Ο ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ

  Διήγημα από τη σειρά ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

                               Ο  ΑΜΑΡΤΩΛΟΣ

    Ο Ιορδάνης έριξε ακόμα ένα χαρτονόμισμα στο παγκάρι, χαιρετήθηκε με τους επιτρόπους  και, με ανανεωμένο το ηθικό του, βγήκε από την εκκλησία και κίνησε για το καφενείο. Η προχθεσινή απάτη του με το πετρέλαιο, στην πολυκατοικία όπου ήταν διαχειριστής, ήταν πια παρελθόν. Από τη στιγμή που δεν είχε γίνει αντιληπτή από τους ενοίκους, κι αφού επιπρόσθετα ο ίδιος είχε εξομολογηθεί για την πράξη του αυτή στον πνευματικό του, ένιωθε καθαρή και ήσυχη τη συνείδησή του. Τι σημασία είχε αν έκλεβε το αφεντικό του και πηδούσε την γυναίκα του, αν επέπληττε όποιον του έμπαινε στο μάτι, ή αν έκανε διάφορες μικροαπάτες; Αφού εκείνος ήταν συνεπής στις υποχρεώσεις που απαιτούσε από αυτόν η θρησκεία του, σαν καλός και ευσεβής χριστιανός που ήταν, πίστευε ακράδαντα ότι ο θεός θα τον συγχωρούσε και θα τον αντάμειβε στην άλλη ζωή, κάτι για το οποίο και ο ίδιος ο εφημέριος τον είχε διαβεβαιώσει.

    Νήστευε κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, εξομολογούνταν τακτικά, προσευχόταν καθημερινά πριν από τον ύπνο, εκκλησιαζόταν ανελλιπώς και έριχνε πάντα και ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσόν στο παγκάρι της ενορίας του. Εξάλλου, το αφεντικό του τα ήθελε και τα πάθαινε. Τόσα χρόνια στη δούλεψή του, κι εκείνος ο άθλιος εργοδότης του συνέχιζε να τον εκμεταλλεύεται, δίνοντάς του έναν πενιχρό μισθό, παρόλο που ο ίδιος κέρδιζε εκατομμύρια. Όσο για τη σεξουαλική σχέση που είχε συνάψει με τη γυναίκα του, εκείνη ήταν που του τα είχε ρίξει, προφανώς απογοητευμένη από τις επιδόσεις του συζύγου της.

    Μπήκε μέσα στο καφενείο ικανοποιημένος από τον εαυτό του. Τα επιτιμητικά και γεμάτα συμπάθεια βλέμματα  των θαμώνων, του το επιβεβαίωσαν. Έχοντας τακτοποιήσει καλά τη ζωή του, χάρη στις πέραν της εργασίας του δραστηριότητές του, και ανταποκρινόμενος στο έπακρο στις κοινωνικές του υποχρεώσεις, έχαιρε της εκτίμησης και της υπόληψης όλων των φίλων και γνωστών. Γενικά, ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του. Είχε την τύχη να γεννηθεί σε μια δυτική χώρα, στην  οποίαν επικρατούσε η χριστιανική θρησκεία, κάτι πολύ θετικό για τους κατοίκους της. Τα πράγματα ήταν απλά. Οι πολίτες της μπορούσαν να ευημερούν, να κάνουν κοσμική ζωή και να ξεφεύγουν και λίγο από τις εντολές των ιερών βιβλίων, αρκεί να πίστευαν στον μεγαλοδύναμο και να προσεύχονταν στη χάρη του και να του ζητούσαν συγχώρεση, έστω και με το αζημίωτο. Με αυτόν τον τρόπο, η είσοδός τους στον παράδεισο ήταν εξασφαλισμένη.

    Καλημέρισε τον φίλο του τον Κώστα και κάθισε στο τραπέζι του. «Δεν σε είδα σήμερα στην εκκλησία», του είπε.

    «Ξέρεις, άργησα να ξυπνήσω», απολογήθηκε εκείνος, «γιατί ψες είχαμε πάει σε μια γιορτή και επιστρέψαμε στο σπίτι πολύ αργά».

