Stuck In The Middle With You - Stealers Wheel

Ο ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΗΣ

     ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

                         Ο  ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΗΣ

       Η κατασκευή του οικισμού δεν ήταν μια απλή, ξαφνική ιδέα του. Δεν ξύπνησε δηλαδή ένα πρωί και είπε: «Σήμερα θα φτιάξω μια πόλη με κτήρια αρχαιοελληνικής αρχιτεκτονικής». Ήταν το όνειρο ολόκληρης της ζωής του. Ο Αγαθοκλής το σκεφτόταν αρκετά συχνά, από την παιδική του κιόλας  ηλικία. Αυτό οφειλόταν κατά κύριο λόγο στις συχνές επισκέψεις του σε αρχαιολογικούς χώρους, αφού ο πατέρας του ήταν αρχαιολόγος και πολλές φορές τον έπαιρνε μαζί του σε αυτούς τους χώρους. Επηρεασμένος βαθιά από την συχνή αυτή επαφή του με τα αρχαία, άρχισε σιγά-σιγά να οραματίζεται την επαναδημιουργία ενός οικισμού στα πρότυπα των αρχαιοελληνικών. Έτσι, η πραγματοποίηση αυτού του οράματος, του είχε γίνει σκοπός ζωής, τον εξιτάριζε. Γνώριζε ότι, το τίμημα για την ολοκλήρωση ενός τόσο μεγαλόπνοου σχεδίου, θα ήταν βαρύ, εκείνος όμως δεν λιγοψυχούσε. Θα έκανε τα αδύνατα δυνατά για την επίτευξη αυτού του υψηλού στόχου. Δεν τον ενδιέφερε ο πλουτισμός, δεν ήταν ο σκοπός της ζωής του, όταν όμως ενηλικιώθηκε, κατάλαβε ότι χωρίς χρήματα δεν θα κατάφερνε να φέρει σε πέρας το μεγαλόπνοο σχέδιό του. Καλώς ή κακώς, η κατασκευή ενός τόσο δαπανηρού έργου, μόνον με την ύπαρξη ενός  πακτωλού χρημάτων θα μπορούσε να υλοποιηθεί. Έτσι, αναγκαστικά, υποχρεώθηκε να γίνει σκλάβος της δουλειάς και του χρήματος! Σπούδασε αρχιτεκτονική και άρχισε να εργάζεται σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρία, απασχολούμενος παράλληλα και σε δικές του εργασίες.

    Έπρεπε να περάσουν είκοσι ολόκληρα χρόνια, μέχρι τη στιγμή που θα έκρινε πως ήταν έτοιμος να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Μετά, και για ένα μεγάλο  χρονικό διάστημα, επιδόθηκε στη ρυμοτομική σχεδίαση του οικισμού και στην αρχιτεκτονική μορφή των κτηρίων του. Μόλις  ολοκλήρωσε  τα σχέδια, επιδόθηκε στην αναζήτηση του χώρου που θα κατασκεύαζε την λιλιπούτεια και με αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική  πόλη του. Υπήρχαν δυο βασικές παράμετροι, οι οποίοι θα έπρεπε υποχρεωτικά να ληφθούν υπόψη. Η έκταση να είναι μεγάλη, τουλάχιστον είκοσι στρέμματα, και να βρίσκεται κάπου κοντά στην Αθήνα.

    Μετά από πολυήμερη αναζήτηση, βρήκε τον κατάλληλο χώρο κάπου λίγο πιο έξω από το Κρυονέρι Αττικής. Η έκταση ήταν ιδανική για να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή ενός τέτοιου είδους οικισμού, η δαπάνη απόκτησής της όμως ήταν ασύμφορη. Αν  προχωρούσε στην αγορά της, θα αναγκαζόταν να διαθέσει όλο το χρηματικό του απόθεμα, που με τόσο κόπο και θυσίες είχε αποταμιεύσει, κι αυτό θα του στερούσε τη δυνατότητα να προχωρήσει στην έναρξη των απαραίτητων οικοδομικών εργασιών.

    Κυριεύτηκε από απογοήτευση. Δεν τολμούσε να πιστέψει ότι το όραμα τόσων χρόνων θα κατέληγε να γίνει ένα απραγματοποίητο όνειρο, ένας εφιάλτης. Το μυαλό του, η σκέψη του, όλο του το είναι, δεν την δεχόταν αυτήν την προοπτική. Ένιωσε πελαγωμένος. Έψαχνε για εναλλακτικές λύσεις, αναζητούσε εναγωνίως το σωσίβιο που θα τον γλύτωνε από τον πνιγμό. Αρχικά σκέφτηκε να πάρει τραπεζικό δάνειο, γρήγορα όμως απόδιωξε αυτήν την ιδέα από το μυαλό του. Δεν αμφέβαλλε ότι, αν έκανε το λάθος και το αποτολμούσε, δεν θα κατάφερνε ποτέ στην υπόλοιπη ζωή του να το αποπληρώσει, και κάτι τέτοιο θα τον έκανε δυστυχισμένο. Επιθυμία του ήταν, η κατασκευή του πρωτότυπου οικισμού του, να αποτελέσει ένα αξιόλογο και ανεπανάληπτο αξιοθέατο που θα πλούτιζε τον πολιτισμό του τόπου και θα έκανε τον ίδιο ευτυχισμένο.

