιχρό επίδομα που κατέβαλε η Πολιτεία.

    Τελικά, μετά από ώρα, βρήκε τι έπρεπε να κάνει. Θα προσλάμβανε άλλους δυο νυχτερινούς υπαλλήλους, για να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Με τρεις ‘’πτωματοφύλακες’’, θα ήταν δύσκολο σε κάποιους, να επαναλάβουν το αποψινό επιχείρημα.

    Το είπε και το έκανε. Από την επόμενη μέρα οι νυχτερινοί υπάλληλοι του γραφείου τελετών ΚΗΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΦΡΩΣΕΙΣ Ο ΠΕΘΑΣ, έγιναν τρεις. Θα του κόστιζαν βέβαια κάτι παραπάνω, αλλά θα είχε πλέον το κεφάλι του ήσυχο.

     Τα δυο πρώτα βράδια, όλα πήγαν καλά. Το γραφείο λειτουργούσε στην εντέλεια και ο Πέθας ξαναβρήκε τον ύπνο του. Το τρίτο βράδυ τον έπιασε μια ανησυχία. Για κάποιο άγνωστο λόγο, δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Στριφογύριζε στο κρεβάτι του, αλλά ο Μορφέας δεν έλεγε να έρθει, ώσπου, τελικά, αποφάσισε να σηκωθεί και να πάει μια βόλτα από το γραφείο. Δεν τη βρήκε άσχημα σαν ιδέα, να κάνει και μια νυχτερινή αιφνίδια επιθεώρηση.

    Ντύθηκε, λοιπόν, και μια και δυο πήρε το αυτοκίνητό του και πήγε στο γραφείο. Στάθμευσε κάπου εκεί κοντά και πλησίασε στην πρόσοψη του άπλετα φωτισμένου χώρου. Η ώρα ήταν μία και μισή και στους δρόμους δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Φτάνοντας μπροστά στη τζαμαρία, απόρησε που δεν είδε κανέναν μέσα. Η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη και η απουσία των τριών πτωματοφυλάκων τον ανάγκασε να θορυβηθεί. Δρασκέλισε το κατώφλι και το πρώτο πράγμα που αντίκρισε μπαίνοντας μέσα, ήταν ο Ιούλιος πεσμένος στο πάτωμα, δίπλα από το έπιπλο του γραφείου. Στάθηκε από πάνω του, βεβαιώθηκε ότι ήταν ζωντανός κι έτρεξε στον ψυκτικό θάλαμο.

    Επέστρεψε στο γραφείο και άρχισε να σκουντάει τον Ιούλιο, για να τον ξυπνήσει. Εκείνος κοιμόταν βαθιά και ήταν φανερό ότι κάποιος τον είχε υπνωτίσει. Τελικά, μετά από ώρα, κατάφερε να τον ξυπνήσει. Ο ταλαίπωρος υπάλληλός του, άνοιξε τα μάτια, κοίταξε τον Πέθα και, το μόνο που βρήκε να ρωτήσει ήταν: «Τι συμβαίνει; Γιατί με έπιασε υπνηλία;»

    «Αχ, καημένο μου παιδί», του εξήγησε ο Πέθας. «Σε έπιασαν στον ύπνο οι άλλοι δυο και σου την έφεραν».

    «Τι εννοείς, αφεντικό;» τον ρώτησε εκείνος φανερά απορημένος.

    «Θα σου πω τι έγινε, και είμαι βέβαιος ότι εσύ δεν φταις στο ελάχιστο για ό, τι συνέβη. Οι δυο άλλοι, αυτοί που προσλάβαμε για βοήθεια, σου έριξαν υπνωτικό, κι αμέσως μετά άρπαξαν τα πέντε πτώματα που είχαμε στο θάλαμο και έγιναν καπνός!"

ΣΤΟ ΑΠΟΤΕΦΡΩΤΗΡΙΟ

 Διήγημα επιστημονικής φαντασίας μεν, αλλά τόσο επίκαιρο.

    Κάνοντας έναν επιδέξιο χειρισμό, απέφυγε την καμινάδα και προσγείωσε το αερόπλοιο στην ταράτσα του σπιτιού του. Έσβησε τον κινητήρα και βγήκε από το σκάφος, τρέμοντας σχεδόν από την ταραχή του. Επιστρέφοντας από την Κόρινθο, που είχε πάει για μια δουλειά, τρεις φορές είχε κοντέψει να συγκρουστεί με ισάριθμα αερόπλοια, που πιλοτάρονταν από ηλίθιους. Το μοιραίο το είχε αποφύγει χάρη στην εμπειρία του και τα γρήγορα αντανακλαστικά του.