    «Καλά, καλά, δεν χάθηκε δα κι ο κόσμος», τον καθησύχασε ο Ιορδάνης, «Θα πας την άλλη Κυριακή. Τι έγινε τώρα; Θα παίξουμε καμιά παρτίδα;»

     Έξω ήταν χαρά θεού. Ένας λαμπρός ήλιος φώτιζε την ατμόσφαιρα και ζέσταινε σώματα και καρδιές. Όλοι είχαν ξεχυθεί στην ύπαιθρο. Το παρκάκι απέναντι από το καφενείο έσφυζε από ζωή. Παιδιά με τους γονείς τους έπαιζαν ανέμελα και γελούσαν δυνατά, ενώ τα πουλιά, καθισμένα επάνω στα κλαδιά των δέντρων, κελαϊδούσαν μελωδικά.    

    ‘’Ευλογημένος τόπος’’, συλλογίστηκε ο Ιορδάνης. ‘’Πραγματικά ο θεός αγαπά αυτήν την χώρα και τον λαό της. Πού αλλού μπορείς να βρεις τέτοιο κλίμα; Χθες χαλούσε ο θεός τον κόσμο και σήμερα είναι καλοκαιρινή μέρα. Νιώθω διπλά τυχερός. Από τη μια, επειδή γεννήθηκα εδώ, για να ζήσω καλά την πρόσκαιρη, γήινη ζωή μου και, από την άλλη, επειδή η θρησκεία της, με τον ένα και μοναδικό θεό, μου δίνει τη δυνατότητα να ζήσω καλά και στην άλλη ζωή, την αιώνια. Ας είναι ευλογημένο το όνομά του’’ συμπλήρωσε τη σκέψη του και σταυροκοπήθηκε ευλαβικά.

    Αργότερα, φεύγοντας από το καφενείο, πέρασε από το εστιατόριο της γειτονιάς για να γευματίσει. Όντας εργένης εκ πεποιθήσεως, σπάνια μαγείρευε στο σπίτι, κι έτσι σιτιζόταν αρκετά συχνά στο φαγάδικο του κυρ-Μένιου. Υπήρχε και ένας άλλος λόγος που σύχναζε εκεί, κι αυτός ήταν η δεκαεξάχρονη κόρη του εστιάτορα. Τι θεϊκό πλάσμα ήταν αυτό; Την έβλεπε και πάθαινε ψυχικό τραλαλά, και του είχε δημιουργηθεί η εντύπωση ότι τον γούσταρε κι εκείνη. Ήταν βέβαιος ότι η κοπέλα εκείνη ήταν παρθένα, και η ιδέα εκείνη τον εξιτάριζε περισσότερο. Αναζητούσε διαρκώς την ευκαιρία να την ξεμοναχιάσει, ο κέρβερος όμως πατέρας της δεν την άφηνε λεπτό από τα μάτια του.

    Κάθισε στη θέση του και παράγγειλε μουσακά και σαλάτα. Η μικρή στεκόταν πίσω από τον πάγκο και μαζί με μια υπάλληλο ετοίμαζαν τις παραγγελίες των πελατών, δεν έπαυε όμως στιγμή να ρίχνει κλεφτές ματιές στον Ιορδάνη και να του χαμογελάει πονηρά. Εκείνος αναθάρρησε. Πίστεψε ότι η πολυπόθητη μέρα που θα την έκανε δική του είχε φτάσει. Τελείωσε το γεύμα του, σηκώθηκε αργά από την καρέκλα του, έκανε νόημα στην όμορφη κοπέλα και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Ο κυρ-Μένιος βρισκόταν χωμένος μέσα στο μαγειρείο και η ευκαιρία ήταν μοναδική.

    Έπλυνε τα χέρια, ελπίζοντας ότι το κορίτσι δεν θα αργούσε να εμφανιστεί, και πραγματικά δεν έπεσε έξω. Η νεαρή εμφανίστηκε πίσω από την πόρτα, χώθηκε μέσα στη μια από τις δυο ιδιαίτερες τουαλέτες και του έκανε νόημα να πλησιάσει. Ο Ιορδάνης δεν έχασε την ευκαιρία. Μπήκε κι εκείνος μέσα και την αγκάλιασε με πάθος. Ξεγυμνώθηκαν στο λεπτό και δεν άργησε να μπει μέσα της. Την ώρα που εκσπερμάτωνε, άκουσε την πόρτα να ανοίγει. Πάγωσε. Στο άνοιγμά της αντίκρισε το βλοσυρό πρόσωπο του κυρ-Μένιου και έμεινε στήλη άλατος. Τραβήχτηκε από την κοπέλα, που είχε τρομοκρατηθεί κι εκείνη, και ανασήκωσε βιαστικά το παντελόνι του.