    Επιδόθηκε σε μια εναγώνια αναζήτηση της χρηματοδότησης που θα έκανε δυνατή την υλοποίηση της κατασκευής του οικισμού και, όταν πια είχε φτάσει στα όρια της απελπισίας, η αναζήτησή του πήρε τέλος, και μάλιστα με έναν εντελώς απρόσμενο τρόπο. Θα τον χρηματοδοτούσε ο Μπερνίκιος, ένας γνωστός Έλληνας εφοπλιστής και λάτρης της αρχαίας Ελλάδας, με το αζημίωτο βέβαια. Τον συνάντησε τυχαία σε μια δεξίωση κάποιου κοινού γνωστού τους, κι εκεί, κατά τη διάρκεια των συστάσεων, εκείνος έμαθε για το μεγαλόπνοο όραμα του Αγαθοκλή. Ενθουσιάστηκε πολύ από την ιδέα και προθυμοποιήθηκε να συνδράμει οικονομικά στην υλοποίησή της, με τον όρο ότι, με την ολοκλήρωση του έργου, θα εισέπραττε ισοβίως το εβδομήντα τοις εκατό των εισπράξεων από τα τέλη εισόδου στον χώρο, καθώς συμφωνήθηκε να προοριστεί βασικά για τουριστικό αξιοθέατο.

    Αρχικά ο Αγαθοκλής σκεφτόταν, εκτός από κατοικίες,  να τον χρησιμοποιήσει και σαν πολιτιστικό κέντρο και μουσείο, δεν βρήκε όμως άσχημη την ιδέα του Μπερνίκιου να τον αξιοποιήσουν και τουριστικά. Σκεπτόμενος με την εμπορική λογική του εφοπλιστή, κατάλαβε ότι το κατασκεύασμά τους, το οποίο θα απαριθμούσε τριάντα κτήρια, θα μπορούσε θαυμάσια να έχει πολλές χρήσεις. Εξάλλου, κάθε μία απ’ αυτές δεν θα εμπόδιζε τις άλλες χρήσεις, καθώς όλες θα ήταν παρεμφερείς και,  σύμφωνα με την άποψη και των δυο πλευρών, θα προσέλκυαν μεγαλύτερο αριθμό επισκεπτών.

     Έδωσαν τα χέρια και λίγες μέρες αργότερα υπέγραψαν συμβόλαιο συνεργασίας. Αμέσως μετά, ο Αγαθοκλής προχώρησε στην αγορά της έκτασης, πήρε την πολυπόθητη άδεια από την πολεοδομία και βρήκε τον εργολάβο και τα συνεργεία που θα άρχιζαν την ανοικοδόμηση.

    Το επόμενο διάστημα η περιοχή, από ήσυχη και ειδυλλιακή και με ελάχιστη ανθρώπινη παρουσία, μετατράπηκε σε ένα πολύβουο εργοτάξιο. Τα φορτηγά με τα υλικά πήγαιναν κι έρχονταν ολημερίς, σηκώνοντας στο πέρασμά τους σύννεφα σκόνης και δεκάδες εργάτες και τεχνίτες υλοποιούσαν τα σχέδια των μηχανικών και του Αγαθοκλή. Μέρα με τη μέρα, το όραμα της αρχαίας ελληνικής πόλης έπαιρνε σάρκα και οστά και, όσο περισσότερο διαμορφωνόταν, τόσο άφηνε με ανοιχτό το στόμα τους λιγοστούς προς το παρόν επισκέπτες του. Η λέξη αριστούργημα ωχριούσε μπροστά σε αυτό που αντίκριζαν τα έκθαμβα μάτια όσων είχαν την τύχη να το δουν, ακόμα και πριν ολοκληρωθεί.

    Ένα πρωί, λίγες μέρες πριν ο οικισμός εγκαινιαστεί, ένα πούλμαν γεμάτο με ηλικιωμένους επιβάτες, στάθμευσε έξω από την κεντρική πύλη και οι άγνωστοι και απρόσκλητοι επισκέπτες, με επικεφαλής έναν ρασοφόρο, εισέβαλαν μέσα στον οικισμό και άρχισαν να τριγυρνούν ανάμεσα στα μαρμάρινα κτήρια. Ο Αγαθοκλής ήταν απασχολημένος με τους μαστόρους και άργησε να τους πάρει είδηση, όταν όμως αντιλήφθηκε την παρουσία τους, έτρεξε προς το μέρος τους και τους παρακάλεσε να απομακρυνθούν και να έρθουν κάποια άλλη φορά, που το έργο θα είχε ολοκληρωθεί.

    «Σας το ζητώ για την ασφάλειά σας», τους εξήγησε. «Όπως βλέπετε, οι εργασίες δεν έχουν τελειώσει ακόμα και υπάρχει κίνδυνος ατυχήματος. Ελάτε ξανά μετά από δεκαπέντε μέρες και θα σας ξεναγήσω εγώ ο ίδιος».