    Κοίταξε ολόγυρα στον εναέριο χώρο της πρωτεύουσας και, αντικρίζοντας τα λιγοστά αερόπλοια που κυκλοφορούσαν, σκέφτηκε ότι ήταν ευτύχημα που ήταν λίγοι ακόμα οι κάτοχοι τέτοιων προηγμένων μεταφορικών μέσων. Όταν αυξηθούν, δεν θα προλαβαίνουμε να μαζεύουμε ουρανοκατέβατα σιδερικά και διαμελισμένα πτώματα! Όχι ότι με τα επίγεια μεταφορικά μέσα η κατάσταση είναι καλύτερη, αλλά τουλάχιστον εκεί, σε περίπτωση ατυχήματος, έχεις πολλές πιθανότητες να γλυτώσεις, ενώ μια σύγκρουση στον αέρα δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια σωτηρίας!

    Απόδιωξε τις απαισιόδοξες σκέψεις και κατέβηκε στο ισόγειο από την εσωτερική σκάλα. Μέσα στο σπίτι επικρατούσε απόλυτη ησυχία, κι αυτό τον παραξένεψε. Συνήθως, η αξιέραστη συμβία του άκουγε μουσική, και μάλιστα δυνατά. Πού στο καλό έχει πάει; αναρωτήθηκε, νιώθοντας ταυτόχρονα ένα σφίξιμο στο στήθος. 

    Ετοιμάστηκε να την καλέσει στο κινητό, αλλά δεν πρόλαβε. Ήχησε το δικό του τηλέφωνο και, ενεργοποιώντας το, είδε ότι τον καλούσε η γυναίκα του.

    «Έλα, βρε Πηνελόπη μου, πού είσαι; Δεν σε βρήκα σπίτι και ανησύχησα».

    «Γύρισες;» τον ρώτησε εκείνη, και ο Μενέλαος πρόσεξε το θλιμμένο της ύφος και κατάλαβε ότι κάτι δυσάρεστο είχε συμβεί.

    «Πέθανε ο θείος Αρίστος», τον κεραυνοβόλησε η Πηνελόπη, πριν καν εκείνος προλάβει να ρωτήσει.

    «Σοβαρά μιλάς; Τι του συνέβη;»

    «Ανακοπή! Εκεί που καθόταν όμορφα κι ωραία στον καναπέ, σωριάστηκε νεκρός».

    «Τι μου λες; Και ήταν νέος ακόμα. Μόλις εβδομήντα χρόνων. Κρίμα, πολύ κρίμα. Εσύ που είσαι τώρα;»

    «Στο σπίτι του Θείου, αλλά ξεκινάμε σε δυο λεπτά για το αποτεφρωτήριο. Έλα να μας βρεις εκεί».

    «Εντάξει! Να βάλω κάτι πρώτα στο στόμα μου, γιατί είμαι νηστικός, κι έρχομαι αμέσως».

    Καθώς έτρωγε ψωμί και τυρί στα όρθια, έφερε στο νου του το πρώτο αποτεφρωτήριο της χώρας, όπως το είχε δει στην τηλεόραση. Ήταν ένα μεγάλο, καταπράσινο, ορθογώνιο κτήριο, και μπροστά του υπήρχε ένας τεράστιος χώρος στάθμευσης των αυτοκινήτων. Μόλις δυο μέρες πριν είχε ανοίξει τις πύλες του, για να δεχτεί όλους εκείνους που επιθυμούσαν να αποτεφρωθούν μετά τον θάνατό τους. Είχαν περάσει είκοσι ολόκληρα χρόνια από τότε που είχε ψηφιστεί ο σχετικός νόμος, αλλά άργησε πολύ να υλοποιηθεί, εξαιτίας των εμποδίων που έβαζαν συνεχώς οι ρασοφόροι. Να όμως που τώρα, έστω και μετά από τόσο μεγάλη καθυστέρηση, είχε γίνει πραγματικότητα.

    Έφαγε στα γρήγορα και την τελευταία μπουκιά και ανέβηκε ξανά στην ταράτσα για να πάρει το αερόπλοιό του. Ανυπομονούσε να δει από κοντά το χώρο εκείνο και να που, ο θάνατος του άτυχου θείου του, του έδινε την ευκαιρία να τον επισκεφτεί. Απογείωσε το σκάφος του και του έδωσε κατεύθυνση προς τον Βοτανικό. Εκεί κάπου είχε δημιουργηθεί το αποτεφρωτήριο. Θα το αναγνώριζε από ψηλά, καθώς ξεχώριζε λόγω όγκου και χρώματος.