    «Τι κάνεις εκεί, βρε παλιοτόμαρο;» άκουσε τη βροντερή φωνή του να τον ρωτάει. «Τώρα θα σου δείξω εγώ».

    Όλα έγιναν σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ο εστιάτορας τράβηξε το μαχαίρι που βρισκόταν κρεμασμένο στη μέση του και τον κάρφωσε δυο φορές στην κοιλιά. Το τελευταίο πράγμα που έγινε αισθητό από τις αισθήσεις του ήταν το ουρλιαχτό της κοπέλας.

    Η θέαση από ψηλά του αιματοβαμμένου και πεσμένου στο πάτωμα κορμιού του, δεν τον συγκίνησε ιδιαίτερα. Ένιωθε τον εαυτό του να ανυψώνεται συνεχώς και η παντελής απουσία αισθήσεων τον πλημμύρισε με γαλήνη και αταραξία. Άργησε να συνειδητοποιήσει τι του συνέβαινε, όταν όμως λίγο αργότερα βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη είσοδο στη μέση του πουθενά, κάπου ανάμεσα στα σύννεφα, κατάλαβε ότι είχε φτάσει στον παράδεισο.

    «Καλώς τον», άκουσε μια φωνή από τα δεξιά του και είδε έναν σεβάσμιο, γενειοφόρο γέρο να εμφανίζεται ανάμεσα από ένα σύννεφο.

    Ο Ιορδάνης κατάλαβε ότι ήταν ο άγιος Πέτρος και ένιωσε μιαν πρωτόγνωρη ευφορία. Επιτέλους τα πιστεύω του είχαν επιβεβαιωθεί. Βρισκόταν μόλις ένα βήμα πριν την αιώνια ανταμοιβή του για την ‘’ενάρετη’’ ζωή του στη γη. Ετοιμάστηκε να μπει μέσα, ο άγιος Πέτρος όμως τον παρεμπόδισε.

    «Για περίμενε μια στιγμή», του είπε, ανοίγοντας ταυτόχρονα τα κιτάπια του. «Μη βιάζεσαι. Πρέπει πρώτα να ελέγξω αν διαθέτεις τα προσόντα για να παραμείνεις μαζί μας. Πώς ήταν το γήινο όνομά σου;»

    Ο Ιορδάνης του είπε το όνομά του, χωρίς να ανησυχήσει και πολύ. Ήταν βέβαιος ότι, όσο ζούσε, τα είχε κάνει όλα σωστά. Το θεώρησε σαν μια απλή, τυπική διαδικασία και περίμενε υπομονετικά το πόρισμα του αγίου. Άλλωστε, τι ήταν μερικά λεπτά καθυστέρησης μπροστά στην αιωνιότητα;

    «Χμ», έκανε ο πορτιέρης του παραδείσου, καθώς μελετούσε τα αρχεία του. «Απ’ ο, τι βλέπω, είχες κάνει αρκετές αμαρτίες, κλοπές, απάτες, μοιχείες και βιαιοπραγίες, αλλά φυσικά είχες εξομολογηθεί και μετανοήσει για όλες αυτές τις πράξεις σου. Εκκλησιαζόσουν τακτικά και προσευχόσουν καθημερινά στον Κύριο, κι αυτό δείχνει άνθρωπο πιστό και μεταμελημένο. Μάλλον λοιπόν θα πρέπει να σου επιτρέψω να περάσεις».

    Ο Ιορδάνης ένιωσε ένα κύμα αγαλλίασης να τον πλημμυρίζει. Επιτέλους, ο σωστός, αν και λίγο προκλητικός, τρόπος διαβίωσής του και η συμμόρφωσή του με τις επιταγές της θρησκείας ανταμείβονταν. Αγωνιούσε να αντικρίσει το εσωτερικό του παραδείσου. Ο κήπος της Εδέμ βρισκόταν μόλις μερικά μέτρα μπροστά του και ανυπομονούσε να τον επισκεφτεί και να ζήσει αιώνια μέσα του. Επιχείρησε να διαβεί το κατώφλι που θα τον οδηγούσε στην καινούρια, παραδεισένια ζωή του, αλλά ο άγιος Πέτρος τον σταμάτησε για μια ακόμα φορά. «Για στάσου μισό λεπτό», του είπε με σκοτεινιασμένο ύφος. «Μόλις τώρα μου ήρθε μια πληροφορία για ένα γεγονός που συνέβη ελάχιστα λεπτά πριν αποβιώσεις. Διαβάζω ότι διέπραξες μια μεγάλη αμαρτία και δεν πρόλαβες να εξομολογηθείς, γιατί αμέσως μετά έχασες τη ζωή σου. Λυπάμαι πολύ», κατέληξε, μιλώντας με τρόπο που δεν επιδεχόταν αμφισβήτηση, «αλλά εδώ αλλάζουν τα πράγματα. Δεν είσαι άξιος για τον παράδεισο. Μάζευέ τα και βάλε πλώρη για την κόλαση. Ο Εωσφόρος σε περιμένει».

