Σελίδες

Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

ΠΕΡΙ ΣΧΟΛΙΩΝ

Είχα σκοπό να σταματήσω να γράφω, όταν όμως διάβασα αυτά τα σχόλια κάποιων φίλων, το μετάνοιωσα. Θα συνεχίσω, γιατί πιστεύω ότι τα κείμενά μου έχουν λόγο ύπαρξης και απευθύνονται σε σωστούς αποδέκτες! 

Χριστίνα Κανελλάκου: Ο κακώς εννοούμενος συντηρητισμός, η βλακεία, η στενομυαλιά κλπ, δεν είναι θέμα ηλικίας.Φωτεινό παράδειγμα,ο φίλος μας Στέλιος,ο οποίος είναι πολύ πιο νέος στο φρόνημα από πολλούς από μας!

Eva Tokatli Το ξέρω Στέλιο μου. Τουλάχιστον τα status σου, είναι "τροφή" για το μυαλό. Εγώ σκέφτομαι να αρχίσω να διαγράφω και να μπλοκάρω, όσους θεωρώ "ηλιθίους" ή παντελώς αδιάφορους. Αλλά ανησυχώ πως στο τέλος θα μείνουμε, τρείς κι ο κούκος!

Stavros Sitaras Αγαπητέ Στέλιο, νομίζω όποιος διαβάζει τα κείμενα σου δεν θέλει να σταματήσει να γατί εγώ σε αποφεύγω ….όποτε διαβάζω τα κείμενα σου δεν θέλω να σταματήσω… τους βάζεις πολύ κόλλα και μέλι, έτσι φτιάχναμε τα ξόβεργα στο χωριό!!!!
Stavros Sitaras  Αγαπητέ Στέλιο θαμάζω το ταλέντο σου και την πένα σου!!!!
  • Βουκελάτος Νικόλαος Το κενό δημιουργίας σε κάποιο από τα ενδιαφέροντα έχει λογική, εκείνο που θα πρέπει όμως να αναφέρουμε, είναι η αστείρευτη καθαρή σκέψη και η καλοδιατυπωμένη άποψη για ένα πολύ μεγάλο φάσμα θεμάτων σε κάνουν ένα από τους πολύτιμους φίλους.

