ΣΤΗ ΛΑΙΚΗ ΑΓΟΡΑ

                          ΣΤΗ   ΛΑΙΚΗ  ΑΓΟΡΑ

    Άνοιξε πρώτα το ένα του μάτι. Η ηλιαχτίδα, που περνούσε μέσα από τη χαραμάδα του παραθύρου, του επιβεβαίωσε ότι είχε ξημερώσει. Άνοιξε και το άλλο του μάτι και αποφάσισε να σηκωθεί. Τώρα πια, με τον ερχομό της άνοιξης, δεν ήταν οδυνηρή η διαδικασία έγερσης, όπως ήταν το χειμώνα. Η σκέψη ότι δεν θα κρύωνε μέχρι να ντυθεί και, κυρίως, ότι δεν θα ήταν πια αναγκασμένος να γυρίζει στους δρόμους για να βρει ξύλα να κάψει στη μικρή του σόμπα, τον έκαναν να αισθανθεί ανακούφιση. Αφού πρώτα ντύθηκε, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του και οδήγησε τα βήματά του στην κουζίνα. Εκεί μέσα, παιζόταν καθημερινά η δεύτερη πράξη του δράματος που λεγόταν διαβίωση ηλικιωμένου συνταξιούχου. Τις πρώτες μέρες κάθε μήνα, όλο και κάτι φαγώσιμο βρισκόταν στο μικρό του διαμέρισμα, από τις δεκαπέντε όμως και μετά, η δυνατότητα σίτισης μειωνόταν σημαντικά. Το καλό ήταν ότι πάντοτε στη ζωή του υπήρξε λιτοδίαιτος, γεγονός που ελαχιστοποιούσε τις επιπτώσεις από την έλλειψη ποσότητας τροφής στο διαιτολόγιό του.

    Άνοιξε το ερμάρι και πήρε στα χέρια του το τελευταίο κομμάτι φρυγανιάς που είχε απομείνει και μετά άνοιξε το ψυγείο. Το ένα και μοναδικό φύλλο μαρουλιού που αναπαυόταν θαρρείς στο κάτω ράφι του, του φάνηκε σαν ένας γευστικός θησαυρός. Έφαγε το λιτό πρωινό του και αναπόλησε τα πρωινά που απολάμβανε με τη μακαρίτισσα σύζυγό του. Μελαγχόλησε, όχι γιατί επιθύμησε τα πλούσια πρωινά τους, αλλά γιατί εκείνη του έλειπε. Την είχε χάσει από εγκεφαλικό δυο χρόνια πριν, κι από τότε ζούσε μέσα στη μοναξιά, παρέα με τη φτώχεια του και τις αναμνήσεις.

    Τελειώνοντας, αναλογίστηκε τι θα μπορούσε να φάει το μεσημέρι. Η αναζήτηση στις τσέπες του σακακιού του, μόνον ένα εικοσάλεπτο νόμισμα απέφερε. Στη σκέψη ότι πάλι θα καθόταν νηστικός, ένιωσε μια απερίγραπτη στενοχώρια. Θα μπορούσε βέβαια να πάει στα συσσίτια του Δήμου, κάτι που το έκανε μερικές φορές, αυτή τη φορά όμως του ήταν αδύνατον. Το πρόβλημα ήταν πως εκείνα βρίσκονταν μακριά και μόνον με τη συγκοινωνία θα κατάφερνε να φτάσει, πού όμως τώρα λεφτά για εισιτήρια; Πολλοί συνταξιούχοι πηγαινοέρχονταν χωρίς να ακυρώνουν εισιτήριο, εκείνος όμως δεν μπορούσε να το κάνει, δεν ήταν του χαρακτήρα του.

    Ζύγισε το μικρό νόμισμα στα χέρια του και θυμήθηκε ότι ήταν ημέρα λαϊκής. Εκεί, όλο και κάτι θα έβρισκε να αγοράσει με είκοσι λεπτά. Θα πεταγόταν λοιπόν μέχρις εκεί, αφού έτσι κι αλλιώς δεν είχε και τίποτα να χάσει. Την ανεβοκατέβηκε δυο-τρεις φορές, έκανε μια προσεκτική έρευνα αγοράς, ένιωσε όμως να απογοητεύεται. Δεν βρήκε κάτι που να στοίχιζε κάτω από σαράντα με πενήντα λεπτά. Έβλεπε ορισμένους να περνούν δίπλα του με γεμάτες τσάντες και αισθάνθηκε πολύ άσχημα. Τραβήχτηκε σε μια άκρη και, εντελώς ξαφνικά, άπλωσε το χέρι του με την παλάμη προς τα επάνω. Οι περισσότεροι περνούσαν από δίπλα του χωρίς να του δίνουν την παραμικρή σημασία, όταν όμως κάποιος συνομήλικός του, του έχωσε μέσα στην παλάμη ένα ευρώ, ξέσπασε σε κλάματα. Έκλαψε γοερά, όχι γιατί του έλειπε η αγαπημένη του γυναίκα, όχι γιατί είχε περιέλθει σε τόσο δυσχερή οικονομική θέση, αλλά επειδή έχασε κάτι ιδιαίτερα πολύτιμο, κάτι το οποίο προσπαθούσε να διαφυλάξει σαν κόρη οφθαλμού, την αξιοπρέπειά του!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΓΑΜΟΥ

14.      ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ  ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ  ΓΑΜΟΥ

    Του  Ωνάση  Δακρυγόνη

    Τρολλιά του άθεου φίλου Ωνάση σε σελίδα του φέισμπουκ με τον τίτλο  ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΟ ΓΑΜΟ.