    Ο Ιορδάνης πανικοβλήθηκε. Αυτήν την άσχημη εξέλιξη δεν την περίμενε. Από τη μια στιγμή στην άλλη, θα βρισκόταν από τα ουράνια στα τάρταρα και, το χειρότερο, για πάντα. Ο νους του δεν μπορούσε να το δεχτεί. Του φαινόταν αδιανόητο, τόσα χρόνια πίστης στο θεό, υποταγής στο ιερατείο και εκτέλεσης όλων των θρησκευτικών υποχρεώσεών του, να έχουν αποβεί μάταια.

    Ένα μαύρο πέπλο ήρθε και τον τύλιξε. Καθώς άρχισε να κατεβαίνει, μύριες όσες απαισιόδοξες σκέψεις πέρασαν από το ‘’μυαλό’’ του. Σε λίγο θα βρισκόταν στο μέρος που τόσο πολύ φοβόταν και θα συναντιόταν με τον ίδιο τον διάβολο. Τρόμος, θλίψη και απογοήτευση τον πλημμύρισαν μονομιάς, κι έκλεισε τα μάτια του.

    Όταν τα ξανάνοιξε, το μέρος δεν του φάνηκε και τόσο τρομερό. Αντί για μαυρίλα, φωτιές και τρομερά πλάσματα, αντίκρισε ένα κατάλευκο ταβάνι, ενώ ο ίδιος βρισκόταν ξαπλωμένος επάνω σε ένα κρεβάτι. Μια γνωστή φωνή ακούστηκε από δίπλα του, που την συνόδευε  ένας άκρατος ενθουσιασμός.

    «Επιτέλους, συνήλθες. Δόξα σοι ο θεός».

    Γύρισε το κεφάλι του αριστερά και είδε τον φίλο του τον Κώστα να κάθεται δίπλα του. «Πήγες στον άλλο κόσμο και γύρισες», τον άκουσε να συνεχίζει. «Η κατάστασή σου ήταν πολύ σοβαρή. Σχεδόν είχες πεθάνει. Ας είναι καλά οι γιατροί και ο θεός, που σε έσωσαν».

    Για τους γιατρούς είμαι βέβαιος, σκέφτηκε, συνειδητοποιώντας ότι ήταν ζωντανός, για το θεό όμως διατηρώ μια μικρή αμφιβολία.

    Δεν ήταν σίγουρος αν, αυτά που είχε ζήσει μόλις πριν από λίγο, ήταν αλήθεια, ή ήταν απλά ένα όνειρο, η αμφιβολία όμως είχε ριζώσει για τα καλά μέσα του. Κατάλαβε ότι ήταν μεγάλο λάθος να στηρίζεται σε μεταφυσικές εικασίες και σε προσευχές που δεν εισακούονταν, κι ότι έπρεπε να γίνει περισσότερο ρεαλιστής.

    «Μόλις βγεις από δω», άκουσε πάλι τον Κώστα να του λέει, «να πας να ανάψεις ένα κεράκι στην εκκλησία».

    Δεν του απάντησε. Ένιωθε κουρασμένος και ανήμπορος να μιλήσει. Περιορίστηκε να βυθιστεί στις σκέψεις του. Αισθανόταν περίεργα. Κάτι μέσα του είχε αλλάξει. Είδε πλέον τον κόσμο και τη ζωή με άλλο μάτι. Ένιωσε μεγάλη ευγνωμοσύνη για την ανθρώπινη επιστήμη που του είχε σώσει τη ζωή και συμπέρανε ότι μόνον αυτή, σε συνδυασμό με την  ανθρωπιά, είχε τη δυνατότητα να καλυτερεύσει τη ζωή του ανθρώπου. Όλα τα υπόλοιπα πήγαζαν από σκοπιμότητες, από ιδιοτέλειες και από τη δίψα ορισμένων ανθρώπων για εξουσία.  