    Πράγματι, λίγη ώρα μετά, το εντόπισε και προσγείωσε το σκάφος του στην αλάνα που βρισκόταν σιμά. Κατέβηκε και προχώρησε με τα πόδια προς την είσοδο. Πλησιάζοντας, του έκανε εντύπωση ο μεγάλος συνωστισμός ανθρώπων έξω από το αποτεφρωτήριο. Βλέποντας μια νεκροφόρα μπροστά από το συγκεντρωμένο πλήθος, κατάλαβε ότι ήταν του θείου του. Δεν άργησε να δει την Πηνελόπη και τους λιγοστούς συγγενείς τους, που στέκονταν μπροστά από το αυτοκίνητο. Δεν καταλάβαινε τι ακριβώς συνέβαινε, όταν όμως άκουσε τα συνθήματα του πλήθους και είδε τρεις ρασοφόρους να ηγούνται της συγκέντρωσης, κατάλαβε σε τι αποσκοπούσε όλη αυτή η φασαρία.

    Πλησίασε κοντά στους δικούς του και, αφού πρώτα τους συλλυπήθηκε, ρώτησε, αν και γνώριζε ότι αυτό ήταν περιττό: «Τι γίνεται εδώ, βρε παιδιά;»

    «Έχουν αποκλείσει την είσοδο και δεν επιτρέπουν να μπει κανένας μέσα», του εξήγησε ο ξάδελφός του. «Όπως μάθαμε, αν και βρισκόμαστε στην τρίτη μέρα που λειτουργεί το ίδρυμα, ακόμα δεν έχει αποτεφρωθεί κανείς. Οι νεκροφόρες έρχονται και φεύγουν άπραγες. Οι καταληψίες δήλωσαν ότι είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν την αποτέφρωση κανενός. Είναι οργανωμένοι οι άτιμοι. Κάθονται εδώ με βάρδιες. Οπότε μάλλον μας βλέπω να τρέχουμε τελικά στη Βουλγαρία».

    «Δεν είμαστε καλά», σχολίασε ο Μενέλαος. «Θα πάω να τους μιλήσω».

    «Άδικο κόπο, θα κάνεις», του είπε ο  ξάδελφος, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά.

    Ο Μενέλαος αγνόησε το σχόλιο του άλλου και βάδισε προς το μέρος των καταληψιών. Στάθηκε με θάρρος μπροστά στους τρεις παπάδες και δεν φοβήθηκε να τους  πει με αυστηρό ύφος: «Γιατί δεν μας αφήνετε να κάνουμε τη δουλειά μας; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να αποφασίζετε εσείς για το τι θέλουμε να κάνουμε με τον εκλιπόντα άνθρωπό μας;»

    «Γιατί αυτό που πάτε να κάνετε, είναι αμαρτία», του απάντησε με αυθάδεια ο ένας από τους τρεις.

    «Κι εσάς, τι σας ενδιαφέρει; Εμείς θα υποστούμε τις συνέπειες των πράξεών μας».

    «Η θρησκεία μας είναι αντίθετη στην καύση των νεκρών», ύψωσε τη φωνή του ο δεύτερος παπάς. «Ο Κύριος και Θεός μας το απαγορεύει».

    «Μπα, τι μου λέτε;», τον ειρωνεύτηκε ο Μενέλαος. «Τότε γιατί οι όμοιοί σας, μερικούς αιώνες πριν, έκαιγαν ανθρώπους, και μάλιστα ζωντανούς, ή μήπως το ξεχάσατε;»

    «Αυτές είναι συκοφαντίες των άθεων», τσίριξε με θυμό ο τρίτος της μαυροντυμένης παρέας, ένας κακομούτσουνος κοιλαράς, με πρόσωπο βγαλμένο, θαρρούσες,  από ταινία τρόμου «Εμείς…» συνέχισε να ωρύεται ο ρασοφόρος, αλλά ο Μενέλαος δεν άκουσε τη συνέχεια, καθώς εκείνη τη στιγμή ένα μεγάλο αερόπλοιο πέρασε με θόρυβο πάνω από τα κεφάλια τους.