    ‘’Καλησπέρα αδέλφια, κι ας μου επιτρέψετε την εισαγωγή. Σας γράφω με μεγάλη προσωπική σύγχυση. Ελπίζω να με ανεχτείτε. Δεν τολμώ ακόμα να μοιραστώ την εμπειρία μου αλλού.

    Μέχρι πριν από λίγο καιρό, ήμουν ένας άπιστος Θωμάς. Είμαι 26 ετών, εργατικός, δεν είχα όμως την ευκαιρία να σπουδάσω νεότερος. Σχεδίαζα να σπουδάσω βιολογία (πού Χριστέ μου;) στη Φινλανδία, σε μια χώρα με 60%  άθεους. Πάντοτε ένιωθα το θεό μέσα στο μυαλό μου, έπειτα και μέσα στην καρδιά μου. Πριν από μια εβδομάδα, λοιπόν, διάβασα το βιβλίο Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ του Κάρολου Δαρβίνου, για να δω τι θα σπουδάσω, και έφριξα. Κοιμήθηκα με μεγάλη αναστάτωση και σε όνειρό μου, μου αποκαλύφθηκε ο Άγιος Γεώργιος, μεγάλη η χάρη του. Έβλεπα, λέει, ένα δράκο του Κόμοντο (varanous comodoensis) παρόμοιο με τις σαύρες που είχε ανακαλύψει ο Δαρβίνος στα νησιά Γκαλάπαγκος, να με κυνηγά να με καταβροχθίσει. Εμφανίστηκε τότε ο Άγιος Γεώργιος καβάλα επάνω στο άλογό του και με το δόρυ του διαπέρασε το δράκο. Έπειτα, κατέβηκε από το άλογο και μου είπε: «Ο θεός είναι μεγάλος, αν όμως δεν ακολουθήσεις το δρόμο του, δεν θα μπορεί να σε σώζει για πάντα. Οι αμαρτίες σου θα σε κυνηγούν μια ζωή να σε κατασπαράξουν, αν δεν μετανοήσεις».

    Ξύπνησα απότομα, λουσμένος στον ιδρώτα. Πήγα γρήγορα στην κουζίνα αλαφιασμένος, όπου εκεί η μητέρα μου ζύμωνε ψωμί. Με ρώτησε τι μου συνέβαινε, ενώ πέταξε στα σκουπίδια τη συσκευασία από το αλεύρι. Ήταν ΜΥΛΟΙ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ. Εγώ το μάζεψα αμέσως και το έκρυψα κάτω από το μαξιλάρι μου. Από τότε χώρισα με τη σχέση μου, εγκατέλειψα οριστικά τα σχέδιά μου για το εξωτερικό και επισκέπτομαι συχνά τον πνευματικό μου. Θέλω να μείνω εδώ, στην πατρίδα της Ορθοδοξίας μας και να γνωρίσω μια Χριστιανή Ορθόδοξη, με σκοπό το γάμο. Όποια ενδιαφέρεται, ας μου στείλει κάποιο μήνυμα.

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΑ ΜΙΚΡΟΒΙΑ

    Όλα σχεδόν τα έχω δει στη ζωή μου, αυτό όμως που αντίκρισα προχθές στο σούπερ μάρκετ, δεν το έχω ξαναδεί. Τελικά η πραγματικότητα ξεπερνά μερικές φορές και αυτήν την ίδια την φαντασία, ακόμα και τη δική μου, την οποία δεν στερούμαι, όπως θα γνωρίζουν και όσοι με διαβάζουν. Περιμένω λοιπόν υπομονετικά να έρθει η σειρά μου στο ταμείο για να πληρώσω, πίσω από έναν ηλικιωμένο κύριο. Αυτός κρατάει στα χέρια του το καλάθι γεμάτο εμπορεύματα, κι όταν έρχεται η σειρά του, δεν τα βγάζει να τα ακουμπήσει στον πάγκο, αλλά περνάει το καλάθι κάτω από το ταμείο και πηγαίνει μπροστά. Τον κοιτάζω με κατάπληξη, νομίζοντας ότι θα τα πάρει και θα φύγει, αλλά  εκείνος μου κάνει νόημα να τοποθετήσω τα δικά μου εμπορεύματα επάνω στον πάγκο. Αναρωτιέμαι τι έχει σκοπό να κάνει, κοιτάζω ερωτηματικά την ταμία, η οποία ανασηκώνει απλώς τους ώμους, και τον βλέπω να παίρνει ένα-ένα τα προϊόντα από το καλάθι του, να σκύβει μπροστά από τη μηχανή κοστολόγησης και να τα χτυπάει για να τιμολογηθούν. Έπειτα τα βάζει στις σακούλες και συνεχίζει μέχρι να τελειώσουν όλα. 