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

                Ο   ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ

Ο Πουαρές, ξύπνησε απότομα και πετάχτηκε πάνω τρομαγμένος και μουσκεμένος στον ιδρώτα. Έπιασε με τα δυο του χέρια το κεφάλι του και, συνειδητοποιώντας ότι αυτό που είχε δει δεν ήταν τίποτα περισσότερο από έναν εφιάλτη, ξεφύσηξε ανακουφισμένος. Δίπλα του η γυναίκα του κοιμόταν του καλού καιρού και δεν θέλησε να την ανησυχήσει. Το νυχτερινό του τρομακτικό όνειρο θα της το περιέγραφε το πρωί. Δίπλα του, ο φωτεινός δείκτης του επιτραπέζιου ρολογιού έδειχνε πέντε και τριάντα δύο.
Αποφασισμένος να μην κοιμηθεί άλλο, σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και πήγε στο μπάνιο. Μετά από λίγο βγήκε και κατευθύνθηκε στο σαλόνι. Άνοιξε την τηλεόραση, είδε για λίγο κάποια εκπομπή και, όταν βαρέθηκε, επισκέφτηκε την κουζίνα και επιδόθηκε στην ετοιμασία καφέ και πρωινού. Ήδη, η ώρα είχε πάει έξι και τέταρτο και είχε αρχίσει να χαράζει. Ο καιρός ήταν καλός και η απόλαυση ενός μοσχοβολιστού καφέ στη βεράντα, ήταν ό, τι έπρεπε για να ξεχάσει τον εφιάλτη και να ευχαριστηθεί το υπέροχο καλοκαιρινό πρωινό.
Έβαλε τα παρασκευάσματά του επάνω σε ένα δίσκο, άνοιξε τη μπαλκονόπορτα και βγήκε έξω. Το δροσερό, πρωινό αεράκι τον χτύπησε στο πρόσωπο και τον αναζωογόνησε. Ακούμπησε το δίσκο επάνω στο τραπεζάκι της κατάμεστης από λουλούδια βεράντας, και κάθισε σε μια πολυθρόνα, αναπνέοντας βαθιά.  Τράβηξε μερικές ρουφηξιές από τον καφέ του, ατενίζοντας την Πάρνηθα που, λόγω θέσης και ύψους της περιοχής που έμενε, την είχε όλη στο ‘’πιάτο’’, έφαγε και μια φέτα ψωμί με βούτυρο, κι έμεινε εκεί για αρκετή ώρα.  Έχοντας πια συνέλθει για καλά από την τρομάρα που είχε πάρει, σηκώθηκε από τη θέση του και στάθηκε δίπλα στα κάγκελα. Αν και ο ήλιος είχε πια ανατείλει, η γειτονιά κοιμόταν ακόμα. Απόλυτη ησυχία επικρατούσε παντού.
Έκανε να επιστρέψει στη θέση του, για να συνεχίσει την απόλαυση του καφέ του, αλλά μια φευγαλέα κίνηση κάτω στο δρόμο, τον ανάγκασε να το αναβάλει. Εστίασε το βλέμμα του στη γωνία της οδού και πρόσεξε ότι κάποιος προσπαθούσε να κρυφτεί πίσω από την κολώνα της ΔΕΗ. Ανησύχησε, θορυβήθηκε και τραβήχτηκε πίσω από το φύλλωμα της φουντωμένης σεφλέρας. Έμεινε εκεί, σαν άγαλμα, και δεν άφησε από τα μάτια του, τον παράξενο άγνωστο. Εκείνος, με αργές και ύποπτες κινήσεις, κινήθηκε πιο κοντά προς την πολυκατοικία που έμενε ο Πουαρές. Όσο τον παρατηρούσε, τόσο πιο γνωστός του φαινόταν ώσπου, όταν εκείνος λούστηκε από τις ακτίνες του ηλίου και έγινε πιο ευδιάκριτος, ο Πουαρές κόντεψε να πάθει έμφραγμα. Πισωπάτησε τρομοκρατημένος, δεν πίστευε στα μάτια του. Ο άγνωστος άντρας που τριγυρνούσε στη γειτονιά τους, ήταν ολόιδιος με τον τρομοκράτη που είχε δει στον ύπνο του να ανατινάζει την πολυκατοικία τους. Τσιμπήθηκε για να βεβαιωθεί ότι είναι ξύπνιος και δεν ονειρεύεται. Πανικοβλήθηκε και ένιωσε το μυαλό του να αδειάζει.
«Λες το όνειρο που είδα να βγει αληθινό;» αναρωτήθηκε. «Τι να κάνω για να προλάβω το κακό;»
Η τσάντα που κρατούσε στα χέρια του ο άγνωστος, του επιβεβαίωσε τις υποψίες.  Ήταν πια βέβαιος ότι εκεί μέσα φύλαγε τη βόμβα που θα τους έβαζε.
Δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί πολύ. Έτρεξε αμέσως μέσα και πήρε στο τηλέφωνο την αστυνομία. Περιέγραψε την κατάσταση, τους παρακάλεσε να επέμβουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν και γύρισε στη βεράντα. Ο τύπος στεκόταν ακίνητος εκεί και κοιτούσε συνεχώς δεξιά-αριστερά. 
Τρία λεπτά αργότερα εμφανίστηκε ένα περιπολικό και σταμάτησε μπροστά στον επίδοξο βομβιστή. Οι δυο αστυνομικοί, που επέβαιναν στο όχημα, βγήκαν από αυτό, τη στιγμή ακριβώς που κατέφτανε ένα αυτοκίνητο εταιρίας οδικής βοήθειας. Τα τρία επόμενα λεπτά επακολούθησε ένας έντονος διάλογος μεταξύ των αστυνομικών, του υπόπτου και του υπαλλήλου της οδικής βοήθειας. Ο Πουαρές άκουγε τις φωνές, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς συζητούσαν.
Όταν, λίγο αργότερα, είδε τους αστυνομικούς να επιβιβάζονται στο περιπολικό και να φεύγουν, κυριεύτηκε από απογοήτευση και τρόμο. «Μα καλά, τι κάνουν;» αναρωτήθηκε. «Μας αφήνουν ανυπεράσπιστους, στο έλεος αυτού του τρομοκράτη;»
Δεν άντεξε να παραμένει απαθής θεατής των γεγονότων και αποφάσισε να κατέβει στο δρόμο.
Φόρεσε βιαστικά μια ρόμπα και κατέβηκε κάτω. Την ώρα που έκλεινε πίσω του την εξώπορτα της πολυκατοικίας, είδε τον ύποπτο να αναχωρεί με ένα κόκκινο αυτοκίνητο. Του φάνηκε ότι ο άλλος τον κοίταξε άγρια, ενώ ένα ειρωνικό χαμόγελο ήταν χαραγμένο στο σκληρό πρόσωπό του.
Κατάλαβε αμέσως τι θα επακολουθούσε, αλλά εκείνος δεν φαινόταν διατεθειμένος να παραδώσει τα όπλα. Θα τον πολεμούσε με όλες του τις δυνάμεις. Ήταν βέβαιος ότι ο άλλος θα τους επισκεπτόταν το βράδυ και χαχάνισε στη σκέψη του τι θα τον περίμενε.