    Ο παπάς ξίνισε τα μούτρα του και αποχώρησε φανερά εκνευρισμένος, ακολουθούμενος από τους άλλους. Ο Αγαθοκλής ανασήκωσε τους ώμους και, χωρίς να δώσει συνέχεια, επέστρεψε στη δουλειά του.

    Την ημέρα των εγκαινίων όλα ήταν έτοιμα. Ο Αγαθοκλής ξύπνησε από τα μαύρα χαράματα, αν και είχε κοιμηθεί ελάχιστα από την αγωνία και την προσμονή, ετοιμάστηκε στα γρήγορα και ξεκίνησε από το σπίτι του στο Μαρούσι για τον οικισμό. Η κίνηση ήταν λιγοστή και γρήγορα βγήκε στην εθνική οδό με κατεύθυνση το Κρυονέρι. Λίγο πριν την έξοδο της εθνικής, άκουσε σειρήνες και είδε τρία οχήματα της πυροσβεστικής να τον προσπερνούν και να κατευθύνονται προς Κρυονέρι.

    Κάπου έπιασε φωτιά, συλλογίστηκε, και πρέπει να είναι αρκετά μεγάλη για να πηγαίνουν τόσα πυροσβεστικά.

    Πλησιάζοντας στον δρόμο που οδηγούσε στον οικισμό, είδε πυκνούς καπνούς να βγαίνουν από ένα σημείο στα δεξιά του, ενώ ένα πούλμαν που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα και το οποίο του φάνηκε γνωστό, του έκλεισε τον δρόμο την στιγμή που ετοιμαζόταν να στρίψει δεξιά.

    Καθώς είδε φευγαλέα κάποια από τα πρόσωπα των επιβατών, ένιωσε ένα σφίξιμο στο στήθος. Του φάνηκε ότι τον κοιτούσαν με μοχθηρία και τότε θυμήθηκε που είχε ξαναδεί το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Ήταν το πούλμαν με τους ηλικιωμένους που είχαν επισκεφτεί τον οικισμό πριν από λίγες μέρες.

    Ένα άσχημο προαίσθημα ήρθε και φώλιασε μέσα στην ψυχή του, το οποίο επιβεβαιώθηκε μόλις διαπίστωσε ότι το κέντρο της μεγάλης πυρκαγιάς ήταν αυτός ο ίδιος ο οικισμός του. Έφτασε αλλόφρων έξω από την πύλη, οι πυροσβέστες όμως δεν τον άφησαν να μπει μέσα. Του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι όταν είδε ότι, τα περισσότερα από τα υπέροχα κτήρια του πρωτότυπου οικισμού του, είχαν παραδοθεί στις αδηφάγες φλόγες μιας τεράστιας πυρκαγιάς. Κάποιοι εγκληματίες, παρακινούμενοι από φθόνο και φανατισμό, είχαν δημιουργήσει ένα άνευ προηγουμένου παρανάλωμα πυρός, από το οποίο δύσκολα θα γλύτωναν τα αριστουργήματα του οικισμού.

    Ο Αγαθοκλής θυμήθηκε το πρόσωπο του ρασοφόρου που είχε διώξει την προηγούμενη φορά και κατάλαβε ότι το ιερατείο της θρησκείας της αγάπης, βοηθούμενο από κάποιους ανεγκέφαλους οπαδούς του, είχε βάλει για μια ακόμα φορά το χεράκι του για την καταστροφή οποιουδήποτε κτίσματος του θύμιζε ελληνική αρχαιότητα.

ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

                                 ΑΙΩΝΙΑ  ΤΟΥ Η  ΜΝΗΜΗ

    Υπάρχει άνθρωπος που, όσο βρίσκεται στη ζωή, δεν θέλει να θυμάται κάποιο προσφιλές του πρόσωπό, το οποίο έχει αποδημήσει από αυτόν τον κόσμο; Οι ευκαιρίες γι’ αυτό είναι πολλές. Μα, απλώς κοιτάζοντας μια φωτογραφία του, αγγίζοντας ένα προσωπικό του αντικείμενο, περνώντας από κάποιο σημείο στο οποίο σύχναζε, συζητώντας με άλλους για γεγονότα του παρελθόντος στα οποία συμμετείχε κι εκείνος, αλλά και με άπειρους ακόμα τρόπους, μπορεί θαυμάσια να ανακαλέσει στη μνήμη του τον μακαρίτη. Τι νόημα έχει λοιπόν η τέλεση μιας θρησκευτικής τελετής, σε κάποια συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, για την ανάπαυση της ψυχής, υποτίθεται, του εκλιπόντος ή για την μνημόνευσή του; Πρέπει δηλαδή να ακούσουμε από το στόμα του ρασοφόρου το ΄΄αιωνία αυτού η μνήμη’’, να φάμε κόλλυβα και να πιούμε πικρό καφέ παρέα με τους γείτονες, για να θυμηθούμε τον άνθρωπο που χάσαμε;