    Η κυρία μετά από μένα με ρωτάει σιγά: ''Τι γίνεται εδώ πέρα; Γιατί το κάνει αυτό;'' 

   ''Μάλλον πρόκειται για περίπτωση ψυχοπάθειας", της απαντώ, ενώ εκείνη συνεχίζει να μην πιστεύει στα μάτια της.

   Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, μόλις ο ηλικιωμένος πλήρωσε και έφυγε, η ''διάγνωσή'' μου δεν ήταν λάθος. Η ταμίας, που τον γνώριζε από παλιά, μας εξήγησε ότι πάντα έτσι κάνει, γιατί δεν θέλει να πιάνουν άλλοι τα πράγματά του, επειδή φοβάται τα μικρόβια.

    Κλασσική περίπτωση φοβίας (μορφή ψυχοπάθειας) από έναν άνθρωπο που, λόγω ηλικίας, βρίσκεται πολύ κοντά στο θάνατο. Δεν αφήνει την ταμία να πιάσει στα χέρια της τα είδη που αγοράζει, για να μην τον κολλήσει μικρόβια. Προϊόντα δηλαδή, τα οποία έχουν πιάσει δεκάδες άλλα χέρια πριν. Πραγματικά η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος.   

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

  Η μέθοδος της δημιουργίας και καθιέρωσης μιας θρησκείας είναι απλή και δοκιμασμένη. Κατασκευάζεις έναν μύθο που έχει άμεση σχέση με τον αρχέγονο φόβο του ανθρώπου για τον θάνατο, τον διανθίζεις με μερικές πικάντικες ιστοριούλες και η συνταγή είναι έτοιμη. Ένας παντοδύναμος μηχανισμός εξουσίας έχει ήδη εδραιωθεί. Αυτό βέβαια δεν θα μπορούσε ποτέ να πραγματοποιηθεί, αν η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν ήταν ανασφαλής και ευκολόπιστη. Με δεδομένη λοιπόν την απουσία κριτικής σκέψης των περισσοτέρων, και χάρη στην έλλειψη αμφισβήτησης που διακρίνει μια δραματικά μεγάλη πλειοψηφία, οι θρησκείες ζουν και βασιλεύουν. Η ελπίδα της συνέχισης της ανθρώπινης ζωής και μετά τον βιολογικό θάνατο, συντηρεί τις εικασίες των εκπροσώπων κάποιου ανώτερου δήθεν όντος περί ύπαρξης κόλασης και παραδείσου. Παρόλο που δεν έχει αποδειχτεί κανένας από τους ισχυρισμούς τους (πώς θα μπορούσε άλλωστε να αποδειχτεί η ύπαρξη του ανύπαρκτου;) εντούτοις ο δογματισμός τους, κρατάει δέσμιους εκατομμύρια ανθρώπων. Κρίνοντας από τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς πολλών ρασοφόρων, γίνεται φανερό ότι δεν είναι και λίγοι αυτοί που δεν πιστεύουν σε όσα κηρύττουν. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, ένας ιερωμένος να κάνει τα αίσχη και να πιστεύει στην κόλαση, τη στιγμή που γνωρίζει ότι με τις πράξεις του οδηγείται κατευθείαν στην αγκαλιά του διαβόλου. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη λοιπόν ότι όλα αυτά που ευαγγελίζονται είναι παραμύθια;
    Ο φόβος φυλάει τα έρμα, λέει μια παροιμία και οι μαυροφορεμένοι σκοταδιστές την έχουν κάνει πράξη. Ποντάρουν στο σίγουρο άλογο που λέγεται ''υπαρξιακή αγωνία του θνητού'' και πουλάνε φρούδες ελπίδες στις απελπισμένες νοήμονες, υποτίθεται,  υπάρξεις του πλανήτη. Από την πνιγηρή αναπνοή τους, από τον νοσηρό εναγκαλισμό τους, ξεφεύγουν μόνον όσοι κάνουν την υπέρβαση και αρχίζουν την αναζήτηση. Μόνον με τη λογική και την εμπεριστατωμένη έρευνα μπορούμε να ανακαλύψουμε την αλήθεια. Μόνον η επιστήμη μας παρέχει τη δυνατότητα να πάρουμε κάποιες απαντήσεις στα φιλοσοφικά και μεταφυσικά ερωτήματα που μας ταλανίζουν. Οι θρησκείες υπάρχουν για να εξυπηρετούν τους πονηρούς σκοπούς των ταγών τους και για να εκμεταλλεύονται τους αφελείς που τους πιστεύουν. Αν αυτό γίνει κατανοητό από όσους περισσότερους γίνεται, τότε μόνον θα απαλλαγούμε οριστικά από αυτό το απόστημα!