Απόψε θα ξαγρυπνούσε. Θα περίμενε τον βομβιστή, κρατώντας στα χέρια του τη γκλίτσα που είχε φέρει από το χωριό, κρυμμένος πίσω από την κολώνα της πιλοτής, και θα τον αιφνιδίαζε. Η πολυκατοικία τους δεν επρόκειτο να ανατιναχτεί. Ο γενναίος ένοικος του τετάρτου ορόφου, που άκουγε στο όνομα Πουαρές, θα έσωζε την πολυκατοικία και τους ανυποψίαστους ενοίκους  της!

Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

ΜΝΗΜΟΛΟΓΙΟ

Ένα από τα πράγματα της καθημερινής μας ζωής που χρήζουν αλλαγής, είναι και το εορτολόγιο. Έφτασε πια ο καιρός που πρέπει να καταργηθεί το εβραιοχριστιανικό εορτολόγιο και να αντικατασταθεί από ένα εθνικό μνημολόγιο. Υπάρχουν τόσες εκατοντάδες άνθρωποι που πρόσφεραν σε αυτή τη χώρα, κι οποίοι δεν τυγχάνουν της παραμικρής αναγνώρισης από το Έθνος, εκτός φυσικά κάποιων ελαχίστων εξαιρέσεων. Θα μπορούσαν όλοι αυτοί να μνημονεύονται κάποια συγκεκριμένη μέρα, ώστε στο σύνολο των 365 ημερών του χρόνου να εορτάζεται καθημερινά η μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων, είτε είναι φιλόσοφοι, αστρονόμοι, συγγραφείς, ποιητές, επιστήμονες, ήρωες, αθλητές, αντιστασιακοί, ευεργέτες, κ.λ.π. Εκτός των αρχαίων προγόνων μας, που προσέφεραν τα μάλα στο Έθνος και την ανθρωπότητα, υπάρχουν και αρκετοί πιο σύγχρονοι, αξιόλογοι συμπατριώτες μας, οι οποίοι μπορούν να συμπεριληφθούν σε αυτό το μνημολόγιο. Θα αναφέρω ενδεικτικά κάποια ονόματα, ώστε να γίνει αντιληπτή η παράλειψη, η σκόπιμη αποσιώπηση της προσφοράς ή της αξίας ορισμένων μεγάλων Ελλήνων από τους εκάστοτε εξουσιαστές μας: Αρίσταρχος, Ερατοσθένης, Επίκουρος, Υπατία, Καλλιπάτειρα, Διογένης, Ιουλιανός, και κάποιοι πιο σύγχρονοι όπως Νικηταράς, Ροίδης, Λασκαράτος, Παπανικολάου, Παναγούλης, Λιαντίνης, κ.λ.π.
Όλοι αυτοί και εκατοντάδες άλλοι πιο γνωστοί Έλληνες, όχι μόνον έχουμε υποχρέωση να τους μνημονεύουμε, αλλά και να διδάσκουμε στις επερχόμενες γενεές τη ζωή και το έργο τους! Φτάνει πια ο αποπροσανατολισμός και η επιλεκτική δημοσιοποίηση ονομάτων. Τα περισσότερα από τα ονόματα που εορτάζονται με το σημερινό εορτολόγιο, δεν είναι ελληνικά. Πολλοί μάλιστα, από αυτούς τους φανταχτερά προβαλλόμενους ανθρώπους, ήταν εγκληματίες, μισέλληνες, μισάνθρωποι, μισογύνηδες και μισαλλόδοξοι! Ας επανορθώσουμε λοιπόν αυτή μεγάλη αδικία, που γίνεται στο όνομα κάποιας σκοπιμότητας, αντικαθιστώντας όλους αυτούς με τους πραγματικούς Έλληνες!