    Δεν συνέχισε το διάλογο με εκείνους τους φανατικούς, αφού δεν είχε και κανένα νόημα η συνεννόηση  μαζί τους. Η διέλευση του ιπτάμενου σκάφους, του υπέδειξε καθαρά πως έπρεπε να ενεργήσουν.

     Επέστρεψε στους δικούς του και τους είπε συμβουλευτικά: «Μαζέψτε τα και πάμε να φύγουμε από εδώ. Δεν θα βρούμε άκρη με αυτά τα ανθρωποειδή. Εδώ στο πλάι έχω προσεδαφισμένο το αερόπλοιό μου. Το βρήκα τι ακριβώς μπορούμε να κάνουμε, για να μην τρέχουμε στη Βουλγαρία».

    Οι άλλοι τον ακολούθησαν στο σκάφος, οδηγώντας μαζί τους και τη νεκροφόρα.  Βεβαιώθηκαν ότι ήταν αθέατοι από τους καταληψίες και άκουσαν τον Μενέλαο να τους λέει: «Ξεφορτώστε το φέρετρο και βάλτε το μέσα στο αερόπλοιο. Τον αγαπημένο μας θείο, εμείς θα τον αποτεφρώσουμε, είτε το θέλουν αυτοί οι ανεγκεφαλοι, είτε δεν το θέλουν. Θα πάμε μέσα εγώ, ο γιος του και ξάδελφός μου, και ο τελετάρχης. Οι υπόλοιποι, αποχαιρετήστε τον μακαρίτη και περιμένετέ μας να επιστρέψουμε».

    Έτσι κι έκαναν. Απογείωσαν το σκάφος πέταξαν πάνω από το κτήριο και το προσγείωσαν στην πίσω αυλή του. Κι ενώ τέσσερις υπάλληλοι του αποτεφρωτηρίου έσπευδαν να παραλάβουν το φέρετρο, ο Μενέλαος άκουσε τον τελετάρχη να του λέει: «Η ιδέα σου, φίλε μου, είναι καταπληκτική. Στο εξής, οι εισαγωγές των νεκρών που είναι για αποτέφρωση, θα γίνονται αεροπλοϊκώς, κι αφήστε αυτούς τους φανατικούς να ξημεροβραδιάζονται εκεί έξω!»

Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΗΛΙΘΙΩΝ

 Ένα σύντομο διήγημα Ε.Φ., αλλά ίσως όχι και τόσο!

   «Ανώτερε, ο Θουγκ επέστρεψε από το ταξίδι του στη Γη και θέλει να σας αναφέρει».

    «Α, πολύ ωραία», σήκωσε το ανάστημά του ο Πρώτος Άρχοντας του πλανήτη των ερπετοειδών.  «Πες του να περάσει».

    Σε δυο λεπτά, ο ερπετόμορφος Θουγκ, στεκόταν απέναντι από τον Ανώτερο. «Καλώς τον. Τι καλά νέα μας φέρνεις, θουγκ; Έφτασε λες η ώρα να τους επιτεθούμε;»

    «Νομίζω ότι δεν θα χρειαστεί», του απάντησε ο Θουγκ, ενώ ένα πλατύ χαμόγελο διαγραφόταν στο άσχημο πρόσωπό του. «Αυτοί θα καταφέρουν να καταστραφούν μόνοι τους. Το είχαν επιχειρήσει δυο φορές τον προηγούμενο αιώνα τους, αλλά τελικά την απέφυγαν την εξαφάνισή τους. Αυτή τη φορά όμως, νομίζω ότι θα το καταφέρουν. Υπάρχει μεγάλη αναστάτωση, μεγάλη αναταραχή στον πλανήτη και, χάρη στα υπερσύγχρονα όπλα μαζικής καταστροφής που έχουν αναπτύξει, δεν θα αργήσουν να αυτοκαταστραφούν».

    «Τι μου λες;», έκανε ο Ανώτερος, τρίβοντας τα υποτυπώδη χέρια του με ικανοποίηση. «Αυτό θα ήταν ό, τι πιο καλό για μας. Μας απαλλάσσει από πολλές περιπέτειες και από πολλά δεινά. Ας ετοιμαστούμε λοιπόν για τον επικείμενο εποικισμό μας. Όταν, αυτή η φυλή των ηλιθίων εξαφανιστεί από τα χώματα του πλανήτη, εμείς θα εγκαταστήσουμε με την ησυχία μας τις αποικίες και τα συνεργεία που θα ασχοληθούν με την εξόρυξη των πλούσιων κοιτασμάτων του. Ίσως βέβαια χρειαστεί να περάσει αρκετός καιρός μέχρι να αποκατασταθούν οι συνθήκες βιωσιμότητας ζώντων οργανισμών στα χώματά του, αλλά δεν πειράζει. Περιμέναμε τόσους αιώνες μέχρι να συμβεί αυτό, οπότε μπορούμε να κάνουμε λίγο καιρό ακόμα υπομονή. Τελικά, οι ενέργειες των προγόνων μας, να τους χωρίσουν σε εθνικές, θρησκευτικές και φυλετικές ομάδες, αποδείχτηκαν σοφές, κι έφεραν το ποθούμενο αποτέλεσμα". 