    Τα μνημόσυνα της θρησκείας δεν έχουν ουσιαστικό νόημα, ούτε κάποια χρησιμότητα, όσο κι αν η εκκλησία θέλει να μας πείσει για το αντίθετο. Η μοναδική χρησιμότητα τους, αν μπορεί να λεχθεί κάτι τέτοιο, αφορά στις τσέπες των κληρικών και των επαγγελματιών που τα οργανώνουν και τα ετοιμάζουν. Η εικασία περί ανάπαυσης της ψυχής του αποθανόντος, αποτελεί μιας πρώτης τάξεως δικαιολογία για την αφαίμαξη του εύπιστου συγγενούς. Είναι ένας ακόμα τρόπος των εκπροσώπων της θρησκείας, για τη διατήρηση εθίμων και πρακτικών που διαιωνίζουν μιαν αρρωστημένη, μιαν  εντελώς παράλογη κατάσταση. Υπάρχει βέβαια και η κοινωνική πλευρά του θέματος. Σε περίπτωση άρνησής σου να οργανώνεις κάθε τρεις και λίγο μνημόσυνα για τον άνθρωπο που έχασες πρόσφατα, σου λένε, ‘’μα τι θα πει ο κόσμος;’’ Θα σου έλεγα, φίλτατε καλοθελητή,  ότι ελάχιστα με ενδιαφέρει τι λέει ο  κόσμος, κι επειδή σέβομαι τον εαυτό μου δεν προχωρώ παραπέρα.

    Εννιάμερα, σαραντάμερα, εξάμηνα, ετήσια, ψυχοσάββατα  και πάει λέγοντας. Ε, δεν με παρατάτε, λέω εγώ; Ο άνθρωπός μου τα τίναξε και πάει. Πλήρωνε φόρο βλακείας όσο ζούσε στο εκκλησιαστικό κατεστημένο, θέλετε να συνεχίσει να πληρώνει και μετά θάνατον; Νισάφι πια! Νομίζετε ότι, κάνοντας όλα αυτά, θα γυρίσει πίσω; Μην αρχίσετε βέβαια και μου μιλάτε για σωτηρία της ψυχής του, για παραδείσους και παραμύθια, εντάξει; Αυτά πείτε τα στους αφελείς που πιστεύουν στις εικασίες σας. Εσάς, το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να πηγαίνουν καλά οι δουλειές  στο μαγαζάκι σας.

    Όταν ο άνθρωπος πεθάνει, τελειώνουν όλα με την μίζερη ύπαρξή του και αν, αυτοί που πιστεύουν σε κάτι διαφορετικό, επιμένουν  ότι έχουν δίκιο, ας μας το αποδείξουν επιτέλους. Οι μεταφυσικές θεωρίες και ο ισχυρισμός ότι το γράφουν κάποια ‘’ιερά’’ βιβλία δεν μας πείθουν. Τον παραλογισμό, τους ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς και τη φοβέρα της τιμωρίας, ας τα κρατήσουν για τους εαυτούς τους και για τους αφελείς που πέφτουν στα γόνατα. Εμείς δεν θα πάρουμε! 

Ω ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Διήγημα από τη σειρά ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

                          6.   Ο  ΑΓΓΕΛΟΣ

    Ο άγγελος αναδύθηκε μέσα από το προσωπικό του σύννεφο, φωτίστηκε άπλετα από ένα πολύχρωμο, εξώκοσμο φως και, ανεμίζοντας με χάρη τα μεγάλα,  υπέροχα φτερά του, κατευθύνθηκε προς το κέντρο του παραδείσου. Στα χέρια του κρατούσε τον χειρόγραφο κατάλογο με τα ονόματα των υποψηφίων για μια θέση στον ονειρικό κόσμο τους, ευγνωμονώντας τον Πατέρα τους για την σθεναρή στάση που είχε κρατήσει στο θέμα των επικοινωνιών. Αν ο Θεός είχε κάνει το λάθος και είχε δεχτεί να υιοθετήσουν τις νέες τεχνολογίες, εκείνος τώρα θα βρισκόταν απλά χωμένος μέσα στο σύννεφό του και δεν θα μπορούσε εύκολα και χωρίς λόγο να αντικρίσει τον ίδιο τον Παντοκράτορα. 

    Την πρόταση την είχε κάνει ο άγιος Πέτρος. «Κύριε», είχε τολμήσει και του είχε πει, «γιατί δεν αναβαθμίζουμε τον τομέα των επικοινωνιών, ώστε να πληροφορούμαστε ευκολότερα όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και να επικοινωνούμε γρηγορότερα μεταξύ μας;»

    Ο Πανάγαθος τον είχε κοιτάξει απαξιωτικά και τον είχε αποστομώσει: «Μα τι λες τώρα, Πέτρο μου; Ξεχνάς μήπως ότι η τεχνολογία είναι δημιούργημα του διαβόλου; Δηλαδή, τι θέλεις τώρα; Να εισαγάγουμε στον παράδεισο διαβολικά πράγματα; Μια χαρά δεν είμαστε και έτσι; Εξάλλου, αμφισβητείς την ικανότητά μου να τα γνωρίζω και να τα μαθαίνω όλα χωρίς τη μεσολάβηση τεχνικών μέσων; Τι Θεός θα ήμουν, αν μου έλειπαν αυτές οι ιδιότητες;»