Σάββατο 10 Μαΐου 2014

Ο ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΡΟΜΒΟΣ

Ένα ακόμα μικρό απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημά μου για το δογματισμό, το φανατισμό και τη βία!

                <<Αλήθεια, για πες μου. Γιατί δεν φοράς δογματικά σύμβολα;»
    Που κολλάει αυτό τώρα; σκέφτηκε κάπως απογοητευμένος. Αντί να μου μιλήσει για τη μουσική μου, με ρωτάει για το θέμα που με στενοχωρεί. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι αυτή την ερώτηση έπρεπε να την περιμένω.
    Σηκώθηκε από τη θέση του και πήγε ξανά κοντά στην κονσόλα. Αφού χαμήλωσε πρώτα την ένταση του ήχου, στράφηκε προς το μέρος της. «Το ξέρω ότι σε παραξενεύει αυτή η στάση μου, αλλά θέλω να ξέρεις ότι υπάρχουν πολύ σοβαροί λόγοι που μου την υπαγορεύουν».
    Πλησίασε ξανά κοντά της και κάθισε γονατιστός μπροστά στα πόδια της. «Πιστεύω ότι ο δογματισμός είναι μια άθλια εφεύρεση των κυβερνώντων, για να μας ελέγχουν και να μας ποδηγετούν. Γνωρίζεις την αρχαία ρήση που λέει ‘’διαίρει και βασίλευε’’; Σε πληροφορώ λοιπόν ότι αυτό κάνουν με το να επιβάλλουν και να συντηρούν το δογματισμό».
    Ακούμπησε το κεφάλι του στα γόνατά της και αναστέναξε δυνατά: «Μας έχουν βάλει και σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, κι εγώ, να σου πω την αλήθεια, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος ότι εκείνοι μας παρακολουθούν κρυφογελώντας και τρίβοντας τα χέρια τους από ικανοποίηση. Νομίζω λοιπόν ότι είναι μεγάλο λάθος μας, να στεκόμαστε άπραγοι».
    

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τελευταίο στην Ευρώπη το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 08/05/2014.

Και γιατί να μας κάνει εντύπωση, όταν στο ορθόδοξο Ελλαδιστάν, υπάρχει ακόμα ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ; Ασφαλώς, είναι πολλές οι αιτίες για την κατάντια της εκπαίδευσης, όπως για παράδειγμα η ανεπάρκεια των αναγκαίων πόρων για τον τομέα της παιδείας, η συνεχιζόμενη όμως επέμβαση της εκκλησίας στα εκπαιδευτικά, αποτελεί τον κυριότερο παράγοντα αυτής της απαράδεκτης κατάστασης! Τι δουλειά έχει η θρησκεία με την παιδεία; Πώς γίνεται να συνυπάρχει ο δογματισμός με την ελεύθερη σκέψη και βούληση; Είναι δυνατόν, το σκοτάδι να θέλει να δείξει τα ''φώτα'' στο φως; Σε αυτά όλα, μόνον κάποια πονηρά μυαλά μπορούν να απαντήσουν και η σκοπιμότητά τους βέβαια είναι γνωστή στους περισσότερους!
Άρα,  η ενδεδειγμένη λύση στο μείζον αυτό πρόβλημα είναι μόνον μία! Διαχωρισμός κράτους και εκκλησίας, ΤΩΡΑ! Διαφορετικά, εμείς οι, υποτίθεται, συνεχιστές του πνεύματος και του πολιτισμού, θα συνεχίσουμε να είμαστε οι ουραγοί σε αυτούς τους τόσο ζωτικούς τομείς! Κι αν αυτό δεν θεωρείται ντροπή για τους σύγχρονους μεσσιανιστές, τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας!