Η τραγική είδηση έπεσε σαν βόμβα στο προαύλιο
του ψυχιατρείου, όπου οι τρόφιμοι έσερναν τα κουρασμένα τους βήματα.
«Τα μάθατε;» φώναξε τρέχοντας προς το μέρος
τους ο Παρλαπίπας. «Οι βραδινές νοσοκόμες μας, τράκαραν το πρωί, καθώς έφευγαν
από εδώ. Η Ροδάνθη σκοτώθηκε επιτόπου, αλλά η Χρυσάνθη τη γλύτωσε».
Οι ασθενείς, δέκα άτομα όλα κι όλα, μαζεύτηκαν
γύρω από τον κομιστή του άσχημου νέου, για να μάθουν λεπτομέρειες. Ορισμένων τα
πρόσωπα αντικατόπτριζαν την ψυχική αναστάτωσή που τους είχε προκαλέσει το θλιβερό
μαντάτο, κάποιων άλλων όμως απλώς φανέρωναν μια νοσηρή περιέργεια.
«Πώς έγινε;»
ρώτησε ένας από τους περίεργους.
«Να, όπως
άκουσα να λένε μέσα οι γιατροί, η Ροδάνθη, βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο, μάλλον
έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου, κι έπεσε πάνω σε μια κολώνα».
«Τη Ροδάνθη, φαίνεται την αγαπούσε ο θεός»,
είπε η Μελίνα, καθώς σταυροκοπιόταν, «γι’ αυτό και την πήρε κοντά του»
«Τι λες, μωρή βλαμένη;» τσίριξε ο Γιάννος,
ρίχνοντάς της ένα φάσκελο. «Ο θεός αγαπούσε τη Χρυσάνθη, γι’ αυτό και την έσωσε».
Η διχογνωμία τους, προβλημάτισε τους υπόλοιπους.
Τελικά, αναρωτήθηκαν, ο θεός σώζει ή παίρνει κοντά του όποιον αγαπά; Άραγε, πώς
θα μπορούσαν να το μάθουν; Ο μόνος τρόπος ήταν να απευθυνθούν σε κάποιον περαστικό.
Έτρεξαν όλοι λοιπόν κοντά στα κάγκελα της πρόσοψης της μεγάλης αυλής, και περίμεναν
να περάσει κάποιος. Όταν, λίγο αργότερα εμφανίστηκε ένας νεαρός, τον ρώτησαν όλοι
με μια φωνή: «Παλικάρι, για πες μας σε παρακαλούμε, ο θεός σώζει ή παίρνει κοντά
του όποιον αγαπά;»
Ο νέος άντρας κοντοστάθηκε παραξενεμένος,
στράφηκε προς το μέρος τους και δεν απάντησε αμέσως. Του έκαναν εντύπωση ο
προβληματισμός και οι μεταφυσικές ανησυχίες ανθρώπων με κλονισμένη ψυχική υγεία.
Αν, βέβαια, τους έλεγε ότι δεν υπάρχει θεός, το πιθανότερο θα ήταν να τους αναστάτωνε
περισσότερο. Αυτήν την άποψη δεν την δέχονταν άνθρωποι, υποτίθεται, λογικοί, θα
την δέχονταν εκείνοι; Έτσι αποφάσισε να τους πει κάτι άλλο: «Ο θεός δεν ασχολείται
με τέτοια θέματα, ούτε με τον καθένα προσωπικά. Το σώσιμο ή η απώλεια κάποιου
ανθρώπου, είναι καθαρά θέμα τύχης ή προσωπικών επιλογών ή συνδυασμός και των δύο».
Οι τρόφιμοι
του ψυχιατρείου τον κοίταξαν με ανοιχτό το στόμα, κοιτάχτηκαν και λίγο μεταξύ τους,
κι αμέσως μετά αναφώνησαν όλοι μαζί: «Μα καλά, τι είναι αυτά που μας λες, ρε λεβεντόπαιδο; Τρελός είσαι και θέλεις να τρελάνεις κι εμάς;