    Ο άγγελος χαιρέτησε χαρούμενα με την τραγουδιστή φωνή του δυο αγγέλους που συνάντησε στην πορεία του και λίγο αργότερα έφτασε μπροστά στο, λουσμένο από ένα απαλό, γαλάζιο φως, σύννεφο που φιλοξενούσε το θρόνο του Παντοκράτορα. Ο ίδιος ο Δημιουργός καθόταν γαλήνιος πάνω του, ενώ τρία μικρά αγγελάκια πετάριζαν χαριτωμένα γύρω του, άδωντας ψαλμούς και ύμνους με τις υπέροχες, μελωδικές  φωνές τους. Λίγο πιο πέρα, επάνω σε ένα κατάλευκο σύννεφο, καθόταν ο Χριστός παρέα με κάποιους από τους μαθητές του και έπαιζαν τρίλιζα.

    Ο άγγελος, έκλεισε τα φτερά του, στάθηκε ευλαβικά μπροστά στον Θεό και του πρότεινε τον κατάλογο. «Μόλις έφτασε, Κύριε», ψέλλισε με σεβασμό. «Πρόκειται για τους πέντε χιλιάδες αποδημήσαντες το προηγούμενο χρονικό διάστημα».

    Ο Θεός πήρε στα χέρια του τη λίστα με τα ονόματα των νεκρών, της έριξε μια γρήγορη ματιά και αρκέστηκε να ρωτήσει: «Είναι όλοι τους χριστιανοί;»

    «Όχι, Κύριε. Οι περισσότεροι είναι αλλόθρησκοι».

    «Αν θυμάμαι καλά, σου έχω πει ότι οι αλλόθρησκοι, οι άθεοι και οι αμαρτωλοί πρέπει να πηγαίνουν κατευθείαν στην κόλαση, χωρίς άλλες διαδικασίες. Μόνον όσοι είναι πιστοί χριστιανοί, κι έχουν εξομολογηθεί, έχουν μετανοήσει και έχουν κοινωνήσει με τη θεία μετάληψη, θα γίνονται δεκτοί στον παράδεισο.  Σε εμένα θα φέρνετε να κρίνω που θα σταλούν, μόνον αυτούς για τους οποίους υπάρχουν αμφιβολίες, ή για όσους χρειάζεται να προβούμε σε  κάποια ειδική, κατ΄εξαίρεσιν μεταχείριση».

    Ο άγγελος ξαναπήρε τη λίστα, υποκλίθηκε με σεβασμό στον Μεγαλοδύναμο και αναχώρησε για το σύννεφό του, χωρίς να σχολιάσει τα λεγόμενα του Κυρίου του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Τι ήταν αυτός για να κρίνει τις αποφάσεις του Δημιουργού του Σύμπαντος; Επέστρεψε στη βάση του, έκανε όπως τον είχε συμβουλέψει ο Θεός και ξανάγραψε τον κατάλογο που θα του παρέδιδε. Από τους πέντε χιλιάδες μακαρίτες, οι τέσσερις χιλιάδες εξακόσιοι πήραν διαβατήριο για την κόλαση, μόλις εκατόν είκοσι πέντε εγκρίθηκαν για να μπουν στον παράδεισο και οι υπόλοιποι διακόσιοι εβδομήντα πέντε, κόσμησαν τη λίστα την οποία θα αξιολογούσε ο ίδιος ο Θεός.

    Όσο πάει και ο αριθμός των εισακτέων στον παράδεισο μειώνεται, σκέφτηκε ο άγγελος. Εκεί κάτω, στην κόλαση, έχει δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Φοβάμαι ότι ο Βελζεβούλ θα κάνει αίτημα διαμαρτυρίας και θα απαιτήσει να πάψουμε να του στέλνουμε τόσες πολλές ψυχές, και μάλλον δεν θα έχει άδικο.

    «Άγγελε, τι σκέψεις είναι αυτές που κάνεις;» άκουσε τη βροντερή φωνή του Θεού, και τον έπιασε σύγκρυο. «Τι θέλεις δηλαδή, να φέρουμε στον παράδεισο όλα τα αποβράσματα της κοινωνίας, για να μην στενοχωρήσουμε το διάβολο; Ας βρει μόνος του τη λύση στο πρόβλημα του συνωστισμού στην κόλαση. Άφησε λοιπόν κατά μέρος τις αιρετικές σκέψεις και φέρε μου γρήγορα τον κατάλογο να τον δω. Οι ψυχές δεν μπορούν να περιμένουν».

    Άντε πάλι έξω στον λαμπερό ουρανό του παραδείσου, άντε πάλι ενώπιον του Δημιουργού. Αυτή τη φορά δεν τόλμησε καν να τον κοιτάξει. Νιώθοντας ενοχή για τις σκέψεις που είχε τολμήσει να κάνει, του παρέδωσε τον κατάλογο και τραβήχτηκε στην άκρη, περιμένοντας οδηγίες. Απέναντί του ο Χριστός και οι μαθητές συνέχιζαν το παιχνίδι τους, ενώ εμφανίστηκε και ο άγιος Πέτρος. Εκείνος στάθηκε δίπλα στον Μεγαλοδύναμο που ήταν βυθισμένος στη μελέτη της λίστας και περίμενε να του απευθύνει το λόγο.

    «Τα ονόματα που έχω υπογραμμίσει», είπε στον άγγελο, καθώς του επέστρεφε τον κατάλογο, «προορίζονται για τον παράδεισο. Τις υπόλοιπες ψυχές στείλε τις στον Εωσφόρο».

    «Ο διάβολος», σχολίασε ο Πέτρος, καγχάζοντας, «τον τελευταίο καιρό έχει δουλειές με φούντες. Αυξήθηκαν βέβαια οι θάνατοι, αλλά αυξήθηκαν δυσανάλογα και εκείνοι που πρέπει να τιμωρηθούν αιώνια».

    «Εντάξει, Πέτρο», του υπενθύμισε ο Θεός, «αλλά μην ξεχνάς τότε, τη δεκαετία του ’40 που στη Γη μαινόταν εκείνος ο καταστροφικός πόλεμος, πόση δουλειά είχε πέσει σε όλους. Εκτός από τον διάβολο, ούτε κι εμείς προλαβαίναμε να πάρουμε ανάσα. Τώρα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Ευτυχώς να λες που αυξήθηκαν δραματικά και οι άθεοι, και λιγόστεψαν οι αφίξεις στον παράδεισο».

    Ο άγγελος έκανε μεταβολή για να επιστρέψει στο πόστο του, δεν του έκανε όμως καρδιά να φύγει. Η συζήτηση μεταξύ των δυο Υπέρτατων Όντων του παραδείσου ήταν ενδιαφέρουσα και πολύ θα το επιθυμούσε να την άκουγε όλη, φοβόταν όμως ότι αυτό δεν θα άρεσε στον Θεό.

    «Άγγελε, δεν σε χρειαζόμαστε άλλο», άκουσε τον Δημιουργό να του λέει, προφανώς έχοντας διαβάσει τη σκέψη του, κι επιβεβαιώνοντας την υποψία του. «Πήγαινε να μεριμνήσεις για την τακτοποίηση των ψυχών που περιμένουν».

    Καθώς απομακρυνόταν, άκουσε τον Πέτρο να του φωνάζει: «Μόλις εμφανιστούν οι καινούριοι στην πύλη, ειδοποίησέ με να έρθω να τους υποδεχτώ».

    Ο άγγελος δυσανασχέτησε. Το γνώριζε ότι ο Θεός θα διάβαζε τη σκέψη και τα συναισθήματά του, αλλά δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί. Τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι άγγελοι τριγυρνούσαν ανέμελοι στον ουρανό, ψέλνοντας και τραγουδώντας, εκείνος έκανε όλη τη χαμαλοδουλειά, κι αυτό το θεωρούσε εντελώς  άδικο. Σκέφτηκε ότι μάλλον θα άξιζε τον κόπο να παρακαλέσει τον Δημιουργό να του δώσει και κάποιον άλλον άγγελο για βοηθό.

    «Θα γίνει και αυτό, μην σε απασχολεί», άκουσε σχεδόν αμέσως τη φωνή του Θεού. «Το έχω υπόψη μου. Σε λίγο καιρό θα  διορίσω άλλον έναν άγγελο στη υπηρεσία σου, για να σε βοηθάει».

    Σ’ ευχαριστώ, Κύριε, μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του, ευχαριστημένος που ο Πανάγαθος τον είχε εισακούσει και, με αναπτερωμένο το ηθικό του, πέταξε πιο γρήγορα για το σύννεφό του. Λίγο πριν φτάσει, αντίκρισε μια συντροφιά από πέντε αγγέλους, που πετούσε πάνω από μια ομάδα ψυχών και τραγουδούσε με μοναδικό τρόπο το γνωστό τραγούδι του συγκροτήματος ΤΡΥΠΕΣ, ‘’Ω, ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ’’, κι εκείνος δεν μπόρεσε να μη συμφωνήσει!

Η ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ

1.  ΟΡΓΑΝΩΣΗ  ΣΩΤΗΡΙΑΣ:  Μυθιστόρημα Ε.Φ. εκδοθέν το 1987 από μένα.
Η ιστορία:  Από λάθος, ίσως και από πρόθεση, οι άνθρωποι του επόμενου αιώνα διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Οι γυναίκες, λόγω κάποιου αερίου που έχει διοχετευτεί στην ατμόσφαιρα, έχουν γίνει στείρες. Τι μέλει γενέσθαι λοιπόν; Οι κυβερνήσεις γιατί αδρανούν, τη στιγμή που η ανθρωπότητα κινδυνεύει να χαθεί από το πρόσωπο της γης; Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιοι ρομαντικοί, οι οποίοι προσπαθούν να διορθώσουν το ''λάθος'' και να ξανακάνουν τις γυναίκες γόνιμες!

2.  ΑΦΙΛΟΞΕΝΗ  ΠΟΛΗ:  Μυθιστόρημα (μελλοντολογικό, περιβαλλοντικό θρίλερ), εκδοθέν το 1989 από τις εκδόσεις ΛΩΤΟΣ.
Η ιστορία:  Η αφιλόξενη πόλη είναι η Αθήνα, οι κάτοικοι της οποίας, λόγω της μεγάλης ατμοσφαιρικής ρύπανσης, κυκλοφορούν πλέον μόνον με αντιασφυξιογόνες μάσκες. Η δολοφονία του υπουργού οικολογίας και η άρνηση του αντικαταστάτη του να προχωρήσει σε μέτρα αντιρρύπανσης, εξόργισαν μια αρχιτέκτονα κι έναν δημοσιογράφο, οι οποίοι βάλθηκαν να ανακαλύψουν τι κρυβόταν πίσω από όλα αυτά, βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή τους!

3.  Ο  ΧΡΥΣΕΛΕΦΑΝΤΙΝΟΣ  ΔΙΑΣ:  Ιστορικό μυθιστόρημα  Ε.Φ., εκδοθέν το 2012 από τις εκδόσεις Μ. ΒΕΡΕΤΤΑΣ.
Η  ιστορία: Με όχημα μια χρονομηχανή, δυο φίλοι (ένας επιστήμονας και ένας αθλητής), αρχίζουν το πηγαινέλα στο παρελθόν, σε μια προσπάθεια να δουν με τα ίδια τους τα μάτια τον Χρυσελεφάντινο Δία, το μεγαλύτερο από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, και να ''ξαναγράψουν'' την ιστορία, φωτίζοντας κάποια σκοτεινά σημεία της.

4.  Ο  ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΡΟΜΒΟΣ: Μυθιστόρημα Ε.Φ. (υπό έκδοσιν).
Η ιστορία:  Σε μια μελλοντική κοινωνία, κυριαρχεί ο δογματισμός και επιτρέπονται οι βιαιοπραγίες μεταξύ αλλόδοξων, αρκεί να μην χρησιμοποιούνται πυροβόλα όπλα. Ο ήρωάς μας, ένας νεαρός μουσικός, το θεωρεί φυσιολογικό, μέχρι τη στιγμή που χάνει την οικογένειά του σε μια συμπλοκή με αλλόδοξους. Από τη στιγμή εκείνη αλλάζει ιδέες και προσπαθεί, με κίνδυνο της ζωής του, να ανακαλύψει την αιτία της υιοθέτησης και της νομιμοποίησης από την εξουσία μιας τέτοιας παράλογης πρακτικής.

5.  ΑΖΩΤΟ, ΟΞΥΓΟΝΟ ΚΑΙ ΕΥΔΩΡΟΝ: Μυθιστόρημα Ε.Φ. (Ανέκδοτο).
Η ιστορία:  Υπάρχει ένας πλανήτης, ο Ιανός, ο οποίος έχει γίνει αποικία της Γης, και στον οποίον μεταναστεύουν αρκετοί γήινοι, κυρίως τεχνοκράτες και πολιτικοί, αλλά ο οποίος κρύβει ένα μεγάλο μυστικό. Όταν οι δυο ήρωες της ιστορίας μας (ένα ζευγάρι επιστημόνων), ειδοποιείται ότι ήρθε η σειρά του για μετανάστευση στον Ιανό, εκπλήσσεται όταν μαθαίνει ότι εκεί πέρα απαγορεύεται η ύπαρξη παιδιών. Ταξιδεύουν λοιπόν για τη νέα τους πατρίδα, αποφασισμένοι να ανακαλύψουν την αιτία αυτής της παράλογης απαγόρευσης.

6.  Ο ΝΤΟΝΤΟ ΚΑΙ Ο ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΥΡΩΝ:  Μυθιστόρημα Ε.Φ. (Ανέκδοτο)
Η ιστορία:  Ο βίος και οι περιπέτειες μιας διαφημίστριας και του, με ανθρώπινη συμπεριφορά, ρομπότ της, διανθισμένες με τραγελαφικά γεγονότα της τηλεόρασης.

7.  ΠΡΟΧΩΡΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΣΥΝΘΗΜΑ:  Ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων Ε.Φ.


8.  ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΜΑΣ;  Μυθιστόρημα (πολιτικό θρίλερ), ανέκδοτο.
Η ιστορία:  Ο υπουργός περιβάλλοντος της χώρας, ένα πολιτικό λαμόγιο, δολοφονείται στη βεράντα του σπιτιού του και η αστυνομία κατηγορεί για την πράξη αυτή μια τρομοκρατική οργάνωση. Ένας δημοσιογράφος όμως αμφισβητεί αυτήν την κατηγορία και προσπαθεί, μέσα από δυσκολίες και αντιξοότητες, και με τη συνδρομή της αστυνομικίνας φίλης του, να ανακαλύψει τον πραγματικό δράστη.

9.  ΟΙ ΔΙΑΡΡΗΚΤΕΣ:  Αστυνομικό μυθιστόρημα (Ανέκδοτο).
Η ιστορία:  Όταν ο προϊστάμενός του στην εφημερίδα δολοφονείται μαζί με την σύζυγό του και την οικιακή βοηθό τους από διαρρήκτες, ο ήρωάς μας, ο δημοσιογράφος που πρωταγωνιστεί και στην προηγούμενη ιστορία, αντιλαμβάνεται ότι η αλήθεια είναι διαφορετική από αυτήν που η αστυνομία εικάζει και αναλαμβάνει χρέη ντετέκτιβ.

10. ΚΑΙ  ΕΓΕΝΕΤΟ  ΦΩΣ: Συλλογή διηγημάτων και κειμένων μεταφυσικής παράνοιας. (Εμπλουτίζεται συνέχεια με καινούρια κείμενα, και περιέχονται και δυο κείμενα φίλων. Σημειωτέον ότι μπορεί κάποιος να παραθέσει και το δικό του άρθρο ή διήγημα, ώστε να εμπλουτιστεί η συλλογή).

11. Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ:  Αστυνομική νουβέλα (ανέκδοτη).
Η ιστορία: Ένας κατά συρροήν δολοφόνος, σκοτώνει συνήθως τα άρρενα θύματά του τα μεσάνυχτα. Ο υπαστυνόμος Μπαρόζης, καθώς ο κατάλογος των θυμάτων, άγνωστων μεταξύ τους, μεγαλώνει καθημερινά, καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες να ανακαλύψει το δράστη. Με τη βοήθεια ενός φίλου του καθηγητή Η/Υ, καταφέρνει να βρει το συνδετικό κρίκο όλων αυτών και να φτάσει στα ίχνη του δράστη, αδυνατεί όμως να τον κατηγορήσει, επειδή δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία, αυτός όμως δεν το βάζει κάτω...

ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ

       

                                           ΠΡΟΛΟΓΟΣ

    Μετά από δυο χιλιάδες χρόνια θρησκευτικής παράνοιας, μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί διαφορετικά και να δηλώσει την αντίθετη άποψή του στις δοξασίες της θρησκείας, και συγκεκριμένα της χριστιανικής θρησκείας, καθώς αυτή είναι που μας ενδιαφέρει άμεσα. Το τελευταίο διάστημα, κυρίως λόγω της μεγάλης εξάπλωσης του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ακούγονται πιο δυνατά οι φωνές διαμαρτυρίας των αμφισβητούντων τη χριστιανική παράδοση και γράφονται πύρινα άρθρα από πολλούς ορθολογιστές, για την συνεχιζόμενη εξαπάτηση του ποιμνίου από τους ρασοφόρους. Ταυτόχρονα, δημοσιεύονται πλήθος επιστημονικών ανακαλύψεων και θεωριών, που διαψεύδουν τους παράλογους ισχυρισμούς των συγγραφέων κάποιων δήθεν θεόπνευστων βιβλίων, και αντικρούουν με επιχειρήματα τις εικασίες τους. Επίσης, έχουν δημιουργηθεί σύλλογοι, κινήματα, φορείς, ιστοσελίδες, κι ένα σωρό ακόμα ομάδες ‘’αντιφρονούντων’’, που σαν σκοπό έχουν την προσπάθεια απεξάρτησης όσων συνεχίζουν να βρίσκονται κάτω από την επήρεια των πνευματικών ΄΄ουσιών’’ της θρησκείας.

    Παρόλα αυτά, ο αγώνας είναι σκληρός και, μέχρις στιγμής, άνισος. Οι κατέχοντες την κοσμική εξουσία, ισχυρίζονται ότι βρίσκονται σε αυτήν την θέση, με την εντολή και τις ευλογίες του Πανάγαθου, και ανθίστανται σθεναρά, για να μην χάσουν τα κεκτημένα τους.  Πολεμούν λυσσαλέα κάθε άτομο που τάσσεται εναντίον τους και προσπαθούν με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν τα προνόμιά τους. Έχοντας για σύμμαχό τους το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και τους αφελείς οπαδούς τους, λασπολογούν εναντίον των ‘’εχθρών’’ τους, ελπίζοντας στην οριστική επικράτησή τους, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για το ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει. Στον αγώνα αυτόν, σκέφτηκα να συμβάλω κι εγώ, δημιουργώντας ένα νέο λογοτεχνικό είδος, την ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ, με το οποίο θα επιχειρήσω να κριτικάρω και να σατιρίσω τη θρησκεία και τους εκπροσώπους της και να σπείρω το σπόρο της αμφιβολίας σε κάθε σκεπτόμενο μυαλό. Ελπίζω, στην προσπάθεια αυτή,  να συμμετάσχουν και άλλοι φίλοι, που έχουν τις ίδιες ανησυχίες και διαπνέονται από τις ίδιες ιδέες.