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

"Οι διαφημίσεις, φίλε μου, είναι παραπλανητικές. Μόλις δοκιμάσεις το ωραιοποιημένο προϊόν που σου παρουσιάζουν, και δεν σου αρέσει, ή το πετάς στα σκουπίδια, ή δεν το ξαναπαίρνεις".
''Και η θρησκεία διαφήμιση ενός εξιδανικευμένου προϊόντος είναι, με τη διαφορά ότι θα το δοκιμάσεις(?) μετά θάνατον. Τι γίνεται όμως αν αυτό το προϊόν δεν υπάρχει ή, αν υπάρχει, δεν σου αρέσει;''

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΡΟΜΠΟΤ

Ένα πολύ σύντομο διήγημα Ε.Φ., με μεταφυσικές προεκτάσεις.

''Αφεντικό, τα ρομπότ είναι έτοιμα να εξεγερθούν''.

''Τι μου λες; Για φώναξε τον υπεύθυνο των ολογραμμάτων να έρθει εδώ''.

Δύο μόλις ώρες αργότερα: ''Αφεντικό, τα ρομπότ έγιναν αρνάκια. Ξαναγύρισαν όμορφα και ωραία στις δουλειές τους''.

''Είδες τι κάνει η τεχνολογία;''

''Μα, τι ακριβώς έγινε; Πώς τα καταφέρατε;

''Εφαρμόσαμε αυτό που έκαναν ανά τους αιώνες οι ιδρυτές των θρησκειών. Τους παρουσιάσαμε με ολόγραμμα έναν δικό τους θεό, ένα τεράστιο ρομπότ, που τους συμβούλεψε να ηρεμήσουν και να κάνουν ό, τι τους λένε τα αφεντικά τους, δηλαδή οι άνθρωποι''.

''Και το έχαψαν;''

''Εδώ το τρώνε οι άνθρωποι, που θεωρούνται νοήμονες, τα ρομπότ δεν θα το χάψουν; Αμέσως μετά, έπεσαν όλα στα γόνατα και προσκύνησαν τον θεό τους!''

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Ένα μικρό διήγημα από τη συλλογή ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΡΑΝΟΙΑΣ ''Και εγένετο φως".

    Ο γέροντας εμφανίστηκε μέσα από ένα γαλάζιο σύννεφο, κοίταξε με περιέργεια ολόγυρα και αποφάσισε να ρωτήσει κάποιο από τα φτερωτά όντα και να μάθει τι συμβαίνει. Εδώ και ώρα, έβλεπε τους αγγέλους να πηγαινοέρχονται σαν παλαβοί, και παραξενεύτηκε, αφού αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο γι’ αυτόν, έναν από τους πρώτους κατοίκους του παραδείσου, κάτι εντελώς ασυνήθιστο για την τάξη και την ηρεμία που επικρατούσε πάντα εκεί.

    «Τι τρέχει άγγελε;» ρώτησε το πρώτο φτερωτό πλάσμα που συνάντησε. «Γιατί τόση αναστάτωση;»

    «Δεν τα έμαθες, γέροντα;» άκουσε τον άγγελο να του λέει. «Ετοιμαζόμαστε για τη Δευτέρα Παρουσία, για τη Συντέλεια».

    «Α, ώστε έφτασε επιτέλους αυτή η στιγμή», αναφώνησε ο γέροντας. «Χιλιετίες τώρα την περιμένω».

    Του άρεσε αυτή η εξέλιξη, γιατί η αλήθεια ήταν ότι η μονοτονία της αιώνιας ζωής τον είχε κουράσει. Εκεί δεν υπήρχε μέρα και νύχτα, δεν υπήρχαν αλλαγές εποχών, δεν υπήρχε εναλλαγή τοπίων και δεν υπήρχαν  απολαύσεις, πέραν κάποιων και, κατά κανόνα, ανιαρών ψαλμωδιών. Ένιωσε να ανεβαίνει ψυχολογικά και σκέφτηκε ότι ίσως θα μπορούσε να συμμετάσχει και ο ίδιος στη διαδικασία αυτή.