    Κεράκι δεν πρόκειται να ανάψω, ούτε να ξαναπάω στην εκκλησία, είπε με αποφασιστικότητα στον εαυτό του, σαν απάντηση στην προτροπή του φίλου του. Εκείνο που θα κάνω, θα είναι η ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής μου. Και δεν το λέω μόνον, αλλά και το εννοώ. Φτάνει πια με την υποκρισία. Τέρμα στις απάτες και στη διαφθορά. Δεν μου φταίνε σε τίποτα οι άλλοι να τους εξαπατώ και να τους ταλαιπωρώ.  Μάλλον βέβαια θα πρέπει κάποια στιγμή να βρω και μια καλή κοπέλα και να αποκατασταθώ. Κάποτε πρέπει επιτέλους να απαλλαγώ από τα βίτσια του ξενοπηδήματος  και της διακόρευσης κορασίδων!

      

  

Ο ΝΤΟΝΤΟ ΚΑΙ Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΥΡΩΝ

      ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΜΟΥ Ε.Φ.

  Παρόλο που είχε αρκετό χρόνο στη διάθεσή της, αποφάσισε να σηκωθεί. Με τη σκέψη και μόνο ότι σε λίγες ώρες θα συναντούσε τον αγαπημένο της, ένιωσε τη διάθεσή της να φτιάχνει. Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι κι ετοιμάστηκε να κλείσει την τηλεόραση, το χέρι της όμως έμεινε μετέωρο. Το ενημερωτικό σποτ του σταθμού, που είχε αρχίσει να προβάλλεται σαν σφήνα στο πρόγραμμα της Μπετίνας, της κίνησε το ενδιαφέρον.

    Επάνω σε μια κυκλική, πολύχρωμη πλατφόρμα, στροβιλίζονταν νωχελικά μερικά ρομπότ, και μια γυναικεία φωνή εξηγούσε τι έβλεπαν οι τηλεθεατές: ‘’Για πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή τηλεόραση θα διεξαχθούν καλλιστεία ρομπότ. Όποιος τηλεθεατής πιστεύει ότι το ρομπότ του έχει τα προσόντα να διεκδικήσει τα πρωτεία σε αυτόν τον πρωτότυπο διαγωνισμό, δεν έχει παρά να μπει στο  www.almba.ee και να δηλώσει συμμετοχή, ή να μάθει περισσότερα για τις προϋποθέσεις, τις λεπτομέρειες και την οργάνωση αυτού του συναρπαστικού σόου.  Προθεσμία υποβολής αιτήσεων μέχρι τις τριάντα του μηνός’’.

    Η Τζωρτζέτα έμεινε κάγκελο. Όλα τα είχε δει και όλα τα είχε ακούσει στην τηλεόραση, αυτό όμως δεν το είχε ποτέ της φανταστεί. Αν και διαφημίστρια, δεν είχε ποτέ περάσει από το μυαλό της  κάτι παρόμοιο. Στο παρελθόν, είχε μερικές φορές δημιουργήσει διαφημίσεις για ρομπότ και σε δυο τρεις περιπτώσεις είχε χρησιμοποιήσει ρομπότ για τη διαφήμιση κάποιου άλλου προϊόντος, όμως αυτό που  μόλις είχε ακούσει, ξεπερνούσε κάθε φαντασία.               

        Έκλεισε την οθόνη κι έτρεξε στον υπολογιστή της. Τον άνοιξε και μπήκε στο συγκεκριμένο site, αγωνιώντας να μάθει περισσότερα. Δεν άργησε να πληροφορηθεί τα πάντα γι’ αυτόν τον περίεργο διαγωνισμό. Τα ρομπότ που θα συμμετείχαν, έπρεπε, εκτός από την εξεζητημένη εμφάνιση, να διαθέτουν και άλλα προσόντα για να μπορέσουν να διεκδικήσουν μία από τις πρώτες θέσεις. Μεταξύ αυτών, καθοριστική, πρωτεύουσα σχέση, καταλάμβαναν η υψηλή νοημοσύνη και το χιούμορ, στοιχεία τα οποία ο Ντόντο διέθετε σε πολύ μεγάλο βαθμό.

