Ο ΡΙΚΟ, Ο ΛΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΤΙΚΟ

Ένα μικρό απόσπασμα από το νέο μυθιστόρημά μου Ε.Φ.

    Τα δυο ανδροειδή συμμορφώθηκαν με την υπόδειξη του Τίκο και στρώθηκαν ξανά στη δουλειά. Ο Ρίκο το έκανε με βαριά καρδιά. Εκείνες οι βόμβες που έφτιαχναν, ήταν ακίνδυνες για εκείνους, αλλά για τους ανθρώπους ήταν η απόλυτη καταστροφή. Μερικές μόνον από αυτές να έπεφταν σε μια πόλη, ήταν ικανές να ξεπαστρέψουν ολόκληρο τον πληθυσμό της. Κανονικά, ήταν αδιανόητο, ένα μηχανικό ον να έχει ηθικά διλήμματα, αλλά ο Ρίκο διέφερε από τα άλλα ανδροειδή. Πιθανότατα, αυτό οφειλόταν σε κάποιο κατασκευαστικό λάθος ή ίσως και σε σκόπιμα ειδική ρύθμιση, κι αυτό ήταν κάτι που τον είχε προβληματίσει κάπως. Διαπίστωνε ότι διέφερε από τους ομοίους του, αλλά δεν μπορούσε να δεχτεί αβασάνιστα τις ολοφάνερα αφελείς απόψεις τους. Ώρες-ώρες αναλογιζόταν μήπως, η αιρετική, η ατίθαση συμπεριφορά του, γινόταν αιτία να του στοιχίσει ακόμα και την ίδια του την ύπαρξη, εκείνος όμως δεν φοβόταν. Εξάλλου το συναίσθημα του φόβου, όπως και τα περισσότερα ανθρώπινα συναισθήματα, ήταν άγνωστο στα ρομπότ.

        Το είχε ψάξει και είχε βρει τι ήταν αυτό που τον χαρακτήριζε και τον έκανε να διαφέρει από τα υπόλοιπα ανδροειδή, αυτό που τον υποχρέωνε να δυσκολεύεται να πιστέψει σε όλα εκείνα, τα οποία οι άλλοι τα θεωρούσαν φυσιολογικά, κι αυτό δεν ήταν άλλο από τη λεγόμενη αμφισβήτηση. Βέβαια, εκτός από την αμφισβήτηση, διέθετε και άλλο ένα ανθρώπινο, χαρακτηριστικό γνώρισμα, την περιέργεια. Ο συνδυασμός αυτών των δύο γνωρισμάτων ήταν εκρηκτικός και τον υποχρέωνε να σκέφτεται και να λειτουργεί, όπως ο άνθρωπος, και ίσως ακόμα καλύτερα Ο μηχανικός του εγκέφαλος, απαλλαγμένος από συναισθηματικές επιδράσεις, στάθμιζε τα πάντα ορθολογικά. Δεν γνώριζε αν, αυτή η ‘’ρύθμισή’’ του, είχε γίνει σκόπιμα από τον κατασκευαστή του, για ερευνητικούς σκοπούς, αυτό όμως δεν τον πολυσκότιζε. Εκείνος ήταν αποφασισμένος να κάνει χρήση των ιδιοτήτων του αυτών και να προσπαθήσει να εξηγήσει την παρανοϊκή ανθρώπινη συμπεριφορά.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κάποιοι ''καλοθελητές'', συνηθίζουν να κάνουν κακόπιστη κριτική στα γραπτά των άλλων, αν και οι ίδιοι δεν έχουν γράψει ποτέ στη ζωή τους κείμενο μεγαλύτερο από μερικές αράδες. Επικρίνουν, πλειστάκις μάλιστα χυδαία, τον πνευματικό μόχθο των συγγραφέων, χωρίς ποτέ εκείνοι να έχουν κολυμπήσει στα βαθιά νερά της λογοτεχνίας, χωρίς ποτέ να μπορούν να εκφράσουν εκτενώς σκέψεις, γεγονότα, συναισθήματα και, κυρίως, ιδέες, όπως κάνουν κατά κανόνα οι λογοτέχνες. Το μόνο που καταφέρνουν να κάνουν καλά είναι το ρίξιμο λάσπης και το χύσιμο χολής, εκεί που οι ίδιοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να φτάσουν. Θα τους συμβούλευα λοιπόν να ασχοληθούν με άλλα σπορ. Υπάρχει το τάβλι, υπάρχει η πρέφα, υπάρχει το κουτσομπολιό, κι ένα σωρό ακόμα... ευγενή αθλήματα! Τι τη θέλετε την κριτική; Τόσο κομπλεξικοί πια είσαστε, που το μόνο που θέλετε είναι να θάβετε τους άλλους;