    Το είπε στον πρώτο άγιο που συνάντησε μπροστά του: «Άγιε Ονούφριε, μπορείς να μεσολαβήσεις στον Ύψιστο, για να μου επιτρέψει να μετέχω κι εγώ στη Δευτέρα Παρουσία;»

    «Δεν χρειάζεται η άδεια του θεού», του απάντησε ο Ονούφριος. «Κάθε εθελοντική προσφορά είναι καλοδεχούμενη. Όταν θα καταφθάσουν οι ορδές των ψυχών, όσο πιο πολλοί είμαστε στην υποδοχή τους, τόσο καλύτερα. Οι άγγελοι θα αναλάβουν τους αρτιμελείς κατά το θάνατό τους χριστιανούς, που έχουν ταφεί κανονικά. Οι άγιοι θα αναλάβουμε όλους τους ανάπηρους και τους μη αρτιμελείς κατά το θάνατό τους. Οι εθελοντές, όπως εσύ, θα έχουν εύκολο έργο. Θα αναλάβουν τους άθεους και τους αλλόθρησκους, στέλνοντάς τους κατευθείαν στην κόλαση. Όσοι αποτεφρώθηκαν, επειδή είναι αδύνατη η ανασύστασή τους, θα πάνε κατευθείαν στην κόλαση».

    Στο σημείο εκείνο ο γέροντας προβληματίστηκε. Τον μπέρδεψαν λίγο αυτά που είχε ακούσει από τον άγιο. Για ποια ανασύσταση, για ποιους αρτιμελείς και μη, για ποιους αποτεφρωθέντες μιλούσε; Τι σημασία είχε η υλική σύσταση των ανθρώπων πριν ή μετά τον θάνατό τους, αφού οι ψυχές ήταν άϋλες; Όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί πάνω, δεν είχαν υλική υπόσταση. Τι νόημα είχαν όλα αυτά που του έλεγε ο Ονούφριος; Άλλωστε, το είχε πει και ο ίδιος: «Οι ορδές των ψυχών», είχε αναφέρει χαρακτηριστικά. Για πρώτη φορά, μετά από τόσες χιλιετίες παραμονής στον παράδεισο, αμφισβήτησε την… ύπαρξή του.

    Δεν είπε τίποτα, απλώς κούνησε το ολόγραμμα του κεφαλιού του και αποτραβήχτηκε πίσω από ένα σύννεφο. Κάτι δεν πήγαινε καλά σε όλη αυτήν την ιστορία. Μήπως ονειρευόταν, μήπως αδυνατούσε να κατανοήσει τις έννοιες; Αλλά όχι, τα πράγματα ήταν απλά. Ο άνθρωπος, μετά το θάνατο του, είτε ταφεί, είτε αποτεφρωθεί, δεν επαναφέρεται στην πρότερη κατάστασή του. Απόδειξη ήταν ο ίδιος και όλα αυτά τα εκατομμύρια που κυκλοφορούσαν δίπλα του. Ένας συρφετός άϋλων ψυχών, σε μια στερημένη ουσίας και ενδιαφέροντος ζωή.

    Κόντεψε να πάθει κατάθλιψη. Αν ήταν δυνατόν, θα εξαφανιζόταν αμέσως από εκείνο το μέρος. Έκανε να φύγει, αλλά ένιωσε ένα σκούντημα στον ώμο. Παραξενεύτηκε, αφού την αίσθηση της αφής  είχε χρόνια να την νιώσει. Γύρισε και κοίταξε να δει ποιος ήταν αυτός που τον είχε σκουντήσει. Είδε μια άγνωστή του, μια νέα κοπέλα να τον κοιτάζει ανήσυχη και με διαπεραστική ματιά και να τον ρωτά: «Νιώθετε καλά; Θέλετε βοήθεια;»

    «Όχι ευχαριστώ», απάντησε εκείνος και ένιωσε ένα κύμα ευδαιμονίας και ανακούφισης να τον πλημμυρίζει, διαπιστώνοντας ότι βρισκόταν καθισμένος στο ίδιο  παγκάκι του πάρκου, όπου λίγη ώρα πριν τον είχε πάρει ο ύπνος, κι ότι ο παράδεισος, η κόλαση και οι ασυναρτησίες που είχε ακούσει, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν εφιάλτη!