    Έμαθε και για τη σύνθεση της κριτικής επιτροπής. Εκτός από τη γνωστή σε όλους Λάνα Νταρντάνα, την επιτροπή αποτελούσαν ακόμα οι, Έκτωρ Ελέκτωρ, σχεδιαστής ρούχων, Τζίνα Φαρίνα, δημοσιογράφος, Σούλης Μπουρδούλης, τηλεοπτικός παραγωγός και Νώντας Χαρώντας, στέλεχος μεγάλου καταστήματος εμπορίας  ρομπότ. Παρουσιάστρια θα ήταν η Πόπη Μερόπη, ένα πανέμορφο, μουγκό μοντέλο. Όσο για τα βραβεία ήταν ιδιαίτερα σημαντικά. Ο πρώτος νικητής θα κέρδιζε ένα αερόπλοιο, ο δεύτερος ένα ταχύπλοο και ο τρίτος δέκα χιλιάδες ευρώ. Το κίνητρο για τη συμμετοχή ήταν άκρως δελεαστικό.

    Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό της ήταν να δηλώσει συμμετοχή για το Ντόντο. Το πιστό της ρομπότ διέθετε όλα τα προσόντα για να διεκδικήσει με αξιώσεις τη νίκη, με την προϋπόθεση βέβαια ότι το αποτέλεσμα δεν θα ήταν στημένο. Πάντως σκέφτηκε ότι δεν είχαν και τίποτα να χάσουν. Ετοιμάστηκε να δηλώσει τα στοιχεία του Ντόντο, καθώς και τα δικά της, στην αίτηση που εμφανιζόταν στην οθόνη κάπου στο τέλος της ανακοίνωσης, όταν άκουσε να χτυπάει η πόρτα του δωματίου της. Κατάλαβε ότι ήταν το ρομπότ της και το παρότρυνε να μπει μέσα.

    «Έλα μέσα Ντόντο, δεν κοιμάμαι».

    Το ρομπότ πρόβαλε δειλά πίσω από την πόρτα και κοίταξε τη Τζωρτζέτα με χαμηλωμένο βλέμμα. «Καλημέρα, κυρία. Τα μάθατε;»

    Η Τζωρτζέτα έκρυψε ένα μειδίαμα που σχηματίστηκε αυθόρμητα στα χείλη της και έκανε την ανήξερη. «Να μάθω τι, Ντόντο;»

 

Τα πιο εντυπωσιακά αρχαιοελληνικά ονόματα | www.tsekouratoi.gr

Τα πιο εντυπωσιακά αρχαιοελληνικά ονόματα | www.tsekouratoi.gr

ΠΑΙΔΕΙΑ, ΠΕΝΗΝΤΑ ΕΤΗ ΜΕΤΑ

    Στα μέσα της δεκαετίας του εξήντα, μια εποχή που ακόμα πήγαινα στο σχολείο, ο συντηρητισμός της κοινωνίας και οι ''παιδαγωγικοί'' μέθοδοι των εκπαιδευτικών, αποσκοπούσαν στην διαμόρφωση υπάκουων παιδιών και θεοσεβούμενων χαρακτήρων, αδιαφορώντας χαρακτηριστικά για την ελλειπή εγκυκλοπαιδική μόρφωση που μας χορηγούσαν και για την μετάδοση σε μας των πραγματικά χρήσιμων γνώσεων και εφοδίων για τη μετέπειτα ζωή μας. Τότε βέβαια δεν μπορούσαμε να το καταλάβουμε, γιατί το βασικό ενδιαφέρον μας ήταν το παιχνίδι, το γκομενιλίκι και η με κάθε τρόπο βαθμοθηρία, όταν όμως μερικά χρόνια αργότερα αρχίσαμε να διαβάζουμε και άλλα βιβλία, εντελώς άσχετα με τα σχολικά, αναθεωρήσαμε την κοσμοθεωρία μας και προβληματιστήκαμε σοβαρά με τη δομή της κοινωνίας, με την άθλια δόμηση της παιδείας και με τη νοσηρή γενικά νοοτροπία του κατεστημένου.

    Θα αναφέρω δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα καθηγητών, των οποίων το επίπεδο και τα ''κολλήματα'' μόνον κακό έκαναν στους άτυχους μαθητές της εποχής. Η προσφορά τους στην μάθηση, δεν ήταν απλώς μηδενική, αλλά εντελώς αρνητική. Δυο άνθρωποι, υποτίθεται καλλιεργημένοι και ενταγμένοι στο καθήκον της διαμόρφωσης  μορφωμένων και χρηστών πολιτών, αντί για γνώσεις μας μετέδιδαν, σκοταδισμό ο ένας και άγνοια ο άλλος.

    Ο πρώτος, λυκειάρχης και μαθηματικός στην ειδικότητα, είχε αναλάβει και την διδασκαλία των μαθηματικών στις δυο τελευταίες τάξεις του λυκείου. Αμ δε. Ο άνθρωπος εκείνος, θρησκόληπτος μέχρι αηδίας, αντί για μαθηματικά μας έκανε κήρυγμα. Είναι ζήτημα αν, από τα σαρανταπέντε λεπτά που διαρκούσε το μάθημα, μιλούσε τα δέκα για τα μαθηματικά. Ήταν τέτοιος ο ζήλος του να μας μεταδώσει το λόγο του θεού, που αδιαφορούσε αν μαθαίναμε αρκετά για τους αριθμούς. Όλοι τον γνώριζαν με το παρατσούκλι που του είχαν δώσει κάποιοι, και κανένας στις συζητήσεις μας δεν τον αποκαλούσε με το πραγματικό του όνομα. Όλοι τον γνώριζαν σαν ''Ο ΘΕΟΣ''.

    Ο δεύτερος, ένας τύπος, φυσικός στην ειδικότητα, που τον είχαμε ''βαφτίσει'' ΜΠΙΦΤΕΚΑ, επειδή είχε πολύ μεγάλα αυτιά, ήταν άσχετος με την επιστήμη που είχε κληθεί να διδάξει. Έμπαινε μέσα στην τάξη, άνοιγε τον κατάλογο για να εξετάσει μερικούς και, όταν τελείωνε την εξέταση, άρχιζε να μιλάει περί ανέμων και υδάτων, δηλαδή για θέματα που δεν είχαν την παραμικρή σχέση με τη φυσική. Είχε γίνει φανερό σε όλους ότι δεν γνώριζε καθόλου φυσική, με αποτέλεσμα να γίνει αντικείμενο χλευασμού από τους μαθητές. Στο τέλος της ώρας, και μόλις χτυπούσε το κουδούνι για διάλειμμα, άνοιγε το βιβλίο και μας έλεγε να διαβάσουμε από εκεί μέχρις εκεί. 

    Υπήρχαν και άλλοι καθηγητές, των οποίων το επίπεδο γνώσεων και το μεράκι για προσφορά στη μάθηση ήταν πολύ χαμηλό, και μόνον δυο-τρεις από τους εκπαιδευτικούς της εποχής εκείνης στέκονταν επάξια στο ύψος της ευθύνης του λειτουργήματός τους. Έχω την αίσθηση ότι από τότε μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα στην παιδεία. Ο ασθενής παραμένει στην εντατική και είναι αμφίβολο αν θα μπορέσει κάποια στιγμή να αναρρώσει. Για τα σχολικά βιβλία δεν  μπορώ να εκφέρω γνώμη, γιατί δεν γνωρίζω το περιεχόμενο των σημερινών, φοβάμαι όμως ότι παραμένουν το ίδιο κατευθυνόμενα και παραπλανητικά. Όταν από την σχολική ύλη απουσιάζουν ονόματα όπως του Επίκουρου, του Δαρβίνου, του Λιαντίνη, του Ερατοσθένη και πολλών άλλων, νιώθω σαν να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα από την εποχή που ήμουν κι εγώ μαθητής. Αφού το κατεστημένο δεν το συνέφερε ακόμα και μια απλή αναφορά του ονόματός τους, έπρεπε να τους ανακαλύψω μόνος μου, κι αυτό ακριβώς θα συμβούλευα και τη νέα γενιά! Αν θέλετε να αποκτήσετε πραγματική παιδεία και γνώσεις, πέραν των χορηγούμενων από το σχολείο, κάντε το μόνοι σας. Μην το περιμένετε από αυτούς που θέλουν να σας έχουν υποχείρια. Σήμερα, με την βοήθεια μάλιστα του διαδικτύου και των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης, τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα!